«Αιδώς» σημαίνει: Το αίσθημα της ντροπής, του σεβασμού, της τιμής , της φιλοτιμίας, της αισχύνης, του φόβου, της αξιοπρέπειας....
Εκφράζει και ό,τι πρέπει να την προξενεί.
Κοινώς, η Τσίπα
Για τους Αρχαίους Έλληνες, η «ΑΙΔΩΣ», δηλαδή «ΝΤΡΟΠΗ», ήταν ένας πανίσχυρος άγραφος Νόμος, που δίεπε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, ιδιωτικές και πολιτικές. Στην Ομηρική διάλεκτο είχε την έννοια του «συναισθήματος τιμής και σεβασμού» για τους άλλους, και καταδίκη/αποστροφή για κάθε πράξη και λόγο αισχρό, αναληθή.
Στον Ησίοδο, η Αιδώς και η Νέμεσις, ήταν θεότητες, που όταν διαπίστωσαν τη διαφθορά των ανθρώπων, κάλυψαν τα πρόσωπά τους και κατέφυγαν στον Όλυμπο. Προφανώς, παραμένουν ακόμα στον Όλυμπο, με καλυμμένα τα πρόσωπά τους επειδή βλέπουν τι συμβαίνει σήμερα στον σύγχρονο κόσμο μας.
Κατά την Ελληνική Μυθολογία, η Αιδώς, ήταν τροφός της Αθηνάς (θεά της σοφίας) και μητέρα της Σωφροσύνης.Δίκη
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Δίκη ήταν μία από τις Ώρες. Κατά τον Ησίοδο στη Θεογονία του ήταν κόρη του πατέρα των θεών και των ανθρώπων Δία και της Τιτανίδας Θέμιδας και αδερφή της Ειρήνης και της Ευνομίας και η σύντροφος της ήταν η Αιδώς.
Αποτελούσε την προσωποποίηση της έννοιας της δικαιοσύνης, όπως και η μητέρα της, καθώς και της ηθικής τάξης.
Η Δίκη με την βοήθεια των Ερινύων επιτηρούσε τη διαφύλαξη της ηθικής τάξης και επέβαλλε τιμωρίες σε όσους προσπαθούσαν να την διασαλεύσουν.
Στον μύθο του Πρωταγόρα δεν αναφέρεται ως θεότητα αλλά ως ηθική αρετή που κατανέμεται στους ανθρώπους. Απεικονιζόταν ως νεαρή, αδύνατη γυναίκα που κουβαλούσε μια ζυγαριά και φορούσε ένα δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι.
Συχνά ταυτιζόταν με την Αστραία, θεότητα της δικαιοσύνης και της αγνότητας, που συνδεόταν με τον αστερισμό της Παρθένου. Στον προς τιμήν της ορφικό ύμνο αναφέρεται ότι η Δίκη στέκεται δίπλα στον ιερό θρόνο του Δία, παρατηρεί το βίο των ανθρώπων και επεμβαίνει, όποτε χρειαστεί ως "δικαία τιμωρός κατά των αδίκων".
Η αντίστοιχη θεά για τους Ρωμαίους ήταν η Γιουστίτια (Iustitia).
..........
.jpg)
Posts
