Sunday 17 September 2017

Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή σε Παιδιά

Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή
Εκτιμάται ότι πάνω από 7.500 παιδιά στην Ελλάδα ηλικίας έως 14 ετών εκδηλώνουν Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, η οποία περιλαμβάνει ιδεοληψίες και καταναγκασμούς και χαρακτηρίζεται από ένα έντονο και βασανιστικό αίσθημα αμφιβολίας και ενοχής. 
Οι ιδεοληψίες είναι ακούσιες ανεπιθύμητες σκέψεις, εικόνες ή παρορμήσεις, οι οποίες συμβαίνουν παρά τη θέληση του παιδιού προκαλώντας του έντονο αίσθημα δυσφορίας και φόβου και από τις οποίες δεν μπορεί να απεγκλωβισθεί. 
Όσο μάλιστα περισσότερο προσπαθεί να απαλλαγεί από τις ιδεοληψίες, τόσο αυτές πολλαπλασιάζονται και επιμένουν βασανίζοντάς το. 
Ένα παιδί με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή προκειμένου να απαλλαγεί από το δυσάρεστο αίσθημα αμφιβολίας και επικείμενης απειλής που οι ιδεοληψίες του προκαλούν, προβαίνει σε μια σειρά εκούσιων καταναγκασμών που στόχο έχουν να προλάβουν ή να διώξουν το αίσθημα της απειλής και να μειώσουν τη δυσφορία. 
Ο έλεγχος της ίδιας πράξης ξανά και ξανά ή οι επαναλήψεις της ίδιας πράξης είναι καταναγκασμοί. 
Το παιδί ή ο έφηβος συχνά γνωρίζει ότι οι φόβοι του και οι καταναγκασμοί του είναι παράλογοι ή υπερβολικοί, ωστόσο όμως νιώθει αναγκασμένο να τους εκτελεί ανελλιπώς και απαρέγκλιτα.
Η μέση ηλικία έναρξης της διαταραχής είναι τα 10 έτη, ενώ υπολογίζεται ότι το 50% των ενηλίκων με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή εκδήλωσαν τη διαταραχή στη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας! 
Αυτό σημαίνει ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ατόμων με τη διαταραχή την εκδηλώνει νωρίς στην ζωή του! Σύμφωνα με τις διεθνείς μελέτες, ωστόσο, κατά μέσο όρο μεσολαβούν 12 με 17 έτη από τη στιγμή που το άτομο θα εκδηλώσει τη διαταραχή μέχρι τη στιγμή που θα ζητήσει βοήθεια από έναν ειδικό ψυχικής υγείας. 
Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα, αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι πρόκειται για μία ιδιαίτερα βασανιστική διαταραχή, η οποία προκαλεί μεγάλη επιβάρυνση στο ίδιο το παιδί αλλά και στο οικείο του περιβάλλον. 
Ενδεικτικό της σοβαρότητας της διαταραχής είναι το γεγονός ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας την κατατάσσει στις 10 πιο βασανιστικές διαταραχές, ψυχικές και μη! 
Μάλιστα όσο πιο νωρίς ένα παιδί εκδηλώσει τη διαταραχή, τόσο μεγαλύτερες είναι οι επιπτώσεις της και η επιβάρυνσή της. 
Ο ρόλος της πρόληψης αλλά και της έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας της διαταραχής σε μία τόσο σημαντική περίοδο της ζωής του παιδιού κρίνονται αναμφισβήτητα κρίσιμες.
Ένας από τους λόγους που η διάγνωση καθυστερεί σε ό,τι αφορά τα παιδιά-και αυτό αποτελεί διεθνές και όχι μόνο ελληνικό φαινόμενο-είναι το γεγονός ότι τα συμπτώματά της δεν είναι ευρέως γνωστά, ώστε να αναγνωρίζονται έγκαιρα και να λαμβάνεται δράση. 
Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι πολλά παιδιά με τη διαταραχή συνήθως την κρατούν κρυφή από το περιβάλλον τους, διότι νιώθουν ενοχές και ντροπή για όσα σκέφτονται και πράττουν εξαιτίας της.

Αν επομένως το παιδί σας σάς μιλήσει για τις ανησυχίες του ή αν εσείς παρατηρήσετε κάποιες ασυνήθιστες συμπεριφορές, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που χρειάζεται να έχετε υπόψη σας καθώς θα του μιλάτε, ώστε να μπορέσετε να κρίνετε αν οι ανησυχίες του και οι συμπεριφορές του θα μπορούσαν ή όχι να αποτελούν συμπτώματα της διαταραχής.
Πρώτα-πρώτα χρειάζεται να έχετε υπόψη σας ότι τα περισσότερα παιδιά, ιδιαίτερα τα πολύ μικρά, περνούν μία φάση στην ανάπτυξη τους, η οποία είναι κυριολεκτικά βουτηγμένη στις ρουτίνες. 
Οι ρουτίνες αυτές τους προσφέρουν μία αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς, τα κάνουν να αισθάνονται καλά και θεωρούνται φυσιολογικές. 
Τέτοιες ρουτίνες μπορεί να γίνονται την ώρα που ένα παιδί πηγαίνει για ύπνο, για παράδειγμα. Άλλα παιδιά αρέσκονται να οργανώνουν τα πράγματά τους και τον χώρο τους με συγκεκριμένο τρόπο.

Πότε λοιπόν χρειάζεται να ανησυχήσετε; 
Χρειάζεται να ανησυχήσετε αν κάποιες συνήθειες ή ρουτίνες παίρνουν πολύ χρόνο στο παιδί σας, του προκαλούν δυσφορία και αίσθημα εξαναγκασμού και δυσχεραίνουν την καθημερινότητά του εμποδίζοντάς το σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές του συναναστροφές και τις σχολικές του υποχρεώσεις. 
Για παράδειγμα, αν το παιδί σας σάς ζητάει συχνά να παραμείνει σπίτι για να ‘ολοκληρώσει’ μία ‘ελλιπή’ εργασία για το σχολείο ή αν αρχίζει να αποσύρεται από τις συνηθισμένες του εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως τα μαθήματα χορού, το ποδόσφαιρο ή ακόμη το παιχνίδι με φίλους. 
Επιπλέον, αν το να διακόπτεται μία ρουτίνα οδηγεί σε δυσανάλογο και αδικαιολόγητο άγχος, θυμό ή επιθετικότητα, αυτό αποτελεί ένδειξη ότι είναι πιθανόν να υπάρχει Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. 
Μία άλλη ένδειξη που συνήθως συνοδεύει την έναρξη της διαταραχής είναι μία αισθητή μείωση στην αίσθηση σιγουριάς και αυτοπεποίθησης που νιώθει το παιδί στο σχολείο ή/και στις συναναστροφές του.

Μιλώντας με το παιδί σας είναι σημαντικό να δημιουργήσετε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αποδοχής ώστε να νιώσει ότι μπορεί να σας μιλήσει ανοιχτά για ό,τι το απασχολεί. 
Αν χρειαστεί, θα πρέπει με τις ερωτήσεις σας να το διευκολύνεται να εκφράσει αυτό που νιώθει
Τέτοιες ερωτήσεις μπορεί να είναι: 
«Φαίνεται ότι κάτι σε απασχολεί όλη την ώρα, θέλεις να μου μιλήσεις για αυτό; Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανησυχίες, θέλεις να μου πεις τι απασχολεί εσένα; Έχω προσέξει ότι επαναλαμβάνεις τις ίδιες πράξεις, εσύ το έχεις προσέξει; Μπορείς να το σταματήσεις; Αν το σταματήσεις, τι θα γίνει μετά; Πώς θα αισθάνεσαι;’ Ανησυχείς ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί»; 
 Αρκετές φορές, ιδιαίτερα με τα μικρότερα παιδιά, ίσως χρειαστεί να είστε περισσότερο κατευθυντικοί στις ερωτήσεις σας. 
Για παράδειγμα, μπορείτε να ρωτήσετε: 
«Αν σταματήσεις αυτό που κάνεις, φοβάσαι ότι κάτι κακό θα συμβεί σε εσένα ή σε εμάς»;
Συχνά ένα παιδί μπορεί ευκολότερα να κατανοήσει τα συναισθήματά του μέσω της ταύτισής του με ένα άλλο πρόσωπο, όπως με έναν χαρακτήρα σε μία ιστορία. 
Υπάρχουν αρκετά βιβλία...

Πέθανε 16χρονη που έπασχε από το «σύνδρομο Ραπουνζέλ»
Teen with 'Rapunzel syndrome' dies

Rapunzel syndrome Τριχοφαγία
Η 16χρονη Τζάσμιν Μπίβερ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στις 7 Σεπτεμβρίου, όπου οι γιατροί κατέβαλαν προσπάθειες για να την επαναφέρουν, ωστόσο η κοπέλα πέθανε αργότερα το ίδιο βράδυ.
Την τελευταία της πνοή άφησε μία 16χρονη κοπέλα από την Βρετανία μετά από μόλυνση του στομάχου της, εξαιτίας των τριχών που είχαν συσσωρευθεί εκεί ως αποτέλεσμα της ψυχαναγκαστικής πάθησης που είχε και η οποία είναι γνωστή ως «σύνδρομο Ραπουνζέλ»
Η 16χρονη Τζάσμιν Μπίβερ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στις 7 Σεπτεμβρίου, όπου οι γιατροί κατέβαλαν προσπάθειες για να την επαναφέρουν, ωστόσο η κοπέλα πέθανε αργότερα το ίδιο βράδυ.
Η ιατροδικαστική εξέταση αποκάλυψε ότι η Μπίβερ είχε πάθει περιτονίτιδα, όταν η λεπτή μεμβράνη που κάλυπτε το τείχους της κοιλιάς της μολύνθηκε, το οποίο οφείλεται συνήθως από βακτήριο ή μύκητα. Η περίπτωση της Μπίβερ προκλήθηκε από μολυσμένη τρίχινη μπάλα στο στομάχι της .

Οι ασθενείς που τρώνε τα μαλλιά τους πάσχουν από το σύνδρομο Ραπουνζέλ, το οποίο προκαλείται από μία ψυχική διαταραχή που ονομάζεται τριχοφαγία.
«Η Τζάσμιν ήταν καταπληκτική. Ήταν ένα από εκείνα τα παιδιά που σε έκαναν να χαμογελάς», δήλωσε η μητέρα της καλύτερης φίλης της, Ντόνα Μάρσαλ. Μάλιστα, έγραψε στη σελίδα του στο Facebook ότι η 16χρονη είχε αυτήν την συνήθεια για πολλά χρόνια.

Το λεγόμενο «Σύνδρομο της Ραπουνζέλ», είναι μια σπάνια διαταραχή που πήρε το όνομά της από τη γνωστή ηρωίδα του παραμυθιού με τα μακριά μαλλιά.

Το σύνδρομο είναι εξαιρετικά σπάνιο, καθώς έχουν καταγραφεί μόλις 120 περιστατικά στην ιατρική βιβλιογραφία. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις επρόκειτο για νεαρές κοπέλες.

'Ενα παιδί 2,5 ετών «απαντά» σε όσους θεωρούν ότι δεν έπρεπε καν να γεννηθεί

Little girl with no arms
Για κάποιους, λίγους ευτυχώς, τέτοια παιδιά… «δεν πρέπει να γεννιούνται». 
Για τους περισσότερους, ανάμεσά τους και οι γονείς τους, τέτοια παιδιά είναι δώρο.
Σε βίντεο θα δείτε παιδάκια να τρώνε με τα πόδια τους αφού γεννήθηκαν δίχως χέρια. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας είναι αλληλέγγυοι και ενθαρρυντικοί στις προσπάθειες αυτών των εκπληκτικών παιδιών και της οικογενειών τους.
Ωστόσο, ανάμεσα στα σχόλια υπάρχει και ένα του βουλευτή της ρωσικής Δούμας, ‘Ιγκορ Λέμπεντεφ, από το ακροδεξιό LDPR (Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα Ρωσίας, του οποίου ηγείται ο γνωστός εθνικιστής, Ζιρινόφσκι) ο οποίος, ούτε λίγο - ούτε πολύ, γράφει ότι αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να γεννιούνται επειδή «βασανίζονται», προσθέτοντας ότι η σύγχρονη ιατρική μπορεί να εντοπίσει «παθολογίες» από νωρίς.

Σε μια προσπάθεια να «μαζέψει» τα γραφόμενά του μετά τον σάλο που ξεσήκωσε το παραπάνω σχόλιο, ο βουλευτής τα έκανε χειρότερα: «Οι γυναίκες που συμφωνούν να γεννήσουν συνειδητά ανάπηρα παιδιά, εκείνη την στιγμή σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Ένα ανάπηρο παιδί χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, πώς θα ζήσει; Πώς μια κοπέλα χωρίς χέρια θα γνωριστεί και θα παντρευτεί, δεν μπορώ να το φανταστώ».

Είναι προφανές ότι η φαντασία του βουλευτή είναι εξαιρετικά περιορισμένη αφού φτάνει μόνο μέχρι την ανατριχιαστική αναβίωση της ναζιστικής ευγονικής. Αλλιώς, θα ήξερε ότι ακριβώς σήμερα είναι που η ανθρωπότητα έχει τα μέσα και την γνώση για να αγκαλιάσει κάθε ανθρώπινο πλάσμα και να του προσφέρει την πλήρη και αξιοπρεπή ζωή που του αξίζει και που δικαιούται.

Οι βιολογικοί γονείς της Βασιλίνας την εγκατέλειψαν αμέσως μετά την γέννησή της. Όμως η μικρή ήταν τυχερή. Την υιοθέτησε ένα ζευγάρι από την Μόσχα που έχει ακόμη τρία παιδιά.

Γι’ αυτούς, «η Βασιλίνα είναι ένα δώρο για όλη την οικογένειά μας. Όποιος κι αν επικοινωνήσει μαζί της έχει την αίσθηση ότι του δίνει αγάπη και χαρά».
Ό,τι λείπει δηλαδή από τον Λέμπεντεφ και τους ομοϊδεάτες του…
 

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki