Friday 31 March 2023

Αγνή Παρθένε Δέσποινα...

Ο ύμνος «Αγνὴ Παρθένε Δέσποινα» είναι ένας μη λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης τον 19ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογική Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας.
Αγνή Παρθένε Δέσποινα, Aχραντε Θεοτόκε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Παρθένε Μήτηρ Άνασσα, Πανένδροσε τε πόκε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Υψηλοτέρα ουρανών, ακτίνων λαμπροτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαρά Παρθενικών Χορών, αγγέλων υπερτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Εκλαμπροτέρα ουρανών, φωτός καθαρωτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
των ουρανίων στρατιών πασών αγιωτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Μαρία Αειπάρθενε, Κόσμου παντός Κυρία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Άχραντε Νύμφη πάναγνε, Δέσποινα Παναγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Μαρία Νύμφη Ανασσα, χαράς ημών αιτία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Κορή σεμνή Βασίλισσα, Μήτηρ υπεραγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Τιμιώτερα Χερουβείμ υπερενδοξοτέρα.
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
των ασωμάτων Σεραφείμ, των θρόνων υπερτέρα
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε το άσμα Χερουβείμ, χαίρε ύμνος Αγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ, χαρά των Αρχαγγέλων
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε ειρήνη και χαρά, λιμήν της σωτηρίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Παστάς του Λόγου ιερά, άνθος της αφθασίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Χαίρε Παράδεισε τρυφής, ζωής τε αιωνίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Χαίρε το ξύλον της ζωής, Πηγή αθανασίας
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Σε ικετεύω Δέσποινα, Σε νυν επικαλούμαι
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Σε δυσωπώ, Παντάνασσα, Σην χάριν εξαιτούμαι
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Κορή σεμνή και άσπιλε, Δεσποίνα Παναγία
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Θερμώς επικαλούμε Σε, Ναέ ηγιασμένε
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

Αντιλαβού μου, ρύσαι με από τού πολεμίου
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
Και κλήρονομον δείξον με ζωής της αιωνίου
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε

«Ναυμαχία» στη... μπανιέρα!

Κυριακή απόγευμα στην κουζίνα.
(Η νύφη): «Το καφεδάκι σου μπαμπά»
«Σε ‘φχαριστώ κόρη μου»
(Η συμβία): «Σςςς, κάτι ακούω, το μωρό ξύπνησε»
Με δυο τρεις γρήγορες δρασκελιές (για να φτάσω πρώτος) βρέθηκα πάνω απ’ την κούνια του μωρού, δεύτερος εγγονός βλέπεις.

Δυο μεγάλα μάτια με αναγνωρίζουν και ένα μεγάλο χαμόγελο με υποδέχεται (αλήθεια γιατί όλα τα μωρά έχουν μεγάλα μάτια χωρίς αυτό να τα ασχημαίνει;).
Το αρπάζω απ’ τη μέση και ώωωπ, ώωωπ το πετάω ψηλά και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Αρχίζει ο πόλεμος.


(Η συμβία): «σιγά χριστιανέ μου, μωρό είναι όχι τσουβάλι»
Αυτή ήταν η πλωριά μπαταριά και αμέσως έρχεται και η πρυμνιά.
(Η νύφη): «μπαμπά πρόσεχε θα σου πέσει το μωρό»
Θα μου πέσει το μωρό, εμένα που άρπαζα το τσουβάλι το τσιμέντο και ανέβαινα τρέχοντας τις σκάλες στην οικοδομή.
Τέσσερα χέρια απλώνονται προς το μέρος μου και δυο αγριεμένα πρόσωπα με κοιτούν.
Όχι ότι φοβήθηκα ή παρατάω εύκολα τη μάχη αλλά ύποπτη μυρωδιά και υγρασία με αναγκάζουν να παραδώσω το μωρό αμαχητί.
Σαν άχρηστος και περιττός αποφασίζω να παρακολουθήσω απ’ την πολυθρόνα σαν θεατής την παράσταση.
Ομηρικός πόλεμος ανάμεσα στο μωρό απ’ τη μια μεριά και την γιαγιά με τη μάνα του απ’ την άλλη.

Πρώτη μάχη, το γδύσιμο. Εντολές, διαταγές, υποδείξεις, παρακλήσεις και άλλα πολλά ακούγονται. «Το κουμπί μητέρα!». «Το ξεκούμπωσα κόρη μου, βγάλε του το μανίκι». Ο μπόμπιρας αντιστέκεται και χαχανίζει. Τελικά χάνει την πρώτη μάχη και νάτον τσιτσίδι.
Σειρά τώρα έχει η ναυμαχία. Ετοιμάζεται το πεδίο της μάχης. «Να ρίξω λίγο κρύο ακόμα μην το τσουρουφλίσουμε το παιδί». «Το δοκίμασα μητέρα, εντάξει είναι». Μυρίζει ξανά μπαρούτι. Τέσσερα χέρια επιτίθενται και εντολές εκτοξεύονται. «Είπαμε πάνω τα χεράκια, μην κουνιέσαι, μην πλατσουρίζεις». Ο μικρός χάνει και την δεύτερη μάχη και νάτος πεντακάθαρος και μυρωδάτος μέσα στην πετσέτα.
Οι νικήτριες παίρνουν τα λάφυρα. Η μια δαγκώνει το μπράτσο και ή άλλη χώνει το μούτρο της στην κοιλιά του μωρού, και να τα γέλια και να τα χάχανα.
Μωρό μου η μία, πασά μου ή άλλη.
«Το παιδί έχει όνομα, διαμαρτύρομαι». Δέχομαι άλλη διπλή επίθεση.
(Η νύφη): «Μα μπαμπά δεν τον βαφτίσαμε ακόμα».
(Η συμβία): «Το όνομά σου το πήρε ο μεγάλος εγγονός τι άλλο θέλεις».
«Εγώ; για τον καημένο το συμπέθερο νοιάζομαι».

Ο ειρηνοποιός (ο γιος) ακούγεται απ’ το άλλο δωμάτιο.
«Μπαμπά έρχεσαι λίγο να με βοηθήσεις;»
Εγκαταλείπω το πεδίο της μάχης, ο γιος βλέπεις, φουσκώνω σαν διάνος αφού κάποιος χρειάζεται την βοήθειά μου και τρέχω, τώρα τι σόι βοήθεια θέλει κοτζάμ επιστήμονας από ‘μένα τον αγράμματο συνταξιούχο οικοδόμο ένας θεός ξέρει.
Σε λίγο το πώς βρέθηκα στα τέσσερα με τον μεγάλο εγγονό μου στην πλάτη να φωνάζει ντέεε παππού ντέεε, εγώ! το πρώτο σκεπάρνι της οικοδομής με δύο πήχες μουστάκι δεν ξέρω, εγγονός βλέπεις έχει και τ’ όνομά μου.

Το κείμενο είναι φανταστικό δεν απέχει όμως πολύ απ' την πραγματικότητα εξάλλου η φαντασία απλώς συνενώνει μνήμες άλλου χρόνου και τόπου.


kleisthenisblog 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μαμά, γιατί τον Ύμνο στην Παναγία τον λέμε Ακάθιστο;

Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελείται από 24 οίκους –στροφές.
Αυτό είναι το αλφάβητάρι μας όλο. Όλο για την Παναγία.
Χωρίς μητέρα μητρική γλώσσα δεν υπάρχει.
Αυτή είναι η γλώσσα μας. Η Παναγία η Μητέρα μας.
Το 626 μ.Χ., πριν από 1397 χρόνια, ενώ ο βασιλιάς Ηράκλειτος ηγείται του βυζαντινού στρατού σε εκστρατεία κατά των Περσών, η Κωνσταντινούπολη πολιορκείται αιφνιδιαστικά από τους Εφταλίτες Αβάρους.

Μιλούν τη γλώσσα των Ούνων, αλλά έχουν μακριά μαλλιά πλεγμένα σε δύο κοτσίδες καταστόλιστα από κορδέλες, ακριβώς όπως οι Τούρκοι. Από τη στιγμή που το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος δεν μπορεί πλέον να τους εξαγοράσει, αρχίζουν τις επιδρομές στα Βαλκάνια.

Αν και στην αρχή οι Βυζαντινοί είχαν καταφέει να τους εκτοπίσουν πέρα από τον Δούναβη, η εξέγερση του στραού το 602, η περσική εισβολή, κι ένας εμφύλιος πόλεμος, δίνουν νέα ώθηση στους Αβάρους. Τα Βαλκάνια είναι ανυπεράσπιστα.

Γνωρίζοντας οι Άβαροι πως ο στρατός του Ηράκλειτου λείπει, απορρίπτουν κάθε πρόταση εκεχειρίας. Στις 6 Αυγούστου του 626 καταλαμβάνουν την Παναγία των Βλαχερνών.

Συνεργάζονται με τους Πέρσες και την επόμενη νύχτα...
...................................
η συνέχεια της αφήγησης στο Ορθόδοξο χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki