Sunday 9 October 2016

Σχεδόν το σύνολο των δηλητηριάσεων στην παιδική ηλικία (90%) συμβαίνουν εντός σπιτιού,

ενώ το 81% του συνολικού αριθμού δηλητηριάσεων παιδιών, εντοπίζονται 
σε ηλικίες κάτω των 5 ετών.Οι δηλητηριάσεις αποτελούν την πιο συχνή μορφή ατυχημάτων στα παιδιά.
Ωστόσο, στοιχεία ερευνών δείχνουν ότι είναι σπάνια θανατηφόρες στις μικρές ηλικίες, σύμφωνα με την νοσηλεύτρια της Μονάδας Ειδικών Λοιμώξεων Παίδων του «Ιπποκρατείου» Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, Εμμανουέλα Αγγελή.


Με αφορμή ανακοίνωσή της με θέμα «Φαρμακευτική δηλητηρίαση Παίδων - Προσέλευση σε ΤΕΠ - Τρόπος αντιμετώπισης - Νομικές προεκτάσεις», στη 2η ημερίδα Επιστημονική Νοσηλευτική Ημερίδα «Νοσηλευτικοί Ορίζοντες», του Νοσοκομείου Γρεβενών, η κ. Αγγελή εξήγησε ότι δηλητήριο είναι κάθε ουσία η οποία όταν μπει στον οργανισμό, σε αρκετή ποσότητα, μπορεί να προκαλέσει μόνιμη ή προσωρινή βλάβη. 

Μπορεί να είναι κάποια ουσία που πήραμε από το φυσικό περιβάλλον (π.χ. τρώγοντας μανιτάρια) ή κάποια τεχνητή ουσία (π.χ. καθαριστικά σπιτιών, σιρόπια κ.α).
«Ο συχνότερος τρόπος δηλητηρίασης είναι η κατάποση από το στόμα, ενώ σπάνια γίνεται εισπνοή από το αναπνευστικό σύστημα ή απορρόφηση από το δέρμα. Σχεδόν το σύνολο των δηλητηριάσεων στην παιδική ηλικία (90%) συμβαίνει μέσα στο σπίτι. Σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία του 2013 από το Κέντρο Δηλητηριάσεων οι δηλητηριάσεις που αφορούν παιδιά, ηλικίας 0-14 ετών, καταλαμβάνουν το 52,2% του συνόλου των δηλητηριάσεων. 
Στη βρεφική ηλικία (0-1 έτους) είναι 3,4% επί των παιδικών δηλητηριάσεων. Πιο επικίνδυνες ηλικίες είναι μεταξύ 1-5 ετών όπου συμβαίνει το 81% των δηλητηριάσεων της παιδικής ηλικίας. Στην ηλικία 5 - 10 ετών η συχνότητα είναι 11,9%, ενώ σαφής μείωση παρατηρείται στις ηλικίες 10 - 14 ετών (3,7%)», σημείωσε η κ. Αγγελή.
Σύμφωνα με δεδομένα του Κέντρου Δηλητηριάσεων σε όλες τις ηλικιακές ομάδες διαπιστώνεται ότι υπερτερούν σαφώς οι δηλητηριάσεις από φάρμακα. 
Στις ηλικίες 1 - 5 ετών υπερτερούν αθροιστικά διάφορα χημικά προϊόντα που βρίσκονται στο σπίτι (είδη οικιακής χρήσης, διάφορες χημικές ουσίες, καλλυντικά) για τα οποία πρέπει να υπάρχει ιδιαίτερη μέριμνα σωστής φύλαξης.
Αναφερόμενη στους λόγους των δηλητηριάσεων στην παιδική ηλικία, η κ. Αγγελή επεσήμανε ότι τα παιδιά είναι περίεργα και εξερευνούν τον κόσμο με όλες τους τις αισθήσεις, συμπεριλαμβανομένης της γεύσης. «Ως εκ τούτου, το σπίτι και ο περιβάλλων χώρος μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο μέρος για ακούσια δηλητηρίαση» είπε, όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Τα μοτίβα της δηλητηρίασης αλλάζουν ανάλογα με την ηλικιακή ομάδα τον τύπο της έκθεσης τη φύση και τη δόση του δηλητηρίου. «Με βάση τα στατιστικά στοιχεία στην Αμερική, η αυτο - έκθεση των παιδιών ευθύνεται για το 95% των φαρμακευτικών δηλητηριάσεων. Συχνότερες αιτίες είναι η υπερβολική ζωηράδα των παιδιών, η έντονη περιέργεια τους, η μεγάλη επιθυμία να βάλουν στο στόμα τους διάφορα πράγματα τόσο για να εξακριβώσουν τη φύση τους, όσο και για να ευχαριστηθούν γενικά», ανεφερε η κ. Αγγελή.

Παράλληλα, σημείωσε, ότι το είδος και ο τρόπος με το οποίο δηλητηριάζονται τα παιδιά έχει σχέση:

α) με το εθνικό και βιοτικό επίπεδο: 40% των δηλητηριάσεων στις υποανάπτυκτες χώρες οφείλονται στο φωτιστικό και θερμαντικό πετρέλαιο.
β) τις καθημερινές συνήθειες του λαού: χώρες που χρησιμοποιείται το γκάζι: δηλητηριάσεις με μονοξείδιο του άνθρακα.
γ) τη σύνθεση του πληθυσμού: παιδιά αγροτικών περιοχών δηλητηριάζονται ευκολότερα με φάρμακα και εντομοκτόνα.
δ) το ρεύμα της σύγχρονης συνταγογραφίας: ηρεμιστικά, αντιβιοτικά και αντιπυρετικά βρίσκονται πρώτα από σειράς συχνότητας στις φαρμακευτικές δηλητηριάσεις. 
Συγκεκριμένα τα: αναλγητικά (10%), καθαριστικά ή απολυμαντικά σκευάσματα (9,5%), καλλυντικά προϊόντα (9%) ξένα σώματα (5%), φυτά (4,7%), κατασταλτικά υπναγωγά φάρμακα (4,4%), αντιβηχικά σιρόπια (4,3%).
Ενδείξεις ότι το παιδί έχει δηλητηριαστεί, όπως ανέφερε η κ. Αγγελή είναι η «σύλληψή» του επ' αυτοφώρω, η απώλεια φαρμάκων, η αποκάλυψη από το ίδιο το παιδί, η εμφάνιση συμπτωμάτων όπως: ανησυχία, διαταραχές συνείδησης, παραισθήσεις, σπασμοί, αιμορραγίες, εμετοί, διάρροιες δερματικές αλλοιώσεις.
Τί πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση δηλητηρίασης
Για να αντιμετωπίσουμε τη δηλητηρίαση το βασικό είναι η παροχή πρώτων βοηθειών με σκοπό τη διατήρηση των ζωτικών του λειτουργιών, της αναπνοής και της κυκλοφορίας και η όσο το δυνατόν ταχύτερη εξουδετέρωση, ή απομάκρυνση του δηλητηρίου από τον οργανισμό.
Καλούμε το Κέντρο Δηλητηριάσεων (210-7793777) ή μεταφέρουμε το παιδί στο νοσοκομείο. Διευκρινίζουμε το είδος του φαρμάκου και την ποσότητα. Εάν η ουσία είναι καυστικής προέλευσης η οδηγία από το Κέντρου Δηλητηριάσεων είναι όχι στην πλύση στομάχου.
«Οι δηλητηριάσεις αποτελούν το 10% των επειγόντων ιατρικών περιστατικών παγκοσμίως. Πρέπει να αντιμετωπίζονται χωρίς καθυστέρηση στον χώρο του νοσοκομείου, ανεξάρτητα από την παρουσία ή όχι συμπτωμάτων. 

Η υποστηρικτική αγωγή αποτελεί το κλειδί στην αντιμετώπιση των δηλητηριάσεων. Σε ειδικές περιπτώσεις, απαιτείται η χορήγηση αντιδότου. Οι ασθενείς με επηρεασμένο επίπεδο επικοινωνίας πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα, με χορήγηση οξυγόνου, γλυκόζης, θειαμίνης και ναλοξόνης» κατέληξε η κ. Αγγελή.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Νεκροί και ζωντανοί στην ίδια βάρκα...
Ας καυχηθούμε για τον "πολιτισμό" και την "ανθρωπιά" μας

Οι φωτογραφίες του Άρη Μεσσήνη είναι αποκαλυπτικές.
Τα πάντα ξεκίνησαν με την ειδοποίηση στα ραντάρ.
Οι διασώστες πλησίασαν στο σημείο που τους οδήγησε το σήμα κινδύνου για να βρουν υπερφορτωμένα ξύλινα σκάφη και σχεδίες που φέρνουν στο μυαλό σκηνές δουλεμπορίου.
Δώδεκα μίλια από τις λιβυκές ακτές.
Εκατοντάδες Αφρικανοί πρόσφυγες ήταν στριμωγμένοι στα σκάφη που κατευθύνονταν προς την Ιταλία. 
Στη μία μόνο βάρκα πάνω από 20 άνθρωποι ήταν νεκροί. Από ασφυξία. 
Το ίδιο και στις υπόλοιπες βάρκες. Όλες υπερφορτωμένες. Νεκροί από ασφυξία, στοιβαγμένοι στο πάτωμα. Οι ζωντανοί για να φτάσουν στους διασώστες τους πρέπει να περάσουν πάνω από τα πτώματα των συμπολιτών τους, των συνταξιδιωτών τους και ίσως των δικών τους ανθρώπων.
Ο Έλληνας φωτορεπόρτερ Άρης Μεσσήνης βρίσκεται πάνω στο διασωστικό Astral. Λέει, στους New York Times, ότι δεν έχει ποτέ τίποτα σαν κι αυτό. Οι φωτογραφίες του για το Γαλλικό Πρακτορείο πραγματικά συγκλονίζουν.
...............
η συνέχεια εδώ

Οι σύγχρονοι είλωτες:
Μαθητές με υπερφορτωμένο πρόγραμμα

Η ώρα είναι 5.30 χαράματα. Το ξυπνητήρι χτυπά και μια αγουροξυπνημένη μητέρα ξυπνά τον γιο της. Ανοίγει την τηλεόραση, καθώς του ετοιμάζει ένα ποτήρι γάλα, ενώ το παιδί βάζει τα βιβλία και τα τετράδιά του στο σακίδιο. Παράλληλα, σε ένα δεύτερο βάζει το μαγιό, την πετσέτα και το σκουφάκι του. 
Βλέπετε, στις 6 το πρωί πρέπει να είναι στο κολυμβητήριο για την πρωινή του προπόνηση και αμέσως μετά να πάει στο σχολείο. Η τηλεόραση παίζει ένα τηλεοπτικό σποτ ενός energy drink... Τυχαίο; Ό,τι νομίζετε...
Η λογοπεδικός Χαρά Καραμήτσου γράφει για τα σημερινά παιδιά που καλούνται όχι μόνο να φορτώνονται με δραστηριότητες, αλλά και να αριστεύουν σε όλες
Μετά το σχολείο, βέβαια, το πρόγραμμα έχει διάβασμα για την επομένη, απογευματινή προπόνηση πάλι στο κολυμβητήριο και επιπλέον κάθε Δευτέρα και Τετάρτη καράτε και γερμανικά, Τρίτη σκάκι και κιθάρα, Πέμπτη μόνο κιθάρα, Παρασκευή τίποτα. Οι επιπτώσεις σε ένα υπερφορτωμένο από δραστηριότητες και όνειρα των γονέων του παιδί
Στο σύγχρονο ανταγωνιστικό περιβάλλον -παρ’ όλη την κρίση- τα σημερινά παιδιά καλούνται όχι μόνο να φορτώνονται με δραστηριότητες, αλλά και να αριστεύουν σε όλες. Η υπερβολική εξάντλησή τους, όμως, δεν είναι η μοναδική συνέπεια του επιβαρυμένου προγράμματός τους.

Καθώς η πίεση για καλές επιδόσεις σε όλα αυξάνουν μήνα με τον μήνα και χρόνο με τον χρόνο, τα παιδιά αρχίζουν να νιώθουν κυριολεκτικά εξαντλημένα. Μέχρι πόσο όμως; Και ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις σε ένα υπερφορτωμένο από δραστηριότητες και όνειρα των γονέων του παιδί;


Μερικά από τα κατωτέρω συμπτώματα θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε:

- Αδιαφορία. Λογικό επακόλουθο... Το σκάκι, για παράδειγμα, που επέλεξε με ενθουσιασμό να κάνει το παιδί της ιστορίας μας παύει να το ενθουσιάζει πια τόσο. Η απόδοσή του πέφτει. Κάθε Τρίτη απόγευμα δεν πηγαίνει στο μάθημα με τη ζωντάνια της αρχής. Να προσθέσουμε σε αυτό και το δικό μας σχετικό άγχος, ιδίως αν το παιδί του γείτονα συνεχίζει ακάθεκτο να κάνει το ένα ματ μετά το άλλο!

- Ατονία. Δείχνει σημάδια υπνηλίας όλο και πιο συχνά, ενώ πριν έσφυζε από ζωτικότητα; Μήπως παραπονιέται για αδυναμία, πονοκεφάλους ή στομαχόπονους; Μήπως όλα αυτά οφείλονται στο ότι μερικά γεύματά του είναι βιαστικά λόγω έλλειψης χρόνου ή και λόγω της έντασης που έχει να τα προλάβει όλα και μάλιστα καλά; Μην ξεχνάτε ότι τα μικρά παιδιά αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους λεκτικά και άρα παρουσιάζουν σωματικά συμπτώματα.

- Δουλειές του... ποδαριού. Κάποια χρονική στιγμή αρχίζουν να έρχονται αρνητικά μηνύματα από το σχολείο. Oι χαμηλές σχολικές επιδόσεις ενδέχεται να είναι το αποτέλεσμα πολλών εξωσχολικών δραστηριοτήτων που μειώνουν τον διαθέσιμο χρόνο για διάβασμα. Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με πτώση της επίδοσής του και στις εξωσχολικές δραστηριότητες, πρέπει να θορυβηθούμε. Μην εκπλαγούμε, δε, αν διαπιστώσουμε ότι το παιδί, μετά από τόση πίεση που νιώθει, αποφασίσει από μόνο του να μετριάσει τις προσπάθειές του, μήπως και οι γονείς του μετριάσουν το βεβαρυμένο του πρόγραμμα.

- Μα, τι του λείπει; Σχεδόν κάθε μέρα υπάρχει κάτι να κάνει, είτε υποχρεωτικό (όπως το σχολείο και το διάβασμα), είτε κάτι που τις περισσότερες φορές τού έχει επιβληθεί από τρίτους (κυρίως εμάς, τους γονείς). Τι του λείπει, λοιπόν; Μήπως ο ελεύθερος χρόνος να χαζέψει, να αστειευτεί, να χαλαρώσει με τους φίλους του;


- Διάθεση «ασανσέρ». Κάθε παιδί έχει περιορισμένες δυνατότητες να λειτουργεί κάτω από πίεση. Ταυτόχρονα έχει απόλυτη ανάγκη να μειώνει κάποιες φορές τις... στροφές της μηχανής του. Ετσι, αν πιεστεί να αναλάβει περισσότερα από όσα μπορεί να διαχειριστεί, επηρεάζεται συναισθηματικά. Αν αυτή η μη διαχειρίσιμη πίεση συνεχιστεί επί μακρόν, τότε το χαρούμενο παιδί θα μετατραπεί σε δυσκίνητο και ευερέθιστο. Θα αντιδράσει με επιθετικότητα και θυμό.

Κανείς δεν διαφωνεί ότι ως γονείς θέλουμε το καλό του. Οπως λένε και οι σοφοί, όμως, ο κόσμος είναι γεμάτος καλές προθέσεις η πράξη όμως έχει σημασία. Το να υπερφορτώνουμε τα παιδιά μας με δραστηριότητες και απαιτήσεις αριστείας σε όλα μπορεί να τα οδηγήσει σε κατάσταση τρομερής εξάντλησης, πίεσης και άγχους. Σε μια κατάσταση που τελικά τα παιδιά μας στην πραγματικότητα δεν θα είναι ικανά για τίποτα.
Πώς μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση;

- Καλές είναι οι εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά πρέπει να γίνονται οργανωμένα, με μέτρο και ισορροπία. Οι γονείς πρέπει να φροντίζουμε να υπάρχει και χρόνος για όσες δραστηριότητες θέλει να κάνει το ίδιο το παιδί. Δραστηριότητες που το διασκεδάζουν και δεν το πνίγουν.

- Δεν είναι ανάγκη το παιδί να κάνει αυτά που ενθουσιάζουν μόνο εμάς και να προβάλλουμε τις δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, καθώς συνηθίζουν από μικρή ηλικία να μη συμμετέχουν σε θέματα που τα αφορούν άμεσα.

- Οι δραστηριότητες είναι προφανώς σημαντικές. Ωστόσο δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Κάποια είναι απολύτως οργανωτικά και μπορούν να διαχειριστούν πληθώρα πραγμάτων, την ίδια στιγμή που άλλα είναι πιο ήρεμα προτιμώντας η ζωή τους να είναι σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Με άλλα λόγια, δεν θα πρέπει να οργανώνουμε το πρόγραμμα των παιδιών μας με βάση τα πρότυπα άλλων παιδιών που υπάρχουν ή φανταζόμαστε ότι υπάρχουν και θέλουμε και το παιδί μας να τους μοιάσει. Αντίθετα, θα πρέπει να το οργανώνουμε με βάση τα χαρακτηριστικά του δικού μας παιδιού.


- Μην ξεχνάμε ότι κάθε παιδί είναι ένας ακατέργαστος θησαυρός. Με κατάλληλους χειρισμούς θα λάμψει.


Της Χαράς Καραμήτσου
(λογοπεδικός, M.R.C.S.L.T.)
charakaramitsou@ath.forthnet.gr

protothema.gr

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki