Sunday 2 December 2018

Το Προφίλ των Γονιών που Κακοποιούν τα Παιδιά τους

της Αγγελικής Καρδαρά. 
Συνέντευξη με την Ψυχολόγο-Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια -Υπ. Διδ. Εγκληματολογίας, κ. Ματίνα Μαλανδρή.

Η κ. Mατίνα Μαλανδρή σπούδασε Ψυχολογία (Βsc) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και στη συνέχεια ειδικεύτηκε στην Εικαστική Ψυχοθεραπεία στο Κέντρο Τέχνης και Ψυχοθεραπείας (Dipl.). 
.................
Η βαθιά της αγάπη για τα παιδιά και η ανάγκη προστασίας τους είναι ο πυρήνας όλων των θεραπευτικών και ερευνητικών της εργασιών.
Κυρία Μαλανδρή ασχολείστε με το πολύ σοβαρό ζήτημα της παιδικής κακοποίησης, τόσο επαγγελματικά όσο και σε ερευνητικό επίπεδο. Θα ήθελα να μας περιγράψετε την επικρατούσα στη χώρα μας κατάσταση. 
Ποιες μορφές κακοποίησης υφίστανται τα παιδιά στην Ελλάδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, πόσα περιστατικά φτάνουν τελικά στους ειδικούς και πώς αντιμετωπίζονται;
- Η «πραγματική» εικόνα της κακοποίησης στην Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες αποτύπωσής της, θεωρώ πως είναι πλασματική. 
Και αυτό λόγω του σκοτεινού αριθμού που γνωρίζουμε πως υπάρχει, δηλαδή των περιπτώσεων εκείνων που δεν καταγγέλλονται. 
Όμως, μια εικόνα της υπάρχουσας κατάστασης μας δίνει η πρώτη επιδημιολογική έρευνα για την κακοποίηση στην Ελλάδα, η έρευνα BECAN, με βάση την οποία πάνω από σχεδόν 8 στα 10 παιδιά αναφέρουν ότι έχουν υποστεί τουλάχιστον μια εμπειρία σωματικής βίας, πάνω από 8 στα δέκα παιδιά εμπειρία ψυχολογικής βίας, και σχεδόν 2 στα 10 αναφέρουν ότι έχουν υποστεί μια εμπειρία σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια της ζωής τους. 
Οι μορφές της κακοποίησης παραμένουν οι ίδιες, σεξουαλική, σωματική, συναισθηματική και παραμέληση, που όμως, πλέον κάποιες από αυτές μπορεί να πραγματοποιούνται και με τη χρήση των τεχνολογικών μέσων. 
Σε σχέση τώρα με την αντιμετώπιση των περιστατικών θυματοποίησης ανηλίκων εντός της οικογένειας, προϋποτίθεται καταρχάς η αποκάλυψή του περιστατικού, κάτι που στην περίπτωση αυτής της μορφής θυματοποίησης αποτελεί ένα εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα. Η ιδιαιτερότητα της μορφής αυτής έγκειται στο ότι το άτομο, το οποίο έχει αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού, είναι και αυτό που το κακοποιεί, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα συγκρουσιακό για το παιδί. 
Αφενός λοιπόν για το ίδιο το παιδί είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποκαλύψει το γεγονός, αφετέρου ακόμη και να το αποκαλύψει μπορεί ο δράστης να μην επιτρέψει την καταγγελία. 
Σχετικά με τη θεραπευτική αντιμετώπιση, υπάρχουν υπηρεσίες ψυχικής υγείας και πολυπληθή ιδιωτικά θεραπευτικά κέντρα, το ζήτημα είναι όμως, κατά πόσο θα απευθυνθούν εκεί για θεραπεία, άνθρωποι που δεν θεωρούν ότι χρειάζονται θεραπευτική βοήθεια. Θα ήθελα να αναφερθώ τέλος, στη συμβολή του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, το οποίο έχει δημιουργήσει το πρωτόκολλο «Ολοκληρωμένης Προσέγγισης για τη Διερεύνηση, Διάγνωση και Διαχείριση Περιστατικών Κακοποίησης και Παραμέλησης Παιδιών», η εφαρμογή του οποίου θα αλλάξει ριζικά την αναγνώριση και τη θεραπεία των περιπτώσεων κακοποίησης, αρκεί βέβαια να εφαρμοστεί τελικά.

Μπορείτε να μας απεικονίσετε το προφίλ του γονιού που φτάνει στο σημείο να κακοποιήσει το παιδί του, σωματικά, λεκτικά ή/και ψυχολογικά;
- Κάποια στοιχεία του γονέα που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο κακοποίησης του παιδιού είναι η δυσκολία του ίδιου να συνδεθεί συναισθηματικά με το νεογέννητο παιδί, η έλλειψη γνώσης για την ανατροφή του παιδιού και τις ανάγκες του, η αντίδραση με ακατάλληλες ή βίαιες τιμωρίες σε συμπεριφορές του, η χρήση της σωματικής τιμωρίας ως μέσο πειθαρχίας παιδιών, η ύπαρξη σωματικών ή ψυχικών προβλημάτων που παρεμποδίζει την ικανότητά του ως γονέα, η έλλειψη αυτοελέγχου όταν εκνευρίζεται, ή η κοινωνική απομόνωση. 

Κατά τη γνώμη μου είναι ιδιαίτερα σημαντική η ποιότητα των δεσμών που οι γονείς εσωτερίκευσαν ως παιδιά, και αποτελεί βασικό ερμηνευτικό παράγοντα του φαινομένου της διαγενεαλογικής μεταβίβασης της βίας. 
Ο Bowlby, αντιμετωπίζει την επιθετικότητα ως μια αντίδραση σε τραύματα που δημιουργούνται κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του ατόμου λόγω ανεπαρκούς φροντίδας ή παραμέλησης. 
Ο δεσμός της μητέρας με το νεογέννητο βρέφος είναι μόνο σε ένα μικρό βαθμό αυτόματος ή βιολογικά καθορισμένος. 
Στην πραγματικότητα επηρεάζεται έντονα από τις προηγούμενες εμπειρίες της ζωής της, με αφετηρία τη δική της σχέση με τη μητέρα της, τον πατέρα και άλλα σημαντικά πρόσωπα.

Είναι δυνατόν ένας γονιός που κακοποιεί το παιδί του, με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή να αλλάξει ριζικά συμπεριφορά, να γίνει ένας “καλός γονιός” και να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του παιδιού του;
- Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και είναι επικίνδυνο να δώσουμε μια γενικευμένη απάντηση. 

Πιστεύω πως μεγαλύτερη σημασία από το πόσο «σοβαρή» είναι η περίπτωση της κακοποίησης-παραμέλησης, έχει το πώς αυτή βιώθηκε από το παιδί. Το ζήτημα της απώλειας της εμπιστοσύνης στον πρωταρχικό σου Άλλο, στο γονιό σου, είναι πυρηνικό. 
Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις, το παιδί μπορεί να δέχεται ως αλήθεια του, αυτό που του έχουν πει πως είναι η αλήθεια, και με αυτή την έννοια η εμπιστοσύνη προς τον γονιό είναι δεδομένη, δεν αμφισβητείται. 
Κάτι που μπορώ να προσθέσω από τη θεραπευτική μου εμπειρία, είναι πως τα παιδιά δύσκολα «προδίδουν» τους γονείς τους, τους υπερασπίζονται ακόμη και αν εκείνοι τα χτυπούν ή τους ασκούν ψυχολογική βία. Σε σχέση με το αν οι γονείς που κακοποιούν μπορεί να αλλάξουν, εξαρτάται από το αν θέλουν. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν όμως έτσι εύκολα, χρειάζεται πολύ υψηλό κίνητρο και χρόνια θεραπείας.

Ένας γονιός που κακοποιεί το παιδί του μπορεί να φτάσει από μόνος του στη συνειδητοποίηση ότι έχει ο ίδιος πρόβλημα και να αναζητήσει βοήθεια από τους ειδικούς;
- Θα έλεγα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο γονιός που κακοποιεί ή παραμελεί το παιδί του είτε δεν έχει επίγνωση της βλάβης που ασκεί στο παιδί του ή δεν επιθυμεί να αλλάξει συμπεριφορά και προσπαθεί αυτή να μην γίνει φανερή για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Χρειάζεται εξωτερική παρέμβαση για να φτάσει σε κάποιο θεραπευτικό πλαίσιο. Και ακόμη και αν φτάσει, δεν είναι πολύ πιθανό πως θα συνεργαστεί με τις συστάσεις του θεραπευτή.


Ποια είναι τα “σημάδια” που πρέπει να προβληματίσουν έναν εκπαιδευτικό ότι ένα παιδάκι κακοποιείται στο σπίτι του και πώς μπορεί να αντιδράσει με τις ενδείξεις και όχι αποδείξεις που θα έχει;
- Να μην ξεχνάμε πως η παρουσία κάποιων συμπεριφορών δεν συνεπάγεται κακοποίηση, άρα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να είναι προσεκτικοί. Ενδεικτικά όμως αναφέρουμε ορισμένους δείκτες γιατί οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι ενημερωμένοι. Δείκτες συμπεριφοράς στην περίπτωση της παραμέλησης, θεωρούνται η εμπλοκή σε παραβατικές συμπεριφορές, στεναχωρημένα παιδιά ή με επίπεδο συναίσθημα, κουρασμένα παιδιά με δυσκολία συγκέντρωσης στο σχολείο λόγω έλλειψης ύπνου. 

Στην περίπτωση της ψυχολογικής κακοποίησης, το άγχος, η κατάθλιψη, σημάδια κοινωνικής απομόνωσης, βία που εκφράζεται με λόγια ή πράξεις. 
Στην περίπτωση της σεξουαλικής κακοποίησης, παρατηρείται συχνά προχωρημένη σεξουαλική γνώση βάσει της ηλικίας, έκφραση φόβου απέναντι σε κάποιο πρόσωπο, υπερβολικός αυνανισμός, πρόωρο σεξουαλικό παιχνίδι, υπερβολική περιέργεια για το σεξ, απρόσμενη πτώση της σχολικής επίδοσης, έκφραση σεξουαλικής δραστηριότητας μέσα από παιχνίδια ή καταθλιπτικό συναίσθημα. 
Αν οι εκπαιδευτικοί πληροφορηθούν έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας είναι υποχρεωμένοι να δράσουν. Το άρθρο 23 του νόμου 3500/2006, ορίζει ότι εφόσον οι εκπαιδευτικοί κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού τους έργου πληροφορηθούν ή διαπιστώσουν ότι ένα έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας λαμβάνει χώρα σε βάρος μαθητή υποχρεούνται να το αναφέρουν χωρίς καθυστέρηση στο διευθυντή της μονάδας και αυτός με τη σειρά του στον αρμόδιο εισαγγελέα. Επιπλέον, οι εκπαιδευτικοί μπορούν να προτείνουν στους γονείς τη συνεργασία με υπηρεσίες υποστήριξης.

Ποια είναι η συμπεριφορά ενός παιδιού που είναι θύμα οικογενειακής βίας απέναντι στους συμμαθητές και τους δασκάλους/καθηγητές του, αλλά και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό;
- Η συμπεριφορά του παιδιού μπορεί να περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλες εκφοβισμό άλλων παιδιών ή εκφοβισμό από άλλα παιδιά, φτωχές διαπροσωπικές σχέσεις με συνομήλικους, ή αναφορικά με την σχολική του επίδοση μπορεί να υπάρχει μεγάλος αριθμός απουσιών ή δυσκολία στην ολοκλήρωση μιας εργασίας. Πώς νιώθει το ίδιο το παιδί πέρα από το πώς συμπεριφέρεται στους άλλους, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. 

Το παιδί βρίσκεται σε σύγχυση διότι ο γονιός είναι αυτός που σε «κανονικές» συνθήκες εκφράζει αγάπη, ενώ αντίθετα στην περίπτωση της κακοποίησης, ο γονιός επιφέρει κακομεταχείριση. 
Τα παιδιά αυτά, συχνά μεγαλώνουν με ένα πυρηνικό αίσθημα αναξιότητας, ντροπής και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Οι σχέσεις τους σημειώνονται από εξαιρετική ευαισθησία στα συναισθήματα των άλλων και αναζητούν έντονα την αποδοχή και την αγάπη.
.....................
Α’ δημοσίευση συνέντευξης: 21/06/2016 στο aggelikikardara.wordpress.com.

περισσότερα εδώ:postmodern
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν το παιδί δείχνει τάσεις απομόνωσης

Είναι πιθανόν κάποιες φορές το παιδί σας να δείχνει τάσεις απομόνωσης και καλείστε να βρείτε τη χρυσή τομή μεταξύ της ανησυχίας σας και της ενδεδειγμένης συμπεριφοράς απέναντί του. 
Πάμε να δούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό:
Η ανησυχία προκύπτει εύλογα, με δεδομένο ότι τα παιδιά είναι συνήθως εξωστρεφή. Όταν λοιπόν το δικό σας συνηθίζει να απομονώνεται εντός κι εκτός σπιτιού, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας είναι ότι κάτι συμβαίνει.
Να ξεκαθαρίσουμε βέβαια ότι δε συμβαίνει απαραίτητα κάτι, αφού υπάρχουν και παιδιά που είναι λιγότερο κοινωνικά. Γι' αυτό αναφέραμε στον πρόλογο ότι πρέπει να ελέγξετε την ανησυχία σας και να μη δημιουργήσετε καταστάσεις ενώ δεν υπάρχει λόγος.
Από την άλλη, μπορεί το παιδί να είναι απλά προβληματισμένο με κάτι και με μια συζήτηση μαζί του να το βοηθήσετε να νιώσει καλύτερα και να μπει έτσι ένα τέλος στις τάσεις απομονωτισμού.
Τα πράγματα είναι σοβαρά αν διαπιστώσετε ότι η συνήθειά του να απομονώνεται σχετίζεται από γενικότερη μελαγχολία ή είναι η αντίδραση του παιδιού σε τυχόν bullying που υφίσταται από άλλα παιδιά.
Αν το παιδί φοβάται να ανοιχτεί, παροτρύνετέ το να το κάνει επιλεκτικά, όπου εκείνο νιώθει άνετα. Άρα λοιπόν ούτε να φοβάται τη σκιά του, ούτε να καταπιέζεται και να μη λέει το παραμικρό στον οποιονδήποτε.

Πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki