Wednesday 13 April 2016

Κοριτσάκι έπεσε στο κενό, όταν είδε ταινία με παιδιά να πετάνε - Girl in Japan falls to her death after watching anime cartoon about children who could fly

Κοριτσάκι έπεσε στο κενό,
ΑΠΟ ΤΟΝ 43ο ΟΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ

Ένα 6χρονο κοριτσάκι στην Οσάκα της Ιαπωνίας, έκανε βουτιά θανάτου από το διαμέρισμα της οικογένειας στο ρετιρέ 43όροφης πολυκατοικίας, την Κυριακή, αφού είχε δει ένα DVD κινουμένων σχεδίων με παιδάκια που μπορούσαν να πετάξουν.

Το κορίτσι, παρακολουθούσε την ταινία με την οικογένειά της την Κυριακή το απόγευμα, όταν ο πατέρας της παρατήρησε ότι είχε εξαφανιστεί.

Η οικογένεια βρήκε το κοριτσάκι να στέκεται πάνω στον ενός μέτρου κάγκελο του μπαλκονιού, έχοντας σκαρφαλώσει από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς της. Στη συνέχεια γλίστρησε και πέθανε στο νοσοκομείο.

Σύμφωνα με την αστυνομία, το κορίτσι χρησιμοποίησε μια καρέκλα για να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι πριν πέσει στο κενό. «Δεν υποψιαζόμαστε κάτι άλλο αυτή τη στιγμή» δήλωσε αστυνομικός της Οσάκα, όπου ζούσε το 6χρονο παιδί.

«Λάβαμε μία κλήση την Κυριακή το απόγευμα από έναν άνδρα που είδε την πτώση του κοριτσιού» δήλωσε ο αξιωματούχος.

«Μπορεί να φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι δεν κάλεσε η οικογένεια, αλλά κάποιος ήταν μάρτυρας της τραγωδίας και μόλις την είδε, κάλεσε αμέσως τις αρχές».

Η αστυνομία ζήτησε την ανωνυμία του κοριτσιού για την προστασία της οικογένειας και επίσης αρνήθηκε να αποκαλύψει τον τίτλο της ταινίας που έβλεπαν, επικαλούμενη ανησυχίες για περιστατικά μίμησης.

«Δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε τον τίτλο της ταινίας, γιατί μπορεί κάποιοι άνθρωποι να πουν: 'αυτό συμβαίνει όταν βλέπει κάποιος αυτή την ταινία' και να προκαλέσει περαιτέρω προβλήματα» δήλωσε ο αξιωματούχος.

Πηγή: Guardian
ethnos

Η ημέρα που σταμάτησα να λέω στα παιδιά μου «γρήγορα, βιαστείτε» - The Day I Stopped Saying ‘Hurry Up’

Η συγκινητική εξομολόγηση μιας μαμάς που είδε τον κόσμο με διαφορετικά μάτια, όταν αποφάσισε να πάρει τη μητρότητα πιο χαλαρά!

Όταν μεγαλώνεις δυο μικρά παιδιά ζεις με έξαλλους, σχεδόν υστερικούς ρυθμούς. Ειδικά κι όταν παράλληλα δουλεύεις. Η ζωή μου τα τελευταία έξι χρόνια μοιάζει με προγραμματισμένη ηλεκτρονική ατζέντα:

Στις 6:30 θα φτιάξω πρωινό

Στις 7:30 τα παιδιά θα φάνε
Στις 7:45 θα μαζέψω
Στις 7:50 θα τα πάω σχολείο και γρήγορα στη δουλειά. 
Στις 18:30 μετά τη δουλειά, φαγητό, διάβασμα, λίγη κουβέντα, βούρτσισμα δοντιών και ύπνος και μέσα σε αυτό το ξέφρενο ωράριο πάντα τα παιδιά, θυμόντουσαν να μου ζητήσουν κάτι, καθυστερώντας με από το πρόγραμμα που ακολουθούσα με ιερή ευλάβεια.

Όταν έπρεπε να προλάβω ένα ραντεβού, η κόρη μου ήθελε να σταματήσει να μυρίσει ένα λουλουδάκι.

Όταν έπρεπε να βγω γρήγορα από την πόρτα τα παιδιά πάντα θυμόνταν ότι ξέχασαν το αγαπημένο τους παιχνίδι.

Όταν έπρεπε να διπλοπαρκάρω για να ψωνίσω κάτι επείγον από το σούπερ μάρκετ, η μικρή μου κόρη καθόταν απαθής στο παιδικό καθισματάκι της απολαμβάνοντας τη θέα.

