Μια αγκαλιά ευχές για όλα τα παιδάκια του κόσμου!

Το ευχόδεντρο

Νύχτα...ψηλά κοιτάζω
βαμβάκι απλωμένο,
σε ύφασμα γαλάζιο
μ’ ασήμι κεντημένο.

Και σαν πουλί ξεφεύγει
μια ευχούλα απ τα χείλη,
τ’ αστέρια συντροφεύει
πιστή, σιμά τους , φίλη!

Σπόρος... ζωή σκορπίζει
στους κήπους τ ‘ ουρανού,
ευχόδεντρο θ’ ανθίσει
μ’ ευχές καρδιάς και νου.

Κι αν τα κλαριά λυγέψουν
απ τους γλυκούς καρπούς,
άγγελοι θα τους μαζέψουν
μυρωδάτους και νωπούς.

Με όνειρα κι αγάπη
τότε ο ουρανός θα γείρει,
μια αγκαλιά γεμάτη
στη γη χαρά να σπείρει.....

Νέλλυ Νέζη

(Τις καλύτερες ευχές μου για όλα τα παιδιά ....Μακάρι ένα ευχόδεντρο να φυτρώσει στην ψυχούλα τους . Ενα ευχόδεντρο που θα τα γεμίσει γλυκούς καρπούς!)

Ευτυχισμένο το 2008!!

Γράμμα - προσευχούλα από ένα χαμομηλάκι στον Άγιο Βασίλειο

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλειε

γράφω γράμμα σε σένα

και όχι σε αυτόν που φοράει 

κόκκινα ρούχα όολο όλοο

επειδή εσύ είσαι ο πραγματικός 

από την Καισαρεία

και θέλω να σου πω 

ότι ούτε κούκλα θέλω

ούτε ούτε κουκλόσπιτο θέλω 

ούτε μπογιές ούτε τίποτα από αυτά επειδή έχω

αλλά θέλω το νέο χρόνο που έρχεται

να κάνεις ένα δώρο στους μεγάλους

και όχι στα παιδάκια

θέλω να δώσεις μυαλόοοο

σε όλους τους μεγάλους

για να μη χτυπάνε τα παιδάκια

και ούτε να τους κάνουνε 

άλλα φοβερά κακά

και με το μυαλό που θα δώσεις

όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες

θα προσέχουνε τα παιδάκια τους

αυτό το δώρο θέλω και τίποτα άλλο

Σε αγαπάω πολύ

hamomilaki

Μαρία Πολυδούρη - Tα Ποιήματα

Και τώρα, κλείστε ερμητικά τις θύρες. Τελειώσαν
όλα. Να φύγουν κι οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι όλα μου λείψαν
κι έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.

Ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής από την Καλαμάτα. Γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1902 και ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές ανησυχίες.

Το 1921 θα γνωρίσει τον συνάδελφο και ομότεχνό της Κώστα Καρυωτάκη και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας σφοδρός έρωτας, που θα κρατήσει λίγο, αλλά θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή και το έργο της. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922, όταν η Πολυδούρη ήταν 20 χρονών και ο Καρυωτάκης 26. Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι έχει προσβληθεί από σύφιλη, νόσημα τότε ανίατο και κοινωνικά στιγματισμένο. Το ανακοινώνει πρώτα στην αγαπημένη του και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, του προτείνει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, αλλά ο Καρυωτάκης είναι πολύ περήφανος για να δεχθεί τη θυσία της. Εκείνη πάλι αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του, νομίζει ότι η αρρώστια του είναι πρόφαση για να την απομακρύνει από κοντά του.

Στη διάρκεια του 1924 μπαίνει στη ζωή της ο δικηγόρος Αριστοτέλης Γεωργίου, άρτι αφιχθείς εκ Παρισίων. Θα τον αρραβωνιαστεί στις αρχές του 1925, αν και στην καρδιά της σιγοκαίει ο έρωτάς της για τον Καρυωτάκη. Παρά την αφοσίωση του αρραβωνιαστικού της, η Μαρία Πολυδούρη δείχνει να μην μπορεί να συγκεντρωθεί σοβαρά σε καμιά δραστηριότητα. Χάνει τη δουλειά της στο Δημόσιο από τις αλλεπάλληλες απουσίες της κι εγκαταλείπει τη Νομική. Φοιτά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, προλαβαίνει μάλιστα να εμφανισθεί ως ηθοποιός σε μία παράσταση.

Το καλοκαίρι του 1926 διαλύει τον αρραβώνα της και φεύγει στο Παρίσι. Σπουδάζει ραπτική, αλλά δεν κατορθώνει να εργαστεί, επειδή προσβάλλεται από φυματίωση. Επιστρέφει στην Αθήνα και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου μαθαίνει για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι τρίλλιες που σβήνουν» και το 1929 τη δεύτερη, με τίτλο «Ηχώ στο Χάος». Η φυματίωση τελικά θα την καταβάλει και θα αφήσει την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930.

Μία κούκλα σαν τη μαμά μου...

Η «Κιμ» χάνει τα μαλλιά της.

Προορίζεται για παιδιά που η μητέρα τους

υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία.

Παρασκευή, 19.10.07

Ενα αμερικανικό ίδρυμα κατά του καρκίνου του μαστού κυκλοφόρησε
στην αγορά μια κούκλα η οποία χάνει τα μαλλιά της για να βοηθήσει
τα παιδιά να συνηθίσουν τις αλλαγές που βλέπουν στην εμφάνιση της μητέρας τους όταν εκείνη υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία.

Η κούκλα, που ονομάζεται χαϊδευτικά Κίμι,

σχεδιάστηκε από την Κιμ Γκόμπελ όταν η ίδια

προσπαθούσε να εξηγήσει στα παιδιά της

για ποιο λόγο μοιάζει τόσο διαφορετική

έχοντας χάσει τα μαλλιά της

από τη χημειοθεραπεία.

Η Κιμ έχασε τη μάχη με τον καρκίνο το 2004. Τρία χρόνια αργότερα η αδελφή της - πρόεδρος του ιδρύματος - αποφάσισε να προσφέρει και στις υπόλοιπες πληγείσες οικογένειες το χαρισματικό παιχνίδι.
Η κούκλα συνοδεύεται από ένα βιβλίο, που μέσα από παραμύθι εξηγεί στα παιδιά τη διαδικασία στην οποία υποβάλλεται η μαμά τους και ότι αν και είναι όντως άρρωστη και μοιάζει διαφορετική παραμένει η ίδια που τα αγαπάει πάρα πολύ.
Το βιβλίο τυπώνεται ήδη στα αγγλικά και τα ισπανικά και η εταιρία που έχει αναλάβει την προώθηση της κούκλας επιθυμεί να μεταφραστεί σε ακόμα περισσότερες γλώσσες.
Ειδικοί παιδοψυχολόγοι αναφέρουν ότι είναι πολύ δύσκολο για τα μικρά παιδιά να δεχτούν τη ριζική αλλαγή της εμφάνισης της μητέρας τους. Είναι η στιγμή που «βλέπουν» για πρώτη φορά την αρρώστια και τον τρόπο με τον οποίο αυτή επηρεάζει τη καθημερινότητά τους.
Γίνονται νευρικά, φοβούνται τα πάντα και κλαίνε.
Κούκλες νοσοκόμες και γιατροί χρησιμοποιούνται εδώ και αρκετά χρόνια για τη φροντίδα παιδιών που πάσχουν τα ίδια από καρκίνο, για να τα βοηθήσουν να συνηθίσουν το ιατρικό περιβάλλον που γίνεται ξαφνικά μέρος της ζωής τους. Οι γιατροί έχουν παρατηρήσει ότι έπειτα από μερικές εβδομάδες είναι λιγότερο μελαγχολικά και αναπτερώνεται το ηθικό τους.
Φυσικό επακόλουθο είναι ότι το παιχνίδι με την Κίμι θα συνδράμει θετικά και στην ψυχολογία των παιδιών που βιώνουν έμμεσα τις επιδράσεις του καρκίνου. Οι ειδικοί προτρέπουν τους γονείς να εξηγούν στα ανήλικα μέλη της οικογένειας ακριβώς τι συμβαίνει, να συζητούν μαζί τους και να απαντάνε σε όλες τις ερωτήσεις τους.

Τα έσοδα από τις πωλήσεις της κούκλας Κίμι

θα διατεθούν στον αγώνα

κατά του καρκίνου του μαστού.

ΒΕΡΓΟΥ ΕΛΕΝΗ
Ελεύθερος Τύπος

Τι παιχνίδι να φέρει ο Άι-Βασίλης στο χαμομηλάκι μου;

Είδος παιχνιδιών κατά ηλικία

0-6 μηνών

• Το καλύτερο και σημαντικότερο παιχνίδι είναι ο ίδιος ο γονιός ή το άτομο που φροντίζει το βρέφος (ομιλία, χάιδεμα, λίκνισμα, γκριμάτσες, παρουσίαση εικόνων και σχημάτων, τραγούδι)
• Κουδουνίστρες
• Παιχνίδια μαλακά, υφασμάτινα με έντονα χρώματα και σχήματα που να εκπέμπουν απαλούς ήχους
• Άθραυστο καθρεφτάκι στερεωμένο στο εσωτερικό της κούνιας
• Μουσικά κουτιά και δίσκοι ή κασέτες με απαλή μουσική
• Μαλακή μπάλα, υφασμάτινοι κύβοι, πλαστικοί κρίκοι
• Εικόνες ή βιβλία με σχέδια σε έντονες αντιθέσεις

6-12 μηνών

• Αντικείμενα νοικοκυριού
• Μαλακές μπάλες όλων των μεγεθών (όχι τόσο μικρές που να χωρούν στο στόμα)
• Μεγάλα παζλ
• Κύβοι συναρμολόγησης
• Παιχνίδια που μπορεί να σπρώχνει και να έλκει
• Χαρτονένια κουτιά, παλιά περιοδικά
• Μαλακές κούκλες και μαριονέτες (το χαμομηλάκι λέει: όμορφα και καλαίσθητα, όχι τρομακτικά)
• Βιβλία από χαρτόνι με μεγάλες εικόνες

1-2 ετών

• Κηρομπογιές, πινέλα, χρώματα (μη τοξικά)
• Μπάλες
• Παιχνίδια μπάνιου
• Βιβλία
• Κούκλες (το χαμομηλάκι λέει: λειτουργούν ως πρότυπο, προσοχή στην επιλογή μας)
• Κουβαδάκι και φτυάρι
• Παζλ
• Υφασμάτινα ζώα

2-3 ετών

• Πίνακες και κιμωλίες
• Πλαστικοί ήρωες (το χαμομηλάκι λέει: όχι τρομακτικοί αλλά όμορφοι και καλαίσθητοι)
• Αντικείμενα νοικοκυριού
• Μουσικά όργανα και μουσικά κουτιά
• Κούκλες, μαριονέτες (το χαμομηλάκι λέει: όμορφες, καλαίσθητες όχι αποκρουστικές)
• Τηλέφωνο
• Σβούρες
• Καροτσάκια
• Βαγόνια

3-5 ετών

• Εργαλεία τέχνης
• Μπάλες και μπασκέτες
• Χάντρες
• Κύβοι
• Βιβλία
• Κατασκευαστικά παιχνίδια
• Κούκλες (το χαμομηλάκι λέει: η κούκλα λειτουργεί ως πρότυπο... προσοχή στην επιλογή μας)
• Κουζινικά
• Μουσικά όργανα
• Πλαστικές κούκλες
• Παζλ
• Άμμος, κουβαδάκια, φτυάρια
• Υφασμάτινα ζωάκια
• Τρίκυκλα

6-8 ετών

• Εργαλεία
• Δίκυκλα
• Βιβλία
• Κατασκευαστικά παιχνίδια
• Κούκλες και κουκλόσπιτα (το χαμομηλάκι λέει: η κούκλα γίνεται πρότυπο... προσοχή στην επιλογή μας)
• Ηλεκτρονικά παιχνίδια (το χαμομηλάκι λέει: με μεγάλη προσοχή επιλεγμένα)
• Επιτραπέζια
• Σχοινάκι
• Μουσικά όργανα
• Παζλ
• Εργαλεία
• Παιχνίδια μεταφοράς

Χατζηγεωργίου Γιώργος, Ιατρός

Ευχαριστούμε και θερμές ευχές, από το myAegean!

Αγαπητό χαμομηλάκι,
θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά για την πρωτοβουλία να μας προσκαλέσετε ως συντάκτες του blog!

Ως μέλη της φοιτητικής ομάδας ανάπτυξης και φροντίδας της δικτυακής πύλης http://my.aegean.gr για τα μέλη κι όχι μόνο του Πανεπιστημίου Αιγαίου, αισθανόμαστε τιμή που συνεισφέρουμε προς την ανάδειξη του πολιτιστικού και κοινωνικού γίγνεσθαι της εποχής μας και ελπίζουμε να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών μας, αλλά και όσων πιστεύουν στην προσπάθειά μας και σε εμάς!

Ευχόμαστε ολόψυχα όμορφες, δυναμικές και δημιουργικές δράσεις, πάντα έμπνευση και αγάπη για ό,τι κάνουμε και πάθος για τη ζωή!

Καλό και με υγεία το νέο έτος 2008!

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,θα ηθελα να σε ευχαρηστησω για την προσκληση
χρονια πολλα σε ολους και ελπιζω κα εγω με την σειρα μου να συμβαλω στους
σκοπους και της επιδιωξεις σας.
Η ευχη μου για ολους το 2008 να μας φερει αγαπη και σοφια,και μια παρακλιση σε
ολους δεν περημενουμε αυτες της μερες να δειξουμε αγαπη στους γυρω μας ολοι στη
γειτωνεια στην ποληκατοικια μας εχουμε ανθρωπους που μας χρειαζωνται ολη τη
χρονια σας παρακαλω κοιταξτε γυρω σας...

Ελπίδα

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,
Αυτό είναι ένα δώρο για ένα παιδί που του στέρησαν, βάναυσα την αθωότητα, και για όσα παιδιά μεγάλωσαν κι ακόμα πιστεύουν πως δεν υπάρχει ελπίδα.

Είναι πρωί….
Περπατάς… κατηφορίζεις προς το φως… Τον βλέπεις
Απέναντι να βγαίνει διστακτικά… χρωματίζει το πρωινό Σου…πορτοκαλί… κόκκινο…
Είναι ένα από τα όμορφα ξυπνήματα… με την ψυχή
Γαλήνια… με τις σκέψεις γλυκές… με τον απόηχο
της νύχτας στα μάτια.
— Έχει σημασία αν πέφτεις;
Όχι….
Σημασία έχει η μέρα που ξεδιπλώνεται,
όπως η ψυχή απλώνει τα φτερά της και σε σκεπάζει,
όπως η φωνή που σου μιλάει και ημερεύει τα πάθη σου,
όπως τα μάτια που σε κοιτούν και σε ταξιδεύουν,
όπως η αγάπη που σε βγάζει από τη λήθη σου.

Έχει σημασία να ατενίζεις τη ζωή σου με ελπίδα
Να ζεις την κάθε μέρα σου.
Να προσφέρεις και να προσφέρεσαι….
Οι ευκαιρίες που χάνονται…είναι νεκρές ευκαιρίες.
Τα αισθήματα που χαρίζονται είναι ζωντανά αισθήματα.
Οι άνθρωποι που εξαπατούν είναι μικροί άνθρωποι.
Οι άνθρωποι που αγαπούν είναι απλά άνθρωποι.

Έχει σημασία να είσαι παρών....
Έχει σημασία να χαμογελάς....

Κι αν τίποτα απ΄αυτά δεν είναι δικό σου,
κι αν ήρθε η ώρα που το φως θα κρυφτεί,
πρόσμενε την αυγή για να γίνει δικό σου!

Το χαμόγελο του παιδιού

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,

Να μην ξεχνάμε ποτέ,
ότι όλες οι ημέρες του χρόνου πρέπει να είναι αφιερωμένες
στο χαμόγελο του παιδιού και όχι μόνο οι γιορτινές
και οι επετειακές.
Το χαμόγελο του παιδιού
Είναι το μέλλον του κόσμου μα και της ζωής.
Το χαμόγελο του παιδιού, του κάθε παιδιού
είναι το μόνο χωρίς ίχνος υποκρισίας.
Το χαμόγελο του παιδιού πρέπει να είναι
μέλημα όλων μας,
γιατί είναι η μοναδική αστείρευτη πηγή αθωότητας
που δίνει νόημα στη ζωή όλων μας.

Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι και εμείς υπήρξαμε παιδιά.

Χρόνια πολλά όλη την χρονιά
στο χαμόγελο του παιδιού

Παιδικός εφιάλτης στην Ευρώπη

Eξάρθρωση τεράστιου δικτύου παιδικής πορνογραφίας.

Πέμπτη, 27.12.07

Ενα σημαντικό πλήγμα στους εμπόρους της φρίκης χιλιάδων ανηλίκων που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης κατέφεραν οι γερμανικές αρχές παραμονές Χριστουγέννων.

Τα τελευταία 24ωρα εξαρθρώνουν το μεγαλύτερο δίκτυο παιδικής πορνογραφίας που έχει αποκαλυφθεί μέσω Ιντερνετ στη Γερμανία και ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως.

Περίπου 12.000 χρήστες του Διαδικτύου μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με κατηγορίες για κατοχή και διακίνηση παιδικού πορνογραφικού υλικού.

Οπως είναι ο κανόνας πλέον στην εποχή του Ιντερνετ και

σε αυτού του είδους εγκλήματα εις βάρος ανηλίκων,

οι ύποπτοι δεν εντοπίζονται μόνο στη Γερμανία

και τις γειτονικές χώρες.

Τα ίχνη τους αναζητούνται σε τουλάχιστον 70 κράτη του κόσμου, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της αρμόδιας υπηρεσίας καταπολέμησης της παιδικής πορνογραφίας και γενικός εισαγγελέας του κρατιδίου της Σαξονίας- Ανχαλτ, κ. Πέτερ Βογκτ. «Παράδεισος» ήταν η κωδική ονομασία της έρευνας των γερμανικών ομοσπονδιακών αρχών που διήρκεσε μήνες.

Παραμονές Χριστουγέννων ανακοίνωσαν πως ήδη είχαν στο στόχαστρο 1.700 υπόπτους για συμμετοχή στο διεθνές δίκτυο της κόλασης για αδιευκρίνιστο μέχρι στιγμής αριθμό παιδιών. Καθώς οι ώρες και οι μέρες περνούσαν, αυξανόταν δραματικά το μέγεθος του εφιάλτη. Τις τελευταίες βδομάδες έχουν γίνει έφοδοι σε εκατοντάδες οικίες «υπεράνω πάσης υποψίας» ατόμων.

Την άκρη του νήματος για την αποκάλυψη του δικτύου φέρεται να παρατήρησαν -και σε αυτή την περίπτωση- στελέχη παρόχου υπηρεσιών Ιντερνετ στο Βερολίνο, που ενημέρωσαν την αστυνομία. Τους προκάλεσε υποψίες η ασυνήθιστα αυξημένη κίνηση στους διακομιστές του. Πέρα από τα χαμόγελα ικανοποίησης για την επιτυχία, τα πρόσωπα των διωκτών των εκπροσώπων της σκοτεινής πλευράς του κυβερνοχώρου σκιάζει η σκέψη πως το δίκτυο που εξαρθρώνεται αποτελεί μόνο την κορυφή ενός εφιαλτικού παγόβουνου που τα τελευταία χρόνια γιγαντώνεται με «πάτημα» και τις νέες τεχνολογίες.

Σύμφωνα με στοιχεία της UNESCO, ο τζίρος της βιομηχανίας της παιδικής πορνογραφίας στο Ιντερνετ ετησίως ανέρχεται πλέον σε 3 δισ. ευρώ. Είναι αντίστοιχος του τζίρου που γίνεται από τη διακίνηση ναρκωτικών. Υπολογίζεται πως ο αριθμός των ιστοσελίδων που φιλοξενούν πορνογραφικό υλικό με ακούσιους πρωταγωνιστές παιδιά -ακόμη και βρέφη- έχει αυξηθεί κατά 350% από το 2001. Εκτιμάται πως σήμερα υπάρχουν, τουλάχιστον, 100.000 τέτοιες ιστοσελίδες παγκοσμίως. Ανάλογη επιτυχία σημείωσε πρόσφατα και η ισπανική αστυνομία εξαρθρώνοντας δίκτυο παιδικής πορνογραφίας αλλά και εντοπίζοντας παιδόφιλους που επιδίδονταν στην πρακτική του «grooming», δηλαδή, του εκβιασμού ανηλίκων μέσω Ιντερνετ με στόχο να ικανοποιούν τις σεξουαλικές ορέξεις τους.

Οι βασικές γραμμές δράσης της Ε.Ε.

Με την «έκρηξη» των κρουσμάτων παιδικής πορνογραφίας που δεν γνωρίζει σύνορα, όπως αποκαλύπτεται στον κυβερνοχώρο τα τελευταία χρόνια, οι Ευρωπαίοι εταίροι αναζήτησαν μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης της μάστιγας πέρα από τις πρωτοβουλίες σε εθνικό επίπεδο.

Η απόφαση-πλαίσιο 2004/68/ΔΕΥ του Συμβουλίου της 22ας Δεκεμβρίου του 2003 για την καταπολέμηση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας εμπεριέχει τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές δράσης για τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Εν ολίγοις προβλέπει ότι τιμωρητέες συμπεριφορές που συνιστούν αδίκημα -και σε περιπτώσεις χρήσης ηλεκτρονικών συστημάτων- είναι η παραγωγή, η διάδοση και η απλή κατοχή τέτοιου υλικού.

Κι όμως σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες ακόμη δεν αναγνωρίζεται ως αδίκημα η αγορά ή η διάδοση παιδικής πορνογραφίας, εάν δεν στοιχειοθετείται εμπορικός σκοπός και κέρδος.

Η ελάχιστη προβλεπόμενη ποινή κάθειρξης για τη διάπραξη κάποιου από τα συγκεκριμένα αδικήματα είναι ένα έτος.

Προκειμένου να αποτραπεί το ενδεχόμενο να μην τιμωρηθεί ένα έγκλημα λόγω σύγκρουσης αρμοδιοτήτων, θεσπίστηκαν και κριτήρια δικαιοδοσίας για κάθε κράτος. Τα βασικά είναι η αρχή της εδαφικότητας (διαπράχτηκε στην επικράτεια μιας χώρας) και η αρχή της υπηκοότητας του δράστη. Σε περιπτώσεις εμπλοκής νομικών προσώπων (εταιριών) που επωφελούνται από το αδίκημα, δικαιοδοσία θεμελιώνεται και από τη χώρα όπου εδρεύει το συγκεκριμένο νομικό πρόσωπο.

Πέρυσι τον Ιούνιο το Ευρωκοινοβούλιο επικύρωσε πρόταση για τη βελτίωση της νομοθεσίας, ώστε ενδεχόμενη απαγόρευση εργασίας κοντά σε παιδιά που έχει επιβληθεί σε καταδικασθέντες να ισχύει πανευρωπαϊκά.

Των ΜΑΡΙΑΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΑΚΟΥ

Ελεύθερος Τύπος

Χριστουγεννιάτικα, ο εχθρός εντός των πυλών...

Εκτός κινδύνου νοσηλεύεται στην εντατική του Τζάνειου 13χρονος που δέχθηκε μαχαιριές στο στήθος και την κοιλιακή χώρα

Σε σοβαρή κατάσταση νοσηλεύεται στο Τζάνειο Νοσοκομείο ένας 13χρονος, τον οποίο μαχαίρωσε ο φίλος της μητέρας του, αλβανικής καταγωγής. Το αγόρι αντέδρασε όταν τον είδε να επιτίθεται και να χτυπά τη μητέρα του μπροστά στα μάτια των πέντε μικρότερων αδελφών του.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η μητέρα του ανήλικου Σύμφωνα με την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά, 30χρονος Αλβανός, επισκέφθηκε λίγο μετά τα μεσάνυχτα το σπίτι της 35χρονης φίλης του, που βρίσκεται στη οδό Κρόνου, στη Νίκαια. Ο 30χρονος - που ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ - επιτέθηκε φραστικά και χτύπησε την 35χρονη. Από τη φασαρία ξύπνησε ο ανήλικος γιος της και με μαχαίρι τραυμάτισε το νεαρό άνδρα στην κοιλιά και το θώρακα. Στη συνέχεια, ο 30χρονος κατάφερε και αφόπλισε τον ανήλικο, τραυματίζοντάς τον στο στήθος και την κοιλιά. Τόσο ο ανήλικος όσο και ο νεαρός άνδρας μεταφέρθηκαν και νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση στο Τζάνειο νοσοκομείο, οι οποίοι όμως έχουν διαφύγει τον κίνδυνο. 

ethnos.gr

O Άγιος Βασίλης διαλέγει ασφαλή παιχνίδια

Το να βλέπει κάποιος την εποχή των Χριστουγέννων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού είναι αρκετά συναρπαστικό.
Η ευτυχία και η ευχαρίστηση που νιώθει κάποιος όταν παρακολουθεί ένα παιδί να ανοίγει το «τέλειο δώρο» κάνουν το άγχος και την οικονομική αναστάτωση των Χριστουγέννων να μοιάζουν πολύ μακρινά.

Κάποιες φορές τα δώρα που δίνονται στα παιδιά δεν είναι κατάλληλα και μπορεί προκαλέσουν σοβαρούς κινδύνους, ακούσιους τραυματισμούς και καμιά φορά ακόμα και θάνατο.
Η Επιτροπή Ασφάλειας των Καταναλωτών της Αμερικής έχει αναφέρει πάνω από 16 θανάτους παιδιών λόγω παιχνιδιών και πάνω από 14,000 παιδιά χρειάστηκαν θεραπεία σε νοσοκομείο για ατυχήματα λόγω παιχνιδιών, το τελευταίο χρόνο.

Οι παρακάτω συμβουλές μπορεί να φανούν αρκετά χρήσιμες στους καταναλωτές οι οποίοι θα ήθελαν να κάνουν τη σωστότερη και πιο ασφαλή επιλογή ενός δώρου για τα Χριστούγεννα.
*Διαλέξτε παιχνίδια τα οποία ταιριάζουν στην ηλικία, στις δυνατότητες και στα ενδιαφέροντα του παιδιού. Κάποια προηγμένα παιχνίδια μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα για ορισμένες ηλικίες.
*Για βρέφη και γενικώς για παιδιά που βρίσκονται ακόμα σε στάδιο να μασουλάνε διάφορα, αποφύγετε την αγορά δώρων τα οποία αποτελούνται από μικρά κομμάτια και μπορούν να αποτελέσουν κίνδυνο.
*Για παιδιά μικρότερα από 8 ετών, αποφύγετε παιχνίδια τα οποία αποτελούνται από αιχμηρές άκρες και γωνίες.
*Προσπαθήστε επίσης να μην αγοράσετε παιχνίδια που αποτελούνται από θερμαντικά στοιχεία σε παιδιά κάτω από 8 ετών.
*Διαβάζετε τις ετικέτες οι οποίες συνήθως δίνουν συμβουλές.
*Ελέγξτε πόσο σταθερή είναι η δομή του παιχνιδιού, όπως τα μάτια, η μύτη μιας κούκλας και άλλα μικρά μέρη.
*Ελέγξτε τις οδηγίες καθαριότητας. Πρέπει να είναι ασφαλή τόσο για εσάς αλλά και για τα παιδιά σας.
*Πετάξετε το πλαστικό περιτύλιγμα του παιχνιδιού αμέσως. Μπορεί κάποιες φορές να μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι.

«Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου....» — Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Βαθιά χαράματα, και απέναντί της έχει τον Υμηττό. Σκοτάδι ακόμα, μαύρο σύννεφο σκεπάζει την κορυφή με τις κεραίες. Η απόσταση έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Θα ’λεγε πως αν έκανε μερικές εκατοντάδες μόνο βήματα θα έφτανε στο βουνό. Δεν έκανε ακριβώς κρύο. Ήταν μια υγρασία απαίσια που διαπερνούσε το μακρύ μπουφάν και το κασκόλ της. Μια υγρασία που τη διαπερνούσε μέχρι το κόκαλο.
Άναψε τσιγάρο και αφέθηκε στις σκέψεις της. Από το τζάμι του μεγάλου παράθυρου έβλεπε τους αρρώστους που κοιμόντουσαν. Η αναπνοή του πεθερού της ήταν κανονική και ήταν ήρεμος. Απέναντι ακριβώς από τον δικό της άρρωστο ήταν το μεγάλο δράμα.
Ένας πανύψηλος γέροντας, τόσο ψηλός που και με λυγισμένα τα γόνατα το κρεβάτι δεν τον χωρούσε. Γυμνός εντελώς κάτω από την κουβέρτα του, με δυσκολία ανέπνεε, παρά τη μάσκα οξυγόνου που είχε στο πρόσωπο.

Τον έφεραν από το γηροκομείο και τον παράτησαν, της είπε η νοσοκόμα που έκανε τη βάρδια της, εκνευρισμένη πολύ.
Ξημέρωναν Χριστούγεννα βλέπεις….

Στο κομοδίνο του Νίκου, έτσι τον ονόμασε, επειδή της φάνηκε ότι ήταν πρώην ναυτικός, δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα. Ούτε ταλκ, ούτε οινόπνευμα, ούτε κάτι που να δείχνει ότι κάποιος έρχεται και τον φροντίζει.
Έσβησε το τσιγάρο και μπήκε στο θάλαμο. Πήγε κοντά του. Μια αφόρητη βρώμα χτύπησε τα ρουθούνια της μόλις σήκωσε την κουβέρτα του. Είχε ανοίξει ο δύστυχος. Ακίνητος ποιος ξέρει από πότε, είχε μια τεράστια πληγή πίσω του και ανοιγμένες τις φτέρνες.
Παρά λίγο να βάλει τις φωνές. Κράτησε την ψυχραιμία της και φώναξε τη νευριασμένη «αδερφή». Κάνε κάτι, της είπε, κάνε κάτι… θα σε βοηθήσω.
Τους πήρε μισή ώρα να «περιποιηθούν» της πληγές του. Για μισή ώρα παρακαλούσε το Θεό να τον πάρει το συντομότερο. Κάθισε δίπλα στο δικό της άρρωστο, ελαφρώς ανακουφισμένη.
Έγειρε στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκε.
Για λίγο όμως, γιατί ένα ζευγάρι μπήκε μέσα σχεδόν φωνάζοντας. Διατελούσαν εν ευθυμία, είχαν πιει λίγο παραπάνω. Ήταν σαφές ότι από διασκέδαση γυρνούσαν. Για να δούμε, ρε Σούλα, τι κάνει και πάμε για ύπνο, είπε ο «κύριος», ακριβά αλλά κακόγουστα ντυμένος.
— Κοίτα χάλια, είπε με τη σειρά της η «κυρία», τις πληρώνεις να προσέχουν τους αρρώστους κι αυτές κοιμούνται.
— Ξένη είναι, τι περιμένεις; Σχολίασε ο τύπος.
Μιας και δεν υπήρχε άλλη στο θάλαμο, κατάλαβε ότι η μπηχτή ήταν για εκείνη. Την πέρασαν για αποκλειστική νοσοκόμα, και μάλιστα αλλοδαπή.
Δε μίλησε, ίσως γιατί καρφώθηκε το βλέμμα της στο παλτό της «Σούλας».

Δεν πάει ένας μήνας που είχε βγει στα μαγαζιά της Κηφισιάς.
Σε μια πανάκριβη βιτρίνα το ίδιο αυτό παλτό το είχε σταμπάρει. Ξέροντας καλά ότι είναι πανάκριβο, μπήκε για να το δοκιμάσει .
Είναι εξαιρετικό κομμάτι, της είπε η πωλήτρια.
Αντιλόπη γνήσια. Και πράγματι ήταν υπέροχο επάνω της.
Παρά την οικολογική της συνείδηση, ομολόγησε στον εαυτό της, ότι αν είχε τη δυνατότητα ίσως έμπαινε στον πειρασμό να το αγοράσει.
Τώρα το είδε φορεμένο από τη «Σούλα», και αυτό την εκνεύρισε.
Γνήσια αντιλόπη, λοιπόν, η «κυρία»….  Ζώον επί ζώου, σκέφτηκε.
Φλυάρησαν για λίγο πάνω από το κεφάλι του Νίκου,
και μετά βγήκαν στη βεράντα για τσιγάρο.

Πάνω στο κομοδίνο του υπήρχε μόνο μια κάρτα με ευχές για περαστικά, από τον παπά του νοσοκομείου, και ένα κεράκι, βαμμένο με χρυσομπογιά, με δυο Αγιοβασίληδες σκαρφαλωμένους επάνω του για στολίδι.

Της ήρθε μια ιδέα.
Πήρε την κάρτα και έγραψε γρήγορα το παρακάτω κείμενο (απόσπασμα από κάποιο λόγο του Λυσία), όπως το θυμόταν πάνω κάτω:
“…εάν τις λέγει εν τω δήμω, τον πατέρα τύπτων
ή την μητέρα, ή μη τρέφων, ή μη παρέχων οίκησιν,
ούτος εστίν αισχρώς βεβιωκώς, και ο νομοθέτης
ουκ εά αυτόν λέγειν.»
Και από κάτω τη μετάφραση:
«εάν κάποιος ενώ θέλει να πολιτεύεται
(να είναι πολίτης), κτυπά τον πατέρα ή τη μάνα του,
ή δεν τους παρέχει στέγη και τροφή,
είναι παλιάνθρωπος, και ο νομοθέτης
δεν του επιτρέπει να συμμετέχει στα κοινά
και να συμβουλεύει την πόλη.»

Ελπίζοντας ότι κάποια ματιά θα ρίξουν, την έβαλε στη θέση της.
Και πράγματι. Η «Σούλα» αφού έβαλε στο τσαντάκι της το κεράκι
(τι να το κάνει ο γέρος άλλωστε;), άνοιξε την κάρτα.
Είχε μισοκλείσει τα μάτια, αλλά δεν έχασε ούτε μια στιγμή από την αντίδραση και των δυο.
Εκείνη έγινε έξαλλη και τα ‘βαλε με το προσωπικό. Εκείνος της είπε να σκάσει και την έσπρωξε, σχεδόν, για να φύγουν.
Καλά Κριστούγκεννα, τους είπε χαμογελώντας, με την ελπίδα ότι η γαλοπούλα το μεσημέρι, αν κάποια ανθρωπιά τους είχε απομείνει, θα τους έπεφτε κάπως βαριά.
 

hamomilaki

Για όσα παιδιά έχασαν το όνειρο νωρίς....

http://www.lightamillioncandles.com/

Το λιγότερο που αξίζουν είναι η σκέψη μας....

Καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!

Χρόνια πολλά στις Ευγενίες,

που γιορτάζουν σήμερα!!

Τζενάκι, Χρόνια σου Πολλά και καλά!!

Ένα χελιδόνι τα Χριστούγεννα...

Κάπου στη γη, υπάρχει μια μικρή πόλη που οι κάτοικοί τους αγαπούν πολύ τα έλατα.
Για το λόγο αυτό η πόλη ονομάζεται Ελατούπολη.
Στην άκρη της Ελατούπολης, βρίσκεται από τα πολύ παλιά χρόνια ένα μικρό δάσος με έλατα.

Οι άνθρωποι της πόλης το αγαπούν και το φροντίζουν τόσο πολύ που το δάσος κάθε χρόνο που περνάει γίνεται όλο και πιο όμορφο.
Κάθε Χριστούγεννα, όλα τα σπίτια της Ελατούπολης στολίζονται με έλατα που παίρνουν από το δάσος, και το λέμε αυτό γιατί τα δικά τους δέντρα έχουν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό.
Ενώ τα έλατα όλου του κόσμου πετιούνται μετά τις γιορτές, τα δικά τους, ξαναφυτεύονται και περιμένουν την επόμενη χρονιά για να ξαναστολιστούν.
Και δε φτάνει αυτό, γίνεται και κάτι άλλο πολύ πιο παράξενο στην Ελατούπολη τα Χριστούγεννα. Μαζί με τα έλατα που παίρνουν στα σπίτια τους οι κάτοικοι, έρχονται και όλα τα ζωάκια που ζουν ανάμεσά τους.
Τα Ελατοπουλόπουλα, τα παιδιά της Ελατούπολης δηλαδή, δε στολίζουν το δέντρο τους με πολύχρωμες μπάλες, καμπανούλες και αστεράκια, αλλά… με τα ίδια τα ζωάκια.
Έτσι λοιπόν σε κάθε δέντρο βλέπεις να κάθονται καμαρωτά-καμαρωτά πάνω στα κλαδιά, σκιουράκια, νυφίτσες, λαγοί, ποντικάκια, κουκουβάγιες και άλλα πουλιά.
Επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο έρχονται στην πόλη να ερευνήσουν αυτό το εξαιρετικό φαινόμενο, αλλά μέχρι τώρα δεν έμαθαν τίποτε.
Βλέπετε, υπάρχει ένα μυστικό που το ξέρει μόνο… ένα χελιδόνι και μου το ψιθύρισε μια νύχτα χριστουγεννιάτικη.
Εγώ θα το πω μόνο σε σας που είστε σήμερα εδώ, γιατί είναι και πάλι Χριστούγεννα και ελπίζω… να μην το μάθει άλλος κανείς.

