Ας πούμε "Καληνύχτα" με ένα νοσταλγικό τραγούδι...

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες,
που παίζαμε σπιτάκια, που πετάγαμε μπαλόνια,
σχολειό δημοτικό, κοπάνα και κρυφτό
κούρεμα γλόμπος και κοντά τα παντελόνια..

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες,
που λέγαμε τα κάλαντα και τρέχαμε στα χιόνια,
κρυμμένο το γλυκό, ο νους μας στο κακό
κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν τα χρόνια...

Ακόμα σαν ν' ακούω τη μαμά μου
"να 'ρθεις νωρίς"
"μην πας μακρυά"
και "να προσέχεις"...
Έξω απ' την πόρτα τώρα γράφει τ' όνομά μου
και στο ταμπλό του αμαξιού
"μπαμπά μην τρέχεις"
Θαρρώ πως ήταν χθες
Θαρρώ πως ήταν χθες...

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που βγαίναμε τις νύχτες και ρημάζαμε τα φρούτα
στα χέρια γρατζουνιές, στα πόδια μελανιές
κι όταν αργούσα μου τις βρέχαν με τη σκούπα..

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που μάθαινα ποδήλατο, που κράταγα σφεντόνα,
αγάπες παιδικές στις πέρα γειτονιές
κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρώνα...

Μπαμπά μην τρέχεις - Γιάννης Μηλιώκας
Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας

Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας, από τον «Μενέξενο» του Πλάτωνα

Μετάφραση
    … πρέ­πει λοι­πόν εν­θυ­μού­με­νοι τα λό­για μας, να ε­κτε­λεί­τε με αν­δρεί­α το έρ­γο σας, έ­στω και αν ε­πι­δί­δε­σθε σε άλ­λη πα­ρά σε πο­λε­μι­κή α­σχο­λί­α, και να ξέ­ρε­τε, ό­τι ο πλού­τος που α­πο­κτή­θη­κε με α­ναν­δρί­α δεν φέρ­νει ευ­τυ­χί­α σ’ αυ­τόν που τον κα­τέ­χει. Για­τί αυ­τός πλου­τί­ζει για άλ­λον και ό­χι για τον ε­αυ­τό του. 

    Ού­τε το σω­μα­τι­κό κάλ­λος και η δύ­να­μη φαί­νον­ται να έ­χουν την α­ξί­α που τους αρ­μό­ζει, ό­ταν εί­ναι προ­σόν­τα ε­νός δει­λού, αλ­λά α­πε­ναν­τί­ας κά­νουν πα­ρα­φω­νί­α και α­πο­κα­λύ­πτουν πε­ρισ­σό­τε­ρο το ε­λάτ­τω­μα και ξε­σκε­πά­ζουν τη δει­λί­α. 

    Και κά­θε πνευ­μα­τι­κή ε­πί­δο­ση, ό­ταν χω­ρί­ζε­ται α­πό τη δι­και­ο­σύ­νη και την άλ­λη α­ρε­τή, φαί­νε­ται πα­νουρ­γί­α και ό­χι σο­φί­α. 

    Γι’ αυ­τό να προ­σπα­θεί­τε και στα πρώ­τα και στα τε­λευ­ταί­α και σε ό­λη σας τη ζω­ή να στρέ­φε­τε ό­λη την προ­θυ­μί­α με ό­λους τους τρό­πους σε αυ­τό: πώς να ξε­πε­ρά­σε­τε και ε­μάς και τους προ­γό­νους στην δό­ξα. Αλ­λι­ώς, να ξέ­ρε­τε ό­τι, αν ε­μείς σας ξε­περ­νά­με στην α­ρε­τή, αυ­τή η υ­πε­ρο­χή μας μας δί­νει ντρο­πή, ε­νώ αν εί­μα­στε κα­τώ­τε­ροί σας, αυ­τό μας κά­νει ευ­τυ­χι­σμέ­νους.

Αρχαίο κείμενο
…χρὴ οὖν με­μνη­μέ­νους τῶν ἡ­με­τέ­ρων λό­γων, ἐ­άν τι καὶ ἄλ­λο ἀ­σκῆ­τε, ἀ­σκεῖν με­τ' ἀ­ρε­τῆς, εἰ­δό­τας ὅ­τι το­ύ­του λει­πό­με­να πάν­τα καὶ κτή­μα­τα καὶ ἐ­πι­τη­δε­ύ­μα­τα αἰ­σχρὰ καὶ κα­κά. οὔ­τε γὰρ πλοῦ­τος κάλ­λος φέ­ρει τῷ κε­κτη­μέ­νῳ με­τ' ἀ­ναν­δρί­ας –ἄλ­λῳ γὰρ ὁ τοι­οῦ­τος πλου­τεῖ καὶ οὐχ ἑ­αυ­τῷ– οὔ­τε σώ­μα­τος κάλ­λος καὶ ἰ­σχὺς δει­λῷ καὶ κα­κῷ συ­νοι­κοῦν­τα πρέ­πον­τα φα­ί­νε­ται ἀλ­λ' ἀ­πρε­πῆ, καὶ ἐ­πι­φα­νέ­στε­ρον ποι­εῖ τὸν ἔ­χον­τα καὶ ἐκ­φα­ί­νει τὴν δει­λί­αν· πᾶ­σά τε ἐ­πι­στή­μη χω­ρι­ζο­μέ­νη δι­και­ο­σύ­νης καὶ τῆς ἄλ­λης ἀ­ρε­τῆς πα­νουρ­γί­α, οὐ σο­φί­α φα­ί­νε­ται. ὧν ἕ­νε­κα καὶ πρῶ­τον καὶ ὕ­στα­τον καὶ διὰ παν­τὸς πᾶ­σαν πάν­τως προ­θυ­μί­αν πει­ρᾶ­σθε ἔ­χειν ὅ­πως μά­λι­στα μὲν ὑ­περ­βα­λεῖ­σθε καὶ ἡ­μᾶς καὶ τοὺς πρό­σθεν εὐ­κλε­ί­ᾳ· εἰ δὲ μή, ἴ­στε ὡς ἡ­μῖν, ἂν μὲν νι­κῶ­μεν ὑ­μᾶς ἀ­ρε­τῇ, ἡ νί­κη αἰ­σχύ­νην φέ­ρει, ἡ δὲ ἧτ­τα, ἐ­ὰν ἡτ­τώ­με­θα, εὐ­δαι­μο­νί­αν.                                             

Πλάτωνος, «Μενέξενος» 347a

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«... και δεν έζησαν ούτε αυτοί καλά, ούτε εμείς καλύτερα»

Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τα παραμύθια. 

Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό λιθαράκι από όλους για να αλλάξουμε τον κόσμο!

Όταν ήμασταν παιδιά, οι μεγαλύτεροι συνήθιζαν να μας διηγούνται παραμύθια όπου πάντα στο τέλος νικούσε η ευγένεια, η γενναιοδωρία και η αγάπη. Ο πρίγκιπας έσωζε την πριγκίπισσα, η Σταχτοπούτα έβρισκε το γοβάκι της και ο λύκος δεν ζούσε για να χορτάσει…

Στην πραγματικότητα όμως, πώς να παραλληλίσεις ένα παραμύθι με τη ζωή;
Πώς να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι η αδικία και η κακία δεν τιμωρούνται πάντα;
Ότι την Σταχτοπούτα δεν τη βοήθησε κανείς να πάει στον χορό;
Ότι η μητριά της παρέμεινε σκληρή και άκαρδη;

Και μιας που είπα άκαρδη, ας σου μιλήσω και για έναν πρίγκιπα βάναυσο και αιμοδιψή που δεν άλλαξε ποτέ τις βαρβαρότητες του απέναντι στους ανθρώπους. Συσπειρώθηκε με όλες τις κακές μάγισσες και με μάγια και ξόρκια μάγεψαν τα μυαλά μεγάλων ηγετών και σκόρπισαν στον κόσμο απελπισία, φόβο και πόνο.

Μέχρι και σήμερα μένει σκληρός και άκαρδος, ο Πόλεμος.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι ένα γνωστό παραμύθι αλλά μια φρικτή πραγματική ιστορία γνωστή σε όλους. Ο πόλεμος, ναι..

Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του και ένα κοινό πληγωμένο, ξεχασμένο από νεράιδες και ξωτικά. Χωρίς μαγικά φίλτρα και υπεράνθρωπες δυνάμεις. Γιατί ό, τι χάνεται, χάνεται.

Δεν μπορείς να ανοίξεις την κοιλιά του λύκου και να σώσεις όσους χάθηκαν…

Και όσοι προλάβουν, ίσως καταφέρουν να ξεφύγουν, άλλοι πάλι δεν θα τα καταφέρουν ενώ άλλοι θα μείνουν και κάποιοι – όλοι μας θα κοιτάμε αμέτοχοι μια ακόμη θυσία της ανθρώπινης υπόστασης στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας.

Όχι, δεν μας τα είπαν καλά! Ο λύκος ξεγέλασε την κοκκινοσκουφίτσα και ύστερα χάθηκε μαζί της. 

Κανένας κυνηγός δεν την έσωσε, όπως και κανένας δεν σώζει την ανθρωπότητα με αποφάσεις που στιγματίζουν ανεπανόρθωτα την ψυχή ενός μικρού παιδιού που ακόμη προσπαθεί να καταλάβει πως η χιονάτη συνάντησε τους συμπονετικούς νάνους και την βοήθησαν σε αντάλλαγμα της καλοσύνης της.

Αδικία να ζει κάποιος σε μια κοινωνία με άνισες ευκαιρίες και άνιση μεταχείριση.

Και ας συνεχίσει το παραμύθι να αφηγείται ότι πάντα επιβραβεύονται οι καλοί με πολυτελή γοβάκια και ονειρεμένη ζωή.

Πόλεμος, ναι…

Τρέχουν οι άνθρωποι να σωθούν, παλεύουν  για την πατρίδα τους αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα και ας λένε ότι το φιλί του πρίγκιπα γεμάτο από αγάπη ξύπνησε την ωραία κοιμωμένη. Και ας λένε ότι τα δηλητηριώδη μήλα έχουν πάντα αντίδοτο.

O πόλεμος στάζει δηλητήριο στις καρδιές αθώων ανθρώπων και παιδιών που τους αφηγήθηκαν ότι το αντίδοτο αξίζει πάντα στους καλούς και ενάρετους…

Φτάνει!

Για πόσο καιρό ακόμη θα διηγούμαστε παραμύθια στα παιδιά μας που έχασαν το νόημα τους στο πέρασμα του χρόνου;

Για πόσο καιρό ακόμη θα παρακολουθούμε ατάλαντους θεατρίνους να παριστάνουν τους ηθοποιούς στα παραμύθια που αγαπάμε αλλάζοντας τους ρόλους και αλλοιώνοντας τους χαρακτήρες τους;

Αρκετά!

Με πίστη, αγάπη και πάθος θα δώσουμε την πιο μεγάλη μάχη  και θα ανασύρουμε την κλονισμένη εμπιστοσύνη μας στη ζωή και στους ανθρώπους. Θα πιστέψουμε ξανά στην καλοσύνη και στην ομορφιά αυτού του κόσμου και οι αγαπημένοι μας παραμυθάδες θα καμαρώνουν που δεν χάσαμε την ελπίδα και τα όνειρα μας.

Θα λύσουμε τα ξόρκια του πολέμου και θα αφήσουμε τους ήρωες μας αλώβητους  να ξαναπάρουνε τη θέση τους στα παραμύθια που αγαπάμε…

Γιατί, όταν πιστεύεις ακόμη στα παραμύθια όπως τα άκουσες μικρός, σημαίνει ότι πιστεύεις ακόμη στην ανιδιοτελή αγάπη,  στην ειρήνη και στα θαύματα.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουμε τα παραμύθια.

Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό λιθαράκι από όλους για να αλλάξουμε τον κόσμο!

Τσουλάκου Άννα

 

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι