Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, πρωί-πρωί, αξημέρωτα, τηλέφωνο από την καλύτερή μου φίλη.
- Καλημέρα σου, έγινε κάτι; Ανησύχησα...
- Όχι, μωρέ... να... κάτι ψηλάφησα στο στήθος... δε θα 'ναι τίποτα...
Πάγωσα για λίγο.
- ...... το "δε θα 'ναι τίποτα" άσε να στο πουν οι γιατροί... κλείσε ραντεβού.
- Καλά, μην κάνεις έτσι, θα κλείσω...... κι αν είναι "το κακό";;;
- Γι' αυτό πρέπει να κλείσεις, ΣΗΜΕΡΑ...- Έχω υποχρεώσεις, το ξέρεις...
- Η μόνη σου υποχρέωση τώρα είναι να φροντίσεις εσένα. Καλά... κλείσε τώρα, τράβα στο γιατρό σου να σε κατευθύνει... περίμενε, έρχομαι να πάμε μαζί.
Και πήγαμε και την επόμενη μέρα έγινε η πρώτη μαστογραφία που έδειξε ότι αυτό το "κάτι" ήταν αρκετά σοβαρό...
Γι' αυτό το "κάτι" έγιναν όλες οι ενέργειες, όπως έπρεπε... εξετάσεις επί εξετάσεων, με την καθοδήγηση εξαιρετικού γιατρού, ώσπου στις 22 του Οκτώβρη έγινε το χειρουργείο και η καλύτερή μου φίλη είναι σε καλό, πολύ καλό δρόμο!
Δεν διαγνώστηκε κακοήθεια! Πρόλαβε!
Είναι γενναία η φίλη μου.
Άντεξε στην αγωνία εν αναμονή των αποτελεσμάτων!
Ξεπέρασε τους φόβους της, όπως θα ξεπεράσει και την μαστεκτομή.
Είμαι σίγουρη γι' αυτό.
Καλή ανάρρωση, καλή μου φίλη!!!
💗Ζωή θα ΄χουν τα χρόνια σου και χρόνια η ζωή σου💗