Όταν έπρεπε να είμαστε σε δέκα λεπτά στον παιδικό, τα παιδιά κοντοστέκονταν να χαιδέψουν ένα σκυλάκι

Κάθε φορά που τα παιδιά μου με έκαναν να αποκλίνουν από ο πρόγραμμά μου τους έλεγα:


«Ελάτε, δεν έχουμε χρόνο γι' αυτό.» Και η πιο αγαπημένη μου λέξη αυτά τα χρόνια ήταν: «Γρήγορα, βιαστείτε». Όλες μου οι προτροπές προς τα παιδιά άρχιζαν με αυτή την πρόταση:

«Έλα δεν έχουμε χρόνο, έχουμε αργήσει»

Και κατέληγαν με αυτήν:
«Έλα δεν έχουμε χρόνο, θα χάσουμε την παράσταση»

Όλες μου οι μέρες ξεκινούσαν με την πρόταση:

«Γρήγορα, βιαστείτε με το πρωινό σας»
«Γρήγορα, βιαστείτε να ντυθείτε»

Και τελείωναν έτσι:
«Γρήγορα, βιαστείτε πρέπει να βουρτσίσετε τα δόντια σας»
«Γρήγορα, βιαστείτε, πρέπει να πάτε για ύπνο»

Και μια μοιραία μέρα, τα πράγματα άλλαξαν. Είχα μόλις πάρει τη μεγαλύτερη κόρη μου από το νηπιαγωγείο και μαζί πήγαμε να πάρουμε τη μικρή από τον παιδικό. Μόλις την είδε η κόρη μου άρχισε να σπρώχνει τη μικρή φωνάζοντας: «Άντε γρήγορα, βιάσου, είσαι πολύ αργή». Εκείνη τη στιγμή στο πρόσωπο της μεγάλης μου κόρης είδα τον εαυτό μου. Και τρόμαξα!

Ήμουν ένας νταής που έσπρωχνα τα παιδιά μου και τα ανάγκαζα να κάνουν γρήγορα ενώ εκείνα το μόνο που ήθελαν ήταν να… απολαύσουν τη ζωή τους! Ξαφνικά σαν να άνοιξαν τα μάτια μου. Άρχισα να βλέπω το κακό που έκανα στα παιδιά μου, όλες τις ζημιές που τους έκανε το «γρήγορα», και το «έλα δεν έχουμε χρόνο»
Και με φωνή που έτρεμε είπα: «Λυπάμαι που σας κάνω να βιάζεστε. Μ’ αρέσει πολύ που παίρνετε το χρόνο σας. Θα ήθελα κι εγώ να σας μοιάσω. Υπόσχομαι να είμαι πιο υπομονετική από τώρα και στο εξής,»

Και άλλαξα. Και από τότε άρχισα να βλέπω πράγματα που δεν είχα δει μέχρι τότε.


Είδα εκφράσεις
στο πρόσωπο της κόρης μου που δεν είχα δει ποτέ πριν.
Παρατήρησα τα λακκάκια στα χέρια της μικρής μου και πώς ζάρωναν τα μάτια της χαμογελούσε.
Είδα τον τρόπο που παρατηρούσαν τα έντομα και τα λουλούδια.
Κάποιες φορές οι κόρες μου με ρωτάνε: «Πρέπει να βιαστούμε, μαμά;»


Ε, βέβαια, οι «πληγές» της παλιάς βιαστικής μας ζωής ποτέ δεν κλείνουν οριστικά!
Τότε τις παίρνω αγκαλιά και καθόμαστε σιωπηλές, χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θαυμάζουμε ένα τοπίο, ή ακούμε τον ήχο του πρωινού!
Εκείνες με σφίγγουν και με φιλάνε σαν να θέλουν να κρατήσουν για πάντα τις στιγμές αυτές μαζί μου!
Έδωσα στο παιδιά μου λίγο χρόνο κι εκείνα μου το ανταπέδωσαν με την πιο ζεστή τους αγκαλιά τα πιο γλυκά τους φιλιά, την απόλυτη παράδοση στην αγάπη μου!
Την επόμενη φορά που θα σταματήσουν για:

Να μαζέψουν ένα λουλουδάκι
Να φτιάξουν μπαλάκια από χώμα
Να χαζέψουν μια πασχαλίτσα
Να παρατηρήσουν ένα πουλάκι
Να περιεργαστούν μια πέτρα....
Δεν θα πω ποτέ ξανά: «Δεν έχουμε χρόνο γι 'αυτό». Γιατί αυτό θα σημαίνει: «Δεν έχουμε χρόνο για να χαρούμε τις απλές, καθημερινές χαρές της ζωής. Δηλαδή, δεν έχουμε χρόνο για να ζήσουμε»
_______
Από τη συγγραφέα Rachel Macy Stafford

mymommy.gr
http://antikleidi.com

Μπαμπάς και παιδί περπατούν στη βροχή με μια ομπρέλα
Father sheltering his son from the rain

Ένας μπαμπάς περπατάει με το γιο του μέσα στη βροχή και χρησιμοποιεί τη μία και μοναδική ομπρέλα που έχει για να κρατήσει στεγνό το παιδί και όχι τον εαυτό του.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς ταυτιζόμαστε με αυτόν τον πατέρα. Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μας, ξεχάσαμε τι σημαίνει ύπνος, χρόνος για τον εαυτό μας, πάρτι (δεν εννοώ παιδικά πάρτι!) και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. 
Το να βάζεις το παιδί σου πάνω από τον εαυτό σου, είναι φυσικά ένα από τα μεγαλεία του να είσαι γονιός. Από την άλλη, χρειάζεται να υπάρχει ένα μέτρο. Όλοι ξέρουμε ότι όταν πέφτει το αεροπλάνο πρέπει να βάλουμε πρώτα τη δική μας μάσκα οξυγόνου και μετά να γυρίσουμε να βοηθήσουμε τους άλλους, έτσι δεν είναι; 
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αν ο μπαμπάς της φωτογραφίας πέσει στο κρεβάτι με πνευμονία, ποιος θα φροντίζει το παιδί; (Ελπίζω να υπάρχει μαμά…)
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φωτογραφίας για μένα όμως, δεν ήταν η ίδια φωτογραφία. Ήταν τα 550 σχόλια που μάζεψε. 

Στα σχόλια διαπιστώνεις ότι η ίδια φωτογραφία, προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις στους ανθρώπους ανάλογα με τις προσωπικές τους εμπειρίες. Τα περισσότερα σχόλια ήταν κολακευτικά για τον μπαμπά αλλά υπήρχαν και σχόλια άλλου είδους: οδυνηρά, χιουμοριστικά, ορθολογιστικά… Να ένα μικρό δείγμα:

Τα οδυνηρά
– Ο δικός μου μπαμπάς θα είχε κρατήσει την ομπρέλα και θα μου έλεγε ότι η βροχή θα με βοηθήσει να σκληραγωγηθώ και να γίνω δυνατός χαρακτήρας.
– Ο δικός μου μπαμπάς είναι ένα κάθαρμα στη φυλακή.
– Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες έτσι.
– Θυμώνω με τον μπαμπά που δόθηκε σε μένα, αλλά χαίρομαι που οι κανονικοί μπαμπάδες είναι έτσι.

Τα χιουμοριστικά
– Μία μαμά θα είχε φροντίσει να υπάρχουν δύο ομπρέλες.
– Μία μαμά θα είχε φορέσει αδιάβροχο στο παιδί πριν φύγει από το σπίτι!
– Γιατί δε φοράει φανέλα, μέσα από ένα τόσο ελαφρύ πουκάμισο;
– Οι άντρες που δε φοράνε φανέλα μέσα από το πουκάμισο, έχουν γίνει επιδημία.

Τα ορθολογιστικά
– Ένα άρρωστο παιδί θα ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από το βρεγμένο του πουκάμισο.
– Ελπίζω να είναι απόγευμα και να επιστρέφουν σπίτι και να μην πηγαίνουν τώρα στη δουλειά και στο σχολείο.
– Ο μπαμπάς έπρεπε να δώσει την ομπρέλα στο παιδί και να κρατήσει το παιδί αγκαλιά. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί.

Τα συγκινητικά
– Μου λείπει ο μπαμπάς μου κάθε μέρα. Δεν νομίζω ότι θα μου περάσει ποτέ αυτός ο πόνος.
– Αλλά βλέπετε, αυτός ο μπαμπάς κάνει περισσότερα από το να τον κρατάει στεγνό. Του διδάσκει πώς να βάζει άλλους πάνω από τον εαυτό του.
– Ο μπαμπάς μου ακόμα το κάνει αυτό, ακόμα κι αν είμαι ενήλικας.

Έχω την τύχη να έχω κι εγώ γονείς που κρατούσαν την ομπρέλα για μένα και το κάνουν ακόμα. Δεν τους επέλεξα εγώ, ήταν θέμα τύχης. Θα τους επέλεγα όμως και πάλι χωρίς καμία αμφιβολία, αν μου δινόταν η ευκαιρία. Αλλά η απόφαση για το τι είδους μαμά επιλέγω να είμαι εγώ, είναι δική μου και μόνο δική μου. Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε το παρελθόν. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε πώς θα μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά.

Τι είδους γονείς θα επιλέξουμε να γίνουμε;


antikleidi

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki