Πολλές φορές τα παιδιά αρνούνται να ακολουθήσουν κανόνες είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο. Τους θεωρούν άδικους, βαρετούς και ότι τους έφτιαξαν οι ενήλικες για να τα τιμωρήσουν ή να τα περιορίσουν.
Κάποιοι κανόνες όμως είναι σημαντικοί και πρέπει να τηρούνται γιατί παρέχουν εμπιστοσύνη, σταθερότητα και ασφάλεια.
Παίζοντας ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, μπορούμε να διδάξουμε στο παιδί τη σημασία των κανόνων. Ξεκινάμε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες του. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, και χωρίς να πούμε τίποτα, αλλάζουμε τους κανόνες.
Για παράδειγμα, ενώ έχω παίξει και είναι η σειρά του παιδιού, παίρνω πάλι το ζάρι, ρίχνω και προχωρώ όσα τετράγωνα θέλω, ανεξάρτητα από το τι λέει το ζάρι. Δεν λέμε τίποτα στο παιδί, αλλά περιμένουμε την αντίδρασή του.
Σίγουρα θα ξαφνιαστεί και μπορεί να θυμώσει γιατί «κλέβουμε». Αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να εξηγήσουμε ότι οι κανόνες μας καθοδηγούν, βοηθούν να υπάρχει τάξη και δεν κάνει ο καθένας ότι θέλει, γιατί τότε η ζωή μας αναστατώνεται, όπως αναστατώθηκε το παιχνίδι μας. Ακόμα και στο παιχνίδι, υπάρχουν κανόνες που δεν μας αρέσουν αλλά πρέπει να τους ακολουθήσουμε για να μπορούμε να παίξουμε και να περάσουμε ωραία. Όταν θέλουμε να αλλάξουμε τους κανόνες, συζητάμε και βλέπουμε τι μπορούμε να αλλάξουμε και τι όχι. Το παιχνίδι συνεχίζεται μετά κανονικά.
Για να δώσουμε στο παιδί την ευκαιρία να φτιάξει δικούς του κανόνες, μπορούμε να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι, αλλά αυτή τη φορά με άλλους κανόνες, που θα τους έχει φτιάξει το παιδί. Σ’ αυτή την περίπτωση, τους αποδεχόμαστε αλλά εκφράζουμε τυχόν δυσαρέσκεια όταν αυτοί οι κανόνες είναι άδικοι (είναι σχεδόν σίγουρο ότι το παιδί θα φτιάξει κανόνες που θα το βοηθούν να κερδίσει). Μπορούμε να συζητήσουμε αν κι άλλοι θα ήθελαν να παίξουν με αυτούς του κανόνες, αν θα έπρεπε να τους διορθώσουμε λίγο πώς και γιατί, κτλ. Το παιδί θα καταλάβει ότι μπορεί να συμμετέχει στους κανόνες, αλλά θα πρέπει να κοιτά το γενικό καλό και όχι μόνο της προσωπική του ευχαρίστηση
Πάνω ή κάτω; Από μένα εξαρτάται!
Τα παιδιά γενικά δεν βλέπουν ότι οι συμπεριφορές τους έχουν θετικές ή αρνητικές συνέπειες, απλά νιώθουν ότι τους συμβαίνουν καλά ή κακά πράγματα. Αυτό συμβαίνει πιο συχνά στα μικρά παιδιά και σε παιδιά που έχουν την τάση να επιρρίπτουν την ευθύνη σε εξωτερικούς παράγοντες. Με κάποιες τεχνικές παιχνιδιού, τα παιδιά μαθαίνουν να συνδέουν τη συμπεριφορά τους με τις συνέπειες που τις ακολουθούν.Ο πρωταρχικός στόχος είναι να μάθουν τα παιδιά ότι μπορούν να έχουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς και της συνέπειας και ότι έχουν τη δυνατότητα επιλογής και αλλαγής της συμπεριφοράς.
Το «Φιδάκι» είναι ένα αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών και μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί για να διδάξουμε στα παιδιά τη σημασία του να σκέφτονται πριν ενεργήσουν, να αναγνωρίσουμε προβληματικές σκέψεις ή συμπεριφορές να υπογραμμίσουμε την ικανότητα της λήψης αποφάσεων και να μάθουν να χαίρονται με τις επιτυχίες.
Υλικά
Επιτραπέζιο παιχνίδι «Φιδάκι»
Περιγραφή
Το παιχνίδι παίζεται σύμφωνα με τους κανόνες του. Κάθε φορά όμως που το πιόνι των παικτών φτάνει σε μία σκάλα, τότε ο συγκεκριμένος παίκτης πρέπει να αναφέρει κάτι που έκανε και οδήγησε σε επιβράβευση ή τον έκανε να αισθανθεί υπερήφανος. Μετά αναβαίνει τη σκάλα. Αντίθετα, αν το πιόνι βρεθεί σε φιδάκι, τότε πρέπει να αναφέρει ένα περιστατικό στο οποίο συμπεριφέρθηκε χωρίς να σκεφτεί, ήταν απρόσεχτος και τελικά οδήγησε σε απογοήτευση και αφαίρεση της επιβράβευσης.
Κάθε φορά που ο ενήλικας «πέφτει» σε σκάλα ή φιδάκι, είναι σημαντικό να χτίζει πάνω στο παράδειγμα του παιδιού για να τονίσει σημαντικά σημεία και να γίνει πρότυπο συμπεριφορών όπως τη σκέψη πριν την πράξη και την καλύτερη διαχείριση παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον.
Παράδειγμα
Παίζουμε με το Γιώργο το συγκεκριμένο παιχνίδι. Ο Γιώργος (το όνομα έχει αλλαχτεί) είναι επιθετικός όταν θυμώνει και χτυπά τα παιδιά στο σχολείο. Θεωρεί όμως τις τιμωρίες της δασκάλας του άδικες, γιατί, όπως λέει ο ίδιος, «αυτή είναι στριμμένη». Στην αρχή ο Γιώργος δυσκολευόταν να βρει γεγονότα και ιστορίες, κι επειδή εγώ γνώριζα το ιστορικό, τον βοηθούσα να σκεφτεί κάτι να πει λέγοντας: «θυμάσαι τότε που…. θέλεις να μου πεις γι αυτό;». Του ήταν πολύ δύσκολο να κάνει τη σύνδεση, αλλά προς το τέλος άρχισε να μπαίνει στο νόημα του παιχνιδιού.
Τη δεύτερη φορά που παίξαμε έπεσα πρώτη πάνω σε σκάλα. Ανέφερα μια ιστορία όταν ήμουν μικρή που η συμμαθήτριά μου μού πήρε τη γόμα κι εγώ θύμωσα πάρα πολύ. Σκέφτηκα να τη σπρώξω αλλά τελικά αποφάσισα να ζητήσω τη βοήθεια της δασκάλας. Πήρα πίσω τη γόμα μου και αισθανόμουν υπέροχα γιατί κατάφερα να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Αυτή η ιστορία δεν ήταν αληθινή, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν είχε σημασία. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι ο Γιώργος πριν δύο μέρες είχε χτυπήσει έναν συμμαθητή του γιατί του άνοιξε την κασετίνα και του πήρε ένα μολύβι. Η δασκάλα έβαλε το Γιώργο να καθίσει μόνος του κι εκείνος αποφάσισε να μιλήσει άσχημα και στη δασκάλα. Δίνοντας ένα παρόμοιο παράδειγμα με άλλη κατάληξη, και φυσικά ανεβαίνοντας τη σκάλα, ο Γιώργος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι όταν σκέφτεται μόνο να κερδίζει μπορεί.
Όσο πιο συχνά παίζαμε το παιχνίδι, τόσο ο Γιώργος μπορούσε να σκεφτεί μόνος του περιστατικά, κι επειδή ήθελε να κερδίζει στο παιχνίδι, προσπαθούσε τις μέρες πριν τη συνεδρία μας, να συμπεριφέρεται σωστά και να σκέφτεται πριν ενεργήσει, ώστε να ανεβαίνει πιο γρήγορα τις σκάλες από μένα.
Τα Μπαλόνια του Θυμού
Έχει παρατηρηθεί ότι είναι πολύ δύσκολο να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν τι είναι ο θυμός και τι συμβαίνει όταν αυτός δεν εκτονώνεται σωστά. Αυτός κυρίως συμβαίνει γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να δουν το θυμό. Μπορούν να πουν τι τους θυμώνει, αλλά εξακολουθούν να μην τον κατανοούν. Ορίζουν το θυμό ως την επιθετική συμπεριφορά που χρησιμοποιούν για να τον εκφράσουν. Προκειμένου να οπτικοποιήσουμε το θυμό παίζουμε με τα Μπαλόνια του Θυμού.
Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι μπορούν να θυμώνουν αλλά δεν μπορούν να γίνονται επιθετικά. Με τα μπαλόνια τα παιδιά βλέπουν τι συμβαίνει όταν κρατάμε το θυμό μέσα μας και δεν τον εκτονώνουμε σωστά. Το συναίσθημα του θυμού είναι απόλυτα ...
Posts
