Wednesday 31 December 2014

Καλή Πρωτοχρονιά κυρ-Βασίλη...

Παραμονή πρωτοχρονιάς. Από μακριά ακούγεται ο βόμβος από παιδικές φωνές «Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά»... Κάθε χρόνο γίνεται και πιο απόμακρος, σαν θλιβερό ντεκρεσέντο στη γιορτινή κλίμακα.

Οι φωνές πλησιάζουν στο μικρό τσιμεντένιο χωριό.
Μια παρέα πιτσιρικιών χτυπάει τα κουδούνια της πολυκατοικίας.

Κάποιος τους ανοίγει και σε δευτερόλεπτα οι διάδρομοι και το κλιμακοστάσιο αντηχούν τριγωνάκια και παιδικό σούσουρο. Σαν να λευτερώνονται άξαφνα λευκά περιστέρια απ’ το καπέλο ενός μάγου και φτερουγίζουν δυνατά προς όλες τις κατευθύνσεις. Οργανώνονται και χαρτογραφούν την περιοχή. Ξεκινούν απ’ το ισόγειο. Κινούνται πόρτα-πόρτα, παρατάσσονται ανά ύψος λίγο πίσω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας και ρίχνουν μια τελευταία ματιά μεταξύ τους, σαν την ορχήστρα που ετοιμάζεται να ξεκινήσει το σόλο της.




Οι δυο ψηλοί της παρέας έχουν σχηματίσει ένα γάντζο με τον αριστερό τους δείκτη κι έχουν κρεμασμένα τα τρίγωνα, ο μεσαίος με τις φακίδες και τα μυωπικά γυαλιά κρατάει το ταμείο -ένα μεταλλικό κουτί από μπισκότα βανίλια- κι ένα κορίτσι με γυαλιστερά μαύρα μαλιά και ζωηρά μάτια έχει κολλήσει μια μελόντικα στα χείλια της και περιμένει τον μαέστρο να δώσει το σύνθημα. Στον πυρήνα της παρέας, ένα μικρόσωμο κοριτσάκι που για να το προσέξεις πρέπει να σκύψεις το κεφάλι. Είναι εμφανές ότι είναι η μικρή αδερφή του κοριτσιού με τη μελόντικα, γιατί μοιάζουν θεαματικά αλλά και γιατί την έχει κολλήσει προστατευτικά πάνω της και την κοιτάει διαρκώς, εμψυχώνοντας την να μη ντρέπεται. Η μικρή έχει αναλάβει το άνοιγμα της παράστασης. Να τα πούμε; λέει με την αγαπησιάρικη φωνή της, κουνώντας δώθε-πέρα το κορμάκι της και διασταυρώνοντας από αμηχανία τα κουτουπιέ των λουστρινιών της. Όσο περιμένουν το άνοιγμα της πόρτας, οι μπαρέτες χοροπηδάνε απ’ το χτύπημα των νεύρων στα ποδαράκια της.

Αμηχανία και προσμονή. Ένα δειλό επαναληπτικό χτύπημα στο εσωτερικό κουδούνι… ψίθυροι «Δεν είναι κανείς μέσα, πάμε να φύγουμε»... άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια «Κάτσε να χτυπήσω και την πόρτα, μπορεί να μη λειτουργεί το κουδούνι»... Αν είναι κάποιος πίσω απ’ την κλειστή πόρτα, μπορεί με ευκρίνεια ν’ ακούσει τον ήχο της ανάσας τους. Το καπάκι κλείνει πίσω απ’ το ματάκι με τον ευρυγώνιο φακό και βήματα σέρνονται εντός και εκτός της πόρτας.
“Τα κάλαντα μας λείπανε τώρα... Δεν μας φτάνει το χάλι μας”...
“Πάμε στον τέταρτο, εκεί μένει ένας παππούς και μας ανοίγει κάθε χρόνο... μας δίνει    γλυκά και γερό χαρτζιλίκι”...

Η μικρή με το πολυεστερικό ροζ μπουφάν, πατάει πρώτη στο τέταρτο πάτωμα. Ξοπίσω καταφτάνουν σα λαχανιασμένοι ορειβάτες οι υπόλοιποι. Με το κεφάλι και το ηθικό τους πεσμένο απ’ τις κλειστές πόρτες, κατευθύνονται κατευθείαν στη γνώριμη πόρτα του παππού. Η μικρή τεντώνει το χεράκι της, που ως τώρα κρυβόταν κάτω απ’ το μακρύ μανίκι του μπουφάν της. Είναι εμφανές ότι το ρούχο ανήκει στην αδερφή της και, αν και πλέει μέσα του, “είναι ένα πρώτης τάξεως ζεστό μπουφάν”, όπως είπε η μαμά της. Η μικρή είναι μαθημένη να ντύνεται τα αποφόρια της αδερφής της και δεν δυσανασχετεί. Κάποιες φορές μόνο ζηλεύει και το εκφράζει με άξαφνους θυμούς και γκρίνιες, αλλά μπροστά στη θέα της μάνας της, υποχωρεί στη στιγμή.

Βασίλης Αγγέλου ... ντρρρριιιιν
Ησυχία.
Οι πρώτοι ψίθυροι και μια νότα ανησυχίας, διάχυτη:
“Τι γίνεται τώρα;”…. “Ξέρω γω; Δεν ακούω τίποτα”…. “Σσσσς κάντε ησυχία ρε παιδιά, ν’ ακούσουμε αν είναι μέσα”...

Άχνα. Μόνο μια υποψία μουσικής, ένα ρυθμικό βαλσάκι που μάλλον αναδύεται από κάποια χοάνη ή χαρτονένιο χωνί, απόμακρο όμως, μπλεγμένο με βραχνά ψιθυρίσματα και ξέπνοους αναστεναγμούς, που αιωρούνται σα χνούδια που τα παρασέρνει ο αέρας…Aς ερχόσουν για λίγο, μοναχά για ένα βράδυ, να γεμίσεις με φως, το φριχτό μου σκοτάδι...”
Δίχως να προηγηθούν βήματα, η πόρτα ανοίγει αργόσυρτα.

Ο μεγάλος της παρέας δεν περιμένει να δει ποιος ανοίγει κι αναφωνεί ενθουσιασμένος:
“Καλημέρα κυρ-Βασίλη και χρόνια πολλά... Να τα πούμε;”

Στο απέναντι τσιμεντένιο χωριό, ένα νεαρό ζευγάρι που χουχουλιάζει αγκαλιασμένο στον καναπέ του καθιστικού του, παρατηρεί μιαν ασυνήθιστη κινητικότητα στο διαμέρισμα του ηλικιωμένου. Τα φώτα στο θεοσκότεινο μέχρι πρότινος σαλόνι ανάβουν μεμιάς, ακούγονται φωνές χαρούμενες, γέλια και χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Ο κυρ-Βασίλης τραβάει τις κουρτίνες των παραθύρων και σουλατσάρει διαρκώς στο σαλόνι, με χειρονομίες και γκριμάτσες ανθρώπου που τον βρήκε μια αναπάντεχη καλοτυχία.

*********

Tις επόμενες μέρες, oι μαγαζάτορες της περιοχής θα διαπιστώσουν πως ο κυρ-Βασίλης εμφανίστηκε και πάλι στη γειτονιά, ευδιάθετος κι ευθυτενής, τυλιγμένος στο φθαρμένο κασμιρένιο παλτό του, ευχήθηκε σ’ όλους τους περαστικούς και ψώνισε τα φάρμακά του, λίγα τρόφιμα απ’ το μπακαλικάκι στη γωνία, μια γενναιόδωρη μερίδα κρέας απ’ το χασάπικο και λίγα γλυκίσματα απ’ το γλυκοπωλείο που άνοιξε πρόσφατα ένα νεαρό ζευγάρι, στην πλατεία του τσιμεντένιου χωριού.

“Kαλημέρα παιδιά μου, καλορίζικο το μαγαζάκι σας και πάντα γλυκαμένοι να είστε στη ζωή σας!”

“Κυρ-Βασίλη τι γίνατε; Σας χάσαμε τον τελευταίο καιρό. Ευτυχώς που είδαμε φως στο διαμέρισμά σας την παραμονή, γιατί είχαμε αρχίσει ν’ ανησυχούμε πολύ. Είχατε επισκέψεις ε; Τα εγγόνια σας;”

“Μπααα... δεν αξιώθηκα για εγγόνια κορίτσι μου... Ήρθαν απρόσμενα τ’ αγγελάκια μου, απάνω που είχα απελπιστεί και έκαμα άσχημες σκέψεις... Τους καλούς καιρούς τους άνοιγα πάντα την πόρτα μου και τα υποδεχόμουν με την καρδιά μου ανοιχτή. Ήταν για μένα η οικογένεια που δεν είχα, μια ψευδαίσθηση πως ήταν και δικοί μου απόγονοι. Γυρίσανε οι καιροί όμως, μου κόψανε και τη σύνταξη και τα φάρμακα και όλα... Στριμώχτηκα πολύ παιδιά μου. Κλείστηκα στον ευατό μου και ντρεπόμουν πολύ... Κι ήρθαν εφέτος πάλι τα πουλάκια μου κι αντί να τους δώσω εγώ το χαρτζιλικάκι τους, μου προσφέρανε αυτά τις οικονομίες τους. “Για να περάσω ανθρώπινες γιορτές και να μη λείψει τίποτα απ’ το τραπέζι”, μου είπαν τ’ αγγελάκια μου... "

Το νεαρό ζευγάρι αλληλοκοιτάζεται συνωμοτικά, προφανώς δεν πιστεύουν λέξη απ’ τη διήγηση του ηλικιωμένου, αλλά παραξενεύονται όταν διαπιστώνουν πως το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα που τους έδωσε ο κυρ-Βασίλης, αναδύει μιαν απαλή μυρωδιά από μπισκότα βανίλια.

 
********* 
Παραμονή πρωτοχρονιάς. Φεύγοντας απ’ το τσιμεντένιο χωριό, τα πρόσωπά τους είναι ξαναμένα και κατακόκινα. Με τα ψιλά που έχουν απομείνει στο τσίγκινο κουτί, αποφασίζουν ομόφωνα και ενθουσιωδώς να πάνε στο κοντινό λούνα παρκ, να πάρουν ποπ-κορν και να παίξουν σ’ όσες πίστες αντέχουν τα οικονομικά τους. Με προτεραιότητα στο πολύχρωμο καρουσέλ, που είναι κι ο καημός της μικρής. Το σούρουπο τους βρίσκει ξεθεωμένους στο ξύλινο έλκηθρο, που στριφογυρίζει ασταμάτητα την πόλη και μοιράζει δώρα στους μοναχικούς Αγιο-Βασίληδες.

Τα δελτία ειδήσεων το βράδυ, έχουν πρώτη είδηση τις εκλογές στο Καλικαντζαροχωριό.
Κίσσες, ερπετά και αλεπούδες, ακονίζουν τα νύχια τους και κάνουν πρόβες ορθοκραξίας.
Κρίμα που κανείς παραμυθάς δεν θα διαδώσει τα καλά νέα στο τσιμεντένιο κεφαλοχώρι.
Κι έτσι οι πόρτες θα μένουν κλειστές, κάποια κάλαντα δεν θ’ ακουστούν ποτέ και κάποιοι αφελείς χωρικοί θα συνεχίσουν να πιστεύουν πως οι καλικάντζαροι είναι αήττητοι. 
Καλή Χρονιά! Κι αν δεν μας βγει, ας την κάνουμε μόνοι μας!


Το εξαιρετικό διήγημα το βρήκαμε στο Απάγκιο

Tuesday 30 December 2014

Η «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» και η συγγραφέας της


Kατεβάστε ολόκληρο το τεύχος σε μορφή pdf.
Συμπίεση RAR


Η Χάριετ Μπίτσερ-Στόου

   
Μπορεί ένα βιβλίο να δουλέψει αποφασιστικότερα για την κατάργηση της δουλείας απ' ό,τι όλη η καλή θέληση του κόσμου;
Αν μιλάμε για τη μνημειώδη «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά», μπορεί και παραμπορεί!Γιατί το βιβλίο που αποτύπωσε παραστατικά τα δεινά της ανθρώπινης δουλείας και την οδύσσεια των βασανισμένων σκλάβων θα γινόταν εμβληματικό για τη ρητορεία υπέρ της κατάργησης της σκλαβιάς, με το κοινό του Βορρά να το αγκαλιάζει ολόψυχα και τους Νότιους να το αναθεματίζουν.

Ο «Μπαρμπα-Θωμάς» θα έκανε μάλιστα τόσους και τόσους ανθρώπους που έβλεπαν με αποτροπιασμό την κακομεταχείριση των δούλων να νιώσουν την ανάγκη να δραστηριοποιηθούν για την απελευθέρωσή τους.


 
Κι όταν λίγα χρόνια αργότερα θα ξεσπούσε ο αμερικανικός εμφύλιος Βορρά-Νότου, οι αναγνώστες του πονήματος της Μπίτσερ-Στόου ήξεραν πια από πρώτο χέρι γιατί πολεμούν υπέρ της άρσης της δουλείας.
Όλα ξεκίνησαν βέβαια όταν μια γυναίκα ταγμένη στον δίκαιο αγώνα της ελεύθερης ζωής αποφάσισε να συγκινήσει το αμερικανικό κοινό...

Πρώτα χρόνια
Η Χάριετ Ελίζαμπεθ Μπίτσερ γεννιέται στις 14 Ιουνίου 1811 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ ως ένα από τα 13 παιδιά της οικογένειας του θρησκευτικού λειτουργού Λάιμαν Μπίτσερ και της συζύγου του, η οποία πέθανε ωστόσο όταν η Χάριετ ήταν ακόμα παιδί. Η μικρή προοδευτική κοινότητα όπου μεγάλωσε η Μπίτσερ ήταν μάλιστα από τις πιο «πολιτισμένες» της περιοχής, με την ίδια να αναθρέφεται μέσα σε ένα περιβάλλον ανθρώπων του πνεύματος και διανοουμένων: οι 7 αδερφοί της θα γίνονταν ιερείς, ενώ η αδελφή της Ισαβέλα ήταν μια από τις ηγετικές μορφές του φεμινιστικού κινήματος. Τη μεγαλύτερη επίδραση στη Χάριετ θα ασκούσε ωστόσο η μεγαλύτερη αδελφή της Κάθριν, που ήταν συγγραφέας και δασκάλα και θα διαμόρφωνε με την επιρροή της τις κοινωνικές στάσεις της μικρής.

Η Χάριετ γράφεται στο σχολείο που «έτρεχε» η αδελφή της Κάθριν, λαμβάνοντας τη βασική εκπαίδευση που προοριζόταν συνήθως για τα αγόρια. Σε ηλικία 21 ετών, μετακομίζει με τον πατέρα της στο Σινσινάτι του Οχάιο, με τον ίδιο να λειτουργεί στην τοπική εκκλησία.

Ο Λάιμαν Μπίτσερ ήταν ισχυρός πολέμιος του αποτρόπαιου θεσμού της δουλείας και είχε διατυπώσει δημόσια την αντίθεσή του κατά το κύμα ταραχών υπέρ της κατάργησης της δουλείας που έπληξαν το Σινσινάτι το 1836. Οι απόψεις του και ο τρόπος που μεγάλωσε τα παιδιά του θα είχαν μεγάλη επίδραση στην πολιτική τους σκέψη, με τη Χάριετ να βρίσκει κι άλλους ομοϊδεάτες στην τοπική λογοτεχνική ένωση της πόλης. Εκεί γνωρίζει τον δάσκαλο σεμιναριακών μαθημάτων Κάλβιν Έλις Στόου, με τον οποίο ερωτεύεται κεραυνοβόλα.

Το ζευγάρι παντρεύεται στις 6 Ιανουαρίου 1836 και μετακομίζει λίγο αργότερα σε μια εξοχική κατοικία στο Μέιν, όπου θα αποκτήσει τελικά 7 παιδιά...

Η «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά»





Η Χάριετ δεν μοιραζόταν με τον σύζυγό της μόνο κοινά λογοτεχνικά ενδιαφέροντα, αλλά και την ίδια απέχθεια για τη δουλεία. Από την αρχή σχεδόν του κοινού συζυγικού τους βίου, κρύβουν πρόθυμα στο σπίτι τους φυγάδες σκλάβους και τους βοηθούν στο δράμα τους με όποιον τρόπο μπορούν.

Το 1850 ωστόσο το Κογκρέσο περνά τροπολογία που απαγόρευε κάθε βοήθεια στους φυγάδες δούλους, με άλλες διατάξεις του νόμου να προκαλούν ανατριχίλα τόσο στους λευκούς πολέμιους της δουλείας όσο και στις κοινότητες των Αφρο-Αμερικανών του Βορρά. Η Στόου αποφασίζει ότι είναι ώρα να δράσει και ο καλύτερος τρόπος να το κάνει είναι μέσω της λογοτεχνίας: η αναπαράσταση της δουλείας σε λογοτεχνικό πλαίσιο γίνεται το όχημα του αγώνα της, βασίζοντας τη δουλειά της στη ζωή του Josiah Henson αλλά και στις δικές της μνήμες και παρατηρήσεις.

Τον Ιούνιο του 1851 λοιπόν δημοσιεύει το πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος που θα γινόταν κατόπιν γνωστό ως «Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά» στην εφημερίδα της Ουάσιγκτον «National Era» (τα κεφάλαια εκδίδονταν εβδομαδιαία από τις 5 Ιουνίου 1851 μέχρι την 1η Απριλίου 1852), που είχε ήδη εγκαινιάσει μια μεγάλη καμπάνια υπέρ της κατάργησης της δουλείας.
Στην επιστολή που έστειλε στον εκδότη της εφημερίδας ενημερώνοντάς τον για την πρόθεσή της, δηλώνει: «Νιώθω πλέον ότι ο καιρός έχει...

Tα παιδιά μπορούν να είναι ευτυχισμένα και με λίγα

Κάποια στιγμή, αφού το έχεις βομβαρδίσει με μία σειρά από «όχι» για επιθυμίες που εξαργυρώνονται σε χρήμα και για τις οποίες μέχρι πρότινος του έλεγες εύκολα «ναι», θα βρεθείς αντιμέτωπη με την εύλογη απορία του παιδιού σου:
«δηλαδή τώρα είμαστε φτωχοί;».
Και τότε τι θα απαντήσεις;

Η ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου, εξηγεί πως και γιατί είναι απαραίτητο να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την οικονομική κρίση χωρίς δισταγμούς και φόβους αλλά με περίσσεια σοφία!

Θεωρείτε σωστό να μεγαλώνουμε ένα παιδί αποσιωπώντας το θέμα της κρίσης;
Πιστεύω ότι είναι πέρα για πέρα λάθος και παράλληλα εξωπραγματικό. Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που δεν την έχει αγγίξει η κρίση. Τα παιδιά, εξάλλου, έχουν ήδη σχηματίσει μια εικόνα αφού πλέον διανύουμε τον τέταρτο χρόνο της.

Και πως ακριβώς μιλάμε στα παιδιά για την κρίση;
Είναι σημαντικό να μιλήσουμε με τρόπο που να μπορεί να καταλάβει το παιδί ανάλογα με την ηλικία του, αποφεύγοντας τα αρνητικά μηνύματα. Σ’ ένα παιδί προσχολικής ηλικίας μπορούμε να εξηγήσουμε ότι έχουμε πλέον λιγότερα χρήματα κι ότι μπορούμε να παίρνουμε παιχνίδια μόνο κάποιες φορές το χρόνο π.χ. στις γιορτές, αντί να του πούμε ότι δεν έχουμε πια χρήματα για παιχνίδια.
Στα μεγαλύτερα παιδιά μπορούμε να δώσουμε περισσότερες λεπτομέρειες και παράλληλα να τα ενθαρρύνουμε να γίνουν συμμέτοχοι και βοηθοί μας στην προσπάθεια για εξοικονόμηση χρημάτων. Παράλληλα το παιδί πρέπει να αισθάνεται ότι οι γονείς του συνεχίζουν να το στηρίζουν. Ο καθησυχασμός είναι το πιο σημαντικό κομμάτι σ’ αυτή τη συζήτηση γιατί το παιδί δεν πρέπει να νιώσει ότι διασαλεύεται η ασφάλειά του.

Και τι δε λέμε;
Παρ' όλο που το παιδί πρέπει να γνωρίζει για την κρίση, θα πρέπει να το προστατεύουμε από μηνύματα και συζητήσεις που μπορεί να του προκαλέσουν ανησυχία , άγχος ή απογοήτευση. Γι’ αυτό καλό είναι να το κρατάμε μακριά από τις ειδήσεις της τηλεόρασης κι από συζητήσεις ενηλίκων. Εκφράσεις όπως «δεν έχουμε λεφτά» «θα πεινάσουμε» , «θα μείνουμε στο δρόμο», «θα καταστραφούμε» που χαρακτηριστικά αναφέρονται μπορεί να αναστατώσουν το παιδί και να του δημιουργήσουν μεγάλη ανασφάλεια η οποία μπορεί να μην εκφραστεί με λόγια αλλά να μεταφερθεί σε σύμπτωμα όπως φοβίες, άγχος, ευερεθιστότητα, ανυπακοή, επιθετικότητα, δυσκολία στον ύπνο….

Πρέπει τα παιδιά να είναι ενήμερα για την ανεργία του γονιού;
Είναι αδύνατον να κρύψουμε προβλήματα όπως η ανεργία. Εξηγούμε όμως ότι η απόλυση είναι κάτι που συμβαίνει πλέον σε πολλούς ανθρώπους που είναι άξιοι και ικανοί επειδή οι εταιρείες δεν έχουν χρήματα να τους πληρώνουν....
Αν όμως ο γονιός βιώνει απογοήτευση ή θλίψη ή αναξιότητα επειδή δε δουλεύει, το παιδί θα το αντιληφθεί και ενδεχομένως να το μεταφράσει με το δικό του τρόπο. Είναι σημαντικό επομένως να του δείξουμε ότι συνεχίζουμε να προσπαθούμε για τα καλύτερο και να το διαβεβαιώσουμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Να καταλάβει ότι η οικογένεια είναι ενωμένη κι ότι όλοι προσφέρουν με τον τρόπο τους.

Τι γίνεται όταν αντιστρέφονται οι ρόλοι λόγω κρίσης και η μαμά δουλεύει κι ο μπαμπάς μένει σπίτι;
Η αλήθεια είναι πως όταν ο μπαμπάς δεν εργάζεται τα πράγματα είναι πιο δύσκολα γιατί αυτό συγκρούεται με το παραδοσιακό πρότυπο σύμφωνα με το οποίο ο άντρας αξίζει μόνο όταν είναι κουβαλητής. Η υποστήριξη του ενός προς τον άλλον και η καλή συνεργασία είναι πολύ σημαντικές. Ο άντρας θα πρέπει να καταλάβει ότι μπορεί να προσφέρει στην οικογένειά του και με άλλους τρόπους εκτός των οικονομικών. Η σύντροφός του απ’ την άλλη, δε θα πρέπει να τον υποβιβάζει και να του στερεί ρόλους ή πρωτοβουλίες. Είναι μια ευκαιρία άλλωστε τα παιδιά να δουν και τον μπαμπά στο σπίτι, έχοντας ενεργό ρόλο στη καθημερινότητά τους.

Τα παιδιά άνω των 10 είναι μια γενιά που μεγάλωσε σε μια κοινωνία αφθονίας. Τώρα όμως έρχονται αντιμέτωπα με μια ανατροπή που τα προβληματίζει…
Πράγματι… Ερωτήσεις όπως «Γιατί μαμά δεν κάνουμε πάρτι στο παιδότοπο;» ή «γιατί τώρα δεν αγοράζουμε ακριβά ρούχα» ή «βαρέθηκα να μου λέτε ότι δεν έχουμε αρκετά λεφτά» είναι αναμενόμενες .
Θα πρέπει να εξηγήσουμε ότι αυτοί οι νέοι περιορισμοί έχουν να κάνουν με τις περικοπές στους μισθούς , αφορούν τους περισσότερους και οι αλλαγές αποτελούν μέρος της ζωής. Αν εμείς οι γονείς προσαρμοστούμε και αποκτήσουμε την ευελιξία που απαιτείται , τότε δεν υπάρχει πρόβλημα με τα παιδιά μας.

Ένα παιδί μπορεί να είναι ευτυχισμένο σε μια οικογένεια χωρίς πολλά;
Υπάρχουν δραστηριότητες, όπως το παιχνίδι, η επαφή με τους συνομηλίκους καθώς και η ανάπτυξη της επικοινωνίας μαζί τους που δεν κοστίζουν, επενεργούν θετικά στο ψυχισμό τους και τους δίνουν μεγάλη χαρά.

Κι αν δεν έχουμε λεφτά να πάμε διακοπές;
Και πάλι μπορούμε να περάσουμε καλά! Ένα παιδί μπορεί να έχει ένα ευτυχισμένο και χαρούμενο καλοκαίρι αν πηγαίνει στη παιδική χαρά για να παίξει, μ’ ένα περίπατο ή μ’ ένα μπάνιο σε μια κοντινή παραλία αρκεί να είναι με τους γονείς του. Τα παιδιά δεν χρειάζονται ακριβά ξενοδοχεία με πισίνες, ταξίδια στο εξωτερικό ή παραλίες σε κοσμοπολίτικα νησιά για να περάσουν καλά.
Θα έχετε παρατηρήσει πως τα μικρά παιδιά μπορεί να είναι περιτριγυρισμένα από παιχνίδια όμως προτιμούν να παίξουν με κατσαρολικά , με το χώμα ή την άμμο. Για πολλά χρόνια εξάλλου οι γονείς, εστιάζοντας στις υλικές ανάγκες δεν κάλυπταν τα παιδιά τους συναισθηματικά. Τα παιδιά μεγάλωναν σε άδεια σπίτια με ελλιπή γονική παρουσία.

Πιστεύετε ότι η κρίση θα μας βοηθήσει να ξαναβρούμε τη χαμένη επαφή μέσα στην οικογένεια;
Αυτή η αναγκαστική απομάκρυνση από τον καταναλωτισμό θα μπορούσε να αποτελέσει χρυσή ευκαιρία να έλθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας και να ανακαλύψουμε άλλους τρόπους ευτυχίας που τους έχουμε θάψει βαθιά.
...............................

Συνέντευξη στη Φλώρα Κασσαβέτη
akappatou.gr
περισσότερα εδώ

π. Σάββας Κυράζογλου: «Χρώματα η αγάπη δε γνωρίζει»

Οταν φέρνει κανείς στον νου τις λέξεις μουσική, στίχοι και τραγούδι, ίσως το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται είναι ότι «κρύβουν» έναν ιερέα τραγουδοποιό.
Κι όμως, ένας νεαρός παπάς από την Καβάλα, αυτοδίδακτος μουσικός, έχει μετατρέψει τις νότες σε γλώσσα επικοινωνίας του, μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων μέσα από στίχους και μελωδίες, «διαμαρτύρεται» με ό,τι βασανίζει τα παιδιά και «κατακλύζει» το YouTube με τις μουσικές δημιουργίες του.


Ο 35χρονος πάτερ Σάββας Κυράζογλου, που διακονεί στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Παληού, έχει τραγουδήσει για τον καρκίνο, τον πόλεμο, την ασθένεια και την αγάπη.



Πριν από ενάμιση μήνα «επέστρεψε» με νέο οπτικοποιημένο τραγούδι του, με τίτλο «Χρώματα η αγάπη δεν γνωρίζει».

Είναι ένα ντουέτο με τον μόλις τεσσάρων ετών Αγγελο Σαββίδη, που ερμηνεύει σε δύο γλώσσες, στα ελληνικά και τα ρωσικά το ρεφρέν: «Μη στεναχωριέσαι, εγώ σ' αγαπώ, τι κι αν σ' άλλη γλώσσα θα σου το πω, θα είμαι στο πλευρό σου όσο θα ζω. Την πιο γλυκιά αγκαλιά για σένα κρατώ. Χρώματα η αγάπη δεν γνωρίζει, το χρώμα σου απόψε έχω κι εγώ».Τα τραγούδια του νεαρού ιερέα μετρούν δεκάδες χιλιάδες θεάσεις στο YouTube.

«Η μουσική είναι η δική μου αυτοσχέδια προσευχή μετά τις καθιερωμένες προσευχές της Αγίας Εκκλησίας μας. Σεβόμενος την παράδοσή της προσπαθώ να περάσω μηνύματα με το ταλέντο που απλόχερα μου χάρισε ο Κύριος, ώστε να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου» τόνισε ο ίδιος μιλώντας στην «Espresso» και πρόσθεσε: «Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο, ώσπου πήρα την απόφαση να τα ενορχηστρώσω και να τα ερμηνεύσω συγκεντρώνοντάς τα σε ένα CD. Σήμερα αυτό το CD είναι πραγματικότητα σε στίχους, μουσική και ερμηνεία δική μου. Ενα CD εκκλησιαστικού - κατηχητικού χαρακτήρα για μικρούς και μεγάλους, αφιερωμένο όμως με εξαιρετική αγάπη στα παιδιά, στα παιδιά όλου του κόσμου! Κι αυτός είναι ο τίτλος που φέρει, "Ολου του κόσμου τα παιδιά είναι παιδιά μας"».Ο ιερέας έχει φτιάξει ιστοσελίδα για την προώθηση της προσπάθειάς του, μέσα από την οποία μπορεί κάποιος να ακούσει τα τραγούδια ή να προμηθευθεί το CD, να δει φωτογραφίες και βίντεο από τις δραστηριότητες και εκδηλώσεις που έχουν γίνει. «Με αγάπη δημιουργήσαμε και την ιστοσελίδα worldschildren-ourchildren.gr, τη σελίδα μας στο facebook, worldschildren.ourchildren και το κανάλι μας στο YouTube (worldschildrenfr)» αναφέρει. Μάλιστα γνωστοί καλλιτέχνες έχουν ερμηνεύσει τραγούδια του, όπως ο Σώτης Βολάνης, η Χριστίνα Φαρμάκη και οι Βασίλης και Σαράντης Σαλέας. «Εχω γράψει και δώσει τραγούδια σε αυτούς τους καλλιτέχνες, καθώς και σε άλλους ακόμη που τα έχουν συμπεριλάβει στις δισκογραφίες τους» αποκαλύπτει ο π. Σάββας Κυράζογλου και καταλήγει: «Ξεκίνησα πριν από χρόνια να δίνω τραγούδια και συνεχίζω. Δεν σταματώ ποτέ να γράφω. Και αυτήν τη στιγμή που μιλάμε κάτι ετοιμάζω, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο»!

Εορταστικό μήνυμα

Ο π. Σάββας Κυράζογλου θέλησε να στείλει το δικό του εορταστικό μήνυμα: «Αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου ακόμη για ένα αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Δεν πρέπει να υπάρχουν σε καμιά γειτονιά αυτού του πλανήτη παιδιά χωρίς χαμόγελο. Αυτό είναι έγκλημα! Θα ήθελα να συμβάλω ουσιαστικά, ώστε να φτιάξουμε όλοι μαζί έναν κόσμο αληθινό, γεμάτο με το γέλιο μικρών παιδιών, έναν κόσμο που θα πιστεύουν όλοι το ίδιο δυνατά με μένα πως "όλου του κόσμου τα παιδιά είναι παιδιά μας"».


dete

Monday 29 December 2014

Ο δημιουργός της «Ιλιάδας», της «Οδύσσειας» και η άγνωστη ζωή του

Ο επικός ποιητής Όμηρος
Ο άνθρωπος που θα άφηνε το στίγμα του βαθιά στον ελληνικό πολιτισμό και κατόπιν στον δυτικό κόσμο δεν έχει ανάγκη από εισαγωγές.
Γεννημένος κάπου μεταξύ 12ου-8ου αιώνα π.Χ. στα παράλια πιθανότατα της Μικράς Ασίας, ο Όμηρος θα δημιουργούσε μια μακρά λογοτεχνική παράδοση, με το αφηγηματικό του ύφος να μένει φάρος στους κατοπινούς συγγραφείς της οικουμένης.
Κι όμως, για κάποιον με τέτοια παγκόσμια επίδραση συναίνεση φαίνεται να μην υπάρχει πουθενά!
Οι ακαδημαϊκοί δεν έχουν σταματήσει να ερίζουν για τη ζωή και το έργο του, με μερίδα μελετητών να αμφισβητεί ακόμα και την ίδια την ύπαρξή του.
Ας δούμε λοιπόν τι ξέρουμε και κυρίως τι δεν ξέρουμε για τον άνθρωπο που έγραψε τις αρχετυπικές επικές ιστορίες...

Το μυστήριο του Ομήρου


Δεν είναι μυστικό ότι ο Όμηρος αποτελεί ένα από τα διαπρεπέστερα μυστήρια της φιλολογίας. Ο ποιητής που μας χάρισε τα λαμπρά έπη συνεχίζει να είναι δυσεπίλυτο αίνιγμα αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του. Κάποιοι ακαδημαϊκοί έχουν φτάσει μάλιστα σε σημείο να ισχυριστούν ότι δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο, αλλά για μακρά λογοτεχνική παράδοση, την ίδια ώρα που διαπρεπείς φιλόλογοι ορκίζονται ότι οι ομηρικές ιστορίες αποτελούν συλλογική δουλειά ομάδας προσώπων.
Η πεποίθηση για τη συλλογικότητα της ομηρικής αφήγησης έλκει την καταγωγή της από το γεγονός ότι η προφορική διήγηση μύθων αποτελούσε μακρά αρχαιοελληνική παράδοση, με μια σειρά από περίφημους ραψωδούς να μένουν στην Ιστορία.
Κάτω από τη συλλογιστική αυτή, στον Όμηρο αποδίδεται απλώς η γραπτή καταγραφή προϋπαρχόντων θρύλων και μύθων.
Το αφηγηματικό στιλ του Ομήρου, όποιος κι αν ήταν, εμπίπτει εξάλλου περισσότερο στην κατηγορία του παραδοσιακού ραψωδού παρά του επικού ποιητή που είναι γέννημα μιας ιδιαίτερης λογοτεχνικής στιγμής, όπως για παράδειγμα ο Βιργίλιος. Στις ομηρικές ιστορίες συναντάμε επαναλαμβανόμενα αφηγηματικά μοτίβα, όμοια με χορικά άσματα ή επωδούς, γεγονός που συνηγορεί στη μουσικότητα των συνθέσεών του. Ο αντίλογος βλέπει στην ομηρική δουλειά την ξεκάθαρη πρόθεση του ποιητή να φιλοτεχνήσει έπη παρά λυρική ποίηση, η οποία συνοδευόταν αρχικά με λύρα, απομακρυνόμενος έτσι από την παράδοση της «τραγουδιστής» ποίησης.

Όλες βέβαια οι θεμιτές αυτές υποθέσεις θα οδηγούσαν προοδευτικά στο ερώτημα ποιος ήταν τελικά ο Όμηρος και αν πράγματι υπήρξε, η απάντηση του οποίου θα αποδειχτεί ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά παράδοξα της Ιστορίας...

Πότε γεννήθηκε

Να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής: ιστορική και φιλολογική συναίνεση δεν υπάρχει σε τίποτα που να αφορά στον Όμηρο, περιβάλλοντας το Ομηρικό Ζήτημα με εικασίες και ακαδημαϊκές έριδες. Οι υποθέσεις δίνουν και παίρνουν λοιπόν για το πότε γεννήθηκε ο ποιητής, καθώς η έλλειψη πρωτότυπων πηγών είναι εξοργιστικά ενοχλητική για τους φιλολόγους.

Οι εικασίες για τη γέννησή του κυμαίνονται από το 750 π.Χ. μέχρι και πολύ πιο πίσω, φτάνοντας ακόμα και στο 1200 π.Χ. Κι αυτό γιατί η Ιλιάδα συμπυκνώνει τον Τρωικό Πόλεμο, με μερίδα ακαδημαϊκών να τοποθετεί τον ποιητή (άρα και χρονογράφο) κοντύτερα στα χρόνια των εχθροπραξιών. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι το ποιητικό του ύφος υπαινίσσεται μεταγενέστερη περίοδο, ώστε να είναι συμβατός με την ποιητική παράδοση της εποχής. Όσο για τον «πατέρα της Ιστορίας» Ηρόδοτο (484-425 π.Χ.), τοποθετεί τον Όμηρο γύρω στο 850 π.Χ.

Η πανάρχαιη εποχή που έζησε ο ποιητής και το διαφορετικό σύστημα χρονολόγησης της κλασικής Ελλάδας κάνουν την απόδοση ακριβούς χρονολογίας γέννησης άσκηση για γερούς λύτες...

Πού γεννήθηκε



Για άλλη μια φορά, η ακριβής τοποθεσία γέννησης του ποιητή δεν μπορεί να εντοπιστεί, γεγονός που δεν αποτρέπει βέβαια τους ερευνητές από το να προσπαθήσουν: άλλοι τον τοποθετούν στην Ιωνία, άλλοι στη Σμύρνη, άλλοι στα παράλια της Μικράς Ασίας, άλλοι στη Χίο και δεν συμμαζεύεται. Είναι άλλωστε περίφημο το γεγονός ότι εφτά ελληνικές πόλεις διεκδικούν τον Όμηρο ως δικό τους παιδί.

Οι υποθέσεις αυτές δεν είναι βέβαια αστήρικτες: η ιδιαίτερη διάλεκτος των ομηρικών επών «μυρίζει» ενδεχομένως Μικρά Ασία και ειδικότερα Ιωνία. Η συχνή ομηρική αναφορά μάλιστα σε τοπικά καιρικά φαινόμενα, όπως οι βοριάδες που πνέουν από τα βορειοδυτικά, υποδεικνύει εντοπιότητα στην περιοχή, με μερίδα ιστορικών να τον τοποθετούν λοιπόν στην Ιωνία.

Κι ενώ το ομηρικό ιδιόλεκτο βοηθά τους μελετητές να περιορίσουν τη διάρκεια της ζωής του «ταυτοποιώντας» το με την ανάπτυξη και χρήση της γλώσσας γενικότερα, η δημοφιλία ωστόσο της Ιλιάδας και της Οδύσσειας στην εποχή τους έκαναν την ομηρική γλώσσα να διαχέεται σε όλη τη λογοτεχνική παράδοση των καιρών, συσκοτίζοντας εντέλει το τοπίο...

Πώς ήταν ο Όμηρος


Όλα ανεξαιρέτως τα βιογραφικά στοιχεία που αποδίδονται στον Όμηρο προκύπτουν από τα δικά του έπη, τα οποία και δεχόμαστε ως αληθή. Θεωρείται λοιπόν ότι ο Όμηρος ήταν τυφλός, με την πεποίθηση να βασίζεται αποκλειστικά σε έναν χαρακτήρα από την Οδύσσεια, τον τυφλό ραψωδό Δημόδοκο. Ο τρόπος λοιπόν που γινόταν δεκτός με τιμές ο ομηρικός αοιδός, διασκεδάζοντας τα ακροατήριά του με μουσική και επικές ιστορίες μαχών και ηρώων, έχει μεταφραστεί από τους ερευνητές ως υπαινιγμός του Ομήρου στην προσωπική του βιογραφία. Ως αποτέλεσμα, πιστεύουμε ότι ο Όμηρος ήταν τυφλός, την ίδια στιγμή που είχε πλούσια κατσαρά μαλλιά και γενειάδα, όπως τον αναπαριστούν άλλωστε όλες οι προτομές και τα αγάλματά του.


«Ο Όμηρος και ο Σοφοκλής διέκριναν καθαρά, ένιωθαν έντονα και αποτραβιόνταν από τους πολλούς», έγραφε ο διαπρεπής Lane Cooper στο περίφημο σύγγραμμά του «The Greek Genius and Its Influence» το 1917, στην προσπάθειά του να αποτυπώσει τον συναισθηματικό κόσμο του ποιητή. Και βέβαια δεν ήταν ο πρώτος ούτε βέβαια ο τελευταίος που θα προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει τη ζωή και την προσωπικότητα του συγγραφέα από το περιεχόμενο των ομηρικών επών και τους υπαινιγμούς του ποιητή στην προσωπική του ζωή. Αν οι υπαινιγμοί είναι όντως εκεί ή επιμένουν να τους βλέπουν οι μελετητές, ποιος να πει...

Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια

Τα δύο ομηρικά έπη έχουν γίνει αρχετυπικά πρότυπα στην παγκόσμια μυθιστορία. Την ώρα που παρέχουν μια πρώτη και καθαρή ματιά στην ανθρώπινη προϊστορία και τις πρώτες οργανωμένες κοινωνίες, αποκαλύπτουν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια πόσο λίγα έχουν αλλάξει από τότε. Ακόμα κι αν η Ιλιάδα είναι σε κάποιον άγνωστη, το χρονικό της πολιορκίας της Τροίας και της αρπαγής της Ωραίας Ελένης -της ωραιότερης γυναίκας του κόσμου!- έχει αποτελέσει τη βάση για τόσες και τόσες ερωτικές ιστορίες, κάνοντάς τη κατάφωρα οικεία. Κάποιοι μάλιστα ομηρικοί μελετητές ισχυρίζονται ότι εξαιτίας της γεωγραφικής ακρίβειας της Ιλιάδας, ο Όμηρος πρέπει να γνώριζε από πρώτο χέρι την περιοχή.

Και βέβαια μετά έρχεται η Οδύσσεια, που πιάνει τον μίτο της ιστορίας από την πτώση της Τροίας και έπειτα, όχι βέβαια χωρίς ακαδημαϊκές έριδες. Η πατρότητα της Οδύσσειας αμφισβητείται στη βάση των σαφώς διαφορετικών αφηγηματικών δομών που συναντάμε στα δύο έπη, κάτι που για μερίδα φιλολόγων υποδεικνύει ότι τα δύο ποιήματα απέχουν μεταξύ τους τουλάχιστον έναν αιώνα και δεν μπορούν έτσι να έχουν γραφτεί από τον ίδιο άνθρωπο. Άλλοι πάλι ερευνητές θέλουν τη διαφορά των ποιημάτων να ανέρχεται σε μερικές μόλις δεκαετίες, με τη διαφορά στο στιλ γραφής να αποκαλύπτει τη λογοτεχνική ωρίμαση του ποιητή: η στιβαρή δομή της Ιλιάδας αποκαλύπτει έναν Όμηρο που έχει φτάσει στην ακμή του, ενώ η πιο μυθιστορηματική και σαφώς «λαϊκότερη» Οδύσσεια αποδίδεται στον ηλικιωμένο πλέον ποιητή.


Ο τρόπος μάλιστα που ο Όμηρος φιλοτεχνούσε τις περιγραφές του με ευρύτατη χρήση παρομοιώσεων και περιγραφών θα γινόταν λογοτεχνική πεπατημένη στους αιώνες που θα ακολουθούσαν, εμπνέοντας μια μακρά σειρά συγγραφέων του κόσμου άμεσα ή έμμεσα.
Κι άλλα έργα έχουν μάλιστα αποδοθεί κατά καιρούς στον κορυφαίο έλληνα ποιητή μέσα στους αιώνες, με πλέον αξιομνημόνευτους τους Ομηρικούς Ύμνους, συναίνεση υπάρχει ωστόσο για την ώρα μόνο για τα δύο έπη, τα οποία του αποδίδονται καθολικά και χωρίς απόπειρες «ιστορικής ανασυγκρότησης»...

Κληρονομιά

«Ο Πλάτωνας μας λέει ότι στον καιρό του πολλοί πίστευαν ότι ο Όμηρος ήταν ο παιδαγωγός όλης της Ελλάδας. Από τότε, η επίδραση του Ομήρου έχει εξαπλωθεί πολύ μακρύτερα από τα σύνορα της Ελλάδας», γράφει ο Werner Jaeger στην «Paideia: The Ideals of Greek Culture» και έχει απόλυτο δίκιο.

Κι αν η πραγματική του ζωή παραμένει μυστήριο, η πραγματικότατη επίδραση του έργου του συνεχίζει να διαπνέει τον κόσμο μας ακόμα και σήμερα...

 newsbeast.gr

Louis Braille: Ο τυφλός που έκανε τους τυφλούς
να «βλέπουν» γράμματα!

Ο γάλλος εκπαιδευτικός Λουί Μπράιγ
του ομώνυμου συστήματος γραφής
 
 
Αν είναι αλήθεια ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον αποφασισμένο άνθρωπο, ορόσημο εδώ στέκει ένας τυφλός γάλλος πολίτης που έβαλε σκοπό να ανοίξει τα μάτια στους άλλους τυφλούς του κόσμου.
Ο λόγος για τον Λουί Μπράιγ που εφηύρε την αποκαλούμενη «γλώσσα των τυφλών», τον Κώδικα Μπράιγ δηλαδή που ερχόταν ολοταχώς να διευκολύνει τις ζωές των ανθρώπων που είχαν χάσει την όρασή τους.

Τυφλός και ο ίδιος από ατύχημα σε ηλικία 3 ετών, όχι μόνο δεν έχασε ποτέ το θάρρος και την αποφασιστικότητά του αλλά έφτασε να γίνει κορυφαίος παιδαγωγός τυφλών παιδιών, εφευρίσκοντας ένα απλούστατο σύστημα ανάγνωσης και κάνοντας έτσι τις ζωές τους σαφώς καλύτερες.

Όχι βέβαια χωρίς περιπέτειες: ακόμα και η παρισινή ακαδημία τυφλών που μαθήτευσε και δίδασκε κατόπιν και ο ίδιος δεν υιοθέτησε το απλοποιημένο και εξελιγμένο σύστημά του παρά 8 χρόνια μετά τον θάνατό του. Όσο για τη γενέτειρά του, τη Γαλλία, δεν ενστερνίστηκε επισήμως τον Κώδικα Μπράιγ παρά μετά τον θάνατο του πρωτεργάτη, κάτι που έκαναν και οι λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες άρχισαν να χρησιμοποιούν την τυφλή γλώσσα μετά το 1880 (Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία και Σκοτία). Όσο για τις ΗΠΑ, εκεί θα έφτανε πολύ αργότερα.

Ο τυφλός Μπράιγ που κράτησε πάντα τα μάτια του ανοιχτά έφτιαξε ένα σύμπαν με τελείες και εξογκώματα σε περίεργους και διαφορετικούς σχηματισμούς, κάτι που στους μυημένους μετατρέπονται σε γράμματα, αριθμούς και λέξεις. Η δουλειά του σε ηλικία 12 ετών μόνο σε παιδί-θαύμα θα τον μετέτρεπε, αφού άλλαξε δραστικά τον κόσμο της γραφής και της ανάγνωσης.

Οι πινακίδες με κώδικα Μπράιγ βοηθούν σήμερα τους τυφλούς συνανθρώπους μας να προσανατολίζονται σε δημόσιους χώρους. Κι όλα αυτά από ένα τυφλό παιδί που απέδειξε περίτρανα ότι αν έχεις κίνητρο και θέληση, μπορείς να κάνεις απίστευτα πράγματα…

Πρώτα χρόνια


Ο Λουί Μπράιγ γεννιέται στις 4 Ιανουαρίου 1809 σε ένα μικρό χωριό κάπου 40 χιλιόμετρα ανατολικά του Παρισιού. Ήταν το τέταρτο παιδί ενός εξαίρετου δερματοποιού, γνωστού σε όλη την περιοχή για τις σέλες και τα άλλα δερμάτινα εξαρτήματα των αλόγων. Ήταν τέτοια η δεξιοτεχνία και η επιτυχία του στο επάγγελμα που ο πατέρας αγόρασε σύντομα γη και αμπελώνες αργότερα, παρέχοντας στα τέσσερα παιδιά του όλες τις ανέσεις της εποχής.


Μια μέρα όμως, όταν ο βενιαμίν της οικογενείας ήταν μόλις 3 ετών, θα συνέβαινε το τραγικό ατύχημα που θα τα άλλαζε όλα: ο Λουί έπαιζε στο εργαστήριο του πατέρα του και θέλοντας να τον μιμηθεί, πήρε στα χέρια του ένα σουβλί για να ανοίξει τρύπες σε ένα κομμάτι δέρμα. Ο μικρός έχασε όμως τον έλεγχο του εργαλείου, το οποίο κατέληξε να καρφωθεί στο δεξί του μάτι.


Παρά τη θεραπεία της εποχής, η μόλυνση σύντομα εξαπλώθηκε και στο αριστερό του μάτι και πλέον η όρασή του είχε αρχίσει να φθίνει. Μέχρι την ηλικία των 5 ετών, το νεαρό αγόρι ήταν πια ολότελα τυφλό…

Ο ανεξάρτητος Λουί


Παρά το τραγικό ατύχημα, οι γονείς του ήταν αποφασισμένοι να μορφώσουν το παιδί για να γίνει ανεξάρτητο και να μην έχει τη μοίρα των άλλων τυφλών της γαλλικής επαρχίας, που ζητιάνευαν για να ζήσουν. Ο πατέρας του κάρφωνε καρφιά σε ξυλοπίνακες σε σχήμα γραμμάτων για να βοηθήσει τον μικρό να μάθει γράμματα, αν και έγινε γρήγορα σαφές ότι η ομολογουμένως έξυπνη ιδέα δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα.


Το 1815 η φαμίλια επιστράτευσε τον τοπικό αβά για κατ’ οίκον μαθήματα στον Λουί και ο ιερωμένος συνειδητοποίησε ότι το τετραπέρατο παιδί θα μπορούσε να φοιτήσει σε κανονικό σχολείο παρά την τυφλότητά του. Κι έτσι την επόμενη χρονιά ο Λουί ξεκίνησε το νέο σχολικό έτος στο Δημοτικό του χωριού, δεχόμενος μάλιστα τη βοήθεια των συμμαθητών του για να ανταπεξέλθει στις ασύλληπτες δυσκολίες.

Ήταν όμως υποχρεωμένος να αποστηθίζει ότι άκουγε από τους δασκάλους του και παρά το γεγονός ότι τα έπαιρνε τα γράμματα, δεν σημείωνε την αρμόζουσα πρόοδο. Τότε, το 1818, ο αβάς έμαθε για ένα ειδικό σχολείο στο Παρίσι αφιερωμένο στην εκπαίδευση των τυφλών παιδιών και κανόνισε έτσι να σταλεί εκεί ο εννιάχρονος Μπράιγ…

Το παρισινό Ινστιτούτο για τα Τυφλά Νιάτα


Το σχολείο που έμελλε να περάσει ο Μπράιγ όλο το υπόλοιπο της ζωής του, τόσο ως μαθητής όσο και ως δάσκαλος, ήταν η πρώτη εκπαιδευτική ακαδημία για τυφλά παιδιά του κόσμου, ιδρυμένη το 1786 από τον Valentin Hauy, έναν πραγματικό πρωτεργάτη στη μόρφωση των τυφλών παιδιών.

Η δική του εκπαιδευτική μέθοδος ήταν μια επαναστατική διαδικασία ανάγλυφης εκτύπωσης βιβλίων, γράμματα με εξογκώματα δηλαδή για να μπορούν να τα ψηλαφίζουν τα τυφλά παιδιά. Η τεχνική του δούλευε και οι μαθητές διδάσκονταν πια ανάγνωση, γραφή, αλλά και μουσική και κάποια πρακτική τέχνη. Το 1801 ωστόσο η σχολή του Hauy συγχωνεύτηκε με άλλο εκπαιδευτικό φορέα και ο δάσκαλος παραιτήθηκε ...

Το πουλάκι που κλαίει...

...επειδή έχασε το ταίρι του



περισσότερα, στο πράσινο χαμομηλάκι

Sunday 28 December 2014

Το μουσικό video που δημιουργήθηκε γι' αυτά τα γενναία παιδιά! - Sara Bareilles και Cyndi Lauper: «Truly Brave»

Η Sara Bareilles και Cyndi Lauper συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν αυτή τη μοναδική ισχυρή μελωδία για αυτά τα γενναία παιδιά που είναι αναγκασμένα να περνούν τη μέρα τους καθημερινά στο νοσοκομείο.
68939845693
Οι δύο διάσημες τραγουδίστριες ένωσαν δύο από τα πιο δημοφιλή τραγούδια τους  «True Colors» και το « Brave»  για να φτιάξουν αυτή συγκινητική μελωδία που την ονόμασαν «Truly Brave».
Από την πρώτη κιόλας νότα θα σας ανατριχιάσει και θα σας φέρει δάκρυα στα μάτια.
209834102
Αυτά τα παιδιά ζουν μια καθημερινότητα που τα κάνει να τα βλέπουν όλα σκούρα, χωρίς χρώμα.
Κοιτούν έξω από το παράθυρο μη μπορώντας να βγουν έξω.
Το τραγούδι όμως θα τους φέρει το χρώμα και τη ζωντάνια που χρειάζονται.

Είμαστε σίγουροι πώς δεν θα αφήσει κανέναν σας ασυγκίνητο.
Δείτε το.


mothersblog

Η οικογένεια γύρω απ' το τραπέζι. Τα εκπληκτικά οφέλη των οικογενειακών γευμάτων

Άλλο ένα βιβλίο, άλλη μια έρευνα
για να αποδειχθούν τα αυτονόητα!!
............................
«Η οικογένεια είναι σαν τη σούπα. Κάθε συστατικό της είναι νόστιμο. Όμως μόνο όταν μαγειρευτούν όλα μαζί, δημιουργείται κάτι πλούσιο, ενδιαφέρον και αξέχαστο» λέει η ψυχολόγος δρ Αν Φίσελ, καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Διευθύντρια επίσης του Προγράμματος Θεραπείας Οικογένειας και Ζευγαριών του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης (MGH) στη Βοστώνη, η δρ Φίσελ, την τελευταία δεκαετία έχει αφιερωθεί στο να φέρνει κοντά οικογένειες γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και να κάνει τα γεύματα μία εμπειρία θεραπευτική, εποικοδομητική και ευχάριστη. Μία εβδομάδα πριν από την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου «Στο Σπίτι για Δείπνο» («Home for Dinner») μιλάει στην «Κ» για το όνειρό της να φτάσουν στα αυτιά κάθε οικογένειας τα εκπληκτικά οφέλη των οικογενειακών γευμάτων.

– Τι συμβολίζει το φαγητό γύρω από το ίδιο τραπέζι;
– Πιστεύω ότι για τις περισσότερες οικογένειες το φαγητό συμβολίζει τη φροντίδα του ενός για τον άλλον, είναι η ώρα εκείνη της ημέρας που ο καθένας αφήνει το κινητό και άλλες οθόνες και δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να αγγίζει αληθινά πράγματα και να μιλάει με ανθρώπους που είναι παρόντες.

Ο κόσμος μας σήμερα γίνεται όλο και πιο εικονικός, με αποτέλεσμα η διαδικασία της μαγειρικής και του γεύματος να αποτελούν δύο από τις ελάχιστες στιγμές της ημέρας που ερχόμαστε σε επαφή με αληθινά πράγματα. Ισως αυτό να μην είχε τόση σημασία πριν από 15 ή 20 χρόνια, σήμερα όμως αρχίζει να έχει όλο και μεγαλύτερη.

– Ποιος είναι ο ρόλος του φαγητού στη ζωή σας;
– Για εμένα το φαγητό είναι το μέσο που μας φέρνει στο τραπέζι. Μου αρέσει να μαγειρεύω όταν αυτό έχει κοινωνικό χαρακτήρα, για παράδειγμα όταν με βοηθούν οι γιοι μου και ο άντρας μου, αλλά δίνω έμφαση στις συζητήσεις, στις εξιστορήσεις και στο αίσθημα της επαφής που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του γεύματος.

– Πώς έγινε η μετάβαση από τη μαγειρική για την οικογένειά σας, στην επιστημονική μελέτη των οικογενειακών γευμάτων;
– Πριν από περίπου δέκα χρόνια, σαν κλινική ψυχολόγος με εξειδίκευση στην οικογενειακή θεραπεία, είχα αρχίσει να αναζητώ πληροφορίες σχετικά με το πώς καθημερινές ή εβδομαδιαίες οικογενειακές τελετουργίες μπορούν να αποτελέσουν χώρο έκφρασης συναισθημάτων και να βοηθήσουν τα μέλη να νιώσουν σταθερότητα και να διαμορφώσουν την ταυτότητά τους. Παρότι σε αυτή μου την αναζήτηση έπεσε γρήγορα στην αντίληψή μου ένας θησαυρός πληροφοριών σχετικά με τα οφέλη του οικογενειακού γεύματος, ένα περιστατικό με μία οικογένεια ήταν εκείνο που πραγματικά μου άνοιξε τα μάτια.

Ενα βράδυ έκανα συνεδρία με μία οικογένεια στο προσωπικό μου γραφείο, το οποίο βρίσκεται στον κάτω όροφο του σπιτιού μου. Πριν κατέβω στο γραφείο είχα αφήσει στον φούρνο ένα κοτόπουλο να ψήνεται. Στα μισά περίπου της συνεδρίας η μυρωδιά του κοτόπουλου, του σκόρδου και του λεμονιού πλημμύρισαν το γραφείο. Ντράπηκα κάπως γιατί ήταν προφανές ότι κάτι μαγείρευα. Τότε ο έφηβος γιος της οικογένειας με ρώτησε μισο-αστειευόμενος εάν μπορούν να μείνουν για δείπνο.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός. Σκέφτηκα ότι αυτή η οικογένεια, όπως και πολλές άλλες, ήταν προτιμότερο να περνούν την ώρα του δείπνου τρώγοντας μαζί, παρά σε μία συνεδρία στον ψυχολόγο. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα τουλάχιστον να ρωτάω κάθε οικογένεια που έβλεπα εάν συνηθίζει να έχει συχνά οικογενειακά γεύματα, να συζητώ μαζί τους τι τους εμποδίζει από το να το κάνουν και να τους εξηγώ τα εκπληκτικά οφέλη που προσφέρει αυτή η καθημερινή τελετουργία.

Συζητήσεις αλλά και παιχνίδια
– Κάθε οικογενειακό τραπέζι προσφέρει αυτά τα οφέλη;
– Για να υπάρχουν αυτά τα οφέλη, το οικογενειακό τραπέζι πρέπει να είναι ένας χώρος όπου όλοι νιώθουν ασφαλείς και υπάρχει η αίσθηση σύνδεσης και ζεστασιάς. Για να διατηρηθεί αυτή η αίσθηση είναι καλό κάποια πράγματα να μη συζητούνται κατά τη διάρκεια του γεύματος. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να γίνονται σχόλια σχετικά με το βάρος κάποιου ή τον κακό βαθμό στο τεστ των μαθηματικών ή τη στρατηγική της οικογένειας σχετικά με το κάπνισμα. Επίσης ένα λάθος που κάνουν συχνά οι γονείς είναι να προσφέρουν το επιδόρπιο ως ανταμοιβή στην κατανάλωση λαχανικών. Αυτόματα αυτή η κίνηση κάνει...

Φωτιά στο πλοίο Norman Atlantic - Επιβάτες πήδηξαν
στη θάλασσα - Αη Νικόλα βάλε το χέρι σου...

Βάλε το χέρι σου να κοπάσουν οι άνεμοι,
να πέσει το κύμα, να σωθούν οι άνθρωποι
Περιπέτεια εν πλω νωρίς το πρωί της Κυριακής για 466 ανθρώπους, που επιβαίνουν στο πλοίο Norman Atlantic, όταν ξέσπασε φωτιά σε αυτό.

Το πλοίο, με 411 επιβάτες και 55 μέλη πλήρωμα, βρισκόταν ανοιχτά της Κέρκυρας, στην περιοχή των Οθωνών, όταν ξέσπασε η φωτιά στο γκαράζ του, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία.

Αυτή τη στιγμή 150 άτομα έχουν ήδη επιβιβαστεί στη μία σωσίβια λέμβο και προσπαθούν να επιβιβαστούν στο φορτηγό πλοίο «Spirit of Piraeus», όμως οι καιρικές συνθήκες δυσκολεύουν πολύ την επιχείρηση, καθώς στο σημείο πνέουν άνεμοι πάνω από 8 μποφόρ. 60 εξ αυτών επιβιβάστηκαν ήδη στο φορτηγό πλοίο και η επιχείρηση διάσωσης συνεχίζεται.

Στη διάσωση βοηθάει και το πλοίο Cruise Europa του ομίλου Grimaldi, που έριξε σωσίβιες λέμβους στη θάλασσα, ενώ τα επτά παραπλέοντα πλοία κάνουν κύκλους γύρω από το Norman Atlantic, για να «κόψουν» τον καιρό. Ακόμη, το πλοίο «Εύηνος» θα χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα για τα ελικόπτερα, σε περίπτωση που χρειαστεί να γίνει διάσωση από αέρος.


περισσότερα εδώ

Saturday 27 December 2014

Τα καθημερινά «προβλήματα» ενός 3χρονου παιδιού

... όπως τα αντιλαμβάνεται το ίδιο 
Τα παιδιά δεν είναι πάντα χαρωπά! Ώρες – ώρες έχουν  τα νεύρα τους.
Δεν θέλουν να φορέσουν παντελόνι, ούτε να μοιραστούν τα παιχνίδια τους. Μισούν να δίνουν κατά παραγγελιά φιλάκια και θέλουν πάση θυσία να πατήσουν εκείνα τα κουμπιά του ασανσέρ.


Διαβάστε τα δέκα πράγματα που μπορούν να κάνουν ένα 3χρονο παιδί… έξω φρενών, όπως τουλάχιστον τα αντιλαμβάνεται το ίδιο:

Η μαμά φωνάζει ότι το φαγητό είναι έτοιμο,
αλλά έχω μόλις σκεφτεί τον καλύτερο τρόπο για να απελευθερώσει ο ιππότης την πριγκίπισσα από το κάστρο. Δεν πειράζει. Θα πάω αργότερα. Ο ιππότης μου θα σκαρφαλώσει τον τοίχο, θα ξεγελάσει τον δράκο, θα περάσει απ’ την καταπακτή και θα… Καλά, καλά. Έρχομαι. Μου τη δίνει το φαγητό.

Μου αρέσει η χαρτοκοπτική!
Θα κόψω μια πεταλουδίτσα και θα την κολλήσω πάνω στη ζωγραφιά μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγη κόλλα ακριβώς εδώ, κι η ζωγραφιά μου θα γίνει ένα αριστούργημα. Α. ναι. Κι εδώ, γιατί όχι; Κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ! Στο παντελόνι μου ίσως δε χρειαζόταν. Ούτε στο στόμα μου. Μισώ τη χαρτοκοπτική!

Έχω ήδη κάνει την παραχώρηση να φορέσω παντελόνι,
παρά το ότι θεωρώ τα ρούχα περιττή εφεύρεση. Το ότι η ταμπέλα με τρώει, είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μου. Μαμά, θεία, παππού, γιαγιά, νονά, λυπάμαι. Θα το βγάλω. Χαίρε ελευθερία!

Η βόλτα σήμερα ήταν τέλεια!
Θα ‘θελα να πηγαίνουμε στο πάρκο κάθε μέρα! Οι πάπιες όμως, νομίζω ότι με κούρασαν και το αυτοκίνητο πάντα με νανουρίζει. Θα κοιμηθώ. Όποιος τολμήσει να μου πει «Φτάσαμε. Σήκω να πάμε στο κρεβάτι σου» θα δοκιμάσει την οργή μου. Αν ήθελα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου, θα περίμενα μέχρι να φτάσουμε σπίτι.

Αγαπάω πολύ το κοριτσάκι από το διπλανό σπίτι.
Έχει ωραία ξανθά μαλλιά και μοιραζόμαστε το ίδιο απαγορευμένο πάθος για γλυκά. Μου αρέσει να έρχεται σπίτι μου και να παίζουμε μαζί. Θέλω όμως να ρωτήσω: Μαρία, δεν γίνεται να φέρνεις τα δικά σου παιχνίδια; Μου τη δίνει να μοιράζομαι!

Κάτι που μπορεί να καταστρέψει τη μέρα μου:
Γυρίζουμε με τη μαμά σπίτι. Ξεκλειδώνει την εξώπορτα και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Όσοι με ξέρουν πραγματικά, γνωρίζουν ότι λατρεύω να πατάω τα κουμπιά του ασανσέρ! Γιατί μαμά το πατάς εσύ; Έπρεπε απ’ όλους τους ανθρώπους να με προδώσει η ίδια μου η μάνα; Πόσες χαρές έχω πια στη ζωή;

Καμιά φορά νομίζω ότι περιβάλλομαι από χαζούς.
Ενώ μιλάω δυνατά και καθαρά και ζητάω με σαφήνεια από τη μαμά να μου βάλει το αγαπημένο μου dvd, δείχνει να μην καταλαβαίνει καθόλου τι λέω. Το επαναλαμβάνω πιο δυνατά, κι εκείνη όχι μόνο εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει, αλλά εκνευρίζεται. Άλυτο μυστήριο.

Μου αρέσουν πολύ τα φιλιά.
Απλά προτιμώ να τα δίνω και να τα παίρνω όταν το θέλω. Δεν καταλαβαίνω γιατί η μαμά συνέχεια μου ζητάει «να δώσω ένα φιλάκι» πότε στον έναν και πότε στον άλλο. Είναι πολύτιμα τα χάδια μου – δεν τα σκορπάω όπου κι όπου. Αφήστε με ήσυχο!

Η μουσική είναι πολύ σημαντική για ‘μένα.
Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο ή τρία τραγούδια που θα ήθελα να τραγουδάμε με τη μαμά όλη την ημέρα. Εκείνη όμως, μετά την έκτη φορά, δυσανασχετεί. Πραγματικά, βρίσκω ακατανόητα τα νεύρα της. Θα κλάψω, μήπως πειστεί.

Μισώ το πρωινό ξύπνημα.
Γιατί πρέπει να ξυπνάω τόσο νωρίς κάθε μέρα και τι ακριβώς σημαίνει η φράση «θ’ αργήσω στη δουλειά» που μου λέει κάθε μέρα η μαμά; Προτείνω να καταργηθούν τα πρωινά και να ξυπνάμε όλοι μεσημέρι! (Επίσης προτείνω να καταργηθεί ο παιδικός σταθμός και η δουλειά της μαμάς. Γιατί να μην μένουμε όλη μέρα σπίτι, αφού περνάμε τόσο καλά μαζί;)

mama365

Τα απίστευτα που λένε οι μαμάδες στα αγόρια τους!!

Τα αγόρια είναι γεμάτα ενέργεια, δημιουργικότητα και φαντασία.
Τόσο γεμάτα, που καμιά φορά κάνουν τις μαμάδες να αναρωτιούνται για το τι συμβαίνει στο μυαλό τους!
Η Danielle Anderson, blogger και μητέρα τριών αγοριών , γράφει για όλα τα απίστευτα που άκουσε τον εαυτό της να λέει μεγαλώνοντας τα παιδιά της.

“ Όταν φανταζόμουν την μητρότητα, δεν ήξερα ότι θα κάνω αγόρια. Δεν είχα ποτέ αδελφούς, κι έτσι δε φανταζόμουν πώς θα είναι η ζωή μεγαλώνοντας αγόρια. Πρέπει να πω ότι τα παιδιά μου είναι πολύ τρυφερά και δημιουργικά και ότι τα καμαρώνω διαρκώς. Αλλά είναι φορές, που με κάνουν πραγματικά να απορώ μ’ αυτά που χρειάζεται να τους πω.

Για παράδειγμα:
«Εντάξει είσαι ο Spiderman! Αλλά μην πηδάς από τον καναπέ στο τραπεζάκι του σαλονιού!»
Ή απ’ το τραπεζάκι του σαλονιού στην τηλεόραση. Ή απ’ τη βιβλιοθήκη πάνω μου… Μερικές φορές νιώθω πολύ κουρασμένη…

«Όχι, δεν μπορώ να κάνω τον τερματοφύλακα.»
Δεν το πιστεύω ότι χρειάζεται να το πω αυτό. Μεγάλωσα με κούκλες, χειροτεχνίες, φιογκάκια και αρωματισμένα ημερολόγια. Δεν το πιστεύω ότι στα 40 μου πρέπει να διαπραγματευτώ αν θα «κάτσω τέρμα». Όχι, δε θα κάτσω! Είμαι κορίτσι!

«Βγάλε το εσώρουχο του αδελφού σου απ’ το κεφάλι σου!»
Μια μικρή παραλλαγή αυτής της φράσης, χρειάζεται να λέω πότε- πότε και στον άνδρα μου. Γιατί οι άνδρες όλων των ηλικιών συμπεριφέρονται σαν πεντάχρονα; Θα έκανα τα πάντα για λίγο περισσότερες στιγμές ωριμότητας…

«Μη βάζεις κεφτεδάκια στις τσέπες σου!»
Ούτε μακαρόνια. Ούτε σοκολατάκια. Οι τσέπες των γιων μου, είναι ένα μικρό παντοπωλείο. Έχουν από στρατιωτάκια και τσίχλες, μέχρι μασημένα μπισκότα και λεφτά. Οι τσέπες τους είναι ο αγαπημένος τους αποθηκευτικός χώρος και, ταυτόχρονα, ο απόλυτος προορισμός των πάντων: όλα καταλήγουν εκεί! Ναι, και αυτά που λερώνουν ανεπανόρθωτα.

«Σταμάτα να σημαδεύεις τη θεία με την σφεντόνα!»
Δεν πρόκειται να ρίξει και το ξέρω. Αν μη τι άλλο, τα παιδιά μου είναι γεμάτα αγάπη και καλή διάθεση για τους ανθρώπους. Όμως στέκεται απέναντι από την ηλικιωμένη θεία μου και τη σημαδεύει με μια «οπλισμένη» σφεντόνα! Η ζωή μου, μερικές στιγμές, είναι πολύ δύσκολη.

«Σταμάτα παιδί μου να γλείφεις τον αδερφό σου!»
Δεν καταλαβαίνω τι διασκέδαση βρίσκουν οι γιοι μου στο να αλληλογλείφονται, πάντως μοιάζει να είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. Αυτό και το «ποιος θα πέσει περισσότερες φορές κάτω σήμερα». Πιστεύω ότι αν είχα κορίτσια, η ζωή μου θα ήταν γεμάτη φιλιά και χάδια.

«Σταμάτα να πετάς μπανανόφλουδες στο πάτωμα για να δεις αν μπορείς να γλιστρήσεις!»
Ο μεγάλος μου γιος, έχει όντως κάνει αυτό το πείραμα! Πέρασα όλο το απόγευμα προσπαθώντας να τον πείσω αφενός ότι είναι επικίνδυνο να προσπαθεί να γλιστρήσει και αφετέρου ότι είναι αλλόκοτο να προσπαθεί να γλιστρήσει. Μάταια. Τελικά, τα κατάφερε και δίδαξε σε όλη την οικογένεια ότι πράγματι, οι μπανανόφλουδες είναι φονικά όπλα.

«Όχι, όχι! Δεν κάνουμε τσίσα εδώ!»
Έμαθε πρόσφατα να πηγαίνει μόνος στην τουαλέτα και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτόν. Αλλά δείχνει υπερβάλλων ζήλο… Όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, ο μεσαίος μου γιος κάνει τσίσα του! Κατεβάζει παντελόνι και… τσουπ! Είναι πολύ δύσκολο να του δώσω να καταλάβει ότι αυτό είναι πραγματικά ανάρμοστο! Δεν ξέρει καν τι σημαίνει "ανάρμοστο"...

«Βγάλε τη στολή Σούπερμαν στην παραλία αγάπη μου! Θα σκάσεις!»
Η φαντασία και η ενέργειά τους γεμίζουν την καθημερινότητά μου με γέλιο και όρεξη. Όμως, το να παριστάνεις τον Σούπερμαν, φορώντας τη στολή και την μπέρτα, σε 40 βαθμούς υπό σκιά, είναι οριακά παρανοϊκό!

«Σταμάτα να βάζεις το δάχτυλό σου στο μάτι σου!»
Ακόμη κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χρειάζεται να πω. Δεν είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να βάζεις το δάχτυλό σου στο μάτι σου; Γιατί θα πονέσεις; Και μετά θα κλαις; Και θα ζητάς φιλάκια;

Τα αγόρια είναι μπελάς! Ίσως τα ίδια πράγματα ισχύουν και για τα κορίτσια. Δεν ξέρω, η ζωή μού έδωσε να μεγαλώσω άνδρες. Άνδρες έξυπνους, τρυφερούς και γεμάτους φαντασία και όρεξη για ζωή. Πώς να μην τους τα συγχωρήσεις όλα; ”

Πηγή: scarymommy.gr
mama365

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki