Thursday 31 March 2022

Ποιοι είναι οι «Κακοί Άνθρωποι»; / The man who studies everyday evil


Άρθρο του David Robson στο BBC Γιατί ορισμένοι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα εγωιστές, χειριστικοί και αγενείς; 
Ο David Robson ζητά από έναν επιστήμονα να μιλήσει για τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης διάνοιας.
  • Αν είχατε την ευκαιρία να αλέσετε ακίνδυνα έντομα σε έναν μύλο του καφέ, θα απολαμβάνατε την εμπειρία; 
  • Ακόμη και αν τα έντομα αυτά είχαν ονόματα και μπορούσατε να ακούσετε το κέλυφός τους να σπάει; 
  • Ή μήπως θα νιώθατε μια διεστραμμένη ευχαρίστηση τρομάζοντας έναν ανυποψίαστο άνθρωπο με κάποιον έντονο θόρυβο;
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πειράματα που εφαρμόζει ο καθηγητής Ψυχολογίας Delroy Paulhus με σκοπό να κατανοήσει τις «σκοτεινές προσωπικότητες» που υπάρχουν γύρω μας. Ουσιαστικά, προσπαθεί να δώσει απάντηση σε μια ερώτηση που όλοι ίσως θέλουμε να κάνουμε: γιατί ορισμένοι άνθρωποι ευχαριστιούνται όταν φέρονται με σκληρότητα; 
Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε ψυχοπαθείς δολοφόνους, αλλά και σε άτομα που επιδίδονται σε σχολικό εκφοβισμό και διαδικτυακό τρολάρισμα, ακόμη και σε φαινομενικά έντιμα μέλη της κοινωνίας, όπως είναι οι πολιτικοί και οι αστυνομικοί.

Ο καθηγητής από το Βρετανικό Πανεπιστήμιο της Κολούμπια στον Καναδά αναφέρει ότι είναι εύκολο να βγάλουμε γρήγορα και απλοϊκά συμπεράσματα σχετικά με αυτούς τους ανθρώπους: 
«Έχουμε την τάση να χαρακτηρίζουμε «άγγελο» ή «διάβολο» το κάθε άτομο που συναντάμε, διότι θέλουμε να απλοποιήσουμε τον κόσμο μας σε καλούς ή κακούς ανθρώπους». 
Αν και ο Paulhus δεν δικαιολογεί τη σκληρότητα, η προσέγγισή του είναι πιο αποστασιοποιημένη, όπως θα έκανε ένας ζωολόγος που μελετά δηλητηριώδη έντομα, επιτρέποντάς του να δημιουργήσει μια «ταξινόμηση», όπως την αποκαλεί, με διαφορετικά είδη από τη σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητας.

Αυτοεκτίμηση
Το ενδιαφέρον του Paulhus ξεκίνησε με τους ναρκισσιστές, δηλαδή τους απίστευτα εγωιστές και φιλάρεσκους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να επιτεθούν με σκοπό να προστατεύσουν τη δική τους αίσθηση αυτοαξίας. 
Στη συνέχεια, περισσότερο από μια δεκαετία πριν, ο απόφοιτος Kevin Williams του πρότεινε να διερευνήσουν κατά πόσον αυτές οι εγωκεντρικές τάσεις συνδέονται με δύο άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά: 
  • τον μακιαβελισμό (ψύχραιμη χειραγώγηση των άλλων) 
  • την ψυχοπάθεια (αναισθησία και απάθεια για τα συναισθήματα των άλλων). 
Μαζί ανακάλυψαν ότι αυτά τα τρία χαρακτηριστικά ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα, αν και μερικές φορές συνέπιπταν δημιουργώντας μια «σκοτεινή τριάδα» – ένα τριπλό χτύπημα αγριότητας.

Είναι εκπληκτικό το πόσο ειλικρινείς μπορεί συχνά να είναι οι συμμετέχοντες στα πειράματά του. Στα ερωτηματολόγιά του ζητά συνήθως από τους συμμετέχοντες να συμφωνήσουν με δηλώσεις όπως 
«Μου αρέσει να ενοχλώ τα πιο αδύναμα άτομα» ή 
«Είναι προτιμότερο να μην μου αποκαλύψετε τα μυστικά σας». 

Θα φανταζόσασταν ίσως ότι αυτά τα χαρακτηριστικά θα ήταν πολύ δυσάρεστο να τα παραδεχτεί κανείς, αλλά τουλάχιστον στο εργαστήριο οι άνθρωποι ανοίγονται και οι απαντήσεις τους φαίνεται ότι σχετίζονται με τη χρήση εκφοβισμού στην πραγματική ζωή τους τόσο κατά την εφηβεία όσο και στην ενήλικη ζωή. Επίσης, έχουν περισσότερες πιθανότητες να απατήσουν τους/τις συζύγους τους (ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν μακιαβελικές και ψυχοπαθητικές τάσεις) και να αντιγράψουν στις εξετάσεις.

Ο Paulhus επικεντρώνεται κυρίως σε άτομα της καθημερινότητας παρά σε εγκληματικά ή ψυχιατρικά περιστατικά. Τα γνωρίσματα αυτά λοιπόν δεν είναι με κανένα τρόπο εμφανή από την πρώτη συνάντηση. 
«Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην κοινωνία κι έτσι διατηρούν τον έλεγχο προκειμένου να μην έχουν οι ίδιοι μπλεξίματα. Μπορεί όμως να τραβούν την προσοχή σας πότε πότε». 
Οι άνθρωποι που παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλό ναρκισσισμό, για παράδειγμα, εμφανίζουν γρήγορα την τάση τους να υπερβάλλουν για τον εαυτό τους, γεγονός που αποτελεί μια από τις στρατηγικές που τους βοηθά να ενισχύουν τον εγωισμό τους. 
Σε μερικά πειράματα, ο Paulhus τους παρουσίασε ένα θέμα που είχε επινοήσει ο ίδιος και εκείνοι προσπάθησαν γρήγορα να δείξουν ότι γνώριζαν τα πάντα – μόνο και μόνο για να θυμώσουν, όταν στη συνέχεια τους αμφισβήτησε. 
«Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό εντάσσεται σε μια αντίληψη που τους επιτρέπει να ζουν με μια διαστρεβλωμένη θετική άποψη για τον εαυτό τους».
Οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί;
Μόλις ο Paulhus άρχισε να ερευνά τις σκοτεινές προσωπικότητες, σύντομα υπήρξαν κι άλλοι που ήθελαν να βρουν απαντήσεις σε μερικές βασικές ερωτήσεις σχετικά με τον άνθρωπο. 

Για παράδειγμα, οι άνθρωποι γεννιούνται κακοί; 
Μελέτες στις οποίες έγινε σύγκριση σε πανομοιότυπα και διζυγωτικά δίδυμα, έδειξαν μια σχετικά μεγάλη γενετική συνιστώσα τόσο για τον ναρκισσισμό όσο και για την ψυχοπάθεια. 
Ο μακιαβελισμός φαίνεται ότι οφείλεται περισσότερο στο περιβάλλον, δηλαδή είναι δυνατόν να μάθει κανείς από τους άλλους πώς να χειραγωγεί. Πάντως, οτιδήποτε και αν έχουμε κληρονομήσει, δεν απομακρύνει την προσωπική μας ευθύνη. Η Minna Lyons από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ ισχυρίζεται ότι κανείς δεν γεννιέται με γονίδια ψυχοπάθειας ώστε να μην μπορεί να γίνει τίποτα γι’ αυτό.
Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να σκεφτείτε τους αντιήρωες της λαϊκής κουλτούρας – τον James Bond, τον Don Draper από την τηλεοπτική σειρά Mad Men ή τον Jordan Belfort από την κινηματογραφική ταινία Wolf of Wall Street για να συνειδητοποιήσετε ότι οι σκοτεινές προσωπικότητες έχουν σεξαπίλ, κάτι που υποστηρίζεται από πολλές επιστημονικές μελέτες.
Περαιτέρω ενδείξεις μπορεί να προέλθουν από ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου: από το γεγονός του αν είστε πρωινοί ή βραδινοί τύποι. Η Lyons και η φοιτήτριά της Amy Jones διαπίστωσαν ότι τα «νυχτοπούλια», οι άνθρωποι που μένουν ξύπνιοι μέχρι αργά αλλά δεν μπορούν να σηκωθούν το πρωί, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να διαθέτουν κάποια από τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά.

Συχνά είναι ριψοκίνδυνοι, είναι πιο χειριστικοί (μακιαβελικό χαρακτηριστικό) και ως ναρκισσιστές τείνουν να εκμεταλλεύονται τους άλλους ανθρώπους. Αυτό θα μπορούσε να βγάζει νόημα, αν σκεφτεί κανείς την εξέλιξή μας: ίσως οι σκοτεινές προσωπικότητες έχουν περισσότερες πιθανότητες να κλέψουν, να χειρίζονται τους άλλους και να έχουν παράνομες σεξουαλικές σχέσεις όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται, κι έτσι εξελίχθηκαν σε πλάσματα της νύχτας.

Όποια και αν είναι η αλήθεια αυτής της θεωρίας, ο Paulhus συμφωνεί ότι πάντα θα υπάρχει χώρος γι’ αυτούς να εκμεταλλευτούν τους άλλους: «Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τόσο περίπλοκες που υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για την ενίσχυση της επιτυχίας – ορισμένοι απαιτούν να φερόμαστε ευγενικά και άλλοι να φερόμαστε άσχημα».

Σκοτεινές πλευρές
Πρόσφατα, ο ερευνητής άρχισε να εξετάζει ακόμη περισσότερο τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. 
Το ερωτηματολόγιό του περιελάμβανε ακόμα πιο ακραίες ερωτήσεις, όταν ανακάλυψε ότι μερικοί άνθρωποι παραδέχονταν εύκολα ότι προξενούσαν πόνο στους άλλους μόνο και μόνο για δική τους ευχαρίστηση. 
Αυτές οι τάσεις δεν είναι απλώς μια αντανάκλαση του ναρκισσισμού, της ψυχοπάθειας ή του μακιαβελισμού, αλλά φαίνεται ότι σχηματίζουν τον δικό τους υπότυπο – τον «καθημερινό σαδισμό». Για τον λόγο αυτό, ο Paulhus τον ονομάζει «σκοτεινή τετράδα».

Το «μηχάνημα σύνθλιψης εντόμων» προσέφερε τον ιδανικό τρόπο στον Paulhus και τους συναδέλφους να ελέγξουν αν αυτό αντανακλά τη συμπεριφορά τους στην πραγματική τους ζωή. Αν και οι συμμετέχοντες δεν το γνώριζαν, ο μύλος διέθετε μια οδό διαφυγής για τα έντομα, αλλά το μηχάνημα εξακολουθούσε να παράγει έναν ήχο που μιμούνταν το κέλυφος τον εντόμων όταν συνθλίβεται. Μερικοί ένιωθαν αηδία κι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος, ενώ άλλοι απολάμβαναν τη διαδικασία. 
Ο Paulhus σχολιάζει: 
«Ήταν πρόθυμοι όχι μόνο να κάνουν κάτι κακό στα έντομα, αλλά ζητούσαν ακόμα περισσότερα, ενώ άλλοι θεώρησαν ότι ήταν τόσο αηδιαστικό που δεν ήθελαν καν να βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο. Αυτά τα άτομα παρουσίασαν επίσης υψηλό ποσοστό στα τεστ που αφορούσαν τον καθημερινό σαδισμό».
Αναμφισβήτητα, ένα λογικό ανθρώπινο ον δεν πρέπει να...
.............
ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Βουβό το πένθος...

... χωρίς λόγια...

Wednesday 30 March 2022

Απλά πράγματα...

Να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά σου.
Να είσαι ταπεινός.
Να κάνεις υπομονή.
Και να αγαπάς. Να αγαπάς πολύ. 
Να αγαπάς όλους τους ανθρώπους.
Να βλέπεις μόνο τα δικά σου σφάλματα. 
Τα λάθη και τις παραλήψεις των άλλων να μην τις κατακρίνεις…
Αυτά να κάνεις.
Είναι πολλά;
Όχι.
Είναι δύσκολα;
Ούτε.
Απλά πράγματα είναι. Απλά πράγματα.

Αυτά να κάνεις και θα δεις τότε, πως γαληνεύει η ψυχή…

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι πολιτικοί δεν πρέπει να ποντάρουν στον τρόμο

...................
Ο κόσμος δεν διχάζεται μόνο όταν δεν είναι σωστά ενημερωμένος. Ο κόσμος διχάζεται και όταν υπάρχει διχαστικός πολιτικός λόγος.
Στη ζωή μετράει όχι μόνο το τι θα πεις, αλλά κατά βάση το πώς θα το πεις. Μπορείς να πεις το ίδιο πράγμα σ’ έναν άνθρωπο με δύο διαφορετικούς τρόπους: Ο ένας να τον κάνει έξαλλο και ο άλλος να τον ηρεμήσει. Θα έχεις πει κάτι διαφορετικό; Όχι. Θα έχεις πει το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια.

Οι άνθρωποι με υψηλό EQ χαρακτηρίζονται απ’ την ικανότητα -και θέλησή τους- να μιλάνε στους άλλους χωρίς να θέλουν να τους επιβάλλουν την άποψή τους, χωρίς να είναι επικριτικοί και δείχνουν υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης, αναγνωρίζοντας ότι οι λέξεις πονάνε. Γι’ αυτό επιλέγουν να κάνουν ορθή χρήση της γλώσσας, να μην αναφέρουν πολλά “πρέπει”, δεν θέλουν να χειραγωγούν, αντιθέτως κατανοούν και μπαίνουν στη θέση του άλλου και γενικά ενδιαφέρονται για την ψυχολογία του συνανθρώπου τους.

Η ορθή χρήση της γλώσσας είναι επίσης ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο μάρκετινγκ. Το μάρκετινγκ -ως γνωστόν- για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να μπορεί να κατανοήσει την ψυχολογία του καταναλωτή. 

Πώς θα πουλήσω κάτι, εάν προσπαθήσω να το επιβάλλω; 
Οι διαφημιστές θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι έχεις ανάγκη αυτό το προϊόν, ότι εσύ το θέλεις, όχι ότι σου επιβάλλει κάποιος άλλος να το πάρεις. 
Ποιος θα αγόραζε το iPhone εάν η Apple δεν το έκανε τόσο ελκυστικό και δεν το παρουσίαζε ως την απόλυτη συσκευή που έχουμε όλοι ανάγκη; Η ψυχολογία στο μάρκετινγκ μπορεί να κάνει μια καμπάνια επιτυχημένη ή αποτυχημένη.

Κι αν διαβάζοντας το κείμενο μέχρι στιγμής νιώθεις ότι έχεις μπερδευτεί και δεν καταλαβαίνεις πώς όλα αυτά συνδέονται με τη διαχείριση της πανδημίας, θα σου πω ότι η απάντηση είναι πολύ απλή: Η χρήση της γλώσσας απ’ την πλευρά των πολιτικών μέσα στην πανδημία μπορεί πραγματικά να αλλάξει ακόμα και τον τρόπο που αντιδράμε σε νέα μέτρα, σε επιβολές προστίμων, σε lockdowns κι ό,τι άλλες αποφάσεις καλούνται να πάρουν οι πολιτικοί για να την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.

Ένας λαός αναπόφευκτα θα “χωριστεί” σε δύο στρατόπεδα, τους υπέρμαχους του εμβολίου και τους ανθρώπους που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους, ωστόσο, όταν αυτός ο διχασμός ενισχύεται από έναν διχαστικό πολιτικό λόγο, η σύγκρουση θα είναι ισχυρότερη. 
Οι πολιτικοί έχουν χρέος να ενώνουν κι όχι να διχάζουν τον λαό δημιουργώντας πόλους. 
Οι πολιτικοί δεν πρέπει να χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς όταν μιλάνε για τους πολίτες. Πρέπει να αντιμετωπίζουν τον κάθε πολίτη με τον ίδιο τρόπο, σαν ισότιμο μέλος αυτής της κοινωνίας.

Επιστρέφοντας στο κομμάτι του μάρκετινγκ και της ψυχολογίας, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην πολιτική δανειζόμαστε πολλές τακτικές του μάρκετινγκ. 
Μπορείς να ανακοινώσεις τα ίδια μέτρα με δύο διαφορετικούς τρόπους. Με τον έναν τρόπο να ενώσεις και να καθησυχάσεις τον λαό και με τον δεύτερο να πυροδοτήσεις εντάσεις. Μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οι πολιτικοί να μας πλασάρουν αντισυνταγματικές αποφάσεις με όμορφα λόγια, απλώς να προσπαθούν να κάνουν λίγο πιο συνετή χρήση των λέξεων. Γιατί οι λέξεις έχουν δύναμη.
................
Δεν είναι τυχαίο που εδώ και δεκαετίες οι ψυχολόγοι επιμένουν να μην χρησιμοποιούμε αρνητικές λέξεις, γιατί αυτές δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις. 
..........
Δυστυχώς, πολλοί πολιτικοί θεωρούν ότι χρησιμοποιώντας λέξεις που δίνουν έμφαση στους περιορισμούς και τον αποκλεισμό, θα πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί ή να υπακούσει σε οποιοδήποτε μέτρο. Ποντάρουν δηλαδή στον τρόμο που θα νιώσουν οι πολίτες συνειδητοποιώντας ότι ανήκουν στη μερίδα του πληθυσμού που είναι αποκλεισμένοι από πολλές δραστηριότητες.
Ωστόσο, ηγέτες και πολιτικοί αυτού του κόσμου, που είστε σ’ αυτές τις θέσεις εξουσίας, πρέπει να μάθετε ότι οι πολίτες δεν θέλουν να τους τρομοκρατείτε. 
Θέλουν να τους πείθετε, να τους “αγκαλιάζετε”, να τους αποδέχεστε, να τους καθησυχάζετε, να τους προστατεύετε και να τους δείχνετε ότι είστε ικανοί να παίρνετε τις σωστές αποφάσεις για το καλό του κοινωνικού συνόλου, χωρίς να ενισχύετε τη δημιουργία πόλων μέσα στην κοινωνία.

Αν θέλετε να είστε σωστοί πολιτικοί, δεν θα πρέπει να παίζετε με την ψυχολογία του λαού σας. Γιατί ο ψυχολογικός πόλεμος και ο εκβιασμός δεν έχει κάνει καμία σχέση να λειτουργήσει. Και η σχέση ενός πολιτικού με τους πολίτες της χώρας όπου κυβερνά είναι απ’ τις πιο σημαντικές σχέσεις της ζωής του. Βλέποντας τους πολιτικούς όλου του κόσμου, αναρωτιέμαι γιατί δεν επενδύουν περισσότερο σ’ αυτή την τόσο σημαντική σχέση;

ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

30 Μαρτίου 1822: Η Σφαγή της Χίου

Το 1818 ο Παντιάς Ροδοκανάκης και ο Νικόλαος Μυλωνάς αποτάθηκαν στο Δημήτριο Υψηλάντη για την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους. Ζήτησαν έτσι ναυτική βοήθεια από τις Σπέτσες , την Ύδρα και τα Ψαρά, που συμφώνησαν με την ιδέα απελευθέρωσης του νησιού.  Μεγάλη μερίδα όμως Χιωτών διαφωνούσαν με την ιδέα του ξεσηκωμού, λόγω των προνομίων που κατείχαν στο νησί. 

Στις 27 Απριλίου 1821 ο Υδραίος Ιάκωβος Τομπάζης φτάνει στη Χίο με 25 πλοία με σκοπό να παρακινήσει τους Χιώτες να εξεγερθούν κατά των Τούρκων. Στέλνει κάποιον ψαριανό να μεταφέρει το μήνυμα της επανάστασης στην ύπαιθρο και στα χωριά , γιατί γνώριζε την αντίθετη στάση των προκρίτων και των κατοίκων της πόλης. Τρεις Δημογέροντες πήγαν «στου πασά τη βρύση» και επικοινώνησαν μαζί του κρυφά. Εξήγησαν τους λόγους που δεν μπορούσαν να δώσουν βοήθεια, επειδή ο περισσότερος πληθυσμός ήταν άοπλος , άπειρος και απροετοίμαστος. Επίσης του εξήγησαν ότι οι επιπτώσεις στον πληθυσμό των Ελλήνων κατοίκων της Χίου , όπως και των άλλων Χιωτών που είχαν εγκατασταθεί εκτός του νησιού(Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη),  θα ήταν τραγικές. Έτσι παρακάλεσαν τον Τομπάζη να φύγει από το νησί. Μετά από 3 μέρες ο στόλος εγκατέλειψε άπρακτος το νησί.

Οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν το γεγονός της άφιξης των ελληνικών πλοίων έξω από το νησί, κάλεσαν τους Δημογέροντες (Μικές Βλαστός, Ιωάννης Πατρικούσης και Χατζή Πολυχρόνης Διοματάρης), για να τους πάρουν πληροφορίες. Οι Δημογέροντες αρνήθηκαν ότι γνωρίζουν κάτι σχετικά και οι Τούρκοι τους ζήτησαν να καλέσουν και άλλους πρόκριτους.  Στη συνέχεια ήρθαν 10 πρόκριτοι και ο μητροπολίτης Πλάτων με το διάκονό του Μακάριο Γαρρή. Οι Τούρκοι τους φυλάκισαν στη σκοτεινή φυλακή του κάστρου. Επιπλέον οι Τούρκοι ζήτησαν από τους Χιώτες να παραδώσουν ό,τι όπλα είχαν και να μην κυκλοφορούν τις βραδινές ώρες.

Τον Οκτώβρη του 1821 οι Τούρκοι ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από το σουλτάνο. Πράγματι ήρθαν 1000 στρατιώτες από την Κωνσταντινούπολη και 200 από την Κρήτη. Το Γενάρη του 1822 τρεις Χιώτες πρόκριτοι, οι Θ. Ράλλης, Ι. Σκυλίτζης και Π. Ροδοκανάκης φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη ως ενέχυρα και ρίχνονται στη φυλακή.

Το Σάββατο 11 Μαρτίου του 1822 ο Αρχηγός της επανάστασης στη Σάμο , Λυκούργος Λογοθέτης, φτάνει στη Χίο με το Χιώτη Μπουρνιά και με 2500-4500 άνδρες(ο στόλος ήταν 8 μπρίκια και 30 βοηθητικά πλοία). Η απόβαση του Λογοθέτη έγινε ταυτόχρονα στον κόλπο της Αγίας Ελένης και στην Αγκάλη. Στο εντωμεταξύ είχαν ειδοποιηθεί αρκετοί Χιώτες , οι οποίοι έσπευσαν να ενωθούν με τους άνδρες του Λογοθέτη.  Ο Βαχήτ Πασάς στέλνει δύο τμήματα στρατού , ένα για να εμποδίσει την απόβαση και ένα άλλο στον Κάμπο, για να πλευροκοπήσει την αποβατική δύναμη του Λογοθέτη. Αρχικά οι μάχες γέρνουν προς την πλευρά των Ελλήνων. Οι Τούρκοι αναγκάζονται να κλειστούν στο κάστρο. Ο Μπουρνιάς με τους στρατιώτες του χτυπούν τους Τούρκους από το Παλαιόκαστρο(σημερινά σχολεία Βουνακίου). Στο ύψωμα της Παναγίας Τουρλωτής μια ομάδα από Σαμιώτες κανονιοβολούν την πόλη. Άλλοι επαναστάτες οχυρώνονται στο «Ψωμί»(Μπέλλα Βίστα), στο λόφο «Ασωμάτων»(Ευαγγελίστρια) και στον κάτω Γιαλό.

Η απελευθέρωση της Χίου έγινε δεκτή από τους Χιώτες με ένα αίσθημα φόβου σχετικά με την έκβαση της επανάστασης. Μάλιστα πολλοί Χιώτες πλούσιοι φεύγουν από το νησί.

Μόλις οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη μαθαίνουν το γεγονός της επανάστασης της Χίου,  στέλνουν τον Τουρκικό στόλο με ναύαρχο τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τουρκικός στόλος (46 πλοία και 7000 στρατιώτες) φτάνει στο βόρειο τμήμα του νησιού. Λίγες ώρες μετά ενώνονται με άλλους ομοεθνείς τους που βγήκαν από το κάστρο και ξεκινούν τη σφαγή , τις λεηλασίες και το κάψιμο της πόλης. Ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς αποχώρησαν προς το εσωτερικό του νησιού , λέγοντας το σύνθημα « ο σώζων εαυτό σωθήτω».

Τη Μεγάλη Παρασκευή, 31 Μαρτίου 1822, καίγεται ο ναός της Τουρλωτής και δίνεται το σύνθημα στους Τούρκους για γενική αιματοχυσία και αποτέφρωση της πόλης. Από εκείνη τη μέρα και για 4 μήνες φτάνουν Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι Τουρκικές ακτές με σκοπό το φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι αυτήν την περίοδο. Ταυτόχρονα ο Βαχήτ Πασάς αναγγέλλει τη διαταγή του σουλτάνου να θανατώνονται βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , γυναίκες άνω των 40 ετών , να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό.

Οι περισσότεροι Χιώτες άρχισαν να μετακινούνται προς το εσωτερικό του νησιού για να σωθούν από το μένος των Τούρκων. Τα καταφύγιά τους ήταν αρχικά οι  Καρυές, το Αίπος, η Νέα Μονή, το μοναστήρι του Αγίου Μηνά και ο Άγιος Γεώργιος ο Συκούσης.

Το Μεγάλο Σάββατο, 1η  Απριλίου 1822 καίγεται η Σχολή της Χίου, σφαγιάζονται σχεδόν όλοι, ακόμα και οι λεπροί. Ο Βαχήτ Πασάς είχε εκδώσει διαταγή ότι όσες γλώσσες και αυτιά του πήγαιναν , τόσα περισσότερα κέρδη θα είχαν.  

Στις 2 Απριλίου 1822(Πάσχα) μπαίνουν οι Τούρκοι(15000 άνδρες) στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά από ένα μικρό άνοιγμα που υπήρχε στον περίβολο και σφαγιάζουν τους  3000 Χιώτες που είχαν κρυφτεί. Στη συνέχεια πυρπολούν το μοναστήρι. Την ίδια μέρα το ίδιο γεγονός γίνεται και στη Νέα Μονή. Η κατάσταση γενικεύεται και σε άλλα χωριά της Χίου. Οι Σαμιώτες εγκατέλειψαν τη Χίο και έπλευσαν προς τα Ψαρά.

Την Τετάρτη 5 Απριλίου του 1822 βγάζει ανακοίνωση ο Καρά Αλής , πως όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη , θα αφεθούν ελεύθεροι(αμνηστία). Μάλιστα εξασφάλισαν οι Τούρκοι και επιστολή του φυλακισμένου Μητροπολίτη και των Δημογερόντων , η οποία ανέφερε τις ειλικρινές προθέσεις των Τούρκων. Οι πρόξενοι της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας ανέλαβαν να μεταφέρουν την πρόταση στους Χιώτες και να τους πείσουν. Οι Χιώτες εμπιστεύθηκαν τους πρόξενους και άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, οι Τούρκοι αθέτησαν το λόγο τους και άρχισαν να σφάζουν όσους κατέβαιναν στην πόλη. Η μεγάλη σφαγή συνεχίστηκε και στην κεντρική Χίο(Βροντάδο , Πιτυός, Θυμιανά και μετά Βορειόχωρα).  Στο ακρωτήρι του Κάβο Μελανιός, απέναντι από τα Ψαρά  βρήκαν καταφύγιο περίπου 10.000 Χιώτες και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Δυστυχώς όμως η μεγάλη θαλασσοταραχή τους στάθηκε εμπόδιο και σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλοι από τους Τούρκους με απερίγραπτη λύσσα. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα «μελάνιασε» γύρω από τον κάβο και την  παραλία.

Στις 18 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη σφαγιάζονται 3 Χιώτες όμηροι (Ράλλης, Σκυλίτζης , Ροδοκανάκης) και άλλοι 60 Χιώτες επιφανείς. Στις 23 Απριλίου του 1822 απαγχονίζονται   στην τάφρο του κάστρου της πόλης ο μητροπολίτης Πλάτων , ο διάκονός του Γαρρής και 9 πρόκριτοι. Στη συνέχεια θανατώνονται με τον ίδιο τρόπο και οι δημογέροντες που ήταν φυλακισμένοι ανά δέκα. Τα σκοτωμένα σώματά τους χλευάζονται από τους Τούρκους , οι οποίοι τα ρίχνουν μετά στη θάλασσα.

Λίγες μέρες μετά την καταστροφή , σχεδιάστηκε ναυτική επίθεση του στόλου των τριών ναυτικών νησιών εναντίον του Τουρκικού στόλου στο στενό του Τσεσμέ. Στις 18 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση . Οι έλληνες έκαναν αρκετές ζημιές στον Τούρκικό στόλο , αλλά απέτυχαν να πυρπολήσουν τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Την 1η Ιουνίου του 1822 ο Κωνσταντίνος Κανάρης μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και 40 ψαριανούς ξεκίνησαν από τα Ψαρά με 2 πυρπολικά και 4 περιπολικά πλοία και αφού μετάλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων , μπήκαν στο στενό της Χίου με βόρειο άνεμο. Κρύφτηκαν και περίμεναν να βραδιάσει. Τέλειωνε τότε το ραμαζάνι των Τούρκων και ξεκινούσε η γιορτή του μπαϊραμιού. Στην τουρκική ναυαρχίδα επικρατούσε χαρά και κέφι με πολλούς καλεσμένους και κάποιες δυστυχισμένες αιχμάλωτες,  περίπου 2000 άτομα. Τότε τα δύο πυρπολικά κατάφεραν να μπουν ανάμεσα στα τουρκικά πλοία. Ο Κανάρης κατευθύνθηκε κατά την ναυαρχίδας του Καρά Αλή , ενώ ο Πιπίνος κατά της υποναυαρχίδας. Ο Κανάρης τα κατάφερε να πυρπολήσει την ναυαρχίδα , ενώ ο Πιπίνος δεν τα κατάφερε , γιατί βιάστηκε και έγινε αντιληπτός από τους Τούρκους.  Η ναυαρχίδα όμως τυλίχθηκε στις φλόγες και μετά ανατινάχθηκε , σκοτώνοντας και τον Καρά Αλή. Στις 7 Ιουνίου εξαπολύεται και τρίτο γιουρούσι των μαινόμενων Τούρκων στα  Μαστιχοχώρια και ολοκληρώνεται η καταστροφή του νησιού.

Το νησί ερημώθηκε. Οι Τούρκοι έφεραν από τον Τσεσμέ άλλους 600 Χριστιανούς για να μαζέψουν τη μαστίχα. Αυτοί όμως αγνοούσαν την καλλιέργειά της και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να αφήσουν ελεύθερους αρκετούς Μαστιχοχωρίτες για να καλλιεργήσουν τους σχίνους. 

Μετά την καταστροφή, από τους 117.000 Χριστιανούς που ήταν ο τότε πληθυσμός της Χίου , έμειναν περίπου 1800 -2000 άνθρωποι. 21.000 ήταν οι φυγάδες(κατέφυγαν στα Ψαρά, Τήνο, Σύρο, Άνδρο, Αγκώνα, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Μάλτα, Λονδίνο)  και 52.000 οι αιχμάλωτοι. Υπολογίζουμε δηλαδή ότι σφαγιάσθηκαν περίπου 52.000 Χιώτες.

Η καταστροφή της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία , Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».

ΠΗΓΗ: chioshistory.gr 
militaire.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Tuesday 29 March 2022

Η Κοινωνική Φοβία στους Ενήλικες

..............
Ως φοβία θεωρείται η κάθε μη ρεαλιστική και συνήθως ακραία αντίδραση φόβου που προκαλείται αυτόματα, δεν μπορεί να ελεγχθεί με τη θέλησή μας και οδηγεί σε μια αποφευκτική συμπεριφορά. 
Τα άτομα που υποφέρουν από φοβίες έχουν επίγνωση της υπερβολής τους, άσχετα αν δεν μπορούν να την ελέγξουν.
        Το κοινωνικό άγχος μπορεί να περιορίζεται σε ένα μόνο είδος κοινωνικών καταστάσεων (π.χ. μόνο όταν απαιτείται από το άτομο να αναλάβει δραστηριότητα μπροστά σε κοινό) ή να εμφανίζεται σε κάθε είδους κοινωνική συναναστροφή. 
        Η κοινωνική φοβία αναφέρεται στο φόβο του ατόμου ότι θα γίνει αντικείμενο παρατήρησης και κριτικής από τους γύρω του. Το άτομο που υποφέρει από κοινωνική φοβία αισθάνεται ότι στις κοινωνικές του συναναστροφές αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής, ότι οι γύρω του παρατηρούν και σχολιάζουν αρνητικά τα λόγια, τις πράξεις του και γενικά την παρουσία του, γεγονός που του προκαλεί άγχος και ντροπή.
        Η κοινωνική φοβία συγκαταλέγεται στις αγχώδης διαταραχές. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα αυτά είναι τόσο έντονα που μας απασχολούν πάντα σε καταστάσεις στις οποίες θεωρούμε ότι γινόμαστε αντικείμενο κριτικής και παρατήρησης από τους άλλους και τις οποίες οι άλλοι αντιμετωπίζουν με λιγότερο άγχος. Το άτομο ταράζεται πολύ στην ιδέα και φοβάται ότι θα βρεθεί σε αμηχανία από κάτι που δεν κάνει σωστά το ίδιο ή επειδή θα το σχολιάσουν οι άλλοι ακόμα κι όταν κάνει κάτι με το σωστό τρόπο. Βασικό χαρακτηριστικό των ατόμων αυτών είναι ο έντονος φόβος κριτικής και ταπείνωσης. Σκέφτεται ότι οι άλλοι θα τον παρατηρούν, θα εξετάζουν προσεκτικά κάθε του κίνηση. Αναμένει ότι θα γελοιοποιηθεί, θα υποτιμηθεί, και ότι οι άλλοι θα κάνουν προσβλητικά και αποδοκιμαστικά σχόλια και όταν μπορεί αποφεύγει αυτές τις καταστάσεις.
        Συχνά ακόμα αισθάνεται θλίψη, μοναξιά και ότι είναι αποκομμένο από τους άλλους, κάτι ωστόσο φυσιολογικό και αναμενόμενο αφού και το ίδιο αποφεύγει την αλληλεπίδραση μαζί τους. Επίσης, τα άτομα με κοινωνική φοβία έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, μειωμένη αυτοπεποίθηση και αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους. Σκέφτονται ότι δεν έχουν τις κοινωνικές δεξιότητες που οι άλλοι έχουν για να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τέτοιες καταστάσεις. Πιστεύουν ότι όλοι οι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα σε διάφορους τομείς της ζωής τους ενώ για τον εαυτό τους πιστεύουν ότι κάνουν συνέχεια και μόνο λάθη, κυρίως στις συναναστροφές τους με άλλους ανθρώπους. Ωστόσο συχνά αναγνωρίζουν ότι το άγχος τους και οι φόβοι τους είναι υπερβολικοί αλλά παραβλέπουν τις εμπειρίες στις οποίες τα έχουν καταφέρει εξίσου καλά με τους άλλους και εμμένουν στις ίδιες δυσλειτουργικές και στρεσογόνες σκέψεις.

Υπάρχουν 2 κατηγορίες κοινωνικής φοβίας .

        Η πρώτη κατηγορία είναι η ειδική κοινωνική φοβία, όπου το άτομο φοβάται να προβεί σε συγκεκριμένες δραστηριότητες, όταν το παρατηρούν άλλα πρόσωπα, π.χ. πολλά άτομα αποφεύγουν να τρώνε μπροστά σε τρίτους, να γράφουν, να μιλάνε μπροστά σε κοινό, να απευθύνονται σε άτομα κύρους κ.α. 
        Η δεύτερη κατηγορία είναι η γενικευμένη κοινωνική φοβία, όπου το άτομο φοβάται την κριτική από τρίτους σε μια πληθώρα καταστάσεων της καθημερινής ζωής.
        Η κοινωνική φοβία παρατηρείται συχνά τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες. Έρευνες δείχνουν ότι 3% ως 13% των ανθρώπων εμφανίζουν αυτή τη διαταραχή κατά την διάρκεια της ζωής τους. 
Τις περισσότερες φορές η κοινωνική φοβία εμφανίζεται στις ηλικίες από 5 έως 13 χρονών, ωστόσο αρκετές φορές εμφανίζεται και μετά τα 25 χρόνια.
Οι Αιτίες Εκδήλωσης της Κοινωνικής Φοβίας
• Τραυματικά γεγονότα. Το άτομο σκέφτηκε ή παρατήρησε ότι οι άλλοι φέρονται υποτιμητικά σε αυτό κατά τη διάρκεια μιας δραστηριότητας με αποτέλεσμα να αξιολόγησε ως αρνητική την εμπειρία και έκτοτε να αποφεύγει παρόμοιες καταστάσεις.
• Μίμηση προτύπων. Το άτομο έμαθε να φοβάται ορισμένες καταστάσεις παρατηρώντας τις αντιδράσεις και υιοθετώντας τις αντιλήψεις άλλων προσώπων κυρίως εκείνων που θεωρεί σημαντικά στη ζωή του.
• Υπάρχουν ενδείξεις ότι παίζουν ρόλο, μεταξύ άλλων παραγόντων, και η γονιδιακή προδιάθεση του ατόμου

Συνήθη Συμπτώματα
Όταν ένα άτομο εκτίθεται στο φοβικό του αντικείμενο ή σε μια φοβική του κατάσταση, τότε...
...............
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Κοινωνική Φοβία σε Παιδιά και Εφήβους / Social Phobia among Children and Adolescents

Βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνικής φοβίας είναι ο έντονος και ο επίμονος φόβος που διακατέχει το άτομο σε μία ή περισσότερες καταστάσεις. Το άτομο ανησυχεί έντονα ότι σε ορισμένες κοινωνικές καταστάσεις είναι πιθανόν να περιέλθει σε κατάσταση αμηχανίας και σύγχυσης. 
Recent Findings in Social Phobia among Children and Adolescents
Η έκθεσή του, με την παρουσία του, σε μια κοινωνική κατάσταση συχνά του προκαλεί συναισθήματα άγχους και αποφυγής, τα οποία συνήθως βιώνει με υπερβολική ένταση.
        Κοινωνικό άγχος (ή φοβία), λίγο-πολύ, αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι περιστασιακά, όταν κληθούν, για παράδειγμα, να στηρίξουν την άποψή τους μπροστά σε άλλους ή να παρουσιάσουν κάτι σε κοινό. Εκδηλώνεται όμως, ως ένα αίσθημα ντροπής που βιώνεται σε μεμονωμένες καταστάσεις και παροδικά. 
        Όταν ένα παιδί, και δη ένας έφηβος/μια έφηβη, αντιμετωπίζει διαταραχή κοινωνικού άγχους, χαρακτηριστικά, προσπαθεί να αποφύγει κάθε κοινωνική κατάσταση που κρίνει ότι θα του/της προκαλέσει αυτό τον έντονο φόβο της αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους (Κάκουρος & Μανιαδάκη, 2002).
        Τα παιδιά και οι έφηβοι με κοινωνική φοβία έχουν συνήθως πολύ λίγους φίλους, δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες και θεωρούνται γενικά ήσυχοι και συνεσταλμένοι τόσο στο οικογενειακό όσο και στο σχολικό περιβάλλον. 
Πιο συγκεκριμένα ένα παιδί με κοινωνικό άγχος συχνά φοβάται όταν θα πρέπει να κάνει κάτι μπροστά σε άλλους (π.χ. να διαβάσει φωναχτά στην τάξη του, να απαγγείλει ένα ποίημα σε μια σχολική γιορτή, να απαντήσει στο τηλέφωνο).
        Οι λόγοι που υιοθετεί αυτή τη συμπεριφορά αποφυγής σχετίζονται με το ότι σκέφτεται ότι μπορεί να κάνει λάθος, ότι θα κάνει κάτι και θα το κοροϊδέψουν ή ότι μπορεί να το χαρακτηρίσουν αρνητικά.
        Συνήθως τα παιδιά με κοινωνική φοβία επιχειρούν με τη συμπεριφορά τους να μείνουν απαρατήρητα αλλά μέσα από αυτή την προσπάθεια τελικά οδηγούνται στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, γίνονται δηλαδή το επίκεντρο της προσοχής των άλλων και αυτό επιδεινώνει την κατάστασή τους. Γενικά τα παιδιά αυτά έχουν αρνητική εικόνα για τον εαυτό τους, χαμηλή αυτοεκτίμηση και συχνά βιώνουν το αίσθημα της απόρριψης (Albano, Dibartolo et al., 1995).
        Επιπλέον, το παιδί με κοινωνική φοβία βιώνει συναισθήματα δυσφορίας, έντασης που συνοδεύονται με σωματικές αντιδράσεις (εφίδρωση, τρέμουλο, πόνος στο στομάχι κ.α.). Σταδιακά μπορεί να χάνει πηγές ευχαρίστησης και ικανοποίησης και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να εκδηλώνει σχολική άρνηση.
Η κοινωνική φοβία συνήθως εκδηλώνεται στην εφηβεία και σπανιότερα μπορεί να διαγνωστεί σε παιδιά κάτω των δέκα ετών (Vasey, 1995). Η συχνότητα εκδήλωσής της φαίνεται να είναι περίπου η ίδια και σε αγόρια και σε κορίτσια.
Πιθανά αίτια εκδήλωσής της
  • Κληρονομικότητα (συγγενείς πρώτου βαθμού παιδιών με αγχώδεις διαταραχές έχουν αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσουν παρόμοια προβλήματα).
  • Βρέφη τα οποία αντιδρούν με υπερβολική κινητική δραστηριότητα και δείχνουν να ενοχλούνται κατά την παρουσίαση καινούριων ερεθισμάτων στην ηλικία των 4 μηνών, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν φοβίες κατά τη νηπιακή ηλικία και αγχώδεις διαταραχές αργότερα (Kagan, 1997).
  • Παρεμβατικοί και υπερπροστατευτικοί γονείς, που συχνά επιβάλλουν αυστηρούς περιορισμούς στα παιδιά τους και δε τους αναθέτουν πρωτοβουλίες που να ενθαρρύνουν την αυτενέργεια και την ανάληψη πρωτοβουλιών.
Τρόποι αντιμετώπισης
Έχοντας κατά νου, ότι το άγχος για τις κοινωνικές καταστάσεις είναι, έως ένα βαθμό αναμενόμενο και φυσιολογικό, και σίγουρα διαφέρει από παιδί σε παιδί, θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, εφόσον παρατηρούμε ότι το παιδί εκδηλώνει έντονο ή υπέρμετρο φόβο για την αλληλεπίδραση του...
 
......................................
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το ενοχικό παιδί / Guilt and Shame in Children

        Το διαρκές αίσθημα της ενοχής, το ενοχικό παιδί και κατά συνέπεια η ενοχική συμπεριφορά είναι κάτι που καλλιεργείται και έχει τη βάση της στη πρώιμη παιδική ηλικία. 
Guilt and Shame in Children
        Συχνά οι γονείς έχοντας, ως στόχο να αποτρέψουν συγκεκριμένες συχνά αρνητικές συμπεριφορές των παιδιών που εμπεριέχουν κίνδυνο καλλιεργούν και ριζώνουν βαθειά την αίσθηση της ενοχής στη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού. Χρησιμοποιώντας ένα μη βοηθητικό τρόπο για την αποφυγή δυσάρεστων συνεπειών τόσο για το παιδί όσο και για τους ίδιους.
        Οι ρίζες της ενοχής εντοπίζονται στην πρώιμη παιδική ηλικία, στα βιώματά μας, στον τρόπο που μας μεγάλωσαν και στην ανταπόκριση του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος και κυρίως στις συναισθηματικές μας ανάγκες. 
        Όταν για παράδειγμα, από μικρή ηλικία μαθαίνουμε στα παιδιά πως πρέπει να είναι σε όλα «τέλεια» προκειμένου να τα αγαπάνε και να τα αποδέχονται οι άλλοι και ότι το παραμικρό λάθος ή ψεγάδι κρίνεται και τιμωρείται πολύ αυστηρά, τότε είναι φυσιολογικό να εξελιχθούν σε ενοχικούς ενήλικες.
        Όπως πιστεύουν σήμερα οι επιστήμονες, το να νιώθει ένα παιδί διαρκώς ενοχές, μπορεί να το οδηγήσει μεγαλώνοντας σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, χρόνιο άγχος και ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. 
        Σε κατάθλιψη μπορεί να οδηγηθεί και ένας ενήλικας, ο οποίος υποβάλλεται διαρκώς σε επιπλήξεις. Όμως στα παιδιά, λένε ειδικοί από το Washington University, οι υπερβολικές ενοχές μπορεί να συνδέονται με ένα μέρος του εγκεφάλου, στο οποίο λαμβάνει χώρα ο έλεγχος πολλών και διαφόρων ψυχικών διαταραχών.
Η έρευνα αυτή, λοιπόν, καταλήγει στο ότι οι εμπειρίες που έχει ένα παιδί στην πολύ μικρή του ηλικία μπορεί να επηρεάσουν τον τρόπο που αναπτύσσεται ο εγκέφαλός του. 
Και επισημαίνουν ότι είναι η πρώτη έρευνα που δείχνει ξεκάθαρα τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου ενός παιδιού, εξαιτίας των ενοχικών συναισθημάτων.
        Ο φόβος και η ενοχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ενώ μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή διάβρωση και αλλοίωση της προσωπικότητας του ατόμου και ειδικότερα ενός παιδιού. 
Τα παιδιά μεγαλώνουν αισθανόμενα υπεύθυνα όχι μόνο για την δική τους συμπεριφορά αλλά και για εκείνη των γονιών τους. 
        Είναι σύνηθες σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας να ανακαλύπτουμε μαζί με τους θεραπευόμενους ότι οι ενοχές τους από όλα αυτά που έχουν φορτωθεί και αναλάβει είναι τόσες πολλές, που το φορτίο είναι δυσβάσταχτο. Συχνά, παραδέχονται συμπεριφορές που είναι εξαιρετικά τιμωρητικές και καταστροφικές ως προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Ενώ επιθυμούν το ένα, πράττουν το άλλο και αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκδήλωση σύγκρουσης μεταξύ επιθυμίας και ηθικών κανόνων.

Χαρακτηριστικά σημάδια καλλιέργειας ενοχικής συμπεριφοράς στο παιδί
Το αίσθημα της ενοχής τις περισσότερες φορές καλλιεργείται από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και συνηθέστερα από τους ίδιους τους γονείς. 
Μια τέτοια συμπεριφορά συνήθως εγκαθιδρύεται όταν:
Υπάρχει συνεχής επίπληξη και τιμωρία από τις πράξεις που διαπράττει το παιδί, για παράδειγμα εκφράσεις όπως «εσύ φταις για όλα», «πάλι ζημιά έκανες» «όλα λάθος τα κάνεις» κλπ.
Οι γονείς κατηγορούν το παιδί ότι ευθύνεται για τις δυσκολίες που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν π.χ. οικονομικές δυσκολίες, υπερκόπωση των γονιών κλπ.
Οι συνεχείς καβγάδες των γονιών μεταξύ τους στη παρουσία των παιδιών δημιουργούν το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου και κατά συνέπεια τη καλλιέργεια της ενοχής, π.χ. το παιδί θεωρεί ότι ευθύνεται για τη κακή σχέση των γονιών του
• Η συνεχής επισήμανση των αρνητικών πράξεων του παιδιού και η μη αναγνώριση-επιβράβευση των θετικών συμπεριφορών και
Ο εξαναγκασμός του παιδιού να ζητάει συνεχώς συγνώμη για τις πράξεις του λανθασμένες ή μη.

        Αξίζει να σημειωθεί, ότι, αν αντιλαμβάνονται ότι το παιδί παρουσιάζει υπερβολικά ενοχικά συμπτώματα, π.χ. ζητά συγγνώμη με το παραμικρό ή λέει διαρκώς ότι εκείνο φταίει για όλα, είναι σημαντικό να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους για να ρυθμίσουν τα συναισθήματα αυτά και να βοηθήσουν το παιδί να τα ξεπεράσει, προκειμένου να προλάβουν μελλοντικά ψυχολογικά προβλήματα.
        Σημαντικό είναι οι γονείς να παρατηρούν τη συμπεριφορά τους και την επίδραση που έχει στα παιδιά, καθώς η καλλιέργεια των αισθημάτων ενοχής και φόβου δημιουργούν ένα παιδί αδύναμο και ανασφαλή που αργότερα, ως ενήλικας θα έρθει αντιμέτωπος με τη διαχείριση τέτοιων συναισθημάτων και κατ’ επέκταση τη δημιουργία μίας ενοχικής προσωπικότητας.
        Για την διαχείριση, την καλύτερη αντιμετώπιση και την αλλαγή τέτοιων προτύπων συμπεριφοράς είναι σημαντικό να υπάρξει επαφή με κάποιον Ειδικό Ψυχικής Υγείας τόσο για τους γονείς αλλά και για το ίδιο το παιδί. Η χρήση ειδικών τεχνικών συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας με εξειδίκευση στη παιδοψυχολογία-παιδοψυχιατρική για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική και πολύ βοηθητική για το σύνολο του οικογενειακού συστήματος.

Λουκαδάκη Ελευθερία – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Monday 28 March 2022

Χρόνια πολλά… γιαγιά

Η γιορτή της γιαγιάς Καθιερώθηκε στις 28 Μαρτίου. Η πρώτη κίνηση αναγνώρισης της ειδικής σχέσης που υπάρχει μεταξύ γιαγιάδων και εγγονών έγινε το 1987 στη Γαλλία.
Ίσως είναι μόδα, ίσως εμπορικό τρικ, αλλά κάθε τόσο εμφανίζονται καινούργιες γιορτές, όπως της μητέρας, του πατέρα, των ερωτευμένων, των λουλουδιών, της φύσης, του νερού, των ζώων και άλλες.

Αυτοί, όμως, που μένουν παραπονεμένοι -μ' όλο τους το δίκιο- είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Και ιδίως αυτές που αποτελούν πάντα λύση ανάγκης για τους νέους γονείς, πότε για να φύγουν το Σαββατοκύριακο, πότε για τις τακτικές εβδομαδιαίες υποχρεώσεις τους, αλλά και για κανονική καθημερινή φροντίδα.

Του παιδιού μου το παιδί είναι δυo φορές παιδί λένε και αυτή είναι η αλήθεια. Η γιαγιά από τη στιγμή που θα γεννηθεί και πάρει στην αγκαλιά το εγγόνι της, νοιώθει ότι όλη η πλάση γεμίζει με αστέρια όλων των χρωμάτων, τα λουλούδια όλα ανθίζουν, μυρωδιές γεμίζουν τον κόσμο και ότι ο Θεός της έκανε το ωραιότερο δώρο.

Κοιτάζει το πλασματάκι και υπόσχεται ότι ποτέ δεν θα το αφήσει από την προστασία της. Ξεχνά τα σχέδια που κάνει πολλά χρόνια τώρα μαζί με τον σύντροφό της ότι μόλις τα παιδιά παντρευτούν -ε τότε θα πάμε το ταξίδι που μέχρι τώρα δεν καταφέραμε να κάνουμε.

Ο παππούς και η γιαγιά αφιερώνουν τον εαυτό τους στο παιδί που ήρθε και γέμισε πια τη ζωή τους. Κι έτσι με πολλή χαρά αναλαμβάνουν σχεδόν το μεγάλωμά του. Του δίνουν ό,τι δεν μπόρεσαν να δώσουν στα δικά τους παιδιά γιατί τώρα έχουν χρόνο, γνώση και πολλή σοφία. Βλέπετε τα παιδιά τους έχουν την ανάγκη τους και πρέπει να τα βοηθήσουν.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν περισσότερο με τους γονείς του πατέρα ή της μητέρας τους, παρά με τους δικούς τους και η γιαγιά αναλαμβάνει εκτός από το μεγάλωμα και εν μέρει τις σπουδές τους. Και δεν είναι λίγες οι φορές που η γιαγιά αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη φροντίδα και τις σπουδές τους, αν οι γονείς είναι ανίκανοι, επικίνδυνοι ή έχουν αποβιώσει. Αφιερώνεται όχι από ανάγκη μα από αγάπη στο εγγόνι της και η μεγάλη της ευτυχία και ικανοποίηση είναι όταν ακούει το «γιαγιά μου σ' αγαπώ». 
Ω τι θεία λέξη να σε φωνάζουν γιαγιά, γιατί για τη γυναίκα ίσον ολοκλήρωση του προορισμού της πάνω στη γη.
Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις των γιαγιάδων που, αφού έχουν υποστεί μια τέτοια «εκμετάλλευση», μπαίνουν στο περιθώριο μόλις αλλάξουν λίγο οι συνθήκες ή τα παιδιά μεγαλώσουν. 
Βέβαια δεν περιμένουν αντάλλαγμα για ό,τι προσφέρουν γιατί σ' όλες τις περιπτώσεις η χαρά ν' ασχολούνται με τα παιδιά των παιδιών τους είναι μεγάλη. Μα και τα παιδιά αναγνωρίζουν το κίνητρο μιας τέτοιας κίνησης, ανταποδίδουν την αγάπη που παίρνουν, δημιουργούν στενούς δεσμούς και σχέσεις με τη γιαγιά και τον παππού.

Η πρώτη κίνηση αναγνώρισης της ειδικής σχέσης που υπάρχει μεταξύ γιαγιάδων και εγγονών έγινε το 1987 στη Γαλλία. Καθιερώθηκε η γιορτή της γιαγιάς στις 28 Μαρτίου και μάλιστα είχε μεγάλη επιτυχία, ενώ στην Ελλάδα ποτέ δεν γιορτάστηκε, ποτέ δεν έγινε μια εκδήλωση, ποτέ δεν γράφτηκαν δύο αράδες γι' αυτήν, ποτέ η τηλεόραση δεν της αφιέρωσε ένα δεκάλεπτο. Παράπονο, ίσως, από όλες τις γιαγιάδες.

Νομίζω ότι τους αξίζει να τις βγάζουμε όσο πιο συχνά μπορούμε από το περιθώριο, στο οποίο ακούσια συνήθως βρίσκονται και να σκύψουμε για λίγο πάνω τους με ενδιαφέρον. 
Τα γκρίζα κεφάλια τους είναι γεμάτα σοφία, από αυτήν που μόνο η πείρα της ζωής μπορεί να χαρίσει και η ψυχή τους εξημερωμένη από τον πανδαμάτορα χρόνο και γαλήνια πια είναι έτοιμη να προσφέρει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου, έχουν μια ειδική σχέση με τους γονείς των δικών τους γονέων. 
Η συγγένεια δεν είναι τόσο πιεστική, το περιθώριο ν' αναπτυχθεί μια στενή σχέση είναι μεγάλο, οι κουβέντες γίνονται με ίσους όρους και η εμπιστοσύνη απεριόριστη. 
Η διαφορά ηλικίας είναι ένα θετικό στοιχείο σ' αυτή την περίπτωση. Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους ζουν, προσφέρουν τη δυνατότητα να μάθει ο ένας από τον άλλον ενδιαφέροντα πράγματα. 

Η γιορτή, λοιπόν, της γιαγιάς είχε -και έχει- κάθε λόγο να πετύχει. Μπορεί κάποιος μεγάλος να μην έχει εγγόνια, αλλά κανένας δεν ήρθε στον κόσμο χωρίς γονείς, άρα και χωρίς γιαγιά. Μπορεί, λοιπόν, να τη θυμηθεί όπου κι αν είναι εκείνη.
Μια τέτοιου είδους γιορτή ταιριάζει και με τον χαρακτήρα της σχέσης. Η ηθική αναγνώριση είναι αρκετή και οι «γενικές» αυτές γιορτές προσφέρουν τέτοιου είδους «δώρα».
Σκεφθείτε τη γιαγιά -δική σας και των παιδιών σας- και θυμηθείτε την ημέρα της 28 Μαρτίου. Δεν χρειάζεται παρά λίγος από τον χρόνο σας για μια σύντομη επίσκεψη, μια ευγενική χειρονομία, έναν καλό λόγο, ένα χάδι, ένα φιλί.
Η ανταμοιβή που σας περιμένει είναι σπάνια. Ένας τρύγος υψηλής ποιότητας!
Βλέπετε, οι ρίζες του καθενός είναι σπουδαία πηγή δύναμης και τα στοιχεία που αντλεί απ' αυτές θρεπτικά σαν το μάννα, αναγκαία σαν το νερό της βροχής, πολύτιμα σαν τα ψήγματα χρυσού και ευεργετικά σαν τα παραμύθια που πλούτισαν τον παιδικό μας κόσμο.

Μην την ξεχάσετε, λοιπόν, γιατί η χαρά που θα της δώσετε δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια ή με λίγες γραμμές στο άψυχο χαρτί κι εκείνη με χαρά και στοργή θ' αδειάσει τις τσέπες της, τις γεμάτες πάντα συμβουλές για να τις μοιράσει στα εγγόνια της.

Γιατί του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου.
 
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΩΝ. ΚΑΤΣΙΦΑΡΑΚΗ, πρόεδρος Πειθαρχικού Συμβουλίου Συλλόγου Πολυτέκνων Γονέων Ν. Χανίων, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων

haniotika-nea.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φαιναρέτη: Υποστηρίζοντας τους γονείς, υποστηρίζουμε το παιδί

...............
Πέραν των παθολογικών καταστάσεων, φαίνεται ότι, όταν οι γονείς δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, αλλά νιώθουν εγκλωβισμένοι σε αυτή, είναι πολύ πιο πιθανό να υπάρχουν επιπτώσεις όχι μόνο για αυτούς, αλλά και στο παιδί.
Οι νέοι γονείς, έχοντας ιδιαίτερα αυξημένο αίσθημα ευθύνης για το παιδί που φέρνουν στον κόσμο, αγωνιούν μήπως η δική τους δυσφορία, τα δικά τους «άλυτα» προβλήματα, το επηρεάσουν. 
Και η αγωνία τους μήπως η ιστορία επαναληφθεί, μήπως δεν καταφέρουν να υποστηρίξουν τον ρόλο της μητέρας ή του πατέρα, όπως το φαντάζονται, είναι αυτό που καταθέτουν συχνά στους επαγγελματίες με τους οποίους έρχονται σε επαφή.

Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν είναι ανάγκη να γίνει το πεπρωμένο της επόμενης γενιάς. Ήδη από την περίοδο της κύησης ή και το πρώτο διάστημα μετά τον τοκετό, υπάρχουν γονείς που δυσκολεύονται με την αλλαγή στη ζωή τους, με αποτέλεσμα να έχουμε ποικίλες ενδείξεις δυσφορίας, που μπορεί να οξυνθούν μετά τον τοκετό αν μείνουν χωρίς παρέμβαση.
Η έγκαιρη ανίχνευση και παρέμβαση στις δυσκολίες κατά την περιγεννητική περίοδο, είναι εξαιρετικά σημαντική για τη νέα ζωή των γονιών και του παιδιού που έρχεται στον κόσμο. 
Η φροντίδα και η υποστήριξη των νέων γονέων είναι μια επένδυση ζωής!

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σαν σήμερα στις 28 Μαρτίου το 1776 ιδρύθηκε το Θέατρο Μπολσόι!

Ονομαστό θέατρο της Μόσχας για παραστάσεις όπερας και μπαλέτου. «Μπολσόι» (ορθότερη προφορά «Μπαλσόι») στα ρωσικά σημαίνει «μεγάλο» (Большо́й теа́тр = Μεγάλο Θέατρο).

Αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της ρωσικής πρωτεύουσας και στη μακραίωνη ιστορία του, που ξεκινά το 1776, έχει χτιστεί και ανακαινιστεί πολλές φορές.

Στις αρχές του 1776 κι ενώ ο άνεμος του Διαφωτισμού έπνεε στην αχανή Ρωσική Αυτοκρατορία, η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ η Μεγάλη παραχώρησε στον εισαγγελέα της Μόσχας, πρίγκηπα Πιοτρ Ουρούσοφ την άδεια να ιδρύσει θέατρο, με σκοπό την προβολή δημοσίων παραστάσεων.

Ο Ουρούσοφ συνεταιρίστηκε με τον άγγλο ιμπρεσάριο Μάικλ Μάντοξ και στις 28 Μαρτίου 1776 ίδρυσαν θίασο, που στεγάστηκε προσωρινά στο Μέγαρο του κόμη Βοροντσόφ.

Παράλληλα, ξεκίνησαν με ταχείς ρυθμούς οι εργασίες για τη μόνιμη στέγαση του θιάσου κοντά στην όχθη του ποταμού Πέτροφκα, που ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 1780.

Τα εγκαίνια του νέου θεάτρου, που ονομάστηκε αρχικά «Πέτροφσκι», έγιναν στις 30 Δεκεμβρίου 1780, οπότε δόθηκε και η πρώτη παράσταση.

Το 1805 καταστράφηκε από πυρκαϊά. Τον επόμενο χρόνο το θέατρο έγινε κρατικό και στις 6 Ιανουαρίου 1825 εγκαινιάστηκε η νέα του στέγη σε σχέδια του γάλλου αρχιτέκτονα Ζοζέφ Μποβέ.

Στο νέο κτίριο δέσποζε η εντυπωσιακή είσοδός του σε αρχαιελληνικό ύφος και με το γλυπτό του Απόλλωνα στην κορυφή του αετώματος που έστεφε το πρόστυλο. Το νέο θέατρο ονομάστηκε «Μπολσόι Πέτροφσκι».

Στις 11 Μαρτίου 1853 μία νέα πυρκαϊά που μαινόταν επί τρεις ημέρες κατέστρεψε τα πάντα στο εσωτερικό του θεάτρου, εκτός από τους τοίχους. Η αποκατάσταση του θεάτρου επιτεύχθηκε γρήγορα σε σχέδια του ιταλορώσου αρχιτέκτονα Αλμπέρτο Κάβος.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917 μετονομάστηκε σε Ακαδημαϊκό Κρατικό Θέατρο Μπολσόι. Κάποια μέλη της επαναστατικής ηγεσίας εισηγήθηκαν το κλείσιμό του, επειδή το θεωρούσαν σύμβολο του παλαιού (τσαρικού) καθεστώτος. Επικράτησαν, όμως, ψυχραιμότερες σκέψεις και μεταπολεμικά με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα το Μπολσόι αναδείχτηκε σε βασικό μέσο προβολής της Σοβιετικής Ένωσης.

Μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, το Μπολσόι συνέχισε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο πλαίσιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Από το 2005 έως το 2011 έγιναν εκτεταμένες εργασίες συντήρησης, που κόστισαν έξι φορές πάνω από το προϋπολογισθέν ποσό, γεγονός που χαρακτηρίστηκε σκάνδαλο και προκάλεσε την επέμβαση των εισαγγελικών αρχών της Μόσχας. Στις 28 Οκτωβρίου 2011 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του ανακαινισθέντος θεάτρου.

Στο θέατρο Μπολσόι εδρεύουν και τα περίφημα Μπαλέτα Μπολσόι, από τα κορυφαία χορευτικά συγκροτήματα του κόσμου.

Πρεμιέρες στο Μπολσόι

  • «Βοεβόδας», όπερα του Π.Ι Τσαϊκόφσκι (11 Φεβρουαρίου 1869).
  • «Η Λίμνη των Κύκνων» του Π.Ι. Τσαϊκόφσκι (4 Μαρτίου 1877).
  • «Μαζέπα», όπερα του Π.Ι Τσαϊκόφσκι (3 Φεβρουαρίου 1884).
  • «Μπόρις Γκοντούνοφ», όπερα του Μόντεστ Μουσόργκσκι (16 Δεκεμβρίου 1888).
  • «Αλέκο», όπερα του Σεργκέι Ραχμάνινοφ (9 Μαίου 1893).
  • «Φραντσέσκα ντα Ρίμινι», όπερα του Σεργκέι Ραχμάνινοφ (11 Ιανουαρίου 1906).
  • «Θωρηκτό Ποτέμκιν», κινηματογραφκή ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν (28 Απριλίου 1925).
  • «Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», όπερα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (24 Ιανουαρίου 1934).
  • «Σταχτοπούτα», μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ (21 Νοεμβρίου 1945).
  • «Ωδή στη μνήμη του Βλαδίμηρου Λένιν», συμφωνικό ποίημα του Αράμ Χατσατουριάν (26 Δεκεμβρίου 1948).
  • «Οκτώβρης», συμφωνικό ποίημα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (16 Σεπτεμβρίου 1967).
  • «Κοντσέρτο για βιολί αρ. 2» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (26 Σεπτεμβρίου 1967).

Πηγή: sansimera.gr

athensmagazine.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Sunday 27 March 2022

Κλαίτε αυθόρμητα και συχνά; Πολύ καλά κάνετε!

Στις δυτικές κοινωνίες της ταχύτητας, των εξοντωτικών ρυθμών και των κυνικών συμπεριφορών, τα δάκρυα «μεταφράζονται» ως ένδειξη ενός ανίσχυρου χαρακτήρα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους… «κακούς» της αγέλης, δεν μπορεί να ηγηθεί, δεν είναι ικανός να επιβάλλει την τάξη.
Μέγα λάθος. Σύμφωνα με νεότερες μελέτες και στοιχεία ψυχοθεραπευτών από την άλλη άκρη του Ατλαντικού όσοι κλαίνε αυθόρμητα και συχνά, συνήθως, είναι προσωπικότητες απείρως πιο ισχυρές από τους υπόλοιπους που προτιμούν να κάνουν την καρδιά τους πέτρα, μόνο και μόνο για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. 

Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, λένε οι ειδικοί, ούτε σημάδι αυτολύπησης και ψυχολογικής κατάρρευσης.
Το να κλαίμε είναι η έκφραση μιας ισχυρής προσωπικότητας, που ξέρει να αντιδρά σωστά στις αντιξοότητες και να τις μετασχηματίζει σε κάτι πραγματικά καλό. 

Να 6 λόγοι που σύμφωνα με τη σύγχρονη ψυχοθεραπευτική συμβουλευτική οι «κλαψιάρηδες» είναι πιο δυνατοί από τους υπόλοιπους.

Δεν φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους
Με τον ίδιο τρόπο που όταν μας συμβαίνει κάτι συναρπαστικό δεν διστάζουμε να χαμογελάσουμε και να μεταδώσουμε τη θετική μας ενέργεια, λένε, είναι απολύτως φυσιολογικό να μας στενοχωρεί και να μας καταβάλλει μία αρνητική εξέλιξη. Όσοι κλαίνε, μπορεί να κάνουν κακό στα μάτια τους (αν και όχι πάντα), αλλά δείχνουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα, να κατανοούν πολύ καλύτερα ό,τι συμβαίνει γύρω τους και να το «μεταφράζουν» σωστά για να βρουν λύσεις στη συνέχεια.

Ξέρουν ότι τα δάκρυα «καθαρίζουν» την ψυχή
Λογικά ξεσπάσματα λειτουργούν σαν ψυχική κάθαρση. Κάποιος που κλαίει – με λόγο και αιτία – καθαρίζει την ψυχή του από περιττά βάρη, αφήνει διόδους για να βγει η θλίψη, ώστε να μην τον κατασπαράξει ψυχολογικά. Το κλάμα, διαπιστωμένα ανακουφίζει πνεύμα και σώμα από αρνητικά συναισθήματα και εμποδίζει το άτομο από το να αναπτύξει συμπλέγματα και αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Τα δάκρυα φέρνουν… χαμόγελα
Μοιάζει παράδοξο, αλλά η ανακούφιση που προσφέρει ένα καλό ξέσπασμα, φτιάχνει τη διάθεση. Πολλές μελέτες πάνω στο ανθρώπινο κλάμα καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι όσοι κλαίνε συχνά, λίγο μετά αισθάνονται πολύ καλύτερα και γενικώς είναι προσωπικότητες που αμέσως μετά θα αναζητήσουν πηγές χαράς. Τεκμηριώνεται επιστημονικά από το γεγονός ότι όταν κλαίμε, ο εγκέφαλος παίρνει την εντολή να εκκρίνει ενδορφίνες και ωκυτοκίνη, που είναι γνωστή και ως η ορμόνη της χαράς. Γι’ αυτό αμέσως μετά, οι «κλαψιάρηδες», σκέφτονται πιο καθαρά, πιο ήρεμα και συνήθως επανέρχονται με τη λύση του προβλήματος που τους «έσπρωξε» προς την κούτα με τα χαρτομάντιλα.

Δεν νοιάζονται για το τι θα πει ο κόσμος
Κι αυτό είναι μόνο καλό, λένε οι ψυχοθεραπευτές, αφού κάποιος που δεν χολοσκάει για τους τίτλους και τους ρόλους μέσα στον κοινωνικό ιστό, συνήθως είναι ο καλύτερος ηγέτης μιας ομάδας. Όσοι κλαίνε, χωρίς ντροπή, είναι άνθρωποι με μυαλό που κινείται πέρα από το τυπικό κοινωνικό στίγμα, προσωπικότητες με ισχυρό πνεύμα, που ιεραρχούν σωστά όσα αξίζουν και όσα όχι. Δηλαδή, το τι θα πει ο κόσμος, αν σε δει να κλαις.

Λειτουργούν ως πρότυπο
Κι αυτό φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους και τους γύρω τους, συνήθως ενθαρρύνουν και τους άλλους να σκέφτονται, ακόμη και να νιώθουν έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι με κάποιους ανθρώπους νιώθουμε πιο κοντά, πιο άνετα, ακριβώς επειδή είναι… ανθρώπινοι, με πραγματικά συναισθήματα και ειλικρινείς εκδηλώσεις.

Τα δάκρυα «σκοτώνουν» τα μικρόβια
Το συναρπαστικό με τα δάκρυα δεν είναι μόνο ότι «σκοτώνουν» τα αρνητικά συναισθήματα. Το ίδιο κάνουν και με τα βακτήρια σε ποσοστό 90%-95%, ενώ «καθαρίζουν» την όραση.

tonwtiko.com 

Φωτιά στα ρολόγια! Οι έννοιες «παιδί» και «χρόνος» είναι ασύμβατες

Την Κυριακή το πρωί της είπα: «Διάλεξε τι χρώμα καλαμάκι θέλεις για την πορτοκαλάδα σου». Τα κοίταξε με δέος για κάμποσα δευτερόλεπτα μέχρι να εναποθέσει το χέρι της θριαμβευτικά πάνω στο κίτρινο. Σκέφτηκα πόσο την αγχώνω τις καθημερινές, όταν πρέπει να προλάβουμε το σχολικό, με τα «γρήγορα» και «δεν καταλαβαίνεις επιτέλους ότι θα αργήσουμε;». Επίσης σκέφτηκα πόσο ασύμβατες είναι οι έννοιες: «παιδί» και «χρόνος».
Το νεογέννητο σε μυεί απότομα σε αυτό το άχρονο σύμπαν. 
Δεν ξέρει ούτε τη μέρα με τη νύχτα. Το νήπιο πάλι αρχίζει μοιραία να εκπαιδεύεται στα βασικά, αλλά μέσα στο μυαλό του τα «χθες», «αύριο», «το απόγευμα», «στα γενέθλιά σου» παραμένουν ένας συγκερασμός αλλόκοτων προσδιορισμών. Απλά σιγά σιγά μαθαίνει ότι είναι ένας τρόπος επιβίωσης στο νευρωτικό κόσμο του ενήλικα. 
Ο Χρόνος
Θυμήθηκα τον δίχρονο γιό μου που ούρλιαζε προ ημερών όταν τού έβαζα βιαίως ορό στη μύτη: «Αύιο, Αύιο!» (=«Αύριο»). 
Σχεδόν τρομάζω όταν βλέπω την τετράχρονη κόρη να ξεχωρίζει πλέον το «σαββατοκύριακο». Εχω πια συνηθίσει τον υπερρεαλισμό στις στιχομυθίες μας: «Μαμά, εσύ όταν ήσουν μικρή σε ποιά τάξη πήγαινες;».

Φέτος η δασκάλα της στον παιδικό σταθμό μου έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Μου έλεγε πώς η μικρή ήταν στην αρχή λίγο ντροπαλή στα ομαδικά παιχνίδια. 
Μια μέρα για παράδειγμα τούς ζήτησε να φανταστούν το σπίτι που θα είχε ένα παπάκι. Κάθε παιδί είπε την δική του ιδέα. Η δική μου επανάλαβε απλά αυτό που είχε πει το παιδί πριν από αυτήν. Η δασκάλα τότε είπε. «Εγώ ξέρω ότι κάτι άλλο έχεις μέσα στο κεφαλάκι σου. Σκέψου το. Παιδιά, θα αφήσουμε όλοι χρόνο στην Κρινιώ να σκεφτεί.». 
Σε λίγο η «ντροπαλή» κόρη μου μεγαλουργούσε: «Ενα σπιτάκι ξύλινο χτισμένη πάνω στο βουνό, με μια μεγάλη καμινάδα από λουλούδια που φτάνει μέχρι τον ουρανό και...». Τρόμαξα. Σκέφτηκα πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν αν ζούσαμε και εμείς, όπως αυτά, στον δικό μας χρόνο.

Τα παιδιά είναι αθώα! Τι λοιπόν τα κακομαθαίνει;


Πίσω από ένα κακομαθημένο παιδί βρίσκεται πάντα η σκιά ενός γονιού που δεν θέτει όρια στο μεγάλωμά του. Τα όρια και οι κανόνες συμπεριφοράς δεν είναι προϊόν γενετικής προδιάθεσης, αλλά αποτέλεσμα του πλαισίου μέσα στο οποίο το παιδί γεννιέται και μεγαλώνει. 
Κατ΄ αρχήν, λοιπόν, τα παιδιά είναι αθώα!

Ας δούμε όμως τι λάθη προκύπτουν μέσα από τις γονεϊκές διαδικασίες μάθησης, οι οποίες διαμορφώνουν εν τέλει την προσωπικότητα του παιδιού:

* Ο εγωκεντρισμός, ως μοτίβο ύπαρξης και διεκδικητικότητας: ένας εγωκεντρικός γονέας συχνά δημιουργεί αντίστοιχα αισθήματα στο παιδί του («όντας το επίκεντρο του κόσμου, έχω ό,τι θέλω»). 
Την πεποίθηση αυτή εύκολα υιοθετεί ένα μικρό παιδί, όμως ταυτόχρονα η ενίσχυση μιας καθήλωσης στον παιδικό εγωκεντρισμό προμηνύει έναν μελλοντικά απαιτητικό και ανικανοποίητο ενήλικα. 

* Μη θεσμοθέτηση ορίων: όρια σημαίνει σχέση και εγγύτητα, αλλά με σεβασμό και ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον συμβολικό χώρο και τις ανάγκες του εαυτού και του άλλου. Οι γονείς συχνά τα καταπατούν. 

* Άνευ όρων χατίρια: μεγάλη παγίδα ενός γονιού κουρασμένου από μια δύσκολη μέρα και με χαμηλή ανοχή στην γκρίνια και τις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού είναι τα πολλά ναι.

Με ένα ναι νιώθεις να γλιτώνεις μια σύγκρουση, αλλά στην πραγματικότητα χτίζεις τη λάθος προσδοκία στο παιδί, μαθαίνοντάς το ότι μπορεί να έχει ό,τι θέλει προκειμένου να είναι ικανοποιημένο (και άρα «αν δεν έχω ό,τι θέλω - συνήθως αυτό συμβαίνει άλλωστε στην αληθινή ζωή!-, τότε δεν είμαι ευτυχισμένος»). 
Πώς μαθαίνεις, λοιπόν, σε ένα παιδί να ωριμάσει σε έναν κόσμο γεμάτο αντιξοότητες και αντιφάσεις, δίχως να του δείξεις πώς να αντέχει τη στέρηση, τη ματαίωση και την ανοχή σε αυτό που δεν έχει; 

* Δώρα δίχως προϋποθέσεις: το δώρο έχει αξία όταν ακολουθεί ένα επίτευγμα ή μία προσπάθεια που το παιδί έκανε. Λειτουργεί ως ενισχυτής καλής συμπεριφοράς. Όταν όμως εδραιώνεται ως καθημερινός τρόπος έκφρασης προσοχής και αγάπης, το παιδί ξεχνά ότι η προσπάθειά του για κάτι μπορεί να του αποφέρει ένα μπράβο, καθότι το δεύτερο υπάρχει κάθε στιγμή και χωρίς λόγο.

* Παθητικότητα/ υποχωρητικότητα: τα διπλά μηνύματα («μη φας παγωτό», αλλά αν το παιδί κλαίει, τότε «φάε, εντάξει») μπερδεύουν το παιδί, του στερούν τη δυνατότητα να μπορεί να προβλέπει κάθε στιγμή αυτό που το περιμένει και το μαθαίνουν ότι με λίγο παράπονο ή με γκρίνια μπορεί να ελέγχει τον γονιό, να τον κάνει να υποχωρεί και να καταφέρνει αυτό που θέλει- πόσο απατηλή προσδοκία για τη μετέπειτα ζωή του, μια ζωή όπου η ματαίωση καραδοκεί και εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να τον έχεις τον έλεγχο.

Saturday 26 March 2022

Ξέρεις πως το κλάμα κάνει καλό στα παιδιά;

Όταν βλέπεις μια παιδική φατσούλα να μην σταματάει το κλάμα , σίγουρα το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι δεν είναι ότι του κάνει καλό. Κάνεις, όμως, λάθος!
Το κλάμα του παιδιού δεν σημαίνει μόνο ότι σε έχει ανάγκη και σε θέλει κοντά του, ότι πεινάει ή λερώθηκε και θέλει καθάρισμα, μπορεί να σημαίνει και άλλα πράγματα πιο περίπλοκα. 

Τώρα, όμως, ήρθαμε να σου πούμε πως το κλάμα του παιδιού σου, του κάνει καλό και δεν το λέμε εμείς αλλά οι επιστήμονες. Συγκεκριμένα σε έρευνα που διεξήχθη από το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο διαπιστώθηκε πως το κλάμα των μικρών αγγέλων μπορεί να τα ωφελήσει και όχι να τα βλάψει.

Πώς εξηγείται επιστημονικά η ευεργετική αξία που έχει το κλάμα;
Τα παιδιά μέσω του κλάματος εξωτερικεύουν τα νεύρα τους και παράλληλα χαλαρώνουν. 
Όταν, λοιπόν, το παιδί από την μικρή ηλικία μαθαίνει να βγάζει τη χαρά του με γέλιο και τον πόνο ή το θυμό του με κλάμα έχει περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθεί σε έναν υγιή και ώριμο έφηβου που δεν θα αναζητά ως λύση τον τσακωμό αλλά το διάλογο.

Η ψυχούλα του δεν θα βαραίνει με πόνο, καθώς θα τον βγάζει με το κλάμα και όταν χαμογελά θα χαμογελά αληθινά και όχι επιφανειακά και στιγμιαία. 
Οι λογομαχίες και οι διαπληκτισμοί δεν θα υπάρχουν μέσα στην καθημερινότητα του και θα αναζητά την λύση του κάθε προβλήματος μέσω του διαλόγου και της περισυλλογής.

Συμβουλή!
Άσε το παιδί σου να κλάψει και να εκφραστεί ελεύθερα και όχι με περιορισμούς και περίμενε να δεις στο μέλλον πόσο καλό του έκανες.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki