Πριν ξεκινήσεις να πας στον ψυχολόγο...

Πριν ξεκινήσεις να πας στον ψυχολόγο, φρόντισε να βρεις χρόνο για να ξεκουραστείς. Χρόνο να χαλαρώσεις. 

Όχι μόνο για μια ή δυο φορές. Καθημερινά. Συνέχεια. 

Βάλτο στο πρόγραμμα σου.

Ξεκίνα να τρως καλύτερα. Πιο υγιεινά. 

Και μην παραλείπεις κανένα γεύμα.

Φρόντιζε να είναι ο χώρος σου συνέχεια καθαρός. Τακτοποιημένος. Να νιώθεις όμορφα στο περιβάλλον όπου ζεις.

Πριν ξεκινήσεις να πας στον ψυχολόγο, ξεκίνα να αθλείσαι. 

Να περπατάς. Να δουλεύεις λίγο χειρωνακτικά την κάθε μέρα.

Πριν ξεκινήσεις να πας στον ψυχολόγο, φρόντισε να μιλήσεις, να βγάλεις από μέσα σου όλα αυτά που σε ενοχλούν. 

Αυτά που σε πειράζουν. Αλλά να πεις και όλα τα καλά, τα  "σ’ αγαπώ", τα "ευχαριστώ", που έχεις κρατημένα.

Πριν ξεκινήσεις να πας στον ψυχολόγο, συγχώρεσε. Αυτούς που σε πλήγωσαν. Κάνε έστω μια αρχή…

Τέλος, δες τα λάθη που έχεις κάνει εσύ. Κατάματα. 

Χωρίς αναστολές. Δες τα, παραδέξου τα, και ζήτα συγγνώμη, για όσα έσφαλλες, από Θεό και από ανθρώπους…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αλλάζουν οι άνθρωποι; Ναι, αν πονέσουν ή αγαπηθούν πολύ!

Υπάρχουν πολλά αξιώματα. Κάποια εκ πείρας αυταπόδεικτα, κάποια άλλα πιο φθαρτά. Τα πρώτα σε θυμώνουν, γιατί είναι η φύση τους αυταρχική κι απαιτούν να τα δεχτείς, χωρίς πολλά πάρε-δώσε. Τ’ άλλα, ευτυχώς, τα στήνεις στον τοίχο και τα σημαδεύεις με την επιμονή σου.

Από εκείνο το «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» μέχρι το χρόνο που τα πάντα θεραπεύει, φτάνουμε εκεί που λένε, πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αλήθεια είναι. Οι άνθρωποι αλλάζουν μονάχα δύσκολα και ποτέ αναίμακτα. Αλλάζουν προς το καλό και συχνότερα προς το κακό. Αλλάζουνε με μια σφαλιάρα της ζωής ή μ’ ένα χάδι γιατρειάς. Κι αλλάζουνε στα σίγουρα, εκείνοι που αγαπήθηκαν ή πόνεσαν πολύ.

Ο πόνος είναι δάσκαλος, αξίωμα κι αυτό, που σου μαθαίνει μια αλλιώτικη αλφαβήτα. Από το «α» της αγάπης, σε πάει στο «π» της προδοσίας, με μια ειρωνική στάση στο «ε» της εμπιστοσύνης, έτσι, για να δεις τι είχες κι έχασες. Πόνος που σε ρημάζει και που αν τον ζήσεις μια φορά, τρέμεις ίσως για πάντα. Φοβάσαι μήπως κάνει και σ’ επισκεφτεί ξανά, είναι χλωμό, λες, ν’ αντέξεις δεύτερη φορά την παρέα του. Εκεί, σ’ αυτό το πάντρεμα του πόνου με το φόβο, γεννιέται η αλλαγή σου. Σε ποιον να παραδοθείς και ποιον να πιστέψεις, έχοντάς τον να καραδοκεί για ένα ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα;

Αμύνεσαι, λοιπόν, με μια επίθεση στον ίδιο σου τον εαυτό. Του αλλάζεις κάθε τρωτό σημείο, του ακονίζεις τις σκουριασμένες άμυνες, του φοράς και μια πανοπλία για τ’ άτιμα τα βέλη του έρωτα, κι έτοιμος. Ένας άλλος εαυτός, εκπαιδευμένος να μην πονάει και να μη νιώθει, φυσικά.

Είναι διπολικός, όμως, ο πόνος. Απ’ τη μια μπορεί να σε τσακίσει, απ’ την άλλη να σε λυτρώσει. Όταν πονέσεις για κάποιον που άφησες άδικα να φύγει ανεπιστρεπτί απ’ τη ζωή σου, και πάλι αλλάζεις. Πληρώνοντας το τίμημα, αν μη τι άλλο μετανιώνεις κι επαναπροσδιορίζεις. Και πάλι θα περάσεις δια πυρός και σιδήρου, με τη διαφορά ότι μέσα απ’ τα λάθη σου, εσύ θα φύγεις αγκαζέ με το σωστό.

Τη συγκλονιστική, όμως, αλλαγή, εκείνη την όμορφη, που τη βλέπεις ν’ ανθίζει τους ανθρώπους και να εξημερώνει τ’ αγρίμια, μόνο η αγάπη μπορεί να τη φέρει. Μόνο η υπερβολική αγάπη μπορεί να γιατρέψει και τις βαθύτερες πληγές, με τρόπο τέτοιο, που να μη φαίνεται μετά ούτε σημάδι.

Οι αγάπες του κιλού θα προσπαθήσουν να κολλήσουν τα σπασμένα σου, όπως-όπως. Οι λίγες και πραγματικές, θα τα λιώσουν στη θέρμη τους και θα τα δημιουργήσουν απ’ την αρχή. Θα καταφέρουν με τον καιρό να σ’ εξημερώσουν και πάλι, να σε γλυκάνουν και να σ’ αναστήσουν. Ποτέ δε θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν, όπως κι οι προηγούμενες, δε θα σε βρουν ποτέ όπως σ’ άφησαν.

Πάντα θα υπάρχουν κι ανεπίδεκτοι, στην αγάπη, αλλά και στον πόνο. Άνθρωποι που ούτε γιατρεύτηκαν, αλλά ούτε και μετάνιωσαν ποτέ πραγματικά. Όση στοργή κι αν πήραν, όσο πόνο κι αν ένιωσαν. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί, πιθανό να μην μπορούν ν’ αλλάξουν ποτέ. Κι αν ακόμα αλλάξουν, εσύ δε θα ‘σαι εκεί για να το δεις.

Ιωάννα Κακούρη 

www.pillowfights.gr
enallaktikidrasi

Όταν η Αγάπη είναι Γνήσια, δεν εξουσιάζει, δεν απαιτεί...

Η ώριμη αγάπη ανοίγει φτερά, κοιτάζει ορίζοντες, απελευθερώνει. Νικά τα πάθη δίνει ασφάλεια, φροντίδα προστασία. 

Η ώριμη αγάπη δεν κοιτάζει πίσω στο παρελθόν, βλέπει αισιόδοξα το μέλλον. 

Ανιδιοτέλεια και σεβασμός, λέξεις κλειδιά για την κατανόηση της ώριμης αγάπης.

Αγαπώ με ωριμότητα σημαίνει να μπορείς να δίνεις χώρο και χρόνο στις επιθυμίες του αλλού, σημαίνει να σέβεσαι τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του, αγαπώ με ωριμότητα σημαίνει να μπορείς να κοιτάς βαθιά την ψυχή του ανθρώπου και να μην μένεις στο προφανές. 

Αναγνωρίζοντας τα πραγματικά χαρίσματα του άλλου τον βοηθάς να εκδηλώσει τον καλό του εαυτό και να εξελιχθεί, τον αποτρέπεις από εμμονές προσκόλλησης του παρελθόντος, με λίγα λόγια, του δείχνεις τα φτερά για να πετάξει.

Όταν η αγάπη είναι γνήσια ο άνθρωπος ημερεύει, ισορροπεί καθώς η αποδοχή, η ενθάρρυνση και η εμπιστοσύνη γεμίζουν το σώμα του με ενδορφίνες η αλλιώς ορμόνες της αγάπης. 

Όλοι μας έχουμε την ανάγκη της αποδοχής από τους άλλους, πολλές φορές μάλιστα η ανάγκη αυτή τείνει να είναι μεγαλύτερη από τα πρόσωπα που έχουμε πιο κοντά μας. Είναι μια αμφίδρομη ανάγκη φυσικά αφού οι δεσμοί της οικογένειας είναι πιο έντονοι απ' ό,τι με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας.
(...)

Η αληθινή αγάπη δεν είναι εμπόρευμα, δεν εξαγοράζεται, ούτε πουλιέται. Η αληθινή αγάπη δεν φορά αλυσίδες στο λαιμό κανενός για να τον κρατήσει, δεν εξουσιάζει και δεν απαιτεί.

Πολλές φορές μπερδεύουμε την αγάπη με τη χειραγώγηση. Αυτό μπορεί να γίνει είτε σκόπιμα οπότε είναι και κατακριτέο, είτε ασυναίσθητα. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο άδικο. 

Έχω ακούσει πολλές φορές γονείς να λένε – Για σένα δουλεύω, για σένα έχω αφήσει τον εαυτό μου, γιατί σε αγαπώ και όλα τα κάνω για να μεγαλώσεις εσύ σωστά.... η γνωστή κλάψα που ουδεμία σχέση έχει με την αληθινή ώριμη αγάπη. 

Κανένα παιδί δεν ζήτησε από τον γονιό του να γίνει δυστυχής για να είναι ευτυχισμένο αυτό. Αντίθετα τα ευτυχισμένα παιδιά έχουν χαρούμενους γονείς. 

Κανένα παιδί δεν ζήτησε από τον γονιό του να θυσιαστεί για να είναι εκείνο καλά. Και πιστέψτε με τα παιδιά ενστικτωδώς έχουν πιο ισχυρή αντίληψη της αγάπης, μα φυσικά γιατί η ψυχή τους είναι ακόμα αγνή.

Όταν αγαπώ δεν χειραγωγώ, όταν αγαπώ προστατεύω, φροντίζω, (συν)αισθάνομαι, συμπονώ. 

Η επίκριση, ο χλευασμός καθώς και η υποτίμηση δεν ταυτίζονται με την ώριμη αγάπη. 

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας υποβιβάζει και να μας υποτιμά, ο καθένας μας είναι εξίσου χαρισματικός με τον άλλο σε διαφορετικά πλαίσια. 

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αξίζει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ας μάθουμε λοιπόν να το κάνουμε σωστά και με πραότητα, γιατί ίσως έτσι διαπιστώσουμε πως όλοι είμαστε ίσοι και όλοι αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον.
(...)

Νικολέττα Παντελάκη

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι