Άξιον Αγάπης: MarianaOnIce

ΑΞΙΟΝ ΑΓΑΠΗΣ!!!

Έλαβα το παρακάτω email - πρόσκληση από το Χαμομηλάκι:

«Η φωτογραφία στο προφίλ σου, Μαριάνα των πάγων, είναι Άξια Αγάπης. Έλα μ՚ αυτή»

Είχα σκοπό να κάνω μία ανάρτηση για τη συλλογή «Αξιον Αγάπης» μα δεν ήξερα πως μέχρι που έλαβα το παραπάνω email. Ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου έγινε να με προσκαλέσουν!

Έτσι νάμαι κι εγώ να συμπληρώνω τη συλλογή αυτή, πραγματικά με την ψυχή μου, που καθρεφτίζεται σε μία παιδική, μάλλον μωρουδιακή μου φωτογραφία που ξετρύπωσα από ένα παλιό βιβλιάριο υγείας!!
Είναι λίγο παλαιότερη από τη φωτογραφία που έχω στο προφίλ μου.

Για τα ανυπεράσπιστα παιδάκια λοιπόν όλου του κόσμου αυτή μου η ανάρτηση

Με μία προσευχή να έρθει γρήγορα η μέρα που θα μπορούν όλα να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει!!!

Για το http://hamomilaki.blogspot.com/

Αναρτήθηκε από marianaonice στις 10:48 μμ

Μεγάλο πρόβλημα για τα παιδιά η εξοικείωση με την τηλε-βία

Πόσο μπορεί η τετράγωνη συσκευή που έχουμε στο σπίτι μας να «καθοδηγήσει» τα βήματα του παιδιού μας; Πώς μια εικόνα να συνταράξει τον ψυχισμό του και να του περάσει λανθασμένα μηνύματα; 

Τα μικρά παιδιά βιώνουν τις εικόνες της τηλεόρασης ως φυσικές, μπερδεύοντας το μύθο με την πραγματικότητα. Φανταστείτε τι συμβαίνει όταν ένα ανεξιχνίαστο, σχεδόν, έγκλημα με φερόμενους δράστες ανήλικα παιδιά «εισβάλλει» και «κατακλύζει» την καθημερινότητά μας...

Το παιδί μπορεί να πάρει από την τηλεόραση λανθασμένα μηνύματα και μπορεί να μην του δοθεί ποτέ η δυνατότητα διόρθωσης, επισημαίνουν οι ειδικοί, υπογραμμίζοντας πως η τηλεόραση δεν δημιουργεί λόγους ανησυχίας όταν ξέρουμε να τη χρησιμοποιούμε.

Μιλάει στην «Ε» η δρ Χαρά Νομικού, κλινική ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος, διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας Πανεπιστημίου ΙΙ, Le Mirail Toulouse της Γαλλίας.

— Μπορεί η εικόνα της ιστορίας του μικρού Αλεξ από τη Βέροια -έτσι όπως προβάλλεται από τα ΜΜΕ- να επηρεάσει τη συμπεριφορά των παιδιών σήμερα και πώς; 

«Ένα παιδί είναι παθητικός δέκτης των τηλεοπτικών μηνυμάτων που μπορούν εύκολα αλλά και επικίνδυνα να διαμορφώσουν την προσωπικότητά του. Το πρόβλημα ειδικά στα παιδιά είναι πολύ σοβαρό, διότι η εμπειρία που έχουν για τον κόσμο είναι περιορισμένη. Το παιδί μπορεί να πάρει από την τηλεόραση λάθος μηνύματα και μπορεί να μην του δοθεί η δυνατότητα διόρθωσης. Όπως είναι γνωστό, η τηλεοπτική βία επιδρά στο άτομο εξοικειώνοντάς το σε μεγάλο βαθμό, τόσο που τελικά τα βίαια φαινόμενα να τα θεωρεί σαν κάτι το συνηθισμένο όπως αίμα, φόνους, ακρωτηριασμούς κ.λπ.

Τα μικρότερα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν ειδήσεις γιατί είναι μια εικονική πραγματικότητα την οποία εκείνα βιώνουν σαν φυσική»...

— Στο πλαίσιο της μίμησης που διακρίνει τα παιδιά πόσο επικίνδυνες μπορούν να θεωρηθούν οι εικόνες της τηλεόρασης; 

«Ο μιμητισμός σκηνών από την τηλεόραση μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνος για τις τρυφερές ηλικίες, όπως αποδεικνύεται και από έρευνα του τμήματος Κοινωνικής Παιδιατρικής του Νοσοκομείου Παίδων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το ένα στα τέσσερα Ελληνόπουλα επαναλαμβάνει ριψοκίνδυνες πράξεις που παρακολούθησε στην τηλεόραση. Τα παιδιά μιμούνται σκηνές που βλέπουν στην τηλεόραση, στα έργα και κυρίως πράγματα που δεν κάνουν στην καθημερινή τους ζωή, όπως να πετάξουν ή ακόμα και να χρησιμοποιήσουν αυτοσχέδια όπλα».

— Έχουν καταγραφεί συμπεριφορές «θεοποίησης» του δράστη; 

«Ακούστηκε ακόμη και από πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πως παιδιά σήμερα φοβίζουν συνομήλικούς τους λέγοντας "θα σε κάνω Άλεξ", δηλαδή θα σε εξαφανίσω. Αυτό δείχνει πως ο δράστης (ή ο φερόμενος ως δράστης) τείνει να θεοποιηθεί κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι άσχημο μοντέλο. Τα παιδιά βιώνουν τις ειδήσεις αποσπασματικά, ανάλογα με την ηλικία τους και δεν μπορούν να διακρίνουν και να αξιολογήσουν το σωστό από το λάθος. Γι' αυτό επιμένουμε πως τα μικρά παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν ειδήσεις. Αν πάλι οι γονείς τούς επιτρέπουν να βλέπουν, τότε θα πρέπει να κάθονται κοντά τους και να τους εξηγούν το καθετί».

— Πώς βιώνουν μια τέτοια είδηση τα παιδιά; Αλλάζει η στάση τους για το σχολείο, για τους φίλους; 

«Ανάλογα με τον χαρακτήρα και τον επηρεασμό που δέχονται, η στάση τους αλλάζει, διαφοροποιείται. Τα παραδείγματα είναι ποικίλα και πολύ δυνατά.

Κλονίζεται το στοιχείο της αποτελεσματικότητας, της δικαιοσύνης (μπορούμε να λέμε ψέματα και να τη γλιτώνουμε για παράδειγμα) κ.ο.κ. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ευθύνη περνά στους γονείς. Δηλαδή σε τέτοιες περιπτώσεις τα πιστεύω των γονιών, όπως παρουσιάζονται μέσα στο σπίτι (δηλαδή ο τρόπος που καταδικάζουν και αντιμετωπίζουν τις εγκληματικές πράξεις) περνούν αυτόματα στα παιδιά, τα οποία και θα τα υιοθετήσουν».

ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΕΡΗ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/08/2006

Περί Συγχώρεσης

Όταν δεν συγχωρείς είσαι αιχμάλωτος του παρελθόντος, παλιών δυσαρεσκειών που δεν επιτρέπουν στην ζωή σου να προχωρήσει.
Όταν δεν συγχωρείς παραχωρείς τον έλεγχο του εαυτού σου σε κάποιον άλλο. Παγιδεύεσαι μέσα σε μια ακολουθία πράξης και αντίδρασης, προσβολής και εκδίκησης, επίθεσης και ανταπόδοσης, διαρκώς σε κλιμάκωση.

Το παρόν διαρκώς κατακλύζεται και κατασπαράσσεται από το παρελθόν.
Η συγχώρεση απελευθερώνει αυτόν που συγχωρεί. Τον αποσπά από τον εφιάλτη κάποιου άλλου.
Όταν συγχωρείς, απελευθερώνεις έναν φυλακισμένο και ανακαλύπτεις ότι ο φυλακισμένος ήσουν εσύ.

"Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν".
Η συγχώρεση των άλλων είναι ο προθάλαμος του Ουρανού.
Ο Ιησούς το γνώριζε αυτό και μας οδήγησε στην πόρτα.

Πρέπει να συγχωρήσουμε όποιον μας έβλαψε αν θέλουμε να συγχωρηθούμε κι εμείς. Πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας κάθε αίσθημα μνησικακίας και καταδίκης για τους άλλους, αλλά και κάθε αυτοκαταδίκης και τύψεων.

Πρέπει να συγχωρούμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε αν προηγουμένως δεν έχουμε συγχωρήσει τους άλλους. Έχοντας συγχωρήσει τους άλλους, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να συγχωρήσουμε και τον εαυτό μας, γιατί η άρνηση να το κάνουμε αυτό είναι πνευματική υπερηφάνεια. «Από αυτή την αμαρτία προήρθε η πτώση των αγγέλων».

Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που σε κάποια στιγμή της ζωής τους δεν έχουν εξαπατηθεί, πληγωθεί ή απογοητευτεί από κάποιον άλλο. Τέτοιου είδους καταστάσεις περνούν βαθιά μέσα στην μνήμη, όπου συνήθως δημιουργούν βαθιές πληγές και ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι να βγουν και να πεταχτούν μακριά. Και ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό είναι η συγχώρεση.

Βέβαια είναι εύκολο να συχωρούμε εκείνους που δεν μας έβλαψαν πολύ, και εύκολα ξεχνάμε τις ασήμαντες ζημιές που πάθαμε.
Ο καθένας μπορεί να το κάνει πρόθυμα αυτό.
Αλλά εκείνο που χρειάζεται, είναι να συγχωρούμε όχι μόνο αυτές τις χωρίς ιδιαίτερη σημασία πράξεις, αλλά κι εκείνες που είναι δύσκολο να συγχωρηθούν.

Ερεύνησε, λοιπόν, την συνείδησή σου και δες μήπως υπάρχει κάποιος τον οποίο δεν έχεις συγχωρήσει, μήπως κρύβεις κάτι που προκαλεί μνησικακία. Ερεύνησε και δες μην τυχόν και διατηρείς κάποια κακία – ίσως καλά καμουφλαρισμένη από μια ενδόμυχη πίστη ότι έχεις δίκιο – για κάποιο άτομο ή για κάποιο έθνος, φυλή, κοινωνική τάξη κλπ. Αν συμβαίνει αυτό πρέπει να προσφέρεις την συγχώρεσή σου.

Το ν’ απελευθερώνεις τους άλλους, σημαίνει ότι απελευθερώνεις τον εαυτό σου, γιατί η μνησικακία είναι στ’ αλήθεια μια μορφή δεσμών. Χρειάζονται δύο άτομα για να υπάρξει ένας φυλακισμένος: ο δεσμώτης και ο φυλακισμένος. Δεν μπορεί να είναι κανείς φυλακισμένος για δικό του λογαριασμό∙ κάθε φυλακισμένος έχει τον δεσμοφύλακά του και ο δεσμοφύλακας είναι και αυτός κατά κάποιο τρόπο δεσμευμένος. 
Όταν τρέφεις μνησικακία για κάποιον δένεσαι μαζί του, με ένα κοσμικό κρίκο μια πραγματική, αν και νοητική αλυσίδα. Δένεσαι με ένα κοσμικό δεσμό με οτιδήποτε μισείς. Να θυμάσαι πως ανήκεις σε αυτόν με τον οποίο είσαι πνευματικά δεμένος και πως αργά ή γρήγορα, αν τα δεσμά αυτά διατηρηθούν, το αντικείμενο της μνησικακίας σου θα παρουσιαστεί ξανά στην ζωή σου για να σου προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.

Η λύση, λοιπόν, είναι μια: πρέπει να κόψεις όλα τα δεσμά, με την αγνή και πνευματική πράξη της συγχώρεσης.
Άφησε τον άλλο να πορευτεί.

Με την συγχώρεση, ελευθερώνεις τον εαυτό σου, λυτρώνεις την ψυχή σου. Κι επειδή ο νόμος της αγάπης λειτουργεί το ίδιο για όλους, βοηθάς με αυτόν τον τρόπο και τον άλλο να σώσει την ψυχή του, διευκολύνοντας τον να πετύχει την αναμόρφωσή του.