Μήπως δεν πρέπει να είστε τόσο αυστηροί με το παιδί;

Θέλετε το καλύτερο για το παιδί σας, ίσως όμως το βλάπτετε στην προσπάθειά σας να το προστατεύσετε

Το έχουμε πει πολλές φορές: Δεν υπάρχει πιο δύσκολη δουλειά από την ανατροφή ενός παιδιού.  

Πράγματι, στην προσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε το καλύτερο περιβάλλον αλλά και το καλύτερο μέλλον για το παιδί μας, είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε λάθη και να αμφισβητήσουμε πολλές φορές τον εαυτό μας. 

Και δυστυχώς, δεν είναι σπάνιο τα πράγματα που κάνουμε για να προστατέψουμε τα παιδιά μας να είναι και εκείνα που τους κάνουν το μεγαλύτερο κακό. 

Η υπερβολική αυστηρότητα είναι ένα από αυτά.

Οι ανησυχίες μας για τη σωματική και ψυχολογική ακεραιότητα του παιδιού ενδέχεται να μας ωθούν στο να θέτουμε όλο και αυστηρότερους κανόνες όσο μεγαλώνει, αντί για το αντίθετο. 

Ακόμη, όμως, και αν ο έλεγχος και η πειθαρχία αποτρέπουν τους τραυματισμούς και τις κακές παρέες, μακροπρόθεσμα μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ χειρότερες καταστάσεις από αυτές που μας βοηθούν να αποφύγουμε.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Όταν αγνοούμε τις αντιρρήσεις των παιδιών σε αυτά που τους ζητάμε, αυτό που κάνουμε είναι να αγνοούμε τη μοναδικότητα του χαρακτήρα τους και να τους επιβάλλουμε τις απόψεις μας. 

Έτσι, τους μαθαίνουμε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους δεν έχουν σημασία και τους δημιουργούμε κόμπλεξ κατωτερότητας.

Έλλειψη βούλησης
Όταν ένα παιδί μαθαίνει πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υποταχθεί, δεν είναι εύκολο ως ενήλικας να έχει την ικανότητα να παίρνει πρωτοβουλίες, να πειραματίζεται και να ρισκάρει.

Τελειομανία
Μπορεί πράγματι να μπορούσε να γράψει 10 αντί για 9 στα μαθηματικά, όμως όταν του το εκφράζετε με έντονο τρόπο αυτό που του δείχνετε είναι ότι δεν είστε ποτέ ευχαριστημένοι με την απόδοσή του. 

Σαν αποτέλεσμα, το παιδί μαθαίνει ότι πρέπει όλα να γίνονται άψογα προκειμένου να αισθανθεί ικανοποίηση. Και, δυστυχώς, στη ζωή σπανίως τα πράγματα λειτουργούν έτσι. 

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδιαιτέρως αυστηρό περιβάλλον είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάθλιψης μεγαλώνοντας.

Αναποφασιστικότητα
Αν πάντοτε έχετε τον τελευταίο λόγο σε κάθε επιλογή που εμφανίζεται στον δρόμο του, είναι λογική συνέπεια να μάθει ότι δεν μπορεί να εμπιστεύεται τον εαυτό του για σοβαρές αποφάσεις. 

Δεν αποκλείεται από ένα σημείο και έπειτα να μην μπορεί καν να αναγνωρίσει τις επιθυμίες του, πόσο μάλλον να επιχειρήσει να τις εφαρμόσει.

Εσωστρέφεια
Η αυστηρότητά μας συχνά ερμηνεύεται ως απουσία στήριξης εκ μέρους των παιδιών, πράγμα που τα κάνει να νιώθουν μοναξιά και να κλείνονται στον εαυτό τους. 

Αυτό σε συνδυασμό με την χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει σαν αποτέλεσμα την εξέλιξή τους σε εσωστρεφή άτομα που συχνά εκδηλώνουν κοινωνικό άγχος.

Ψέματα
Ό,τι και να κάνουμε, τα παιδιά έχουν ανάγκη από ανεξαρτησία όσο μεγαλώνουν και, αν δεν τους την προσφέρουμε, θα την διεκδικήσουν όπως μπορούν. 

Όταν ξέρουν ότι θα αντιμετωπίσετε τιμωρητικά ο,τιδήποτε δεν σας αρέσει χωρίς πρώτα να ακούσετε τι έχουν να σας πουν, το πιθανότερο είναι ότι μαζί με την ηλικία τους θα αυξάνονται και τα ψέματα που θα λένε. 

Εκτός από το πλήγμα που θα δεχθεί η σχέση σας, αυτό το γεγονός τα εκθέτει και σε κινδύνους καθώς ίσως σημαίνει πως δεν θα είστε πάντα σε θέση να γνωρίζετε πού είναι ή ποιους συναναστρέφονται.

Επαναστάσεις
Δεν κλείνονται όλα τα παιδιά στον εαυτό τους, ούτε εσωτερικεύουν πάντα τη σκληρή πειθαρχία που τους επιβάλλεται. Σε πολλές περιπτώσεις αναζητούν ευκαιρίες να επαναστατήσουν και ενδέχεται να πάρουν ρίσκα τα οποία σε άλλη περίπτωση θα απέφευγαν.

in.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι «χρυσοί» κανόνες για το παιδί στο αυτοκίνητο - Ο ρόλος των παιδικών καθισμάτων

ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Σε ποσοστό, που αγγίζει το 100%, τα παιδιά δεν ταξιδεύουν σωστά ή με ασφάλεια όταν ταξιδεύουν με αυτοκίνητο, σύμφωνα με τη βρετανική οργάνωση Child Seat Safety.

Δεν έχει να κάνει μόνο με το αν χρησιμοποιούν οι γονείς παιδικό καθισματάκι, αλλά με μια σειρά από άλλα λάθη που είτε τα κάνουν κατ’ εξακολούθηση είτε το έχουν κάνει έστω και για μία φορά.

Τα λάθη με τα παιδικά καθίσματα
Για παράδειγμα, η συγκεκριμένη μελέτη επισημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιείται ένα ανεπαρκές σύστημα συγκράτησης σε περίπτωση ατυχήματος ή βίαιου φρεναρίσματος με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην συγκρατούνται σωστά. Σύμφωνα με τις αρμόδιες υπηρεσίες οδικής ασφάλειας στην Ισπανία, η διαφορά μεταξύ σωστής και εσφαλμένης χρήσης του παιδικού καθίσματος μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ατυχήματος κατά 75% και τους τραυματισμούς κατά 90%. Αρκεί να υπάρξουν μια σειρά από κανόνες οι οποίοι πρέπει να τηρούνται ευλαβικά από τους γονείς.

Πρώτα από όλα οι γονείς-οδηγοί θα πρέπει να χρησιμοποιούν πιστοποιημένο παιδικό κάθισμα σύμφωνα με το ύψος και το βάρος. Η ηλικία μόνο δεν καθορίζει τον τύπο καθίσματος που θα χρησιμοποιηθεί, αλλά το βάρος και το ύψος του παιδιού. Σύμφωνα με τον Javier Luzón, ο οποίος είναι αρμόδιος για το τμήμα ανάπτυξης ασφάλειας οχημάτων στη Seat «είναι ζωτικής σημασίας να χρησιμοποιήσουμε ένα παιδικό κάθισμα από την κατάλληλη κατηγορία, καθώς το σχέδιο του καθενός ανταποκρίνεται στις ειδικές απαιτήσεις προστασίας των παιδικών σωμάτων».


Το παιδικό κάθισμα πρέπει να μπαίνει μόνο στα πίσω καθίσματα. Παρότι το κάθισμα του συνοδηγού είναι εφοδιασμένο με σύστημα συγκράτησης παιδιών, συνιστάται να το χρησιμοποιείτε μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Για παράδειγμα όταν τα πίσω καθίσματα είναι ήδη κατειλημμένα από άλλα παιδιά. Στην περίπτωση αυτή, ο αερόσακος πρέπει πρώτα να απενεργοποιηθεί και κατόπιν να τοποθετηθεί το παιδικό κάθισμα.

Το παιδικό κάθισμα θα πρέπει να στερεώνεται καλά και ο οδηγός να έχει διαβάσει πρώτα όλες τις οδηγίες εγκατάστασης. Η ευκολότερη και πιο βολική μέθοδος είναι το Isofix. Εάν το κάθισμα απαιτεί εγκατάσταση με τη ζώνη ασφαλείας, πρέπει ο γονέας να βεβαιωθεί ότι έχει μπει σωστά, να είναι σωστά συντηρημένη και να έχει μπει πρώτα ο ιμάντας στις ειδικές θέσεις υποδοχής.

Οι ιμάντες στα καθίσματα πρέπει να σφίγγονται στο σώμα
Οι ιμάντες στα παιδικά καθισματάκια είναι συχνά αρκετά χαλαροί. Αυτό έχει ως συνέπεια να μπορούν σε ανύποπτη στιγμή τα παιδιά εν αγνοία τους να ελευθερώσουν τη ζώνη και τους ιμάντες, πράγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες σε περίπτωση σύγκρουσης. Οι ιμάντες πρόσδεσης πρέπει να σφίγγονται και να προσαρμόζονται στενά στο σώμα.

Σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης
Σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης, ο λαιμός του μωρού δεν μπορεί να στηρίξει το βάρος του κεφαλιού. Αυτός είναι ο λόγος που τα καθίσματα έχουν σχεδιαστεί για να «κοιτούν» προς τα πίσω. Είναι υποχρεωτικό να έχετε το κάθισμα στραμμένο προς τα πίσω τουλάχιστον μέχρι το παιδί να φτάσει την ηλικία των 15 μηνών και μπορεί να παραμείνει σε αυτή τη θέση μέχρι το ύψος των παιδιών να φτάσει τα 105 εκατοστά, όπως προβλέπεται από τον κανονισμό ECE R129.

Οι μετακινήσεις από το σπίτι στο σχολείο αντιπροσωπεύουν την υψηλότερη συχνότητα επικίνδυνης συμπεριφοράς από πλευράς γονέων. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε το Royal Automobile Club της Ισπανίας, το 37% των οδηγών παραδέχονται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μεταφέρουν παιδιά χωρίς παιδικό κάθισμα.

Για ταξίδια που διαρκούν μόνο λίγα λεπτά, πολλά παιδιά τοποθετούνται απλά στα πίσω καθίσματα ενώ φορούν ακόμα ένα παλτό ή ακόμα και ένα σακίδιο, το οποίο εμποδίζει τη ζώνη να παραμείνει αγκαλιασμένη στο σώμα του παιδιού και μπορεί να εμποδίσει τη σωστή λειτουργία της. Παρότι ο προορισμός βρίσκεται σε μικρή απόσταση, δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε ότι ο κίνδυνος ελλοχεύει.

Οι αποσκευές και τα αντικείμενα που αφήνονται στα καθίσματα, ειδικά όταν είναι αρκετά βαριά μπορεί σε κάποια στιγμή να προκαλέσουν τραυματισμό σε περίπτωση απότομου φρεναρίσματος ή σύγκρουσης.

Τα παιδιά μιμούνται την συμπεριφορά των γονιών τους
Η οδική παιδεία πάντα έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στην αποφυγή ατυχημάτων. Οι ζώνες ασφαλείας πρέπει να χρησιμοποιούνται από όλους. Τα παιδιά θα μιμηθούν τη συμπεριφορά των γονιών τους όταν τους βλέπουν να χρησιμοποιούν τις ζώνες ασφαλείας επειδή οι ενέργειες μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια.

Τέλος, όποτε είναι δυνατόν, τα παιδιά πρέπει να απομακρύνονται από το αυτοκίνητο στο κάθισμά τους. Δεν θα πρέπει οι γονείς να τα παίρνουν στην αγκαλιά τους εκτός εάν υπάρχει άμεσος κίνδυνος.

Πηγή: iefimerida.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όρια σε Παιδιά Ή σε Μεγάλους;

Υπάρχουν πολλές απόψεις για τον σωστό τρόπο να μεγαλώσεις παιδιά, να εκπαιδεύσεις παιδιά, να έχουμε το σωστό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, να δώσουμε στα παιδιά μας την καλύτερη παιδεία.

Εμείς πιστεύουμε, ότι όσο πιο πολλές επιθυμίες και όνειρα, έχουν τα παιδιά, τόσο το καλύτερο για τα ίδια και την κοινωνίας μας. Ως στόχο επομένως βάζουμε, την ανάπτυξη των επιθυμιών και ,όταν χρειάζεται, τη διευκόλυνση στην εκπλήρωσή τους. Αυτό γιατί θεωρούμε πως η δημιουργία επιθυμιών οδηγεί, όλους τους ανθρώπους, σε ενδιαφέροντα και τους κινητοποιεί για την ικανοποίηση αυτών των ενδιαφερόντων.

Όσο πιο έντονες είναι αυτές οι επιθυμίες μας, τόσο περισσότερο ωθούμαστε να τις εκπληρώσουμε. Οι επιθυμίες οδηγούν στην κινητοποίηση και όχι στην παραίτηση και την υποταγή. Παιδιά με επιθυμίες που προσπαθούν να ικανοποιήσουν, είναι παιδιά ζωντανά, δυναμικά που μαθαίνουν να διεκδικούν και στη πορεία της ζωή τους.

Ερχόμενοι στο ρόλο που έχουν τα όρια στην εκπαίδευση και την ανατροφή των παιδιών, συναντάμε μεγάλη δυσκολία, καθώς τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και οι γονείς/ εκπαιδευτικοί το ίδιο. Απ΄ την άλλη μόνο η λέξη "όρια" παραπέμπει σε κάτι περιοριστικό, σε κάτι που σε "κλείνει προς τα μέσα" αντί να σε "ανοίγει και να σε βγάζει προς τα έξω".

Πιστεύουμε ότι τα όρια στα παιδιά, είναι απαραίτητα για τη σωματική τους προστασία και για τη δημιουργία πλαισίου, που μέσα σ' αυτό θα βιώσουν νέες εμπειρίες. Ωστόσο πολλές φορές βιαζόμαστε να οριοθετήσουμε τα παιδιά για να αποτρέψουμε συμπεριφορές που ακόμα δεν έχουν εκδηλωθεί. Όμως δεν μπορούμε να απαγορεύουμε κάτι που δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Αντί αυτού στραγγαλίζουμε οτιδήποτε πάει να γεννηθεί, το οποίο μπορεί να είναι και ωφέλιμο.

Επιπλέον πολλές φορές, τα όρια τα χρησιμοποιούμε, για να προστατευθούμε εμείς, ο τρόπος ζωής μας, η νοοτροπία και οι αντιλήψεις μας. Όπως συμβαίνει με το κουνελάκι μας που το έχουμε στο κλουβί του. Το κλουβί είναι απαραίτητο για να κρατήσουμε το σπίτι μας καθαρό, αλλά αυτό που κάνει το κουνελάκι να αναπτυχθεί είναι το νερό, ο αέρας, ο ήλιος και η τροφή!

Γνωρίζουμε, ότι μερικά παιδιά σε κάποια φάση της ανάπτυξής τους και σε ορισμένες δραστηριότητες χρειάζονται περισσότερη καθοδήγηση και άλλα περισσότερη ελευθερία και αυτονομία. Η ελευθερία και η αυτονομία λειτουργούν και αναπτύσσονται μόνο σε κατάλληλες συνθήκες, η βασικότερη εκ των οποίων είναι η σχέση που έχει αναπτύξει και δημιουργήσει το παιδί με τον γονέα/ εκπαιδευτικό.

Η σχέση αυτή, είναι μια σχέση κατανόησης και συν-πάθειας. Έχει κάποια χαρακτηριστικά: την άνευ όρων θετική αποδοχή του παιδιού, των αναγκών, των επιθυμιών και των ικανοτήτων του. Την ενσυναίσθηση, δηλαδή να συναισθάνεται ο γονέας/ εκπαιδευτικός και να δείχνει στο παιδί, την ανησυχία του, τη χαρά, τη λύπη, το φόβο, τη δυσκολία του, και τέλος την γνησιότητα, δηλαδή να είναι ο γονέας/ εκπαιδευτικός, αυτό που όντως είναι, χωρίς να προσποιείται κάτι άλλο. Καθώς, αν εκείνος πρώτος έχει αποδεχθεί και αγαπήσει τον εαυτό του, διευκολύνει και το παιδί να γίνει και να αποδεχθεί το δικό του.

Επίσης η απουσία "εξουσίας" και "ελέγχου" απέναντι στο παιδί, σύμφωνα με έρευνες, δεν αποδιοργανώνει τις ομάδες των παιδιών. Αντιθέτως τα κινητοποιεί, αναπτύσσουν συνεργασία και ενδιαφέρον το ένα για το άλλο, χωρίς να μειώνεται η παραγωγικότητά τους.

Καλό θα ήταν, να ξεχωρίζουμε ποια απ' τα όρια που βάζουμε στα παιδιά είτε ως γονείς, είτε ως εκπαιδευτικοί, είναι όρια που σκοπό έχουν να αναπτύξουν και βοηθήσουν τα παιδιά και ποια όρια εξυπηρετούν δικές μας ανάγκες ή φόβους. Είναι βέβαια αναμενόμενο κάποια όρια να τα θέτουμε για δική μας διευκόλυνση. Το σημαντικό είναι να τα παρουσιάζουμε στο παιδί ως όρια για δική μας ανάγκη και όχι γιατί "έτσι πρέπει".

ndi-psychology
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι