Για πάντα στο τελευταίο βαγόνι...

Κάθε χρόνο οι γονείς του Μαρτίν τον πήγαιναν με το τρένο στο χωριό στη γιαγιά του για τις καλοκαιρινές διακοπές, και επέστρεφε με το ίδιο τρένο τέλος καλοκαιριού.

Μια μέρα το αγόρι είπε στους γονείς του:
Είμαι ήδη μεγάλος. Μπορώ να πάω μόνος στο σπίτι της γιαγιάς μου;

Μετά από μια σύντομη συζήτηση οι γονείς δέχτηκαν.

Στέκονται περιμένοντας το τρένο να αναχωρήσει, αποχαιρετούν το γιο τους δίνοντας του μερικές συμβουλές έξω από το παράθυρο, ενώ ο Μαρτίν τους επανέλαβε:

Το ξέρω! Μου τα έχετε πει περισσότερες από χίλιες φορές.

Το τρένο κοντεύει να φύγει και ο μπαμπάς του ψιθύρισε στο αυτί του:

Γιε μου, αν νιώθεις άσχημα ή ανασφαλής, αυτό είναι για σένα!
Και του έβαλε κάτι στην τσέπη του.

Τώρα ο Μαρτίν είναι μόνος καθισμένος στο τρένο όπως ήθελε, χωρίς τους γονείς του για πρώτη φορά.

Θαύμαζε το τοπίο από το παράθυρο, γύρω του ξένοι άνθρωποι σπρώχνουν και κάνουν πολύ θόρυβο, κάθε στάση μπαίνουν και βγαίνουν από το βαγόνι.

Ο ελεγκτής του τρένου κάνει κάποια σχόλια σχετικά με το γεγονός ότι το παιδί ο Μαρτίν είναι μόνος.

Ένας άλλος τον κοίταζε με λυπημένα μάτια.
Ο Μαρτίν αισθάνεται τώρα άσχημα κάθε λεπτό που περνά.
Και τώρα φοβάται.

Έσκυψε το κεφάλι του με δάκρυα… νιώθει φοβισμένος και μόνος.
Τότε θυμήθηκε τον μπαμπά του που του έβαλε κάτι στην τσέπη του, τρέμει, ψάχνει για αυτό που του έβαλε ο πατέρας του.

Βρήκε ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε:

Γιε μου, είμαι στο τελευταίο βαγόνι!

Αυτή είναι η ζωή, πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να φύγουν πρέπει, να τα εμπιστευτούμε.

Αλλά πρέπει πάντα να είμαστε στο τελευταίο βαγόνι, βλέποντας, αν φοβούνται ή αν βρουν εμπόδια και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Πρέπει να είμαστε κοντά τους όσο ζούμε... τα παιδιά πάντα χρειάζονται τους γονείς τους.

Για πάντα στο τελευταίο βαγόνι…

Σωτήρης Καλκατζάκος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ζευγάρι φροντίζει παιδιά με ασθένειες σε τελικό στάδιο...

... που τα εγκαταλείπουν οι γονείς τους

«Δεν δέχομαι να υπάρχουν μωρά που πεθαίνουν χωρίς όνομα, που κανείς δεν πηγαίνει στην κηδεία τους, που δεν λείπουν σε κανέναν και δεν έχει αγαπήσει κανένας».

Η Κόρι Σάλτσερτ είναι παντρεμένη με τον Μαρκ εδώ και τριάντα χρόνια και έχουν αποκτήσει οκτώ βιολογικά παιδιά. Η οικογένειά τους ωστόσο διευρύνεται διαρκώς καθώς τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια αναλαμβάνουν την αναδοχή και την υιοθεσία παιδιών με σοβαρές ασθένειες, κάποιες από αυτές σε τερματικό στάδιο.

Το 2017, όταν γυρίστηκε ένα ρεπορτάζ για το ζευγάρι, φιλοξενούσαν τον Τσαρλς, που είχε υποστεί σοβαρή εγκεφαλική βλάβη κατά τη γέννα. «Τον υιοθετήσαμε 18 μηνών. Οι γιατροί δεν περίμεναν καν να ζήσει αρκετά για να υιοθετηθεί» είπε η Κόρι. «Πλέον έχει ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής κατά δύο χρόνια. Του τραγουδάμε τραγούδια, τον παίρνουμε αγκαλιά και χορεύουμε, τον ταΐζουμε, του απλώνουμε κρέμα. Δεν είναι όλα ωραία ή άσχημα, δεν είναι όλα ευχάριστα ή τρομακτικά, είναι όλα αυτά μαζί. Δεν μπορώ να κάνω τη διαφορά για εκατοντάδες μωρά, μόνο να μπω στη ζωή λίγων από αυτά και να κάνω τη διαφορά, εκεί βρίσκω το σκοπό μου.

«Υπάρχουν δάκρυα και θλίψη, αλλά πολύ περισσότερη χαρά και ελπίδα».

«Πλέον έχει ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής κατά δύο χρόνια. Του τραγουδάμε τραγούδια, τον παίρνουμε αγκαλιά και χορεύουμε, τον ταΐζουμε, του απλώνουμε κρέμα»

Όπως πρόσθεσε στο ρεπορτάζ:

«Υπάρχουν μωρά που πεθαίνουν χωρίς όνομα, που κανείς δεν πηγαίνει στην κηδεία τους και δεν λείπουν σε κανέναν και δεν έχει αγαπήσει κανένας. Για μένα, αυτό απλά δεν υφίσταται ως επιλογή. Τσαρλς, θα μας λείψεις όταν φύγεις, αλλά είμαστε κυρίως χαρούμενοι, που ήρθες».

Σήμερα, το ζευγάρι συνεχίζει να φροντίζει παιδιά που οι γονείς τους έχουν εγκαταλείψει. Ή που δεν είναι σε θέση να φροντίσουν επαρκώς. Πρόσφατα, όταν η Κόρι έμαθε ότι μια 24χρονη γυναίκα με δύο ακόμα παιδιά, η Κέιτι Μπόσγουελ, γέννησε ένα κοριτσάκι με σοβαρές αναπηρίες λόγω επιπλοκών στη γέννα, την Κασίντι, προσφέρθηκε να τη βοηθήσει.

«Υπάρχουν μωρά που πεθαίνουν χωρίς όνομα, που κανείς δεν πηγαίνει στην κηδεία τους, που δεν λείπουν σε κανέναν και δεν έχει αγαπήσει κανένας. Για μένα, αυτό απλά δεν υφίσταται ως επιλογή».

«Η Κασίντι κοντεύει να γίνει δύο ετών» είπε στο Today.com η Κόρι. «Δεν ζει στο νοσοκομείο, έχει πολλή φροντίδα και αυτό έχει κάνει τεράστια διαφορά». Στην περίπτωση της Κασίντι μάλιστα παρόλο που η μητέρα της παραχώρησε τη φροντίδα της στην Κόρι και τον Μαρκ, την επισκέπτεται συχνά. Και όταν δεν μπορεί να την επισκεφτεί, κρατά επαφή μαζί της μέσα από βιντεοκλήσεις.

«Δεν “επιτρέπω” στην Κέιτι να είναι μέρος της ζωής της Κασίντι, ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν πρέπει να την αφήσω να εμπλακεί. Είμαστε ευγνώμονες που τη μεγαλώνουμε μαζί, ακόμα και εξ αποστάσεως» σχολίασε η Κάρι και πρόσθεσε: «Η Κασίντι έχει μια γεμάτη ζωή και μεγαλύτερη οικογένεια από ό,τι θα μπορούσε να ονειρευτεί».

themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι