Thursday 2 July 2009

Ζεφύρι: Οι πιτσιρικάδες αντιστέκονται... Να SOSουμε το Πάρκο μας!

Μια ομάδα παιδιών από το Ζεφύρι ξεσηκώνεται, οργανώνεται και διεκδικεί τη διάσωση του πάρκου τους, το οποίο ο δήμος επιθυμεί να μετατρέψει σε μεγάλη καφετέρια. Ήδη στην περιοχή υπάρχει παράνομο κτίσμα το οποίο λειτουργεί ως αναψυκτήριο και στα σχέδια της δημάρχου είναι η νομιμοποίησή του και η επέκταση της δραστηριότητάς του ως καφετέρια.
Οι μαθητές του Ζεφυρίου στις 30 Ιουνίου διοργάνωσαν συναυλία και συγκέντρωση διαμαρτυρίας και μίλησαν στο tvxs για τις διεκδικήσεις τους.
Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΖΕΦΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ «ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΡΟΣ» 

Να SOSουμε το Πάρκο μας!
Πρωτοβουλία Νεολαίας


  • Στις 17 Μαρτίου 2009, το δημοτικό μας συμβούλιο ψηφίζει τον αποχαρακτηρισμό 450 τ.μ. στο Πάρκο «ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΡΟΣ» με σκοπό την ανέγερση καφετέριας. Μια τόσο σοβαρή απόφαση παίρνεται χωρίς να το αντιληφθεί σχεδόν κανείς!
  • Κανείς; Όχι! Μια μικρή ομάδα παιδιών και νέων αντιστέκεται! Με τον κίνδυνο να πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας. Μόνη μας έγνοια: ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΤΟ ΠΑΡΚΟ.
  • Η ομάδα μας αγκαλιάζεται απ’ όλο το Ζεφύρι και πέρα απ’ αυτό. Οι κομματικές σημαίες υποστέλλονται. Η πλειοψηφία των δημοτών επικροτεί μια κίνηση ακηδεμόνευτη και ενωτική. Το δημοτικό συμβούλιο μας αντιμετωπίζει σαν να μην υπάρχουμε. Όμως:

ΕΜΕΙΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ!

  • Αντιστεκόμαστε γιατί μπορεί να είμαστε παιδιά, αλλά δεν είμαστε αφελείς! Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου δεν πάρθηκε τυχαία. Εντάσσεται στη παγκόσμια πλέον λογική ότι η φύση αποτελεί φορέα κέρδους. Με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η λογική αυτή υλοποιείται στον «πολιτισμένο» κόσμο μας μέσω των λεγόμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αυτών που έφεραν και την κρίση που βιώνουμε. Η ίδια λογική που καταστρέφει τα δάση του Αμαζονίου καταστρέφει και το πάρκο μας, κι ας μην το αντιλαμβάνονται όσοι το ψήφισαν σε μια διαδικασία ρουτίνας στο δημοτικό μας συμβούλιο στις 17-3-2009!
  • Αντιστεκόμαστε εμείς γιατί αυτό δε μπορούν ή δε θέλουν να το κάνουν οι κομματικές νεολαίες.
  • Αντιστεκόμαστε και θα αντιστεκόμαστε σήμερα για το πάρκο, αύριο για οποιοδήποτε οικολογικό ή κοινωνικό πρόβλημα, και είναι πολλά, προσβάλει την αξιοπρέπεια, τη λογική και την πολιτική μας συνείδηση. Και μη μας καταλογίζετε ταπεινά κίνητρα. Οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε ούτε δικαίωμα ψήφου ακόμη. Αλλά δε φοβόμαστε τους Ρωμαίους!

Δημοσίευση: 01-07-2009 18:46 από Μάριος Διονέλλης
Ομάδα TVXS

Σημεία και Τέρατα

Παρά τους νόμους που ψηφίζουν οι φωστήρες μας, όπως το άρθ. 7 του ν. 3727/2008 με το οποίο αντικαταστάθηκε το άρθ. 5 του ν. 3625/2007 και με το οποίο ορίστηκε ότι:
"στις υποθέσεις ανηλίκων θυμάτων... η ανάκριση διεξάγεται κατ' απόλυτη προτεραιότητα και περατώνεται για τα κακουργήματα και συναφή πλημμελήματα σύμφωνα με τη σύντομη διαδικασία του ν. 663/1977, ενώ ο προσδιορισμός δικασίμου ορίζεται σε πρώτο βαθμό το αργότερο εντός 6 μηνών από την παραπομπή της υπόθεσης στο ακροατήριο και σε δεύτερο βαθμό εντός 4 μηνών από την άσκηση της έφεσης".

Οι παιδεραστές της πολύκροτης υπόθεσης του Ίλιον είναι ελεύθεροι σήμερα ενώ εκκρεμεί σε πρώτο βαθμό η εκδίκαση της υπόθεσής τους και ενώ συνεχίζουμε να μαθαίνουμε ότι:

1) Ανώμαλος βίαζε επί 8 χρόνια την κόρη του στον Πύργο,

2) Νέο κύκλωμα παιδεραστίας, συνελήφθη, με πρόσωπα μεγαλόσχημα και υπεράνω υποψίας όπως ενός ευυπόληπτου μεγαλοεπιχειρηματία της Κέρκυρας και ενός βιομηχάνου τροφίμων της Θεσσαλονίκης, αλλά και ενός… καθηγητή που διδάσκει σε Γυμνάσιο της Αθήνας, καθώς και αρκετών μηχανικών διαφόρων ειδικοτήτων και

3) Στον Εισαγγελέα οδηγήθηκε και δάσκαλος που ασελγούσε σε μαθήτρια!!!
Σημειωτέον ότι ο δάσκαλος ομολόγησε!

Κάποτε είπαν και διαβεβαίωναν ότι τα ονόματα των βιαστών και παιδεραστών θα ανακοινώνονται δημόσια...
Όμως εγώ σε όλες τις παραπάνω ειδήσεις, πλην της πρώτης, που δημοσιοποιήθηκαν πράγματι τα ονόματά τους, ακόμη και οι φωτογραφίες τους, για τους άλλους δεν ακούσαμε ακόμη τίποτε...
Για να δούμε θ' ακούσουμε εφόσον τα στοιχεία γίνουν επαρκή για την παραπομπή τους στο Δικαστήριο??
Πολύ φοβάμαι πως όχι, αφού σ' αυτούς εμπλέκονται και επώνυμοι μεγαλοεπιχειρηματίες, με πολλά λεφτά!!
Δεν είναι όπως ο αθώος Ηλίας Αμπουλός, το παιδί της φτωχής 8μελούς οικογένειας από την Αγιάσο Λέσβου, που κατηγορήθηκε για
απόπειρες βιασμών, χωρίς να πιαστεί επ' αυτοφώρω και ενώ φώναζε ότι είναι αθώος, διασύρθηκε επώνυμα, ως ο δράκος της Μυτιλήνης, και έμεινε στη φυλακή προσωρινά κρατούμενος επί 6 μήνες σχεδόν, εντελώς άδικα!!!
Και ας μη γελιόμαστε!!
Το μόνο που μπορεί να σταματήσει τα άρρωστα αυτά καθάρματα είναι η διαπόμπευση και ο διασυρμός που θα θρυμματίσει το κρύσταλλο της υψηλής τους προσωπικότητας και θα τους τοποθετήσει στο βούρκο όπου και ανήκουν!!
Και ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν συνετιστούν, τουλάχιστον εμείς οι υπόλοιποι θα μπορούμε να μάθουμε και να προστατέψουμε τα παιδιά μας!!!

Στην Αμερική με νόμο έχω μάθει τοιχοκολλάται σε κεντρικά σημεία της περιοχής τέτοιων δραστών ότι εκεί μένει κάποιος από αυτούς!!!

Όμως εμείς τους προστατεύουμε!!
Διαφυλάττουμε τα προσωπικά τους δεδομένα!!
Αν είναι δυνατόν η εγκληματική δραστηριότητα και μάλιστα αυτού του είδους, κάποιου, να συνιστά προσωπικό δεδομένο??
Και ας το δεχθώ αυτό, σε πράξεις που δεν έχουν ομολογηθεί ή δεν έχουν συλληφθεί επ' αυτοφώρω! Εκεί το καταλαβαίνω ότι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή δεν μπορεί να διασύρεται ένας άνθρωπος που δεν ομολογεί και λέει ότι είναι αθώος!!
Μετά την καταδίκη του, όμως απαιτώ να μάθω τα πλήρη στοιχεία του!!

Σε ομολογημένες πράξεις ή αυτόφωρες τι νόημα έχει η μη δημοσιοποίηση, άμεσα, των στοιχείων των εν λόγω άρρωστων εγκληματιών???
Ποιούς πρέπει να προστατεύσουμε??
Αυτούς ή τα παιδιά μας??
Αφού μάλιστα τους αφήνουμε και ελεύθερους να κυκλοφορούν ανάμεσά μας ??

Φτάνει πια η υποκρισία κύριοι!!!
Δεν νομίζετε ότι πλήθυναν επικίνδυνα τα φαινόμενα αυτά στην κοινωνία μας??
Ποιούς θέλετε να διαφυλάξετε??
Μήπως τον καθρέφτη του εαυτού σας??
.

Michael Jackson: The Sad Legacy of Child Abuse

Michael Jackson was an abused child and he was (allegedly) an abuser. It’s easy to forget all this because we are so stunned at the death so young of someone who has made such an impact on music. We must remember, though, that his life story is a cautionary tale. 
 .
No doubt the music was superb, the dancing mesmerizing, the videos innovative, the costumes eye-popping, the energy unbelievable. After his death this week, Michael Jackson, the proclaimed King of Pop, leaves a legacy of 13 Grammy awards, 13 number one singles, the best selling record of all time (Thriller), 750 million records sold, and many other accolades and awards. He also leaves behind three children, $500 million in debt, a tangled legal mess, missing will, and the sad legacy of child abuse.
Michael Jackson was an abused child and he was (allegedly) an abuser. It’s easy to forget all this because we are so stunned at the death so young of someone who has made such an impact on music. We must remember, though, that his life story is a cautionary tale.
 .
When Michael was a child, his father Joseph did things like:
  • Held Michael upside down with one leg and “pummeled him over and over again with his hand, hitting him on his back and buttocks,” per brother Marlon.
  • Sat in a chair with a belt in his hand while the Jackson brothers rehearsed and that “if you didn’t do it the right way, he would tear you up, really get you,” per Michael.
  • Tripped and pushed the boys into walls and called them names. 
 .
[NOTE 6/30: The Wall Street Journal reports that it appears that Michael's father Joseph was cut out of what is purported to be his latest will, written in 2002.]
The abuse took a toll. Michael often cried from loneliness and even vomited upon seeing the father he so feared. He went from an adorable and impossibly talented little boy to a bizarre-looking and irrevocably scarred middle-aged man. And still lonely. Very lonely.
 .
Perhaps to ease his loneliness and to try and create the childhood he never had, he often invited children over to his fairytale and theme park-like Neverland Ranch. He admitted to the stunned British journalist Martin Bashir, in a 2003 documentary entitled Living with Michael Jackson, that he often had children sleep in his bed.
 .
Just this sort of thing is what got Michael in trouble in 1993 and 2005 when both times he was accused of sexual abuse of a child. In 1993 he suffered deteriorated health from being addicted to three painkillers as a result of the stress he felt from dealing with the accusations and settled out of court. In 2005 the boy who was seen holding hands with Michael and discussing sleeping arrangements with him in the documentary accused him of sexual abuse. The People v. Jackson trial ended with Michael being found not guilty, but left a shroud of suspicion around him that never ended. Mental health professional Dr. Stan Katz, who evaluated Michael and the accuser for the trial, declared Michael a “regressed 10-year-old” and not a pedophile.
 .
Perhaps that’s so. Perhaps Michael was 10 in his thoughts and actions and doing the normal exploratory stuff that 10-year-olds do. Maybe he was innocent and taken advantage of by greedy fortune-seekers. At the very least, Michael was naively inappropriate to allow children in his bed. He was an adult and a public figure. He should have known better.
 .
But this is what severe child abuse does. It can delay or thwart emotional development and contribute to a 50-year-old man regressing to being 10 years old. It can lead to life-long problems.
Michael Jackson is both a talented and tragic figure. It leaves us wondering if he would’ve been less troubled and if he would have left a less sullied legacy if he had been treated with kindness and love as a child and not ridicule, threats, and harm.
.
.
This brings to my mind the 1954 poem by Dorothy Law Nolte that has hung in my home since my now-grown children were small. I looked at that poem several times a day and tried to live by its tenets as I raised my daughters. Here is the poem, entitled “Children Learn What They Live”:
If children live with criticism, they learn to condemn.
If children live with hostility, they learn to fight.
If children live with fear, they learn to be apprehensive.
If children live with pity, they learn to feel sorry for themselves.

If children live with encouragement, they learn confidence.
If children live with tolerance, they learn patience.
If children live with praise, they learn appreciation.
If children live with acceptance, they learn to love.
more in source: IT DAWNED ON ME
 

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki