Sunday 8 May 2022

Νίκος Γ. Παπασημακόπουλος - Μάνα και παιδί

Ευλογημένη, ιερή, 
για τη γυναίκα η στιγμή 
που γίνεται Μητέρα.
Όταν γεννάει ένα παιδί, 
παίρνει σκυτάλη τη ζωή 
απ' του Θεού τα χέρια. 
Στον κόρφο της τον απαλό, 
-όλος ο κόσμος- το μωρό, 
σαν το δεντρί με τον κισσό, 
κολλάει στο κορμί της 
και πίνει από το αίμα της 
και παίρνει απ' την ψυχή της. 

Σαν μεγαλώσει, μιαν αυγή 
δίνει στη Μάνα ένα φιλί 
και φεύγει μακριά της, 
'κείνη του λέει «στο Καλό», 
το βλέπει πάντα σαν μωρό 
και το 'χει στην καρδιά της 

στίχοι, μελωδία, ερμηνεία:
Νίκος Γ. Παπασημακόπουλος


δημιουργία video: Το Χαμομηλάκι

Η μάνα είναι σαν το αλάτι.

«Θα πεθάνω και θα δω τι θα κάνετε» έλεγε η μάνα μου. Γελούσαμε. Γελούσε κι αυτή. Γιατί στα αστεία το έλεγε. «Έβαλες πάλι τη κασέτα μάνα» της πείραζε ο αδερφός μου. «Ναι βρε γυναίκα» σιγοντάριζε ο πατέρας μου. Και να τα γέλια. Και να τα πειράγματα. Και πιο πολύ απ’ όλους γελούσε εκείνη.

Γιατί τέτοια ήταν η μάνα μου. Ένας άνθρωπος πράος, ήρεμος, γελαστός, εκεί για όλους και τίποτα για την ίδια. Αν ζούσε στο σήμερα, θα ήταν σαν ένα είδος καρέτα καρέτα. Σαν εξωτικό πουλί που το βλέπεις μόνο στις φωτογραφίες, για να σιγουρευτείς ότι υπάρχει δηλαδή.

«Θα πεθάνω και θα δω τι θα κάνετε» έλεγε σαν να έφτυνε κατάμουτρα τον θάνατο. Σαν να τον ξόρκιζε. Σαν να του έλεγε «καλά βλακείες λέω, εγώ θα ζήσω 1000 χρόνια».

Και τελικά έφυγε η μάνα μου, όπως μας το ‘χε τάξει στα αστεία, αλλά τώρα σοβαρολογούσε. Με πήρε καιρό να νιώσω στο πετσί μου τη σοβαρότητα του πράγματος. Πέρασα αυτό το κλασικό στάδιο άρνησης, που φέρεσαι σαν να μην συνέβη σε σένα, που φαντάζεσαι ότι η μάνα πήγε ταξίδι στην Ξάνθη να δει την αδερφή της, απλά κάθισε λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.

Και ζούσα με το να την περιμένω να έρθει από την Ξάνθη. Αυτό είχα πλάσει στο κεφάλι μου για να επιβιώσω. Αλλά όταν το μυαλό πάει να παίξει τερτίπια στην καρδιά, ή που «σαλεύει» γιατί αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, ή μένει στη θέση του και την αντιμετωπίζει τελικά.

Και την αντιμετώπισα. Και κατέρρευσα. Με χρονοκαθυστέρηση.

Μου έλειπε η μάνα μου. Μου έλειπε με έναν τρόπο εγωιστικό. Μου έλειπαν όλα αυτά που εγώ έπαιρνα από αυτήν. Η συμπαράστασή της, η υπομονή της, ότι «ήταν εδώ» όποτε την χρειαζόμουν, το χάδι της. Και τότε, στην συνειδητοποίηση ότι μου έλειπαν όσα «έπαιρνα» από εκείνη μετάνιωσα για κάθε «σ’ αγαπώ» που τσιγκουνεύτηκα, κάθε κλείσιμο πόρτας ή τηλεφώνου, έφτασα να μετανιώνω για όλα όσα της έκανα στην εφηβεία μου. Άδικο κι αυτό, για μένα. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες μόνο αυτά σκέφτεσαι. Ζυγίζεις τα καλά, και τα άσχημα. Σκέφτεσαι τότε που τα έβρισκες όλα «άσχημα» και «κουραστικά» και τα συγκρίνεις με το τώρα. Και επειδή η μάνα δεν είναι πια εδώ της τα βρίσκεις «ωραία», ακόμα και όσα δεν ήταν.

Η ζωή χωρίς αυτήν συνεχίστηκε στους γνωστούς ρυθμούς. Με τις χαρές της, τις αγωνίες της, τα ερωτηματικά της, τις εκπλήξεις της. Με όλα της. Όμως τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Η καθημερινότητα δεν είχε την ίδια γεύση χωρίς την μητέρα μου. Ήταν σαν να ήταν η ζωή μου πλέον ένα πιάτο άνοστο, χωρίς αλάτι. Η μάνα μου, ήταν το αλάτι της ζωής μου. Εκείνη η απαραίτητη «πρέζα»που γράφουν και στις συνταγές, που μεταμόρφωνε τα πάντα σε «νόστιμα», σε «πικάντικα» σε διαφορετικά.

Έχω τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τους φίλους μου, αλλά η μάνα είναι μάνα. Δεν έχω επιλογή. Θα συνεχίσω να ζω χωρίς αυτήν. Απλά τώρα που ξέρω πόσο σημαντική ήταν η ύπαρξή της στη ζωή μου, βλέπω με διαφορετικό μάτι και μένα στη ζωή του δικού μου παιδιού. Και δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι «αλάτι», όπως ήταν η δική μου μάνα. Μπορώ, όμως, να είμαι πάντως εκείνο το συστατικό που δίνει «γεύση» στα πράγματα. Μπορώ να είμαι η ζάχαρή της, τόση, όση, στη μύτη του κουταλιού.

Κι αυτό μου αρκεί.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη – themamagers.gr

Μάνα, σημαίνει αγάπη: Η μητέρα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, αγαπάει μόνο

Μητέρα, είναι η κάθε γυναίκα σ’ αυτή τη γη που είναι ο φύλακας άγγελος ενός παιδιού όσα χρόνια κι αν περάσουν και όχι η γυναίκα που θα φέρει απλά ένα παιδί στον κόσμο…

Η γυναίκα η οποία δε θα διστάσει να μαζέψει τα κομμάτια σου ακόμα κι αν αυτή ματώσει. Η γυναίκα που από τη στιγμή της σύλληψης, της γέννησης, ή της πρώτης ματιάς, σπάει το εγώ και γίνεται εσύ… Η γυναίκα η οποία σε αποδέχεται γι αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελε να είσαι…

Μητέρα είναι η γυναίκα που θα πει δεν πεινάω για να φας εσύ ακόμα κι αν ήθελε τόσο πολύ το τελευταίο κομμάτι της πίτας. Είναι η γυναίκα που βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα. Είναι η γυναίκα που ξέρει να θεραπεύει με την αγκαλιά της, την αγάπη της και με το μαγικό φιλί της…

Μάνα είναι αυτή που καταλαβαίνει τι σε απασχολεί χωρίς εσύ καν να της το πεις… Μάνα είναι η γυναίκα που δεν έχει χρόνο να αρρωσταίνει, που μπορεί φαινομενικά να έχει δέκα χέρια, δέκα πόδια για να φροντίζει, να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να διαβάζει, να παίζει, να αγκαλιάζει, μα εικονικά έχει μόνο δύο… Μάνα είναι η αγάπη. Η κάθε γυναίκα που μπορεί απλά να αγαπήσει ένα παιδί.

Η μάνα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει, αγαπάει μόνο… και αγάπη για μένα , δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπέρβαση… Μάνα είναι η γυναίκα, που μεγαλώνει το παιδί της χωρίς εγωισμό, μα μοναχά με αγάπη. Μάνα είναι η γυναίκα που υιοθέτησε 17 παιδιά γιατί είχε μέσα της μόνο αγάπη. Η μάνα που δεν έδωσε το παιδί της για υιοθεσία, παρ΄ όλο που η ίδια δεν είχε να φάει.

Η μητέρα η οποία μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο down, σπαστικό, αυτιστικό, κωφάλαλο, ανάπηρο, ή ότι άλλο μπορεί να καθιστά έναν άνθρωπο διαφορετικό, αλλά το καμαρώνει, δεν το κρύβει… Η μάνα που παλεύει σε ένα νοσοκομείο για να κερδίσει άλλη μια μέρα ζωής όχι γι’ αυτήν αλλά για το παιδί της… Μάνα είναι αυτή που ξέρει να πνίγει το δάκρυ και τον πόνο της, μόνο και μόνο για να μη σε στεναχωρήσει.

Μάνα είναι εκείνη η οποία που σε μαθαίνει να πετάς για να βρεθείς εκεί που αγαπάς… Μάνα είναι αυτή που από τη μέρα που σε πρωτοαντίκρισε έγινε η ζωή της ομορφότερη… που δε σου είπε ποτέ πόσο έκλαψε για σένα. Μητέρα είναι αυτή που δε σε είδε ποτέ ως λάθος. Μητέρα είναι αυτή που σε βλέπει όταν κοιμάσαι… Είναι αυτή που σου σκουπίζει τα δάκρυα, σου ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά ακόμα κι αν η ίδια μέσα της ραγίζει…

Μάνα δεν είναι η γυναίκα που σε γεννά αλλά αυτή που σε δημιουργεί…

Γι’ αυτό σήμερα αλλά και κάθε μέρα, να θυμηθούμε να τιμήσουμε τις πραγματικές μητέρες και όχι τις φαινομενικές. Τις γυναίκες που γέννησαν ή δε γέννησαν παιδιά αλλά τα αγάπησαν. Τις γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους, που τα είδαν να πεθαίνουν, να σκοτώνονται, να πνίγονται… όλα τα παιδιά που έχασαν τις μητέρες τους, όλες τις γυναίκες που επέλεξαν να γίνουν μητέρες σε παιδιά ορφανά, σε παιδιά εγκαταλελειμμένα , σε παιδιά με ειδικές ικανότητες, με προβλήματα υγειάς, και τόλμησαν να τα αγκαλιάσουν και να τα αγαπήσουν…

Όλες τις γυναίκες που μεγάλωσαν μόνες τους τα παιδιά τους, χωρίς πατέρα, κάτω από όποιες συνθήκες.

Όλες εκείνες που ήταν διατεθειμένες να κόψουν τις σάρκες τους για να θρέψουν τα παιδιά τους αλλά οι ίδιες δεν πουλήθηκαν ποτέ και πουθενά, μήτε ψυχικά, μήτε πνευματικά…

Γιατί πάνω απ΄ όλα ένα παιδί έχει ανάγκη να είναι υπερήφανο για τη μητέρα του, και όταν μεγαλώσει να μην περπατάει με σκυμμένο το κεφάλι ψάχνοντας τη χαμένη του αξιοπρέπεια, για τις πράξεις της, είτε γι αυτές που έκανε είτε γι αυτές που δεν έκανε…


Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
mana-simainei-agaph-i-mitera-den-prodidei

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki