Φιλαρχία είναι μια τρομερά ακατανίκητη τάση προς εξουσία. Είναι μια εσωτερική, παθολογική κατάσταση λατρείας του «άρχειν». Αυτοί που διψούν για εξουσία είναι ψυχικά ασθενείς άνθρωποι. Θέλουν ν' αποκτήσουν εξουσία για να πείσουν τον εαυτό τους, από τη μια μεριά, πως είναι κάτι σημαντικό, και τους γύρω τους, από την άλλη, ότι δεν πρέπει να τους βλέπουν σαν απλούς ανθρώπους, αλλά σαν κάτι το εξαιρετικό. Τέτοια αντίληψη πηγάζει από ναρκισσιστικά συμπλέγματα, που κι αυτά υποκρύπτουν σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Ακόμη, πολλοί σοφοί κατά καιρούς χαρακτήρισαν το πάθος ως προσπάθεια του φίλαρχου να είναι αγαπητός με τη... βία.
Ο Μάο μάλιστα τόνιζε ότι η εξουσία πηγάζει από την κάνη του όπλου. Όμως, η επιδίωξη της εξουσίας γεννήθηκε από τον φόβο. Εκείνος που δεν φοβάται τους ανθρώπους δεν νιώθει την ανάγκη να τους εξουσιάζει!
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ:
«Αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία.» έλεγε στην «Αντιγόνη» ο Σοφοκλής, αναδεικνύοντας την κρησάρα από την οποία μπορούμε να φιλτράρουμε το ψυχικό βάθος του κάθε ανθρώπου.
Ο σοφός Πιττακός συμβαδίζοντας με τα προηγούμενα σημείωνε: «Αρχή άνδρα δείκνυσι», δηλαδή η εξουσία δείχνει τον άνδρα.
Ο Περίανδρος συμβούλευε τους υποψήφιους εξουσιαστές: «Όταν καταλάβεις την εξουσία να φροντίσεις να είσαι άξιος αυτής», ενώ
ο Ισοκράτης δικανικά συμβούλευε τους εξουσιολάγνους:
«Να ζηλεύεις όχι εκείνους που απέκτησαν μέγιστη εξουσία, αλλά εκείνους που χρησιμοποιούν άριστα την υπάρχουσα εξουσία».
Ο Σενέκας έλεγε για την πραγματική εξουσία: «Έχεις μεγάλη εξουσία, αν κατέχεις τον εαυτό σου».
Ο Ραμπελέ αναρωτιόταν: «Πώς να μπορέσω να εξουσιάζω τους άλλους, όταν δεν έχω τη δύναμη να εξουσιάζω τον εαυτό μου;», αναδεικνύοντας μια ουσιαστική, αλλά απούσα, παράμετρο του υποψήφιου να άρχει: την αυτογνωσία, δικαιώνοντας τον Λάο Τσε που δίδασκε: «Αυτός που εξουσιάζει τους άλλους έχει ισχύ, αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του έχει δύναμη».
(...)
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ:
Η προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου αρχίζει με αποφατικά αιτήματα προς τον Κύριο.
Ο προσευχόμενος ζητά τη βοήθεια του Κυρίου ώστε να φύγουν μακριά τέσσερα μεγάλα πάθη. Ανάμεσα σ' αυτά και η φιλαρχία. Η προσευχή ξεκινά έτσι: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως».
Το πάθος της φιλαρχίας, γκρέμισε αγγέλους από τον ουρανό, κατοίκους του Παραδείσου τους απομάκρυνε απ' αυτόν, σοφούς τους έκανε μωρούς, ακόμη και «μικρούς ξεγελά πώς θα τους κάνει μεγάλους» (π. Αλεξ. Σμέμαν).
Για τους Ορθόδοξους Πατέρες, ο φίλαρχος είναι μανιώδης, ασύνετος, ανυπόμονος και επικίνδυνος για τους γύρω του. Επικίνδυνος, γιατί για τον πάσχοντα ο πλησίον αποτελεί απλώς ένα σκαλί στο οποίο θα πατήσει για να ανέλθει.
Έτσι, ακριβώς όπως και στην αλαζονεία, ο φίλαρχος «εργαλειοποιεί» τον πλησίον του γαι την κάλυψη των δικών του αναγκών. Το εγωκεντρικό αυτό πάθος αντιδιαστέλλεται...
(...)
Είμαστε όμως φρικτοί υποκριτές.
.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
