Μην τους ακούτε! «Η γη είναι πλούσια και μπορεί να θρέψει όλον τον κόσμο»

Όλοι επιθυμούμε την Αλληλεγγύη και να ζούμε με την ευτυχία των άλλων, όχι με τη δυστυχία τους. 

Charlie Chaplin's final speech in “The Great Dictator”

"In this world, there is room for everyone
and the earth is rich and can provide for everyone.
The way of life can be free and beautiful."

Υπάρχει χώρος για τον καθένα. 

Η γη είναι πλούσια και μπορεί να θρέψει όλον τον κόσμο. 

Η ζωή μπορεί να είναι ελεύθερη και ωραία… 

Αλλά χάσαμε αυτό το μονοπάτι. 

Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές… 

Η επιστήμη μάς έκανε κυνικούς και άξεστους. 

Σκεφτόμαστε πολύ, αισθανόμαστε πολύ λίγο. 

Πιο πολύ κι από τις μηχανές μάς λείπει η ανθρωπιά. 

Πιο πολύ από την επιδεξιότητα, η καλοσύνη. 

Χωρίς αυτές τις αρετές, η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή. 

Σ’ αυτούς που με ακούνε λέω: 
Μην απελπίζεστε. Η τωρινή μας δυστυχία προήλθε από την πλεονεξία…. 

Ο Άγιος Λουκάς γράφει: «Το βασίλειο του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο»....

Έχετε τη δύναμη να εμπνεύσετε μια όμορφη κι ελεύθερη ζωή…

ολόκληρη η ομιλία εδώ

Μια από τις σπουδαιότερες ομιλίες που ακούστηκαν ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου.

Μια ομιλία του 1940, που είναι σαν να γράφτηκε για το σήμερα...!!!
Απόσπασμα από την κλασική ταινία του Charlie Chaplin “The Great Dictator” - «Ο μεγάλος δικτάτορας».
Ο ήρωας που υποδύεται στην ταινία ο Τσάπλιν μοιάζει με τον Χίτλερ και παίρνει τη θέση του.
Τότε ακούγεται μπροστά στο κοινό, αυτή η ιστορική για τον κινηματογράφο και όλη την ανθρωπότητα ομιλία που συγκλονίζει.

24GR

Γραμματείς και Φαρισαίοι: Oι φονιάδες του Χριστού

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Oι φονείς τον Χριστού

.

Ο άνθρωπος δεν έφταξε που σκότωσε τόσους ανθρώπους, σκότωσε και τον Χριστό. Δεν τον σκότωσε κανένα θηρίο, δεν τον σκότωσε τουλάχιστον κανένας κακούργος, παρά τον σκοτώσανε οι άνθρωποι που βαστούσανε τον νόμο του Μωυσή και που περίμενε ο λαός να του δείξουνε τον δρόμο του Θεού, οι γραμματείς κ' οι φαρισαίοι. Αυτοί ήτανε κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλοι, τυλιγμένοι με προβιά αρνίσια για να ξεγελάνε  τον κόσμο.  Πονηροί, υποκριτές, μαθητάδες του  σατανά, που απάτησε τον Αδάμ για να τον καταπιεί, γλυκομιλώντας του  και λέγοντάς του   πως θα γίνει Θεός αν πορευθεί  κατά τα  λόγια του. 

Ο υποκριτής είναι ένα τέρας  πιο σιχαμερό από κάθε άλλο, που κάθεται κρυμμένο στα σκοτεινά τάρταρα της  ψευτιάς κι απέξω στήνει τις παγίδες του για να παραπλανέσει κανέναν αθώον άνθρωπο.  Είναι εγωιστής, σκληρός,   αλύπητος,   φιλάργυρος, φοβιτσιάρης, αλλά αυτά τα σκεπάζει με ψεύτικη ταπείνωση,   με συμπονετικά λόγια, με γλυκομιλήματα. Ο υποκριτής δεν έχει Θεό και νόμο και καμώνεται ίσα-ίσα πως φοβάται τον Θεό και τον νόμο του.

Είναι μιά ψυχή σαπισμένη και βρωμερή κι αμετανόητη. Ο κάθε αμαρτωλός  μπορεί  να μετανοιώσει, ο υποκριτής είναι αμετανόητος, σαν νάκανε συμβόλαιο με τον διάβολο. Όλοι οι αμαρτωλοί μπορούνε να σωθούνε και μάλιστα ν' αγιάσουνε, πλήν ο υποκριτής δεν έχει σωτηρία, θα πεθάνει υποκριτής. 

Ο Χριστός δεν απέλπισε κανέναν, όλους τους φώναζε κοντά του και τους έδινε ελπίδα, εξόν έναν μονάχα, τον υποκριτή. Το «ουαί!» ήγουν το «αλλοίμονο!» δεν το είπε ούτε για τον τελώνη, ούτε για την πόρνη, ούτε καν για τον φονιά. Ίσια ίσια είπε πως αυτοί δείχνουνε τον δρόμο του Θεού στους φαρισαίους. 

Το «ουαί» το είπε μονάχα για τον υποκριτή, για τον αγιάτρευτον. Αφού ο Χριστός, που ήρθε να γιατρέψει όλες τις αρρώστειες της ψυχής μας, απέλπισε τον υποκριτή, ποιος θα μπορέσει να τον σώσει; Κ' αυτό γίνεται γιατί όποιος έχει τούτη την αρρώστεια δεν θαρρεί τον εαυτό του για άρρωστον, αλλά ίσια-ίσια θαρρεί πως είναι πολύ καλά, και περιπαίζει κρυφά τους άλλους, κ' έχει την ιδέα πως η πονηρία του είναι η πιο μεγάλη γνώση και σοφία και το να μετανοιώσει είναι για δαύτον σαν να γίνει κουτός από έξυπνος, αθώος από πονηρός, φανερός από κρυφός, μ' έναν λόγο άρρωστος από γερός.

Όποιος ακούσει τα λόγια που είπε ο Χριστός για τους φαρισαίους, τρέμει. 

«Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί σφαλάτε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά στους ανθρώπους, κι ούτε σεις μπαίνετε μέσα και τους άλλους δεν αφήνετε να μπούνε. 

Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τα σπίτια των χηρών και κάνετε ατέλειωτες προσευχές· για τούτο θάχετε πιο μεγάλο κρίμα. 

Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κάνετε άνω κάτω στεριά και θάλασσα για να κάνετε ένα μαθητή και σαν γίνει μαθητής σας, τον κάνετε γυιό του διαβόλου χειρότερον από εσάς...

Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί αποδεκατίζετε τον δυόσμο και τ' άνηθο και το κύμινο κι αφήσατε τα πιο βαριά της θρησκείας, τη συμπόνια και την πίστη... Στραβοί, που θέλετε να οδηγήσετε τους άλλους, εσείς που λαμπικάρετε τα κουνούπι και καταπίνετε την γκαμήλα. 

Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε απέξω μονάχα το ποτήρι και το πινάκι κι από μέσα είναι γεμάτα κλεψιά και ατιμία». Και σαν να μη φτάνανε τόσα «αλλοίμονο» λέγει παρακάτω:   

«Φίδια,   γεννήματα  της οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την κρίση που θα σας ρίξει στην αιώνια φωτιά; Για τούτο, να, εγώ σας στέλνω προφήτες και σοφούς και γραμματείς κι από δαύτους θα σκοτώσετε κάμποσους και θα τους σταυρώσετε και θα τους δείρετε στα συμβούλιά σας και θα τους κυνηγήσετε από πολιτεία σε πολιτεία, για νάρθει απάνω στα κεφάλια σας κάθε αίμα δίκαιο που χύνεται απάνω στη γη, από το αίμα του Άβελ του αθώου έως το αίμα του Ζαχαρία του γυιού του Βαραχία που τον σκοτώσατε ανάμεσα στην εκκλησιά και στην άγια τράπεζα».

Αυτοί λοιπόν οι ψευτοθεοφοβούμενοι, αυτοί που φαινόντανε ήσυχοι και γνωστικοί και σεβάσμιοι, αυτοί σκοτώσανε τον Χριστό κι όχι ο Βαραββάς ή κανένας άλλος ληστής, ή κανένας Ρωμαίος στρατιώτης, που πέρασε τη ζωή του μέσα στα αίματα. 

Ο Πιλάτος, ο ηγεμόνας της Ιουδαίας, πόσα έκανε για να τον γλυτώσει από τα νύχια τους! Αδιαφόρετα. Αυτοί είχανε βάλει τον απλό τον κόσμο, που δεν ένοιωθε ο δυστυχής τι έκανε, να φωνάζει : «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον!» 

Μα οι φαρισαίοι, δηλαδή οι υποκριτές, ξέρανε τι κάνανε, γιατί ο υποκριτής ξέρει πάντα καλά τι κάνει. Για τους απλούς, για τους ξεγελασμένους, είπε ο Χριστός : «Πατέρα, συγχώρησέ τους γιατί δεν γνωρίζουνε τι κάνουνε».

Και πρόσεξε να δεις την οικονομία του Θεού, πώς, την ώρα που κρεμότανε απάνω στον σταυρό, έρριξε το έλεός του στον ληστή που είτανε σταυρωμένος μαζί του, δηλαδή σε μιαν απλή ψυχή που είχε πέσει σε κρίματα βαρειά και που σκότωσε κιόλας, δίχως να ξέρει τι κάνει, δίχως δηλαδή να είναι υποκριτής πολύξερος. 

Για τούτο, μ' ένα λόγο που είπε, συγχωρέθηκε κι άγιασε κι ο πρώτος που μπήκε στον παράδεισο ήτανε ένας φονιάς. Θαυμάσετε, Χριστιανοί, το έλεος! 

Ο ληστής άνοιξε τον παράδεισο για να μπούνε από πίσω του οι προφήτες, οι απόστολοι, οι ιεράρχες, οι όσιοι, οι μάρτυρες. Τι μυστήρια ξεσκέπασε στα μάτια μας ο φιλάνθρωπος κι ο γλυκύτατος Χριστός μας! Όσα είχε πρωτύτερα ο άνθρωπος για αδύνατα, για αδιόρθωτα, για άσβυστα, για αμετατόπιστα, ο Χριστός τα έσβυσε, τα έκανε σαν να μην γινήκανε· συγχώρησε τον ληστή που μετάνοιωσε και παρευθύς σβύσανε όσα έκανε, σαν να μη γινήκανε.

Πού είναι πια εκείνο το αρχαίο ρητό «Τα γενόμενα ουκ απογίνονται», δηλ. «όσα γινήκανε δεν ξεγίνουνται»; Αυτή την καταδίκη, αυτή την άσπαστη αλυσίδα, που έπνιγε τον άνθρωπο, ο Χριστός την έσπασε, τον σκληρό νόμο τον κατάργησε. Όχι με κανένα αστροπελέκι, σαν και κείνα που έρριχνε ο Δίας, μα με τη συγχώρηση. Αυτή είναι η ελευθερία των τέκνων του Θεού, που μας χάρισε. Ο ληστής ξαναγεννιέται άγιος· κ' ο μαθητής του Χριστού που έτρωγε μαζί του στο τραπέζι, και που τον φώναζε φίλο, ο υποκριτής ο Ιούδας, γίνεται από γυιός του Θεού, γυιός του χαμού, «υιός της απωλείας».

Ο σεισμός που γίνηκε την ημέρα που σταυρώθηκε ο   Κύριος,  αναποδογύρισε την οικουμένη, γκρέμνισε τον παλιό  τον κόσμο, τους νόμους του,  τις συνήθειές του, κατά τα λόγια που έγραψε υστερώτερα ο Απόστολος Παύλος : «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα».

Αυτός ο σεισμός και τ' αναποδογύρισμα γίνηκε μέσα στον άνθρωπο. Τρισκαλότυχοι όποιοι αρπαχθήκανε και πεταχθήκανε έξω από το σκοτεινό μνήμα τους, όπως οι νεκροί που βγήκανε από τους τάφους  τη  μέρα   που   σταυρώθηκε ο Χριστός. Γιατί αυτοί που λέγω καλότυχους, ήτανε πρωτύτερα με το κεφάλι  κάτω  και με τα πόδια απάνω,  και  θαρρούσανε πως έτσι ήτανε καλά, κι ο σεισμός του Χριστού τους αναποδογύρισε και τους έστησε απάνω στα ποδάρια  τους.  

Κ' έτσι  μπορέσανε να κυττάξουνε καλά και να νοιώσουνε την αληθινή όψη του κόσμου,  όπως τον έκανε ο Θεός. Με το αναποδογύρισμα του κόσμου της ψευτιάς, λευτερώθηκε ο άνθρωπος, γιατί ξαναγεννήθηκε στον  κόσμο της  αλήθειας, στον κόσμο του Χριστού, που λέγει : «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθά εμένα, δεν θα περπατήσει στο  σκοτάδι, μα θάχει το φως της ζωής». Κι αλλού λέγει : «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς», δηλαδή θα «γνωρίσετε την αλήθεια, εμένα,  κι όχι τις  αλήθειες  των φιλοσόφων και των ηθικολόγων  που  είναι ψευτιές, και που για τούτο δεν μπορούνε να σας ελευθερώσουνε».

Ο άγιος  Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέγει : 

«Γνώσιν αληθείας, την της χάριτος αίσθησιν είναι κυρίως νόμισον. Τας δε λοιπάς νοήσεων εμφάσεις και πραγμάτων αποδείξεις αποκαλείν δει». Ήγουν : «Γνώση της αλήθειας να ξέρεις πως είναι το να νοιώσεις τη θεία χάρη μέσα σου. Τις δε άλλες (που τις λένε γνώσεις της αλήθειας), πρέπει να τις λένε φανερώματα των νοημάτων κι αποδείξεις των πραγμάτων».

Κι ο άγιος Μάρκος ο ασκητής λέγει το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια: «Έτερόν εστι γνώσις πραγμάτων, και έτερόν εστι αληθείας επίγνωσις». Αυτή τη μια και μονάχη αλήθεια, τη νοιώθουνε όσοι πηγαίνουνε κοντά στον Χριστό με απλή διάνοια και με αγάπη και με ταπείνωση. Για να μας φέρει αυτή την αλήθεια, σταυρώθηκε σήμερα. Όποιος τον πιστεύει και τον αγαπά, αυτός πιστεύει κι αγαπά την αλήθεια. 

Για τούτο να μην τον ρωτάμε το Χριστό, σαν νάναι φιλόσοφος: «Τι είναι η αλήθεια;», όπως έκανε ο Πιλάτος, που είχε ο δυστυχής μπροστά του την αλήθεια και ρωτούσε «Τί εστιν αλήθεια;», περιμένοντας να ακούσει κάποια λόγια κούφια, από κείνα που λένε οι άνθρωποι για τις ψεύτικες αλήθειες τους.

.

ΚΙΒΩΤΟΣ
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
ΕΤΟΣ Β’ ΜΑΡΤΙΟΣ 1953 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 15

Η Βασιλεία των Ουρανών

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα φοβερά «Ουαί»...

Κατά Ματθαίον ΚΒ'(22) 15-46

Τότε ο Ιησούς μίλησε στα πλήθη και στους μαθητές του,
λέγοντας: 

«Πάνω στην καθέδρα του Μωυσή κάθισαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
Όλα όσα σας πουν, λοιπόν, κάντε και τηρείτε, αλλά κατά τα έργα τους μην κάνετε. Γιατί λένε και δεν κάνουν.
Δένουν, μάλιστα, βαριά και δυσβάστακτα φορτία, και τα θέτουν πάνω στους ώμους των ανθρώπων, αλλά αυτοί με το δάχτυλό τους δε θέλουν να τα κουνήσουν.
Και όλα τα έργα τους τα κάνουν, για να τους δουν με θαυμασμό οι άνθρωποι. Γιατί πλαταίνουν τα φυλαχτά τους και μεγαλώνουν τα κράσπεδα, και αγαπούν το πρώτο κάθισμα στα δείπνα και τις πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και τους χαιρετισμούς στις αγορές και να καλούνται από τους ανθρώπους: Ραβί.
Εσείς όμως μην κληθείτε Ραβί – γιατί ένας είναι ο δικός σας δάσκαλος, ενώ εσείς όλοι είστε αδελφοί.
Και πατέρα σας μην καλέσετε κάποιον πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο δικός σας ο Πατέρας, ο ουράνιος.
Μήτε κληθείτε καθοδηγητές, γιατί καθοδηγητής σας είναι ένας, ο Χριστός.
Αλλά ο μεγαλύτερός σας να είναι διάκονός σας.
Όποιος, λοιπόν, υψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα υψωθεί.

Αλίμονο όμως σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις οικίες των χηρών και για πρόφαση κάνετε μακριές προσευχές. Γι’ αυτό θα λάβετε περισσότερη καταδίκη.
Και αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κλείνετε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά στους ανθρώπους. Γιατί εσείς δεν εισέρχεστε ούτε εκείνους που θέλουν να εισέλθουν τους αφήνετε να εισέλθουν.
Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί γυρνάτε τη θάλασσα και την ξηρά για να κάνετε έναν προσήλυτο και, όταν γίνει, τον κάνετε γιο της γέεννας διπλά από εσάς.
Αλίμονο σ’ εσάς, οδηγοί τυφλοί, που λέτε: Όποιος ορκιστεί στο ναό δεν είναι τίποτα. Όποιος όμως ορκιστεί στον χρυσό του ναού οφείλει να πράξει.
Μωροί και τυφλοί, γιατί ποιος είναι μεγαλύτερος, ο χρυσός ή ο ναός που αγίασε τον χρυσό;
Και λέτε επίσης: Όποιος ορκιστεί στο θυσιαστήριο δεν είναι τίποτα. Όποιος όμως ορκιστεί στο δώρο που είναι πάνω σ’ αυτό οφείλει να πράξει.
Τυφλοί, γιατί ποιο είναι μεγαλύτερο, το δώρο ή το θυσιαστήριο που αγιάζει το δώρο;
Όποιος λοιπόν ορκίστηκε στο θυσιαστήριο ορκίζεται σ’ αυτό και σε όλα όσα είναι πάνω του.
Και όποιος ορκίστηκε στο ναό ορκίζεται σ’ αυτόν και σ’ Εκείνον που τον κατοικεί.
Και όποιος ορκίστηκε στον ουρανό ορκίζεται στο θρόνο του Θεού και σ’ Εκείνον που κάθεται πάνω του.
Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί αποδεκατίζετε το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και αφήσατε τα σπουδαιότερα του νόμου: Τη δίκαιη κρίση και το έλεος και την πίστη. Αυτά λοιπόν έπρεπε να κάνετε, κι εκείνα να μην αφήνετε.
Οδηγοί τυφλοί, που διυλίζετε το κουνούπι, αλλά καταπίνετε την καμήλα.
Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε το απέξω του ποτηριού και του πιάτου, ενώ από μέσα είναι γεμάτα από αρπαγή και ακράτεια.
Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισε πρώτα το εντός του ποτηριού, για να γίνει και το έξω του καθαρό.
Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και από κάθε ακαθαρσία.
Έτσι κι εσείς απέξω βέβαια φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία.
Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και κοσμείτε τα μνήματα των δικαίων, και λέτε: Αν ήμασταν στις ημέρες των πατέρων μας, δε θα ήμασταν με αυτούς συμμέτοχοι στο αίμα των προφητών που έχυσαν.
Ώστε μαρτυρείτε για τους εαυτούς σας ότι είστε γιοι εκείνων που φόνευσαν τους προφήτες.
Και εσείς συμπληρώστε το μέτρο της ανομίας των πατέρων σας.
Φίδια, γεννήματα εχιδνών, πώς θα αποφύγετε την κρίση της γέεννας;
Γι’ αυτό, ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτες και σοφούς και γραμματείς. Από αυτούς άλλους θα σκοτώσετε και θα σταυρώσετε, και από αυτούς άλλους θα μαστιγώσετε στις συναγωγές σας και θα καταδιώξετε από πόλη σε πόλη.
Για να έρθει πάνω σας κάθε αίμα δίκαιο που χύνεται πάνω στη γη, από το αίμα του Άβελ του δίκαιου ως το αίμα του Ζαχαρία, του γιου του Βαραχία, που φονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου.
Αλήθεια σας λέω, θα έρθουν όλα αυτά πάνω στη γενιά αυτή».

Ευαγγέλιο Όρθρου, Κατά Ματθαίο ΚΓ'(23) 1-39

Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ
λέγων· ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι.
πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι.
δεσμεύουσι γὰρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά.
πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. πλατύνουσι γὰρ τὰ φυλακτήρια αὐτῶν καὶ μεγαλύνουσι τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων αὐτῶν, φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις καὶ τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς
καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ραββὶ ραββί.
ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε.
καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς· εἷς γάρ ἐστιν ὁ πατήρ ὑμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός.
ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος.
ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, καὶ ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κατεσθίετε τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διὰ τοῦτο λήψεσθε περισσότερον κρῖμα.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν.
Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ λέγοντες ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ ναῷ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ χρυσῷ τοῦ ναοῦ, ὀφείλει.
μωροὶ καὶ τυφλοί! τίς γὰρ μείζων ἐστίν, ὁ χρυσός ἢ ὁ ναὸς ὁ ἁγιάζων τὸν χρυσόν;
καί· ὃς ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ, οὐδέν ἐστιν, ὃς δ᾿ ἂν ὀμόσῃ ἐν τῷ δώρῳ τῷ ἐπάνω αὐτοῦ, ὀφείλει.
μωροὶ καὶ τυφλοί! τί γὰρ μεῖζον, τὸ δῶρον ἢ τὸ θυσιαστήριον τὸ ἁγιάζον τὸ δῶρον;
ὁ οὖν ὀμόσας ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἐπάνω αὐτοῦ·
καὶ ὁ ὀμόσας ἐν τῷ ναῷ ὀμνύει ἐν αὐτῷ καὶ ἐν τῷ κατοικήσαντι αὐτόν·
καὶ ὁ ὀμόσας ἐν τῷ οὐρανῷ ὀμνύει ἐν τῷ θρόνῳ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῷ καθημένῳ ἐπάνω αὐτοῦ.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι.
ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας.
Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας.
οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων,
καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν.
ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας.
καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν.
ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;
διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω πρὸς ὑμᾶς προφήτας καὶ σοφοὺς καὶ γραμματεῖς, καὶ ἐξ αὐτῶν ἀποκτενεῖτε καὶ σταυρώσετε, καὶ ἐξ αὐτῶν μαστιγώσετε ἐν ταῖς συναγωγαῖς ὑμῶν καὶ διώξετε ἀπὸ πόλεως εἰς πόλιν,
ὅπως ἔλθῃ ἐφ᾿ ὑμᾶς πᾶν αἷμα δίκαιον ἐκχυνόμενον ἐπὶ τῆς γῆς ἀπὸ τοῦ αἵματος ῎Αβελ τοῦ δικαίου ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου, ὃν ἐφονεύσατε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ θυσιαστηρίου.
ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἥξει ταῦτα πάντα ἐπὶ τὴν γενεὰν ταύτην.
-----------------
Ο υποκριτής είναι ένα τέρας πιο σιχαμερό από κάθε άλλο, που κάθεται κρυμμένο στα σκοτεινά τάρταρα της ψευτιάς κι απέξω στήνει τις παγίδες του για να παραπλανέσει κανέναν αθώον άνθρωπο. Είναι εγωιστής, σκληρός, αλύπητος, φιλάργυρος, φοβιτσιάρης, αλλά αυτά τα σκεπάζει με ψεύτικη ταπείνωση, με συμπονετικά λόγια, με γλυκομιλήματα. Ο υποκριτής δεν έχει Θεό και νόμο και καμώνεται ίσα-ίσα πως φοβάται τον Θεό και τον νόμο του.

Γραμματείς και Φαρισαίοι: Oι φονιάδες του Χριστού

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Από πού μας ήρθε το Λαγουδάκι του Πάσχα;

Το λαγουδάκι του Πάσχα (Easter Bunny or Easter Rabbit or Easter Hare) είναι φολκλορική φιγούρα και ταυτόχρονα σύμβολο της άνοιξης σε πολλές βόρειες ευρωπαϊκές χώρες. Απεικονίζεται σαν λαγός που φορά ρούχα και κρατά πασχαλινά αυγά.

Οι ρίζες του βρίσκονται στην Λουθηρανή Γερμανία, όπου κατά το έθιμο είχε το ρόλο του δικαστή και αξιολογούσε την συμπεριφορά των μικρών παιδιών και την αρχή των εορτών του Πάσχα. 

Εκτός από τα αυγά, συχνά κρατούσε καραμέλες και έφερνε παιχνίδια στα σπίτια των μικρών παιδιών, έθιμο παρόμοιο με αυτό του Santa Claus.

Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια στις Ορθόδοξες εκκλησίες, υπήρχε το έθιμο της αποχής κατά τη διάρκεια της νηστείας της Σαρακοστής από τα αυγά. Για να τα διατηρήσει κανείς πρέπει να τα βράσει ή να τα ψήσει και να αρχίσει να τα καταναλώνει, όταν η νηστεία τελειώσει. 

Οι Χριστιανοί της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έβαφαν τα αυγά τους κόκκινα σε αναγνώριση της Σταυρικής Θυσίας. ................

Μετέπειτα οι Προτεστάντες βράζοντας λουλούδια άλλαζαν το χρώμα των αυγών και διακοσμούσαν τα καλάθια και τις πιατέλες φέρνοντας έτσι την άνοιξη στα σπίτια τους. 

Σήμερα, το έθιμο του Λαγού του Πάσχα υπάρχει σε πολλές Βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, στον Καναδά καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Ο λαγός πριν το Πάσχα βάφει τα αυγά του κόκκινα και τα κρύβει στους κήπους ώστε τα παιδιά το πρωί της Λαμπρής παίζοντας να τα ψάξουν και να τα βρουν. Το έθιμο αυτό έχει ρίζες στην Λουθηρανή Γερμανία όπως το κατέγραψε ο Γερμανός γιατρός Georg Franck von Franckenau το 1678 στο βιβλίο του "de ovis paschalibus" 

wikipedia

Το Χαμομηλάκι

Φράσεις που μπήκαν στην καθημερινότητά μας από τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας.

Όπως γράφει στο άρθρο του «Οι ακολουθίες της Μεγ. Εβδομάδας και η επίδρασή τους στη νεοελληνική γλώσσα» ο Δημ. Λουκάτος:

Τα δώδεκα Ευαγγέλια και τα τροπάρια που ψάλλονται τη Μ. Εβδομάδα στην εκκλησία, έδωκαν στο λαό μας πολύ υλικό να πλουτίσει το λεξικό του. 

Είναι γνωστό πως ο κόσμος θέλει συχνά να λογιωτατίζει με αρχαϊκότερα ρητά, είτε για να στολίσει τις κουβέντες του, είτε για να τούς δώσει μεγαλύτερο κύρος. Και δανείζεται τότε λέξεις ή φράσεις ολόκληρες από κείμενα γνωστά, που έχουν πάρει κάποια επίσημη θέση στη συνείδησή του και που τα θεωρεί, χωρίς αμφιβολία, σοφά.

Ο λαός μας, ιδίως στα χρόνια της σκλαβιάς του, έζησε πολύ μέσα στο περιβάλλον της εκκλησίας και του εντυπώθηκε βαθιά κάθε τι που του διηγήθηκαν τα βιβλία της, τα Ευαγγέλια κι οι Υμνωδίες. 

.................

Μα σιγά-σιγά, οι ξένες αυτές έννοιες αφομοιώθηκαν κι έγιναν μέλη οργανικά της νεοελληνικής γλώσσας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας παρανόησης έχουμε στη φράση Περνάει ζωή χαρισάμενη, που τη λέγαμε παλιά, τώρα όλο και πιο σπάνια, για όποιον ζει ζωή ευτυχισμένη. Η φράση είναι από το δοξαστικό της Ανάστασης, «Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». 

Ο λαός παρανόησε την έννοια της μετοχής «χαρισάμενος», τη σύνδεσε με τη «χαρά» και, αλλάζοντας το γένος, έπλασε το «ζωή χαρισάμενη», γεμάτη χαρά.

Μια άλλη παράδοξη χρήση έχουμε στη φράση του ενός ληστή προς τον Ιησού, «Μνήσθητί μου κύριε όταν έλθης εν τη βασιλεία σου», η οποία στο αρχικό κείμενο έχει ικετευτική σημασία αλλά εμείς χρησιμοποιούμε το πρώτο σκέλος της (Μνήσθητί μου Κύριε) σαν έκφραση αγανάκτησης, κατάπληξης ή έσχατης απορίας μπροστά σε κάτι παράλογο που μας συμβαίνει.

Από την αφήγηση για τη Μαρία Μαγδαληνή που πήγε στον τάφο και πρώτη «εώρακε τον Κύριον», σε συμφυρμό με τον ύμνο του Πάσχα «Προλαβούσαι τον όρθρον αι περί Μαριάμ», πλάστηκε η φράση «όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε», για κάτι που δεν επαρκεί για όλους, επομένως χρειάζεται ταχύτητα για να προφτάσει κάποιος να το αποκτήσει –ή για πρόσκαιρες ευεργετικές διατάξεις που πρέπει να σπεύσει κάποιος να επωφεληθεί πριν καταργηθούν.

Για κάποιον που έχει μείνει φτωχός, μόνος και αβοήθητος, λέμε ότι έμεινε «επί ξύλου κρεμάμενος». Η φράση προέρχεται από τον ύμνο της Μεγάλης Πέμπτης «Επί ξύλου, βλέπουσα, κρεμάμενον, Χριστέ, (…) η σέ ασπόρως τεκούσα εβόα πικρώς». Ξύλο βέβαια είναι ο σταυρός, και στην εδραίωση της φράσης συνέβαλε και ο πασίγνωστός ύμνος «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Ασφαλώς η εικόνα του εσταυρωμένου Ιησού, βασανισμένου, σχεδόν γυμνού, απαρνημένου, έρχεται στο νου πολλών όταν χρησιμοποιούν την έκφραση. (Στην έκφραση αυτή έχουμε αφιερώσει ειδικό άρθρο παλιότερα).

Από το ευαγγελικό «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» που φώναζε ο όχλος παρακινώντας τον Πιλάτο να σταυρώσει τον Ιησού πλάσαμε το επίρρημα «άρον άρον», με τη σημασία «βιαστικά, χωρίς προετοιμασία», ή «με τη βία, αναγκαστικά». 

Το αρχαίο άρον είναι προστακτική του αίρω (σηκώνω), ενώ από το τίμημα της προδοσίας του Ιούδα έμεινε η φράση «για τριάκοντα αργύρια», που τη λέμε για να χαρακτηρίσουμε την αμοιβή μιας πράξης που τη θεωρούμε προδοτική.

Για κάποιον που βασανίζεται στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και τον παραπέμπουν από τον έναν αρμόδιο στον άλλον, λέμε ότι τον στέλνουν «από τον Άννα στον Καϊάφα». Αρχή της φράσης είναι η ευαγγελική διήγηση για την απαγωγή του Ιησού προς τον Άννα ο οποίος μετά τον παρέπεμψε στον αρχιερέα Καϊάφα («απέστειλεν ουν αυτόν ο Άννας δεδεμένον προς Καϊάφαν τον αρχιερέα».

Πολλές φορές, για να αποποιηθούμε με έμφαση την ευθύνη για κάτι, ιδίως όταν προσπαθήσουμε μάταια να πείσουμε κάποιον, ή για να δηλώσουμε ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε κάτι, λέμε «νίπτω τας χείρας μου». Η φράση είναι παρμένη από το επεισόδιο με τον Πόντιο Πιλάτο, που το αφηγείται το Κατά Ματθαίον, αν και στο ευαγγελικό κείμενο δεν υπάρχει αυτούσια. 

Το σχετικό χωρίο είναι: λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου, λέγων, Ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε (Ματθ. 27.24). Στη λαϊκή χρήση υπήρχε παλιότερα το «νίβομαι κι απονίβομαι» (με ίδια έννοια όπως και το ‘νίπτω τας χείρας μου’) ενώ από το ίδιο χωρίο έχει επίσης περάσει στη λαϊκή γλώσσα το «ας όψεται» (ή «ας όψονται») για να δηλώσουμε τον υπεύθυνο ενός κακού (υπάρχει και τραγούδι του Καζαντζίδη, «Η καρδιά μου ας όψεται«).

Για να υπαινιχθούμε τον λόγο που μας ανάγκασε να αποφύγουμε κάτι ή και απλώς για να δείξουμε ότι έχουμε πάρει τα μέτρα μας για κάθε ενδεχόμενο, χρησιμοποιούμε κάποτε τη φράση «διά τον φόβο των Ιουδαίων». Κι αυτή έρχεται από το Ευαγγέλιο («ουδείς μέντοι παρρησία ελάλει περί αυτού διά τον φόβον των Ιουδαίων»), ενώ κι ένα ιδιόμελο της Μεγάλης Παρασκευής ξεκινάει με τη φράση αυτή.

Μια φράση που τη λέμε, συνήθως σε πιο λόγιο ύφος, όταν θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι κοπιαστικό, είναι «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Την είπε ο Ιησούς προς τους μαθητές του στον κήπο της Γεθσημανής και τη χρησιμοποιούμε σχεδόν απαράλλαχτη και χωρίς αλλαγή σημασίας.

Στον εσπερινό της Μεγάλης Παρασκευής, ψάλλεται ένα τροπάριο με στίχους από τον Ψαλμό 103, «Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον» (εσένα, που τυλίγεσαι το φως σαν ρούχο, έξοχη ποίηση). Ίσως επειδή διαρκεί πολύ, έδωσε αφορμή για τη λαϊκή έκφραση «του έψαλε τον αναβαλλόμενο, που τη λέμε όταν επιπλήττουμε κάποιον αυστηρά και για πολλήν ώρα.

Για κάποιον που διαμαρτύρεται έντονα για μια απαράδεκτη κατάσταση, ή για την αθωότητά του, λέμε ότι διαρρηγνύει ή διέρρηξε τα ιμάτιά του. Η φράση από το Ευαγγέλιο, όπου ο αρχιερέας Καϊάδας «διέρρηξε τα ιμάτια αυτού» όταν άκουσε το, υποτίθεται βλάσφημο, «συ είπας» του Ιησού.

Τέλος, μια φράση που προσωπικά δεν την έχω ακούσει, αλλά που την καταγράφει ο Δ. Λουκάτος, δείχνει μια ενδιαφέρουσα παρανόηση. Λέμε καμιά φορά, λέει ο Λουκάτος, στους φίλους μας «Βλέπω, είσαι ζεστός και θερμαινόμενος». Η φράση είναι παρμένη από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης, που αναφέρουν πως «Ην δε Σίμων Πέτρος εστώς και θερμαινόμενος». Η μετοχή «εστώς» ήταν ακατανόητη για τον λαϊκό άνθρωπο, ενώ με την προσθήκη του αρχικού ζ μετατράπηκε σε κάτι εύλογο και κατανοητό!

Κι άλλες φράσεις έχουν μπει στη φρασεολογία μας από τις μεγαλοβδομαδιάτικες λειτουργίες, όπως και μεμονωμένες λέξεις (π.χ. κουστωδία, ήμαρτον, τετέλεσται). 

........

left

✚✚✚✚✚✚✚✚

Μπορεί το Πάσχα να απέχει μόνο μια… ανάσα, ωστόσο μια γρήγορη αναφορά σε φράσεις που όλοι χρησιμοποιούμε σχεδόν καθημερινά, αποδεικνύει ότι στην ελληνική παράδοση η Μεγάλη Εβδομάδα δεν «εγκλωβίζεται» χρονικά τις ημέρες των Παθών, αλλά διαχέεται μέσα από διάφορες Ευαγγελικές φράσεις στην καθημερινότητα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Από την Κυριακή των Βαΐων και την πανηγυρική είσοδο του Ιησού, στην Ιερουσαλήμ », διατηρούμε στην καθημερινότητα τη φράση «μετά βαΐων και κλάδων» ελάχιστα παραφρασμένη από το κείμενο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: «Τη επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις απάντησιν αυτώ, και έκραζον ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». Σήμερα, η παραπάνω έκφραση ταυτίζεται με τη θερμή, έως αποθεωτική, με όλες τις τιμές υποδοχή που γίνεται σε κάποιον.

Συχνά αναφερόμαστε στις «μωρές παρθένες», εννοώντας όσους παριστάνουν τους αθώους, ή σ΄εκείνους που έμειναν «εκτός νυμφώνος», δηλαδή βγήκαν από το «παιχνίδι» ή ακόμα στο γνωστό «ιδού ο νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός» εννοώντας την απρόσμενη έλευση κάποιου. 

Με τις φράσεις αυτέ πρέπει να γνωρίζουμε ότι αναπαράγουμε αποσπάσματα της παραβολής των δέκα παρθένων, που διέσωσε ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ματθαίος και ακούμε τη Μεγάλη Τρίτη: «Μέσης δε νυκτός κραυγή γέγονεν’ ιδού ο νυμφίος έρχεται».

Τη Μεγάλη Τρίτη, ακούγεται και το μεγαλειώδες τροπάριο της Κασσιανής, ο πρώτος στίχος του οποίου «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για να χαρακτηρίσει κάποιον ή κάποια που μετανοεί για λάθη και αμαρτίες που έχει πράξει, ζητώντας συγγνώμη και μία δεύτερη ευκαιρία.

«Πριν αλέκτορα φωνήσαι», θα με αρνηθείς τρεις φορές, θα πει στον Απόστολο Πέτρο ο Ιησούς στη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου και θα δικαιωθεί μερικές ώρες μετά, όταν ο Πέτρος αρνείται τρεις φορές ότι τον γνωρίζει λέγοντας «ουκ οίδα αυτόν».
.......
Λίγο αργότερα ο Κύριος, σε μια προσωρινή στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας μπροστά στο επερχόμενο μαρτύριο, θα πει: «Απέλθετω απ΄εμού το ποτήριον τούτο», έκφραση την οποία χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα, όταν θέλουμε να αποφύγουμε σκληρές δοκιμασίες που θεωρούμε ότι δεν θα αντέξουμε.

«Μετά φανών και λαμπάδων» οδηγεί ο Ιούδας «…την σπείραν και εκ των αρχιερέων και των Φαρισαίων υπηρέτας» που συλλαμβάνουν τον Ιησού στο Όρος των Ελαιών. Το φιλί της προδοσίας, τα «τριάντα αργύρια» και το ίδιο το όνομα Ιούδας Ισκαριώτης αποτελούν διαχρονικά σύμβολα υποκρισίας, δολιότητας, αλλά, κυρίως, της απρόσμενης εκ των έσω προδοσίας.
.......
«Συ είπας», απαντά ο Ιησούς στην ειρωνική ερώτηση του ιερέα-δικαστή Του αν θεωρεί τον εαυτό Του Υιό του Θεού και ο Καϊάφας «διέρρηξε τα ιμάτιά του». Αυτή η φράση σήμερα σημαίνει ότι κάποιος κάνει το παν για να πείσει ότι έχει δίκιο ή κατηγορείται άδικα.
.....
Η κορύφωση του Θείου Δράματος με τη Σταύρωση μας προσφέρει άφθονο υλικό.
«Μη με σταυρώνεις» λέμε συχνά, μιλώντας για άσκοπη ταλαιπωρία, ενώ οι «σταυρωτήδες» που έβαλαν τα καρφιά στο σώμα του Χριστού, θεωρούνται διαχρονικά κοινωνικά απόκληροι.
.....
Η τελευταία φάση του Χριστού πάνω στο σταυρό «Πάτερ, άφες αυτοίς’ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως απόλυτη έκφραση μεγαλοψυχίας και συγχώρεσης απέναντι σε όσους μας έχουν βλάψει, ενώ το «επί ξύλου κρεμάμενος» χαρακτηρίζει τον εκτεθειμένο και ανίσχυρο στα προβλήματα της ζωής άνθρωπο.
.....

Λέγοντας «έχουσιν γνώσιν οι φύλακες», αναπαράγουμε τμήμα κυριακάτικων ψαλμών της Αναστάσεως που αναφέρεται στη φύλαξη του Σώματος του Ιησού από τους Ρωμαίους στρατιώτες, αλλά εννοούμε ότι, παρότι δεν το διατυμπανίζουμε, γνωρίζουμε καλά τι συμβαίνει.

Το νόημα δε της φράσης «άπιστος Θωμάς» παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο, ενώ το «Ανάστα ο Κύριος» ταυτίζεται με τον έντονο θόρυβο και τη φασαρία.

«Έγινε της Αναλήψεως» λέμε όταν συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα, ενώ, τέλος η κορυφαία λέξη που εμπεριέχει τη δικαίωση του Θείου Δράματος είναι αυτή της Αναστάσεως, που ταυτίζεται με τη λύτρωση, τη μεγάλη ψυχική χαρά και την απελευθέρωση από τα κάθε είδους δεσμά.

 

dogma

Εγκυκλο-παιδικά: Νάρδος (Nardostachys jatamansi): Ένα αρωματικό βότανο των ημερών του Πάσχα

Αυτές τις άγιες ημέρες του Πάσχα, ακούμε συχνότατα το όνομα του νάρδου, που προέρχεται από ένα εύθραυστο αρωματικό βότανο, το ρίζωμα του οποίου παράγει το πολύτιμο από τα αρχαιότατα χρόνια, έλαιο του νάρδου.

Nardostachys jatamansi
Αναφέρεται σε τρία κείμενα του Ευαγγελίου: στο κατά Μάρκον (14, 3-9) στο κατά Ματθαίον (26, 6-13) και σε κείμενο του αγαπημένου μαθητή του Χριστού, του Απόστολου Ιωάννη (12, 1-7).

Λοιπόν… έξι ημέρες πριν από το Πάσχα, ο Ιησούς πήγε στη Βηθανία, όπου βρισκόταν ο πρώτος που είχε επιστρέψει από το Βασίλειο των Νεκρών, ο Λάζαρος. Εκεί, προσφέρθηκε δείπνο προς τιμήν Του.
Το δείπνο έφτιαξε η Μάρθα και η Μαρία η αδελφή του Λαζάρου. «Ην δε ο Λάζαρος, εις ήν των ανακειμένων συν αυτώ».

Μαζί Του ήταν και ο Λάζαρος.

Τότε η Μαρία, λαβούσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου, ήλειψε τους πόδας του Ιησού, και εξέμαξε ταις θριξίν αυτής τους πόδας αυτού, η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου. (άπλωσε τα μαλλιά της και σκούπισε το μύρο από τα πόδια Του)

Μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της γλυκύτητας του ελαίου αυτού, όπου γέμισε ολόκληρο το σπίτι από την ευωδιά του όπως αναφέρεται.

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, που ήταν εκεί, είπε:
Γιατί να μην πουληθεί το μύρο αυτό 300 δηνάρια και να μην δοθεί στους φτωχούς; Τα 300 δηνάρια αντιστοιχούσαν τότε σε έξι μηνών εργασία από έναν εργάτη.

Ο Ιησούς τότε αποκρίθηκε:
Άφησε την. Αναλογίστηκε την ημέρα της ταφής μου και γι’ αυτό θέλησε να κάνει αυτό σε εμένα.
Από τότε ο νάρδος φέρνει πάντα στη θύμηση μας τη σκηνή αυτή της αγάπης και της ταπείνωσης η οποία αγγίζει το Θεό και προαναγγέλει την Ταφή του Ιησού.

Το έλαιο αυτό, συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα σε άλλα 57 αρωματικά και πολύτιμα φυτά, τα οποία χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του Αγίου Μύρου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, την ημέρα της Κυριακής των Βαΐων. Παρασκευάζεται εκεί και αποστέλλεται σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες ανά τον κόσμο.

Ο νάρδος, αναφέρεται και πολύ παλαιότερα, στο Άσμα Ασμάτων, το οποίο αποδίδεται στο βασιλιά Σολομώντα και βρέθηκε γραμμένο σε πάπυρο. 

«Αρωματικός νάρδος και κρόκος ανθούν εκεί, κανέλλα και κιννάμωμον και όλα τα δένδρα του Λιβάνου, η αρωματική σμύρνα, η αλόη και όλα τα εξαίρετα μύρα.»

Το άρωμα του αιθερίου ελαίου του νάρδου είναι θερμό, γήινο, γλυκόπικρο και ξυλώδες.

Ο νάρδος φύεται στα υψίπεδα του Νεπάλ και του Μπουτάν, αλλά και σε Κίνα και Ιαπωνία. Ανήκει στην οικογένεια των Valerianaceae δηλαδή της βαλεριάνας.
Όπως και η βαλεριάνα, χρησιμοποιείται στη σύγχρονη αρωματοθεραπεία για να καταπραΰνει τη νευρική ένταση και να ηρεμήσει την καρδιά. (ταχυκαρδία – αρρυθμία).
Καταπραΰνει επίσης βαθιές μορφές άγχους.

Ενεργειακά, φέρνει την αίσθηση της πίστης και της σταθερότητας. Βοηθά να αποδεχτούμε και να νοιώσουμε ευσπλαχνία. Θεραπεύει την απελπισία, τις αγωνίες μας και μας μεταφέρει στη γαλήνη του και τη ταπεινότητα του.

Ενεργώντας πάνω στην ενέργεια του ήπατος και κατ' επέκταση του αίματος, μπορεί να βοηθήσει κατά της ανεπάρκειας των ωοθηκών και κατά της αναιμίας. 

Ως βοηθητικό του ήπατος, συντελεί και στον καθαρισμό του δέρματος από δερματίτιδες και ψωρίαση.
Θεωρείται έλαιο μη τοξικό και μη ερεθιστικό.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Αγάπη: Η χαραμάδα της αιωνιότητας»

Η αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. 

Αγάπη είναι μια παρουσία. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. 

Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε -δύο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια...

Όλα τα φυτά, τα ζώα και τα πράγματα έχουν οικογενειακά χαρακτηριστικά και αντιγράφουν το ένα το άλλο. Υπάρχουν έντομα που μιμούνται φυτά και φυτά που μιμούνται έντομα ζώα που είναι σαν το νερό, σαν τους βράχους, σαν την άμμο της ερήμου, σαν το χιόνι, σαν τα δέντρα...

Καθετί στη φύση προσπαθεί να διαρρήξει τα ίδια του τα όρια. 

Όλα τα πλάσματα στον πιο κρυφό τους εαυτό και στα κατάβαθα της ύπαρξής τους πεινούν και διψούν για αγάπη....

Ernesto Cardenal 

Από το "Ωσαννά" στο "Σταυρωθήτω"

Για Σένα πήραμε, Χριστέ, σαν τα παιδιά
στα χέρια μας τα νικητήρια βάγια,

σαν τότε οπού στην εμπασιά της Άγιας της Πόλης,
από τ’ άδειο πια του Λάζαρου γυρνώντας 
        το μνημούρι,
του φοβερού θανάτου μας ελπιδοφόρος νικητής
και δωρητής φιλεύσπλαχνος του δώρου 
                            της ανάστασης,

γύρω σου κι ολοτρόγυρα

παιδιά φωνάζαν «Ωσαννά», βλογούσαν τ’ όνομά Σου,

τιμούσαν τον Πατέρα Σου που σ’ έστειλε κοντά μας.

Αξίωσέ μας, Δέσποτα Συ και της ζωής μας Κύριε,

μαζί μ’ εκείνα τα παιδιά, παιδιά κι εμείς δικά Σου,

αγαπημένα από Σε, φίλοι πιστοί κι αδέρφια Σου,

το «Ωσαννά», το «Δόξα Σοι» —για Σε που κατοικείς

στα ύψιστα του Ουρανού τα μέρη—

από καρδιά, από ψυχή και σκέψη 

                    και διάνοια

ολημερίς, ολονυχτίς να ανυμνολογούμε

κι ας παραστέκει, τώρα σαν πρώτα, 

        όχλος αχάριστος

με στόματα μαυρόψυχα που ουρλιάζουν

«Σταυρωθήτω».

Βασιλική Π. Δεδούση

Τα Τετράδια της Αμπάς

πρώτη ανάρτηση

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά…»

Στο παιδί μου

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

(Από την συλλογή «Ο στόχος», 1970)

 katiousa.gr

πρώτη ανάρτηση στο χαμομηλάκι

Αγκαλιά: Τα Είδη της και η Σημασία τους

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΕΣΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ
Εσείς, πόσες αγκαλιές κάνατε σήμερα; 

Το φυσικό άγγιγμα και οι αγκαλιές είναι από τα ομορφότερα πράγματα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο, σε κάθε ηλικία και επηρεάζουν τη διάθεση, την ψυχική αλλά και τη σωματική του υγεία.

Τι συμβαίνει όταν κάποιος δεν έχει αρκετές αγκαλιές στη ζωή του;
Επιστημονικές έρευνες σχετικά με τη σημασία της αγκαλιάς έχουν δείξει ότι τα ζώα που δεν είχαν αρκετή φυσική επαφή και ‘αγκάλιασμα’ με το είδος τους επιδείκνυαν επιθετική συμπεριφορά.
Αλλά και τα παιδιά που έχουν στερηθεί τη μητρική αγκαλιά –και όχι μόνο- κινδυνεύουν να έχουν περισσότερα προβλήματα στη συμπεριφορά, το συναίσθημα και την κοινωνική ζωή καθώς μεγαλώνουν. 

Παιδιά που μεγάλωσαν σε ορφανοτροφεία με καλές συνθήκες (καθαριότητα, φαγητό, και καλυμμένες βασικές ανάγκες), είχαν ψυχοκινητική καθυστέρηση, επειδή δεν είχαν αγκαλιές και συναισθηματικό δέσιμο με τα άτομα που τα φρόντιζαν.

Οι λόγοι που χρειαζόμαστε μια καλή αγκαλιά
Καταρχήν, το αγκάλιασμα δείχνει συναισθηματικό δέσιμο, νοιάξιμο, ψυχική εγγύτητα και ζεστασιά. Ποιος δε θέλει μια τέτοια θετική νότα στην καθημερινότητά του; 

Τώρα τα επιστημονικά ερευνητικά δεδομένα μας δείχνουν ότι οι αγκαλιές κάνουν καλό στην ψυχική και τη σωματική υγεία μας!

Το αγκάλιασμα μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα
Το θετικό συναίσθημα που συνοδεύει το αγκάλιασμα έρχεται από βαθιά μέσα μας, επειδή με την αγκαλιά εκκρίνονται ωκυτοκίνες, μια φυσική ορμόνη του οργανισμού που συνδέεται με το συναισθηματικό δέσιμο, τη σιγουριά και την ασφάλεια σε μια σχέση. Αυτό σημαίνει ότι ο ανθρώπινος οργανισμός βιολογικά είναι φτιαγμένος να ‘δένεται’ με άλλους ανθρώπους.

Τα μωρά που έχουν πάρει πολλές αγκαλιές μεγαλώνοντας γίνονται λιγότερο στρεσαρισμένοι ενήλικες

«Μην πάρεις αγκαλιά το μωρό που κλαίει, θα το κακομάθεις!» είναι μια συχνή παραίνεση προς νέους γονείς. 

 ΛΑΘΟΣ!!! 

Τα μωρά χρειάζονται την αγκαλιά του γονιού για να ηρεμήσουν, να αισθανθούν σιγουριά και ασφάλεια και να μεγαλώσουν και να γίνουν γερά παιδιά και ενήλικες. Πρόσφατη έρευνα στο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ Emory έδειξε ότι τόσο στα ποντικάκια όσο και στους ανθρώπους, η αφή και το αγκάλιασμα ήδη από τη μικρή ηλικία είναι πολύ σημαντικά για τη μείωση του στρες. Έτσι, τα μωρά που οι γονείς τους τα παρηγορούν με αγκαλίτσα, μεγαλώνοντας γίνονται ενήλικες που στρεσάρονται και αγχώνονται λιγότερο.

Το αγκάλιασμα μειώνει το στρες
Μια ζεστή αγκαλιά μπορεί να μειώσει την κορτιζόλη, την ορμόνη του στρες που παράγεται στο σώμα όταν το άτομο αισθάνεται πιεσμένο και στρεσαρισμένο. Το αγκάλιασμα προκαλεί χαλάρωση στο σώμα και στέλνει μηνύματα ηρεμίας στον εγκέφαλο, που με τη σειρά του τα μεταδίδει σε άλλα σημεία του σώματος, με αποτέλεσμα να μειώνεται το στρες, το άγχος, η αίσθηση της πίεσης και να αυξάνεται η ηρεμία του ατόμου.

Το αγκάλιασμα μειώνει την αρτηριακή πίεση
Το έντονο στρες συνδέεται και με υψηλή αρτηριακή πίεση. Όταν κανείς μειώνει το στρες του, στέλνει μήνυμα χαλάρωσης στο νευρικό του σύστημα και ταυτόχρονα μειώνει και την αρτηριακή του πίεση. Επίσης, η αίσθηση της αφής στο δέρμα ενεργοποιεί τα κύτταρα της πίεσης, που στέλνουν μήνυμα χαλάρωσης στην περιοχή του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης.

Το αγκάλιασμα κάνει καλό στην καρδιά
Εκτός που το αγκάλιασμα κάνει ψυχολογικά καλό στην καρδιά και τα συναισθήματα, αποτελεί επίσης και καλό γιατρικό! 

Σε πανεπιστημιακή έρευνα στις ΗΠΑ βρέθηκε ότι ζευγάρια που δεν αγκαλιάζονταν είχαν αυξημένο καρδιακό παλμό (ελαφριά ταχυκαρδία) σε σχέση με ζευγάρια που αγκαλιάζονταν συχνά.

Το αγκάλιασμα βοηθάει στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος
Στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science δημοσιεύτηκε πρόσφατα έρευνα που δείχνει ότι το αγκάλιασμα τονώνει το ανοσοποιητικό σύστημα. 

Έτσι, κάποιος που έχει συχνές αγκαλιές από αγαπημένα του πρόσωπα, έχει ζεστές σχέσεις και κοινωνική υποστήριξη, όταν αρρωστήσει έχει λιγότερα και μικρότερης έντασης συμπτώματα σε σχέση με κάποιον άλλον που δεν έχει συχνές αγκαλιές και κοντινές σχέσεις στη ζωή του

Το αγκάλιασμα μειώνει τους φόβους
Αγκαλιάζοντας ένα αγαπημένο πρόσωπο ή και ένα αγαπητό άψυχο αντικείμενο –όπως ένα αρκουδάκι- είναι αρκετό για να καταλαγιάσει τον φόβο των συμμετεχόντων σε πολλές έρευνες. 

 Ακόμα και ένα απλό άγγιγμα στο χέρι μεταξύ συζύγων έχει βρεθεί ότι μειώνει το φόβο των ιατρικών εξετάσεων.

Το αγκάλιασμα μειώνει το συναίσθημα της μοναξιάς
Το αγκάλιασμα και η φυσική επαφή με έναν άλλο άνθρωπο είναι σημαντικά για μικρούς και μεγάλους. 

Πανεπιστημιακή έρευνα του Ohio State University έδειξε ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο χρειάζεται αγκάλιασμα και φυσικό άγγιγμα από άλλους ανθρώπους, γιατί έτσι μειώνεται το συναίσθημα της μοναξιάς, αυξάνεται το συναίσθημα της συναισθηματικής ζεστασιάς και ‘δεσίματος’ και τα ψυχολογικά αυτά οφέλη συμβάλλουν στην ευεξία αλλά και την καλύτερη υγεία του ηλικιωμένου ατόμου.

Τα 7 είδη αγκαλιάς και η σημασία τους σε μια σχέση

Ανάλογα με το είδος του αγκαλιάσματος μεταξύ δύο ενηλίκων σε μια σχέση, μπορεί κανείς να συμπεράνει διάφορα πράγματα για το είδος της σχέσης που έχει και για το πώς ο/η σύντροφος βλέπει τη σχέση αυτή. 

Το φιλικό αγκάλιασμα

Όταν ο φίλος ή η φίλη σας έρχεται από δίπλα σας και σας αγκαλιάζει με το ένα χέρι ενώ με το άλλο σας δίνει ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη, το νόημα είναι «είμαστε φιλαράκια». 

Τέτοιου είδους αγκάλιασμα δεν έχει ερωτική σημασία, αλλά δηλώνει ζεστά συναισθήματα, νοιάξιμο, και μια όμορφη σχέση, που όμως δεν πρόκειται απαραιτήτως να γίνει ερωτική.

Το νυσταγμένο αγκάλιασμα

Αυτή η μαγική στιγμή, όταν δυο άνθρωποι είναι δίπλα-δίπλα και ο ένας γέρνει και αφήνει το κεφάλι του να ξεκουραστεί στον ώμο του άλλου, ενώ τα σώματα είναι αγκαλιασμένα… 

Όταν συμβαίνει αυτό το αγκάλιασμα σημαίνει ότι τα άτομα νιώθουν ασφάλεια μεταξύ τους, χαλαρώνουν και αφήνονται.

Το ευγενικό αγκάλιασμα

Ή αλλιώς, το τυπικό αγκάλιασμα, όπως όταν χαιρετάμε μια ηλικιωμένη θεία και δε βλέπουμε την ώρα να αποτραβηχτούμε! Τέτοιου είδους αγκάλιασμα γίνεται όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν και συνήθως οι συμμετέχοντες προσπαθούν να μην αγγίξουν ο ένας τον άλλον, ενώ διατηρούν ένα παγωμένο χαμόγελο στο πρόσωπό τους. 

 Τέτοιου είδους αγκάλιασμα μπορεί να συμβεί σε τυπικές σχέσεις ή σε πρώτο ραντεβού μεταξύ ντροπαλών ατόμων.

Το σφιχτό αγκάλιασμα της αρκούδας

Να ένα αυθεντικό, ζεστό, σφιχτό, γεμάτο νόημα αγκάλιασμα! 

 Όταν δυο άνθρωποι που έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλον και έχουν καιρό να βρεθούν ή έχουν επιθυμήσει ο ένας τον άλλον και τελικά βρίσκονται, δε θέλουν να αφήσουν ο ένας τον άλλον! 

Ανοίγει καθένας την αγκαλιά του και περικλείει μέσα της το άλλο άτομο, σφίγγοντας! 

Τα χαμόγελα και των δύο συμμετεχόντων είναι λαμπερά, ζωντανά και φωτίζουν τα πρόσωπά τους!

Το γρήγορο αγκάλιασμα

Ξέρετε το γρήγορο αγκάλιασμα με πεταχτά φιλιά στον αέρα, σταυρωτά στα μάγουλα, που την επόμενη στιγμή τελειώνει και καθένας στρέφεται στη μεριά του; 

Αυτό το είδος αγκαλιάσματος δείχνει τη χαρά των ανθρώπων που συναντιούνται, διασταυρώνονται τα μονοπάτια τους, αλλά δείχνει επίσης και ότι καθένας είναι απασχολημένος με τα δικά του και θέλει να επιστρέψει σε αυτά.

Το παγωμένο αγκάλιασμα

Το χειρότερο είδος αγκαλιάσματος: 

όταν αγκαλιάζουμε κάποιον και ο άλλος παραμένει παγωμένος και σαν άγαλμα, οπότε ούτε δεν το ανταποδίδει ούτε και το ευχαριστιέται. 

Σε αυτή την περίπτωση αναρωτηθείτε τι πάει στραβά με το κρύο αυτό άτομο.

Το αγαπησιάρικο αγκάλιασμα

Αγκαλίτσα στον καναπέ, στο σινεμά, σε ένα παγκάκι, ένα ζευγάρι αγαπημένο που χάνεται ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και νιώθει όοοομορφα… 

Ένα συναισθηματικό αγκάλιασμα που στέλνει το μήνυμα «σε αγαπώ, σε νοιάζομαι, νιώθω υπέροχα μαζί σου!».

greekpsychologypages

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μακρυγιάννης: Ο Ήλιος εβασίλεψε...

Το τραγούδι το έγραψε ο Γιάννης Μακρυγιάννης, όταν έβλεπε τους Τούρκους να σκοτώνουν τους Έλληνες στην Αθήνα.

.Ο Ήλιος εβασίλεψε,

-Έλληνα μου, βασίλεψε-
και το Φεγγάρι εχάθη
κι ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά την Πούλια,
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.

Γυρίζει ο Ήλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει:
«Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ' σα γυναικεία κλάματα κι αντρών τα μοιργιολόγια
γι' αυτά τα 'ρωικά κορμιά στον κάμπο ξαπλωμένα,
και μες στο αίμα το πολύ είν' όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγανε στον Αδη, τα καημένα».

Έχεις; Δώσε! Νιώθεις; Μοιράσου! Μπορείς; Βοήθησε! Διαφωνείς; Φώναξε!

Πόσους ανθρώπους που σε είχαν ανάγκη προσπέρασες;

Πόσες φορές έκλεισες τα μάτια σου και σιώπησες σε όσα συνέβαιναν γύρω σου; 

Πόσες φορές έκανες πράξη τον εθελοντισμό που κηρύττεις στους άλλους; 

Συνήθισες να προσπερνάς, να σιωπάς, να αδρανείς, να τα θεωρείς όλους και όλα δεδομένα αλλά και να αναβάλλεις. Αναβάλλεις πολλά και ανάμεσα σε αυτά και το πιο σημαντικό, να νιώσεις άνθρωπος. Μπορεί στα λόγια και στις ιδέες να είναι όλα σωστά. Στις πράξεις όμως, σε αυτές που εκπνέουν πριν καν γίνουν πραγματικότητα, εκεί κρύβεται η ανθρωπιά σου. 

Συνήθεια είναι όλα γύρω μας και δυστυχώς σε κατάπιε και δεν έμεινε ούτε ίχνος από τις ιδέες, τα ιδανικά, την ανθρωπιά σου, το εγώ σου. Σκιές, αυτό είναι οι άνθρωποι για σένα, ή τουλάχιστον αυτό έγιναν. Βουβές σκιές που έχουν τόσα πολλά να σου πουν και εσύ απλά προσπερνάς χωρίς να ακούσεις τίποτα. Σκιές που πνίγονται στην άβυσσο της απανθρωπιάς και εσύ δεν απλώνεις το χέρι σου να τις γλιτώσεις. Πολλές φορές ούτε καν γυρνάς να κοιτάξεις, απλά γυρνάς το κεφάλι σου και συνεχίζεις τη νωθρή πορεία που άλλοι χάραξαν για σένα. Αδιαφορία, φόβος ή απλά συνήθεια; Κάτι σε κρατάει πάντως σε απόσταση από τους συνανθρώπους σου. Είσαι κοντά τους αλλά ποτέ δίπλα τους.

Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια. Δε σου αρέσει ο χρόνος που πέρασε, μισείς τον κόσμο που ζεις και πιστεύεις ότι στην εκπνοή του χρόνου όλα θα αλλάξουν. Ο χρόνος αλλάζει και εσύ περιμένεις μετά τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα όλα να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Πάντα όμως στο τέλος συνειδητοποιείς ότι απλά όλα συνεχίζουν από εκεί ακριβώς που πάγωσαν στην εκπνοή του χρόνου. Ίδια πορεία, ίδια προβλήματα και ένα καλά κρυμμένο κενό να σου θυμίζει αυτό που θα ήθελες να ήσουν εσύ, ο διπλανός σου, ο κόσμος σου γενικότερα.

Ξέρεις γιατί τίποτα δεν αλλάζει; 

Γιατί δεν αλλάζεις εσύ πρώτα. Μηχανικά ζούσες και πριν, μηχανικά θα ζεις και αυτόν το χρόνο. Συνήθισες στην τεχνητή αναπνοή, αλλά η ζωή είναι καρδιοχτύπια. Πώς λοιπόν θα μιλήσεις για ανθρωπιά, αφού και εσύ ο ίδιος λησμόνησες να είσαι άνθρωπος;

Κάτω από τη νεκρωμένη σου επιφάνεια χτυπάει ακόμα μια καρδιά που πονάει κάθε φορά που βλέπει το άδικο και την απανθρωπιά. Το στόμα σου μπορεί να σιωπά, οι λέξεις μπορεί να νεκρώνουν και το σώμα σου να παγώνει. Εκεί όμως, στο βάθος υπάρχει ακόμα κάτι που σου θυμίζει να αισθάνεσαι, να βοηθάς, να μοιράζεσαι και να νοιάζεσαι. Εκεί κρύβεται το έναυσμα που έψαχνες για να κάνεις μια φορά πράξη αυτό που περιοριζόταν στους κόλπους της πεζής κοσμοθεωρίας σου. Η ανθρώπινη λαιμαργία και ο εγωισμός προσπαθούν να σκεπάσουν αυτόν τον ήχο, όμως αυτή αντιστέκεται και συνεχίζει να χτυπά. Αυτή εμποδίζει το τέρας που κρύβεται μέσα σου να φανερωθεί. Άκουσε τη λοιπόν για μια φορά και κάνε πραγματικότητα όσα αυτή προστάζει αλλά αδυνατεί να κάνει πράξη.

Έχεις; Δώσε! 

Νιώθεις; Μοιράσου! 

Μπορείς; Βοήθησε! 

Διαφωνείς; Φώναξε!

Κάνε ό,τι περνάει από τα χέρια σου, απλά μη λησμονήσεις να νιώσεις. Πάντα να εύχεσαι για μια αλλαγή, ένα ζευγάρι φτερά και αγάπη. Μια αλλαγή δική σου, ένα ζευγάρι φτερά για να πετάξεις μακριά από την απανθρωπιά του σήμερα και μια υπερβολική δόση αγάπης για να δώσεις, για να μοιραστείς, για να νιώσεις άνθρωπος.

Σοφία Καλπαζίδου
Eπιμέλεια Κειμένου: Μυρτώ Τσιτσιδάκη

pillowfights