Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; (!!!) - Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Γύρω στις 7 το πρωί σ’ ένα πηγμένο από ανθρώπους αστικό της γραμμής γίνεται πανικός. Κάπου μέσα στο αδιαχώρητο ξεπετάγεται ένας καθημερινός διάλογος:
– Συγγνώμη να περάσω λίγο…
– Τι σπρώχνεις, ρε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;!
– Ποιος μπορεί να είσαι, ρε φίλε, 7 το πρωί, στο λεωφορείο…;

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». 

Πόσο εκνευριστικό. Πόσο σπαρακτικό. Να το λες ή να το ακούς.

Η μεγάλη ανάγκη να αποκτήσουμε ταυτότητα, μια αληθινή ταυτότητα, απ’ αυτές που δεν δίνονται στα αστυνομικά τμήματα και δεν τη συνοδεύει ένας αριθμός. Μια ταυτότητα που δεν έχει όνομα, επίθετο, χρώμα ματιών ή δέρματος, ηλικία, επαγγελματική ιδιότητα, οικογενειακή κατάσταση, περιουσία, κοινωνική τάξη, φίλους, εχθρούς, ασχολίες στον ελεύθερο χρόνο και οτιδήποτε άλλο ντύνει αυτό το «εγώ είμαι».

Γιατί είναι κάποιες στιγμές που ερχόμαστε στο κέντρο του ανεμοστρόβιλου της καθημερινότητας. Εκεί, στο ήρεμο κέντρο τού είναι μας. Σ’ αυτές τις στιγμές, τίποτα από τις παραπάνω ιδιότητες δεν προσδιορίζει πλήρως αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια. Όλα αυτά τα ρούχα είναι στενά. Το «είναι» μας περισσεύει. Δεν χωρά πουθενά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που λέμε τόσα πολλά «εγώ», τόσα πολλά «είμαι». 

Πασχίζουμε με αγωνία να αυτοπροσδιοριστούμε. Να ταυτιστούμε με "ρούχα" που θα μας κάνουν να φαινόμαστε κάποιοι και σημαντικοί. Να ταυτιστούμε με ρούχα. Με στοιχεία ετερόκλητα, που αλλάζουν, φθείρονται, πεθαίνουν, φεύγουν απρόσμενα, επειδή δεν εξαρτώνται από εμάς ούτε και τα ελέγχουμε σε κανένα βαθμό.

Ποιος είσαι, αν χάσεις τη δουλειά σου, τα λεφτά σου, το σπίτι σου, αν σε αφήσουν οι δικοί σου;
Ποιος είσαι, όταν δεν κοιτάει κανείς;
Ποιος είσαι πέρα από το σώμα σου που γερνάει, πέρα από τα συναισθήματα που αλλάζουν και τις σκέψεις σου που σου λένε συνεχώς ότι είσαι τα πολλά και διάφορα;
Ποιος είσαι μέσα σ’ ένα σύμπαν δισεκατομμυρίων γαλαξιών που ζούσε, ζει και θα ζει πριν και μετά από σένα και που αδιαφορεί πλήρως για τα μικρά και (κυρίως) τα μεγάλα σου προβλήματα;

Χωρίς ταυτότητα είσαι άλλος ένας άγνωστος, ακόμα και για τους γνωστούς σου. Ένας ακόμα περαστικός αριθμός. 

Ένας ασήμαντος εν δυνάμει σημαντικός. 

Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο όποιος δεν έχει ταυτότητα ζει μια ατελείωτη ταλαιπώρια -απλά είσαι ο κανένας και ως τέτοιος αντιμετωπίζεσαι.

Γίνε αυτό που είσαι. - Φ. Νίτσε
Γίνε αυτό που είσαι, αλλά δεν είσαι ακόμα, παρόλα αυτά είναι να γίνεις. Αν προσπαθήσεις. Αν γκρεμίσεις αυτά που νομίζεις ότι είσαι. Αν ξυπνήσεις αυτό που πραγματικά είσαι και αρχίσεις να το χτίζεις.

Αντέχεις;

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τη βραδιά που κάηκε η Σμύρνη. Αφιερωμένο στον Recep Tayyip Erdoğan

«Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες» γράφει ο Falih Rifki Atay, επιφανής Τούρκος δημοσιογράφος που ανήκε στο στενό περιβάλλον του Μουσταφά Κεμάλ.

"Smyrna'yı neden yaktık? Mustafa Kemal'in sıkı ortamında seçkin bir Türk gazeteci olan Falih Rifki Atay'ı şöyle yazıyordu: “Neden binaların yerinde kalması halinde azınlıklardan kurtulamadığımızdan korkuyoruz.

περισσότερα στην πηγή

-------------------

Mε τον όρο καταστροφή της Σμύρνης ή αλλιώς Μεγάλη Πυρκαγιά της Σμύρνης αναφέρονται τα γεγονότα της σφαγής του ελληνικού και αρμενικού πληθυσμού της Σμύρνης από τον κεμαλικό στρατό, καθώς και η πυρπόληση της πόλης, που συνέβησαν τον Σεπτέμβριο του 1922. 

Η καταστροφή αυτή άρχισε 7 ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από τη Μικρά Ασία και μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού, του ιδίου του Μουσταφά Κεμάλ και των ατάκτων του στην πόλη. 

Η φωτιά εκδηλώθηκε αρχικά στην αρμενική συνοικία και συγκεκριμένα από την ανατίναξη της Αρμενικής Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, όπου είχαν καταφύγει τα γυναικόπαιδα και πολιορκούνταν από τους Τούρκους. 

Την πολιορκία την έσπασε με το ασκέρι του ο Έλληνας καπετάνιος Σιδερής (Ισίδωρος) Πανταζόπουλος, που επί πολλά έτη πολεμούσε τους άτακτους Τσέτες ληστές στα γύρω βουνά. 

Οι Έλληνες μπήκαν μέσα στην εκκλησία και έδωσαν νερό και τρόφιμα στους πολιορκημένους, όμως, οι πολυπληθέστεροι Τούρκοι γρήγορα ανασυντάχθηκαν και παίρνοντας πυρίτιδα από γειτονική πυριτιδαποθήκη, περικύκλωσαν και πάλι την εκκλησία και την ανατίναξαν. 

Με τη βοήθεια του ευνοϊκού για τους Τούρκους ανέμου (που έπνεε αντίθετα από την τουρκική συνοικία) και της βενζίνης με την οποία οι Τούρκοι ράντιζαν τα σπίτια, η φωτιά κατέκαψε όλη την πόλη, εκτός από τη μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία, και διήρκεσε από τις 31 Αυγούστου έως 4 Σεπτεμβρίου (με το παλαιό ημερολόγιο). Σήμερα η επέτειος αυτή στην πραγματικότητα είναι η 13 Σεπτεμβρίου, καθώς την επόμενη χρονιά εισήχθη στην Ελλάδα το νέο ημερολόγιο.

Το Χαμομηλάκι

14 Σεπτεμβρίου: Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού ✞ Ο Βασιλικός και ο Λειδινός

«Σταυρός, φύλαξ εν νυκτί.

Εν ημέρα πύργος,

εν σκότει χειραγωγός,

εν ευθυμία χαλινός,

εν αθυμία ψυχαγωγός,

εν κινδύνοις σωτήρ…

μυρίων αγαθών θησαυρός.

Σταυρός ο φύλαξ της οικουμένης πάσης,

Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας,

βασιλέων το κραταίωμα, πιστών το στήριγμα ,

Αγγέλων η δόξα και δαιμόνων το τραύμα!».

Η Παγκόσμια  Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, στις 14 του μήνα, είναι η σημαντικότερη γιορτή του Σεπτεμβρίου, γι’ αυτό και  ο μήνας αυτός ονομάζεται από το λαό και Σταυριάτης και Σταυρός.

Η γιορτή αυτή θεωρείται  μεγάλη  Δεσποτική γιορτή,  και αποτελεί σπουδαίο εορτολογικό σταθμό  για το εκκλησιαστικό έτος της Εκκλησίας μας.

    Από τότε που ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε σε όραμα  στον ουρανό το σχήμα του σταυρού, με την επιγραφή «εν τούτω νίκα», και θεώρησε αυτόν  σύμβολο της νίκης του και της επικράτειάς του στο ρωμαϊκό κράτος, έταξε ως σκοπό της ζωής του να  ανακαλύψει στην Παλαιστίνη τον ίδιο το Σταυρό του μαρτυρίου του Χριστού. 

    Κατάλαβε ο αυτοκράτορας πως το μέλλον ανήκε πλέον στο χριστιανισμό, όπως άλλωστε και αποδείχτηκε. Σταμάτησε αμέσως τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών, κατάργησε το σταυρικό θάνατο, καθιέρωσε την ημέρα της Κυριακής ως ημέρα του Κυρίου και ως αργία, ενώ με το Διάταγμα των Μεδιολάνων κατοχύρωσε την ανεξιθρησκεία στο κράτος, οπότε άνοιξε το δρόμο της διάδοσης της χριστιανικής θρησκείας.

    Από τότε, ο Σταυρός, από σύμβολο  και όργανο του κακού που ήταν  ως το σταυρικό θάνατο του Χριστού, έγινε το σύμβολο της σωτηρίας του κόσμου, το νικηφόρο λάβαρο εμάς των χριστιανών κατά του εχθρού μας, του διαβόλου.

    Η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Αγία Ελένη, επισκεπτόμενη τους Αγίους τόπους κατά προτροπή του γιου της, τον αναζήτησε στα Ιεροσόλυμα και τον ανακάλυψε με τη βοήθεια του Θεού, με τρόπο θαυματουργικό. Ήταν 6 Μαρτίου του 326 μ.Χ.

Στη συνέχεια, πάνω από τον Πανάγιο Τάφο, έχτισε το Ναό της Αναστάσεως και  στις 14 του Σεπτέμβρη, του 335 μ.Χ., στα εγκαίνια  του ναού, ο πατριάρχης Μακάριος ύψωσε το Σταυρό  στο Γολγοθά και ακολούθως στο Ναό,  για να τον δουν οι πιστοί  και να τον προσκυνήσουν. Έτσι, καθιερώθηκε η γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

    Ύστερα από περίπου τριακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πολέμησε για ν’ απελευθερώσει το Σταυρό από τους Πέρσες, που τον είχαν αρπάξει από τους Αγίους Τόπους και το Σεπτέμβρη του 629 μ.Χ., τον ύψωσε στο ναό της Αγίας Σοφίας. 

    Αυτή ήταν η δεύτερη  ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ενώ τον επόμενο χρόνο,  στα 630μ. Χ., τον επανέφερε στα Ιεροσόλυμα, όπου ο πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως..

    Ο Σταυρός είναι σύμβολο σωτηρίας των απελπισμένων, είναι το προσφιλές κόσμημα των χριστιανών. 

Είναι το σύμβολο της αγάπης προς τους πιστούς από  το Χριστό και σημάδι ανταπόκρισης προς  τη θεϊκή αγάπη, όπλο εναντίον των εχθρών βοηθός στους πειρασμούς,  μια πνευματική σκάλα που ανυψώνει τον άνθρωπο στον ουρανό. Γενικά είναι το όπλο των ανθρώπων εναντίον του παντοειδούς κακού. Αυτό άλλωστε καταδεικνύει και το τετράστιχο το οποίο  μάθαιναν παλιά τα παιδάκια να λένε στη βραδινή τους προσευχή:

«Πέφτω, κάνω το σταυρό μου,

όπλο έχω στο πλευρό μου.

Δούλος του Θεού λογιούμαι

και κανένα δε φοβούμαι!».

Τα δυο εγκάρσια ξύλα του  Σταυρού συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους, σε μια κοινωνία αγάπης, ειρήνης, δικαιοσύνης.

Η γιορτή του Σταυρού είναι εποχιακό ορόσημο για τη φύση, χρονικό όριο για τις γεωργικές εργασίες, καθώς και για τις ναυτικές δουλειές των Ελλήνων.

«Πριν σταυρώσει η Γη, μην αρχίσει κανείς δουλειά στο χωράφι του», λένε οι γεωργοί. Τότε πάνε στην εκκλησιά ένα μείγμα από τους σπόρους που θα φυτέψουν να ευλογηθεί και ν’ αγιαστεί (σιτάρι, φασόλια, κριθάρι, ρεβίθια, κουκιά, φακές κ.τ.λ.).

Η Εκκλησία μας έχει ειδική ευχή για του σπόρου την ευλογία. Οι γεωργοί θα τον πάρουν πίσω και θα τον φυλάξουν ως την ημέρα της σποράς (Οκτώβριο, Νοέμβριο). Τότε θα τον παραχώσουν στη Γη για την ευλογία της παραγωγής.

Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

    Η Αγία Ελένη ξεχώρισε με θαυματουργικό τρόπο στο Γολγοθά το σταυρό του Χριστού από αυτούς των ληστών.

Εφόσον βρέθηκαν και οι τρεις σταυροί στο Γολγοθά, ο Τίμιος Σταυρός αποκαλύφθηκε με το  θαύμα της  νεκραναστάσεως μιας νεκρής, που τυχαία περνούσαν την κηδεία της από το μέρος εκείνο. Ακούμπησαν πάνω στη νεκρή και τους τρεις σταυρούς και η νεκρανάσταση έγινε ακουμπώντας πάνω της το Σταυρό του Χριστού.

    Ο Τίμιος Σταυρός αποκαλύφτηκε  ακόμα κι από  ένα μυρωδάτο φυτό, το βασιλικό που, σύμφωνα με την παράδοση, είχε φυτρώσει στο μέρος όπου βρέθηκε το Τίμιο ξύλο. 

    Γι’ αυτό και ο βασιλικός ονομάζεται και Σταυρολούλουδο και την ημέρα του Σταυρού οι πιστοί τον πάνε στην Εκκλησία και μ’ αυτόν στολίζουν το Σταυρό.

    Μετά τη θεία λειτουργία μοιράζονται από τον ιερέα οι κλώνοι του, που μεταφέρονται από τους πιστούς  στο σπίτι για ευλογία.

Μ’ αυτό το βασιλικό και με τον αγιασμό της ημέρας ετοιμάζονταν από τις νοικοκυρές  παλιά το νέο προζύμι για όλη τη χρονιά, που φούσκωνε μόνο του, ενώ, το πρώτο ζυμάρι που ζύμωναν μ’ αυτό οι νοικοκυρές, το έκαναν πρόσφορο και το πήγαιναν στην εκκλησία.

Ο ΛΕΙΔΙΝΟΣ

    Είναι ένα έθιμο (δρώμενο), που το έπαιζαν παλιά τα παιδιά στο νησί της Αίγινας, την ημέρα του Σταυρού. Αυτή τη μέρα «κήδευαν» το Λειδινό, δηλ. την προσωποποίηση του καλοκαιριάτικου απομεσήμερου και του απογευματινού φαγητού. Έκαναν, λοιπόν, το ομοίωμα ενός μικρού παιδιού, οι γυναίκες και τα κορίτσια του νησιού, το έντυναν με ρούχα, το στόλιζαν με λουλούδια, κυρίως  μικρά λουλουδάκια της εποχής, ενώ συγχρόνως έβραζαν κόλλυβα με σιτάρι, σταφίδες, ρόιδα, αμύγδαλα και μαϊντανό.

    Ύστερα, αφού το «μοιρολογούσαν», το’ παιρναν τα παιδιά και το περιέφεραν στους δρόμους του νησιού και τέλος το έθαβαν λέγοντας: «Πάψε, φτωχέ το λειδινό και συ άρχοντα τον ύπνο». Επιστρέφοντας έτρωγαν κόλλυβα και αφού συγχωρούσαν το μακαρίτη, άρχιζαν το χορό και το τραγούδι. Έτσι, αποχαιρετούσαν τον καλοκαιριάτικο μεσημεριανό ύπνο και το δειλινό-λειδινό, δηλαδή το απογευματινό φαγητό, (δείγμα ότι η μέρα έχει τώρα αρκετά μικρύνει και δε χρειάζονται όλα αυτά το απόγευμα), ως το Μάρτη, όπως έλεγε και το τραγούδι που τραγουδούσαν, όταν πια η μέρα θα μεγάλωνε πάλι και θα άρχιζαν ξανά τα ίδια:

Λειδινέ μου, Λειδινέ μου,

Φεύγεις, πάεις, Λειδινέ μου,

Κι εμάς μας αφήνεις κρύους,
πεινασμένους, διψασμένους

Κι όχι λίγο μαραμένους.

Λειδινέ μου, Λειδινέ μου,

Πάλι θα ’ρθεις, Λειδινέ μου,

Με του Μάρτη τις δροσιές,

Με τ’ Απρίλη τα λουλούδια

Και του Μάη τις δουλειές.

Ήρθε η ώρα να μας φύγεις,

Πάαινε εις το καλό

Και με το καλό να έρθεις

Κι όλους να μας βρεις γερούς…

Για να εξηγήσουν την τύχη του δειλινού-γεύματος στην Αίγινα, λένε την εξής παράδοση:

Το  Κολατσιό, το Γεύμα και το Λειδινό, ήταν τρία αδέρφια τρίδυμα. Πρώτο γεννήθηκε το Κολατσιό, δεύτερο το Γεύμα και τρίτο το Λειδινό. Όταν έγιναν τριών ημερών, ήρθαν οι Μοίρες να τα μοιράνουν. Μοίραναν, λοιπόν, το Κολατσιό και το Γεύμα να συντρέχουν τους ανθρώπους σ’ όλη τους τη ζωή και να ’ναι αθάνατα. Όταν όμως γύρισαν και είδαν το Λειδινό που ήταν ένα καχεκτικό και αδύνατο μωρό, είπαν: «Αυτό γρήγορα θα πεθάνει». Τότε η μεγάλη Μοίρα είπε: «Είναι χρήσιμο όμως στους ανθρώπους και πρέπει να είναι με αυτούς όπως και τα άλλα του τα αδέρφια. Θα το μοιράνουμε, λοιπόν, έξι μήνες να ζει κι έξι μήνες να είναι πεθαμένος, γιατί πιο πολύ δε χρειάζεται». Γι’ αυτό ο Λειδινός ζει μόνο έξι μήνες.

Κοντά στη γιορτή του Σταυρού, ετοιμάζονται και τα χελιδόνια για το μεγάλο τους ταξίδι: «Του Σωτήρος τα λελέκια, του Σταυρού τα χελιδόνια», λέει ο λαός.

thebest