Με τόσα παράξενα λοιπόν, όλοι στο δάσος έχουν να λένε πόσο όμορφα είναι τα δικά τους Χριστούγεννα και το συζητούν ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο.

η συνέχεια στο alataki3 

Καλά Χριστούγεννα!! Χρόνια Πολλά!!

Ένα χαμομηλάκι, μας εύχετε

με μια ζωγραφιά του και μας λέει:

Να είσαστε όλοι καλά και ευτυχισμένοι

και όλες τις μέρες του χρόνου όμωωως

να δίνετε την αγάπη σας

στα χαμομηλάκια

με έργα και όχι μόνο με λόγια.

Τα παιδάκια που υποφέρουν

από την κακία των μεγάλων,

είναι πάρα πολλάααα

και έχουν ανάγκη

από τη δική σας αγάπη.

Μη μας ξεχνάτε ποτέεεε.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Με πολλή αγάπη,

ένα χαμομηλάκι

Χριστούγεννα Αγάπης

Το χαμομηλάκι σάς εύχεται 
Καλά Χριστούγεννα...

«ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...»

 

Σας παρακαλούμε πολύ,

μη προσπεράσετε το βίντεο,
που με περίσσια αγάπη φτιάξαμε.

Τα φετινά Χριστούγεννα

ας κάνουμε κάτι...

... επί της ουσίας:

ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...

For I was hungry and you gave me something to eat...

 

Ας δώσουμε Αγάπη... είναι εύκολο, πολύ εύκολο...

Για κάποια παιδάκια...

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,

για κάποια παιδάκια φέτος ο Άγιος Βασίλης… πέθανε!!!

ίσως κάποιοι τους τον σκοτώσανε!

ίσως αυτοκτόνησε μόνος του!

ποιος ξέρει τι να έγινε…!!!

Ας αφήσουμε τις αναλύσεις και τις θεωρίες

σίγουρα μπορούμε αυτά τα παιδάκια να τα θυμηθούμε εμείς!!! 

http://neraidokosmos.gr

«Παιδίον εγεννήθη υμίν» - Τα παιδιά μας και τα Χριστούγεννα

Είπαν πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών! Κι όλοι ξέρουμε με πόση λαχτάρα όλοι, αλλά τα παιδιά μας ιδιαιτέρως περιμένουν τη μεγάλη αυτή γιορτή! Που είναι πράγματι η δική τους γιορτή, αφού ο Μεγάλος Θεός, γεννιέται ως ένας απλός, μικρός άνθρωπος, ένα βρέφος. 

Στον ταπεινό στάβλο της Βηθλεέμ «Παιδίον εγεννήθη υμίν»

Έχετε, όμως, αναρωτηθεί, πως γιορτάζουν τα παιδιά μας τα Χριστούγεννα;

Ας επιχειρήσουμε μιαν απλή προσέγγιση.

Κι ας δούμε πρώτα στο Σχολείο τι γίνεται. 

Σε πολλά Σχολεία ασφαλώς προετοιμάζουν οι δάσκαλοι τα παιδιά μιλώντας τους για το νόημα των Χριστουγέννων. Για τα γεγονότα εκείνης της ξεχωριστής νύχτας, που χώρισε την ιστορία του κόσμου στα δύο. Κι ίσως να βρίσκουν το χρόνο να διοργανώνουν και σχολικές γιορτές, με τραγούδια, με ποιήματα και θεατρικά έργα. Άλλα θα δραματοποιούν τα γεγονότα της Γέννησης. 

Κι άλλα, δυστυχώς, θα μιλάνε για καλικάντζαρους, για πέταλα, για καζαμίες κι ονειροκρίτες, για ροδομάγουλους, χοντρουλούς, ξενόφερτους, εισαγόμενους, κοκκινωπούς Αη-Βασίληδες... Ίσως, μερικοί, να μην τονίζουν καν τη μεγάλη σημασία, για όλη την ανθρωπότητα, αυτής της γιορτής με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, αλλά να διοργανώνουν «πάρτι», με μοντέρνα χορευτική μουσική, φαγοπότι και τα συναφή...

 Ασφαλώς αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα και το περιεχόμενο της Γιορτής. 

Πώς, όμως τα παιδιά μας ζουν τα Χριστούγεννα; 

 Με τα έτοιμα γλυκά που αγοράζει πια και δε φτιάχνει η μητέρα, να μοσχοβολήσει το σπίτι; Με τα κάλαντα που δεν ξέρει να πει ή κι όταν βγει να τα πει, βρίσκει τις πόρτες μας κλειστές με τη δικαιολογία «μας τα 'παν άλλοι»; Με τα πλούσια, πανάκριβα δώρα; Με το ξενύχτι στα «ρεβεγιόν» της πιο Μεγάλης Νύχτας; Με τους ξέφρενους χορούς και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ; Μα, είναι αυτά Χριστούγεννα; Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, γίνεται;

Μετά, γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν ακούμε τα παιδιά μας να λένε ότι «οι πιο βαρετές μέρες είναι οι μέρες των γιορτών»; Και δεν συγκλονιζόμαστε από το φοβερό γεγονός ότι αυτές τις ημέρες ακριβώς διαλέγουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, και νέοι δυστυχώς οι περισσότεροι, για να δώσουν ένα τραγικό τέλος στην τραγική ζωή τους, τις «άδειες» μέρες... «Άδειες», γιατί εμείς τις αφήσαμε άδειες! Βγάλαμε τον Χριστό, την ουσία, το νόημα, αφήσαμε μόνο τα στολίδια, τα γλέντια και τα σχετικά και τρέχουν τα παιδιά μας να βρουν σε άλλες «ουσίες», που - τι τραγικό! - σκοτώνουν στο τέλος τα παιδιά μας!

 Ο μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος, ο Αγιορείτης, συνιστούσε να

πανηγυρίζουμε πνευματικά τις μεγάλες γιορτές. Να 'χουμε το νου μας στις άγιες ημέρες κι όχι στις δουλειές.

Δημοτικό Σχολείο Πυλών Καρπάθου

ΟΔΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

Χριστουγεννιάτικο «παραμύθι»

 

Οι κάτοικοι του μικρής χιονισμένης πόλης, σαν ήρθε η παραμονή των Χριστουγέννων, ένιωσαν ότι φέτος κάτι περίεργο συνέβαινε... ότι κάτι έλλειπε... κάτι πολύ σημαντικό.... Το ένιωσε ο ζαχαροπλάστης, που τα μελομακάρονά του έβγαιναν από το φούρνο αλμυρά. Το ένιωσαν όσοι στόλιζαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και, αντί για πολύχρωμα στολίδια, κρεμούσαν γκριζωπά κουρελάκια... το ένιωσαν και οι δρόμοι, που αντί να φορούν τα γιορτινά τους, ήταν βρώμικοι, σιωπηλοί και θλιμμένοι.

Πρωί - πρωί, ο μικρός Πέτρος ντύθηκε με ζεστά ρούχα, πήρε το τρίγωνό του και βγήκε, όπως και τα άλλα παιδιά, να πει τα κάλαντα.
Πρώτα πήγε στο ζαχαροπλάστη. Τον βρήκε στεναχωρημένο να προσπαθεί να καταλάβει γιατί κάθε φουρνιά με μελομακάρονα έβγαινε πιο αλμυρή από την προηγούμενη, γιατί οι κουραμπιέδες ήταν άνοστοι σήμερα το πρωί και σκληροί σαν πέτρα. Είχε βάλει το καλύτερο, το πιο αγνό βούτυρο. Είχε καβουρντίσει τα πιο άσπρα αμυγδαλάκια. Κι όμως οι κουραμπιέδες ήταν χάλια. Όσο για τις δίπλες; Αδύνατον να διπλωθούν και να ρουφήξουν το μέλι.
— Να τα πούμε; ρώτησε ο Πέτρος.
— Και δεν τα λες, απάντησε αδιάφορα ο ζαχαροπλάστης.

Ο Πέτρος πάγωσε όταν άρχισε να χτυπά το τρίγωνό του...ο ήχος δεν ήταν ο σωστός!!! τα λόγια, που έλεγε ήταν κι αυτά... λάθος!!! Αν ήταν δυνατόν!!! Είχε ξεχάσει τα κάλαντα!!!
Δεν ήταν, όμως, ο μόνος... και τα άλλα παιδιά και ο Σπύρος και η Ελένη και ο Νίκος τα είχαν ξεχάσει και γεμάτα απορία ζητούσαν από τους μεγάλους να τους τα θυμίσουν. Η απάντηση, που έπαιρναν πάντοτε η ίδια :
— Κάτσε να δεις πώς είναι; Να κάπως έτσι ... αχ δεν είμαστε καλά!! απίστευτο!!! δεν τα θυμάμαι....

Τα παιδιά προβληματισμένα και πολύ στεναχωρημένα αποφάσισαν να πάνε στη δασκάλα τους.
Η δασκάλα τα άκουσε προσεκτικά. Πράγματι, και εκείνη είχε αισθανθεί ότι φέτος τα Χριστούγεννα ήταν περίεργα και παραξενεύτηκε που κανείς από τους μεγάλους δεν θυμόταν τα κάλαντα.
Όταν η Ελένη της ζήτησε να τους τα θυμίσει, εκείνη μούδιασε και γεμάτη κόκκινη ντροπή έκατσε στην καρέκλα της... ούτε αυτή τα θυμόταν. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Μαζί με τα παιδιά άρχισε να ψάχνει στη βιβλιοθήκη της μέσα σε βιβλία μικρά και μεγάλα, παλιά και καινούργια... αλλά πουθενά τα κάλαντα!! Έλλειπαν από τις σελίδες. Φόβος κυρίευσε τη δασκάλα. Κάτι κακό είχε συμβεί γι΄ αυτό τα κάλαντα έλλειπαν και κανείς δεν τα θυμόταν, γι αυτό, φέτος, τα Χριστούγεννα ήταν περίεργα... κάτι που μόνο ένα μεγάλο μυαλό θα μπορούσε να εξηγήσει.

Ο Πέτρος μόλις το άκουσε σηκώθηκε. Ήξερε που έπρεπε να πάει. Ο Δρ Λι-γά-κι Μυαλωμένος ήταν ο μεγάλος επιστήμονας της πόλης, αυτός, ίσως καταλάβαινε το πρόβλημα. Αν και ήταν λιγάκι ντροπαλός με τις επισκέψεις στο εργαστήριο του, δέχτηκε με χαρά τον Πέτρο και άκουσε το πρόβλημα.
— Και εγώ παρατήρησα ότι αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά και περίεργα, είπε ο Δρ Λι-γά-κι Μυαλωμένος και άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω στο εργαστήριό του σκεφτικός. Περπάτησε... σκέφτηκε... περπάτησε... ξύστηκε... ξανασκέφτηκε και απάντησε:
— Μα βέβαια!!! Κάποιος έκλεψε τα κάλαντα! Κάποιος έκλεψε τα κάλαντα και δημιούργησε αυτή την αναποδιά !!! έτσι εξηγείται γιατί τα Χριστούγεννα είναι φέτος περίεργα!

Ο Δρ Λι-γά-κι Μυαλωμένος είχε για άλλη μια φορά δίκιο. Το ερώτημα που έμενε ήταν ποιος το έκανε;; και στο ερώτημα αυτό, ο μόνος, που μπορούσε να απαντήσει ήταν ο Καίσαρας ο σούπερ υπολογιστής του επιστήμονα, που, όμως, ο κακόμοιρος είχε κολλήσει ιό και έβηχε τυλιγμένος σ’ ένα ζεστό κασκόλ.
— Λοιπόν, Καίσαρα, ποιος έκλεψε τα κάλαντα των Χριστουγέννων; Ρώτησε ο Δρ Λι-γάκι Μυαλωμένος.

Ο Καίσαρας έβηξε, φτερνίστηκε ανέβασε πυρετό και αφού άλλαξε διάφορα χρώματα στην οθόνη του απάντησε:
— Τα κάλαντα τα έκλεψε ο τρελομαέστρος ΡΕΦΑΛΑ.
Ο Δρ Λι-γάκι Μυαλωμένος είχε ακούσει γι΄ αυτόν. Ήταν ένας παράξενος κύριος, που δεν κυκλοφορούσε ποτέ τη μέρα, λίγοι τον ήξεραν και έμενε στην κορυφή του λόφου, έξω από την πόλη, στον πύργο του, τον Πύργο Τρομπόνι. Ο Πέτρος αποφάσισε να πάει και θα πήγαινε μόνος του, τόσο θαρραλέος ήταν!!

Είχε αρχίσει να βραδιάζει όταν ο Πέτρος έφτασε στο κατώφλι του Πύργου Τρομπόνι. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και μπήκε μέσα.
Μπροστά του, σε μια τεράστια αίθουσα ήταν στρωμένο ένα τεράστιο τραπέζι και σε μια γωνιά του ένας παράξενος άνθρωπος καθόταν και ρούφαγε με θόρυβο τη σούπα του.
— Καθίστε ξένοι... ελάτε... γευματίστε μαζί μου αν θέλετε... μη δίνετε σημασία στους φρουρούς μου... έχουν σκουριασμένα μυαλά... εγώ ξέρω να ξεχωρίζω το καλό από το κακό, και εσείς είστε καλοί... ελάτε... καθίστε.
Ο Πέτρος πήρε το λόγο
— Μαέστρο μου, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά βιάζομαι πολύ... πρέπει να βρούμε τα Κάλαντα. Τα Κάλαντα των Χριστουγέννων. Αν τα έχετε πάρει, κατά λάθος βεβαια, θερμά σας παρακαλούμε να μας τα επιστρέψετε....
— Τα Κάλαντα; Ααα ναι... κάτι θυμάμαι... το κλειδί του Σολ τα πήρε και έφυγε... το τεμπέλικο άσχημο κλειδί, που δεν κάνει τίποτα άλλο όλη μέρα παρά να κλαίει, τα πήγε, εδώ και καιρό, στην άλλη πλευρά της πόλης, στο δρόμο που δεν έχει όνομα.
— Μα τη Φα δίεση, τι σημαίνει αυτό; Πετάχτηκε ένα βιολί από τη γωνία και αγκάλιασε τον Πέτρο. Υπάρχει κανένας δρόμος στο χωριό που δεν έχει όνομα;
— Δεν ξέρω τι να πω, είπε ο Πέτρος, σαστισμένος. Πρώτη του φορά έβλεπε ένα βιολί να μιλάει, να κινείται σαν άνθρωπος.
— Έχω γυρίσει όλο το χωριό και ξέρω όλους τους δρόμους και τα ονόματά τους. Κανένα δρόμο χωρίς όνομα δε γνωρίζω.
— Θα έπρεπε όλοι σας, μικροί και μεγάλοι, να τον ξέρετε, απάντησε ο Τρελομαέστρος, αυτό είναι το πρόβλημά σας. Δεν έχει όνομα επειδή θέλετε να τον αγνοείτε.

Αλήθεια πες μου, Πέτρο, τα ονόματα των δρόμων του χωριού.
— Ο κεντρικός δρόμος είναι ο δρόμος της Χαράς. Αριστερά και δεξιά του είναι οι δρόμοι της Ευτυχίας και της Ανεμελιάς. Και οι τρεις βγάζουν στην πλατεία του Γέλιου και από εκεί λοξά αριστερά ξεκινούν οι δρόμοι της Πλάκας, της Καλοπέρασης και της Ηρεμίας. Στα δεξιά ο ανηφορικός δρόμος μας βγάζει στο μεγάλο πάρκο της Δροσιάς με τα πολλά νερά και τα μεγάλα πλατάνια.
— Είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος;
— Ναι είμαι.
— Ποτέ κανένας σας στο χωριό δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει και να βρει το δρόμο που δεν έχει όνομα.

Ελάτε θα σας δώσω το δικό μου αυτοκίνητο να πάτε εκεί, έχετε καλή καρδιά, σας συμπάθησα.
Είπε ο Μαέστρος που κάθε άλλο παρά τρελός έδειχνε τώρα.

Το αυτοκίνητο έτρεξε σαν αστραπή. Πέρασε απ΄ όλους τους δρόμους του χωριού, τους δρόμους με τα ωραία ονόματα καιμέσα σε λίγη ώρα ο Πέτρος και το βιολί βρίσκονταν στην αρχή του δρόμου που δεν είχε όνομα. Ήταν σκοτεινά, πολύ σκοτεινά εκεί.
Αλλά κάτι πολύ παράξενο τους τράβηξε την προσοχή. Στην άλλη άκρη του ανώνυμου δρόμου υπήρχε ένα σπιτάκι κατάφωτο. Τράβηξαν προς τα κει, και όσο πλησίαζαν όλο και πιο καθαρά έφτανε στα αφτιά τους μια γνωστή μελωδία:
Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι...
Τα κάλαντα, τα κάλαντα, ξεφώνισε ο Πέτρος.Το βιολί σήκωσε το δοξάρι και άρχισαν οι νότες να βγαίνουν σωστά και ρυθμικά:
Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι...
Τα κάλαντα έβγαιναν μέσα απ’ το χαμηλό φτωχό σπιτάκι. Το κρύο έξω ήταν φοβερό. Πλησίασαν το φωτεινό παράθυρο και κοίταξαν μέσα. Πέντε παιδάκια είχαν τρίγωνα στα χέρια και είχαν κάνει ένα χαρούμενο κύκλο. Στη μέση του ήταν τα κάλαντα και όλοι μαζί χόρευαν στο ρυθμό τους.
Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι...
Ήταν όλοι τους τόσο χαρούμενοι!!
Είναι το μοναδικό σπίτι στο χωριό με τους δρόμους που έχουν ωραία ονόματα, που είναι σήμερα χαρούμενο. Μόνο εδώ τραγουδούν και χορεύουν!!
Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και πρόβαλε το κλειδί του Σολ. Περάστε μέσα να μην κρυώνετε, τους είπε, κι εγώ θα σας λύσω όλες σας τις απορίες. Μπήκαν μέσα διστακτικά. Αμέσως μια γλυκιά ζέστη τους τύλιξε, αλλά πουθενά δεν υπήρχε φωτιά, ούτε σόμπα, ούτε τζάκι, ούτε καν ένα μαγκάλι.
Μια ζέστη και μια υπέροχη μυρωδιά από φρεσκοφτιαγμένα γλυκά ήταν στην ατμόσφαιρα. Κοίταξαν από δω, κοίταξαν από κει, πουθενά γλυκά. Μόνο η μυρωδιά τους!!!
— Εδώ έκρυψα τα Κάλαντα που ψάχνετε να βρείτε, είπε το κλειδί του Σολ.
— Μα γιατί το έκανες αυτό, ρώτησε σαστισμένος ο Πέτρος.
— Ακόμη δεν κατάλαβες μικρέ; Για πες μου πως λένε τα παιδάκια που ζουν στο σπίτι αυτό; Σε ποια τάξη πηγαίνουν; Τους κάνετε παρέα; Είστε φίλοι τους;
Οι ερωτήσεις ήταν απανωτές. Έτριψε τα μάτια του ο Πέτρος και προσπάθησε να θυμηθεί τα πρόσωπα των μικρών παιδιών. Ούτε στο σχολείο τα έβλεπε, ούτε στο μεγάλο πάρκο... μα κάπου τα είχε δει... ήταν σίγουρος γι αυτό....
Μα ναι!! Τα δυο κοριτσάκια με τα γαλανά ματάκια, είναι οι μικρές που ζητιανεύουν στη γωνία του δρόμου της Ευτυχίας.... Το αγοράκι στα δεξιά τους, είναι ο μικρός που πλένει τα τζάμια των αυτοκινήτων στο φανάρι του κεντρικού δρόμου!! Τα άλλα αγόρια, κάπως μεγαλύτερα, είναι τα παιδιά που μαζεύουν τα σκουπίδια στο πάρκο!!
Στο μεταξύ το βιολί είχε γίνει ένα με τη χαρούμενη παρέα. Οι νότες και οι δοξαριές του σκόρπιζαν τη χαρά. Τα παιδιά ήταν τόσο ευτυχισμένα!!
Μόνα σας μένετε εδώ; Ρώτησε δειλά ο Πέτρος τα δυο κοριτσάκια.
— Ναι απάντησαν τα κοριτσάκια με τα γαλανά μάτια. Μόνα μας είμαστε. Ολόκληρο το χρόνο που μας πέρασε, δύσκολα τα βγάλαμε πέρα. Έχουμε όμως ο ένας τον άλλο κι έτσι ελπίζουμε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.
Το αύριο; Μα αύριο είναι Χριστούγεννα, σκέφτηκε ο Πέτρος και μέσα από την καρδιά του ξεπήδησε μια ιδέα που έκανε τα μάγουλά του να κοκκινίσουν από ευχαρίστηση.
— Αύριο, που είναι Χριστούγεννα, είπε δυνατά και με ενθουσιασμό, δεν πρέπει να τα περάσετε μόνοι σας. Σας προσκαλώ στο σπίτι μου. Ελάτε από τώρα. Θα φάμε όλοι μαζί, θα τραγουδήσουμε, θα χορέψουμε, θα περάσουμε όμορφα... θα δείτε!!!
Άνοιξε η πόρτα του μικρού σπιτιού από μόνη της. Πρώτα βγήκαν τα κάλαντα...
Σολ λα σι ντο σι λα σολ φα μι...
και φωτίστηκε με μιας όλο το χωριό. Λαμπάκια χρωματιστά παντού, χαρούμενοι Αγιοβασίληδες, έλκηθρα καμπανάκια, και μουσική, γλυκιά μουσική απλώθηκε παντού.Μια πινακίδα στη γωνία του δρόμου χωρίς όνομα έγραφε:
ΟΔΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

Στο γωνιακό Ζαχαροπλαστείο άρχισε ένα πανηγύρι. Οι κουραμπιέδες μαλάκωσαν και μοσχοβολούσαν βουτυράκι και αμυγδαλάκι καβουρντισμένο. Οι δίπλες με τη μια ρούφηξαν το μέλι και τα μελομακάρονα γλύκαναν, λαχταριστά και πεντανόστιμα.Όλοι οι δρόμοι γέμισαν φωτάκια λαμπερά, πολύχρωμα, που αναβόσβηναν.
Μουσική και τραγούδια ακούγονταν παντού μέσα στη μικρή χιονισμένη πόλη, που μέσα από την Αγάπη ξαναβρήκε τη χαρά της
.
ΤΕΛΟΣ

από τη Μέλισσα