Saturday 16 June 2018

Καναδάς: 1.300 παιδιά κακοποιήθηκαν σεξουαλικά
από προσωπικό του σχολείου τους!

Nearly 1,300 children sexually abused by school staff over past 20 years
Περισσότεροι από 700 εργαζόμενοι σε σχολεία, διέπραξαν ή φέρεται να έχουν διαπράξει σεξουαλικά αδικήματα σε βάρος σχεδόν 1.300 παιδιών τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα το Καναδικό Κέντρο για την Προστασία του Παιδιού (CCCP).
Η έρευνα, η πρώτη που πραγματοποιείται στον Καναδά για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στη χώρα, διαπίστωσε 750 περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης σε βάρος τουλάχιστον 1.272 παιδιών το χρονικό διάστημα από το 1997 έως το 2017.
Τα αδικήματα διαπράχθηκαν από 714 υπαλλήλους ή πρώην υπαλλήλους σε νηπιαγωγεία και σχολεία σε ολόκληρο τον Καναδά. Το 68% των δραστών ήταν εκπαιδευτικοί, ενώ άλλοι σχολικοί υπάλληλοι που κατηγορούνται επίσης ήταν βοηθοί εκπαιδευτικών, επιτηρητές στη διάρκεια γευμάτων, εθελοντές, γραμματείς, επιστάτες και οδηγοί σχολικών λεωφορείων.
Πολλοί από τους δράστες για τους οποίους γίνεται αναφορά στην έκθεση είχαν καταφέρει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των θυμάτων τους για να μπορούν να περνούν χρόνο μόνοι μαζί τους.
Οι άνθρωποι αυτοί χειραγωγούσαν τα παιδιά για να μειώσουν την πιθανότητα να τους καταγγείλουν. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι η προσπάθεια των ενηλίκων αυτών να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών είχε γίνει μέσω Διαδικτύου, ενώ το 87% των δραστών ήταν άνδρες και το 75% των θυμάτων ήταν κορίτσια.
Επιπλέον, το 55% των θυμάτων υπέστη σεξουαλική κακοποίηση στο σχολείο (συμπεριλαμβανομένων των περιοχών που έκαναν πεζοπορία και των σχολικών λεωφορείων), ενώ το 29% των θυμάτων κακοποιήθηκε είτε στο σπίτι, είτε στο αυτοκίνητο του δράστη.
Περισσότερο από τα δύο τρίτα όλων των θυμάτων ήταν μαθητές γυμνασίου και το 73% των δραστών που αναφέρονται στην έκθεση είχαν κατηγορηθεί στο παρελθόν για τουλάχιστον ένα ποινικό αδίκημα.

medicalland
Το Χαμομηλάκι

«Έγκλημα, μίσος, προκατάληψη»
και τα... χειροκροτήματα για τον δολοφόνο!!

😭😭😭
Συντάκτες:
Αναστασία Πάτσιου, Ακης Ορφανός, Ακης Κατσούλας*

Πριν από λίγες ημέρες μια τραγωδία εκτυλίχθηκε στην Αμφισσα, καθώς ένας 35χρονος δολοφόνησε πυροβολώντας ένα 13χρονο παιδί.
Υπάρχουν έκδηλες και μη έκδηλες πτυχές της τραγωδίας, στον βαθμό που αυτό το έγκλημα σχετίζεται με υποκρυπτόμενους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Αρχικά, αναφορικά με το γεγονός καθαυτό, γεννώνται ερωτήματα για τα αίτια της πράξης, τα οποία παραμένουν άγνωστα. Οι εικασίες για διαρρήξεις φαίνεται να μην υφίστανται.
Η ωμή βία, η οποία στέρησε τη ζωή ενός παιδιού, εντάσσεται στη σφαίρα της ρατσιστικής συμπεριφοράς και μάλιστα στην ακραία έκφρασή της. «Μεταμφιέζεται» σε αγωνία ή φόβο για την προστασία της περιουσίας ή και της ζωής ακόμα, υποκρύπτοντας τη σαδιστική απόλαυση που αντλεί ο ρατσιστής από την τιμωρία του διαφορετικού.

Ερωτήματα όμως εγείρονται για τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει το γεγονός.
Ενώ θα περίμενε κανείς πως θα εκφραστεί έντονα ο αποτροπιασμός της, εφόσον πρόκειται για τη δολοφονία ενός παιδιού, αντίθετα υπερτονίζεται η καταγωγή του θύματος. Σαν δηλαδή να μην της άξιζε να ζει, εφόσον γεννήθηκε Ρομά και έχει διαφορετική πολιτισμική και κοινωνική ταυτότητα από την κυρίαρχη.
Γενικεύοντας θα λέγαμε πως το 2018 στην Ελλάδα δεν θεωρείται αυτονόητο το δικαίωμα στη ζωή κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από φυλή, φύλο, θρήσκευμα, εθνοτική ή κοινωνική καταγωγή.
Ως κοινωνία φαίνεται να αγνοούμε επιδεικτικά τον σεβασμό των δικαιωμάτων του ατόμου, να αγνοούμε και να υποβαθμίζουμε το διαφορετικό και ακόμα χειρότερα να δικαιολογούμε πράξεις μίσους που απορρέουν από «καθυστερημένες» νοητικές συνήθειες.

Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το γεγονός από τα ΜΜΕ. Η απομόνωση του χαρακτηριστικού της καταγωγής της από όλα τα άλλα ατομικά και κοινωνικά της χαρακτηριστικά και ο υπερβολικός τονισμός του «φόβου για αντίποινα από τους Ρομά της περιοχής» είχαν αποτέλεσμα την ενεργοποίηση των προκαταλήψεων, των φόβων και όλων των ανορθολογικών στοιχείων, τα οποία συνδέονται με τη μειονοτική ομάδα.
Οι παραβατικές συμπεριφορές, με τις οποίες συχνά συνδέονται, γίνονται αντιληπτές ως αποτέλεσμα εγγενών, βιολογικών αιτιών και όχι ως συνέπεια των κοινωνικών συνθηκών και της απομόνωσης, στις οποίες η κοινωνία με την εκ των προτέρων ταξινόμηση τους έχει επιβάλει να ζουν.
Τα περισσότερα ΜΜΕ, αντίθετα, διοχετεύουν το μίσος στην κοινωνία και λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές κοινωνικών στερεότυπων.
Επιπλέον, με αφορμή το γεγονός, στα μέσα κοινωνική δικτύωσης έχει αναπτυχθεί μια ρητορική του μίσους η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, όχι μόνο υπερασπίζεται τη δολοφονία του παιδιού, αλλά τη δικαιολογεί με βάση τον διαφορετικό τρόπο ζωής των Ρομά.
Εκφράσεις όπως «θα γεννούσε 10 παιδιά, αφού παντρευόταν έναν 30άρη γύφτο» δηλώνουν την υποτίμηση και το μίσος για τον διαφορετικό τρόπο ζωής της πολιτισμικής αυτής ομάδας.
Οι μειωτικές και προσβλητικές εκφράσεις που αναφέρονται συγκροτούν τον ρατσιστικό λόγο, ο οποίος επικρατεί και έχει στόχο να πείσει. Δεν είναι ιδεολογικά ουδέτερος, έχει σκοπό να παγιώσει τις κοινωνικές σχέσεις, να οξύνει τις υφιστάμενες ανισότητες, αλλά κυρίως να επιβάλει επικίνδυνες μορφές εξουσίας.
Τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής είναι ιδιαίτερα κρίσιμα. Η επικράτηση της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και της κουλτούρας της βίας οφείλουν να αφυπνίσουν και να δραστηριοποιήσουν πολίτες και θεσμούς.
O Σύλλογος Ελλήνων Κοινωνιολόγων καταδικάζει γεγονότα ρατσιστικής βίας, υποστηρίζει τον διάλογο και πρεσβεύει την ανάγκη για δράση, έτσι ώστε να ορθωθεί ένας αντίλογος σεβασμού και αποδοχής ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού και βίας.

* Κοινωνιολόγοι, μέλη του Συλλόγου Ελλήνων Κοινωνιολόγων
Έντυπη έκδοση

Μπαμπάς και μητρότητα - «Her»: Ο Chris Grady φτιάχνει ένα σκίτσο-ύμνο στη μητρότητα για τη γυναίκα του

Αφού παρακολούθησε ολόκληρο τον τοκετό της γυναίκας του, την ημέρα που έφερε στον κόσμο την κόρη τους, ο σκιτσογράφος Chris Grady της αφιέρωσε ένα υπέροχο σκίτσο, στο οποίο αναγνωρίζει με τον πιο τρυφερό τρόπο την δύναμη και την ομορφιά της.
Ο τίτλος του σκίτσου είναι «Her» (δικό της):
Μπαμπάς φτιάχνει ένα σκίτσο-ύμνο στη μητρότητα για τη γυναίκα του

Όπως λέει ο ίδιος «μου έδωσε έμπνευσε το πώς η γυναίκα μου (και όλες οι μαμάδες) ξεπέρασε τις μεγάλες προκλήσεις της διαδικασίας του τοκετού και κατάφερε να φέρει στον κόσμο το παιδί μας. 
Οι άνθρωποι πάντα ασχολούνται με το νέο μωρό, όταν μια γυναίκα γεννά, όμως δεν είναι το μωρό που έδωσε τον μεγάλο αγώνα, αλλά η μητέρα
Εκείνη ήθελα να τιμήσω με το παραπάνω σκίτσο.»

Πηγή: huffingtonpost.com
από Έλενα Μπούλια
mama365.gr

Clint Edwards: Ένας μπαμπάς εξομολογείται:
«Το ότι βοηθάω τη γυναίκα μου δεν με κάνει ήρωα!»

«Έχεις δίκιο», της είπα. «Είμαστε σύντροφοι και συνεργάτες και δεν θα πρέπει να φέρομαι σαν να κάνω κάτι εξαιρετικό, επειδή ξυπνάω τα βράδια. Θα σταματήσω.»
--------------
Ο Clint Edwards είναι μπαμπάς, blogger
και σύζυγος. 
Έχει πρωινή δουλειά, τρία παιδιά –εκ των οποίων το ένα είναι μωρό, και μία γυναίκα που «τρέχει» από το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Έχει, επίσης, τη έντονη ανάγκη να εξομολογηθεί ένα λάθος του –το γεγονός ότι θεωρούσε τον εαυτό του σπουδαίο, επειδή ξυπνά τα βράδια για να ταΐσει το μωρό. Μέχρι που το διόρθωσε και το ίδιο ελπίζει να κάνουν κι άλλοι μπαμπάδες (αφού πρώτα αρχίσουν να ξυπνούν κι εκείνοι κάθε βράδυ για το μωρό). Το παρακάτω πρέπει να το διαβάσετε και εσείς και ο άντρας σας.

" Συζητούσα κάποτε με την γυναίκα μου για τα ατελείωτα ξενύχτια που «τραβάμε» με το μωρό, όταν κάποια στιγμή της είπα «τουλάχιστον σηκώνομαι εγώ. Λίγοι είναι οι άντρες που το κάνουν αυτό. Θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων.»
Ήμουν κουρασμένος. Και της το είπα σαν να είναι τρομερά τυχερή που με έχει. Σαν να ήμουν καλύτερος από εκείνη ως γονιός.
Η ώρα ήταν 7 το πρωί. Η Μαίρη σταμάτησε να μιλά και έγειρε πίσω στην καρέκλα της, με τον Άρη να κοιμάται στην αγκαλιά της. 
Τα μάτια της ήταν λίγο κόκκινα και τα καστανά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια χαλαρή αλογοουρά. Κράτησε το μωρό λίγο πιο σφιχτά πάνω της και άκουσε με προσοχή αυτό που της είπα. Περίμενα ότι θα συμφωνούσε μαζί μου. 
Συχνά αναφερόμασταν σε μπαμπάδες που ξέραμε, οι οποίοι δεν ξυπνούσαν ποτέ για τα μωρά τους. Θεωρούσαν πως αυτό είναι δουλειά της μαμάς.

Δεν συμφώνησε, όμως.
Αντίθετα, σταύρωσε τα πόδια της, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «θα ήθελα να σταματήσεις να το λες αυτό».

Την περίοδο εκείνη η Μαίρη έκανε ένα μεταπτυχιακό, ήταν μαμά τριών παιδιών και εθελόντρια στο σχολείο των παιδιών (ήταν προϋπόθεση για να τα δεχτούν στο συγκεκριμένο σχολείο). 
Περνούσε ώρες καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, σκυμμένη πάνω από ένα πληκτρολόγιο, με ένα μπλοκάκι στα δεξιά της, και τουλάχιστον ένα παιδί να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο πόδι της. Και παρά την αφοσίωσή της στις σπουδές της, και το πόσο εγώ την βοηθούσα, συχνά μιλούσε για την πίεση που ένιωθε προκειμένου να κρατήσει το σπίτι καθαρό –αλλά και να πάει τα παιδιά στον παιδίατρο, να μαγειρέψει, να πάει τα παιδιά στις απογευματινές τους δραστηριότητες, να τα φροντίζει για να είναι καθαρά και υγιή και παράλληλα να τα διαπαιδαγωγεί. 
Ήταν και φοιτήτρια και μαμά, κι όμως ένιωθε μια τρομακτική πίεση να φροντίζει αποκλειστικά εκείνη τα παιδιά μας. 
Και εκεί ήμουν κι εγώ, να θρέφω τις προσδοκίες μου αναφέροντας την βοήθειά μου τα βράδια, σαν να ήταν μία τρομερά γενναιόδωρη προέκταση του ρόλου μου ως πατέρας.

Φυσικά, δεν τα σκέφτηκα όλα αυτά την στιγμή εκείνη. 
Αυτό που είπα ήταν ο τρόπος μου να την κάνω να προσέξει την συμβολή μου στον γάμο μας. Ως πατέρας, συχνά νιώθω σαν να «σπάω το καλούπι» που βοηθάω ουσιαστικά στο σπίτι. Όταν γυρίζω από την δουλειά πολλές φορές καθαρίζω. 
Ξυπνάω τα βράδια και κάνω πολλά άλλα πράγματα για να βοηθήσω να είναι ο γάμος μας συντροφικός. Αλλά για κάποιον λόγο, ένιωθα σαν να δικαιούμαι ιδιαίτερη προσοχή επειδή έκανα πράγματα που, για πολλά χρόνια, έχουν θεωρηθεί δουλειές της μαμάς.

Φορούσα ένα παντελόνι δουλειάς και ένα κολλαριστό πουκάμισο. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα μία τσάντα με το μεσημεριανό μου φαγητό. Σταμάτησα μια στιγμή, έκανα ένα βήμα πίσω και της είπα «Γιατί; Θέλω να πω, αλήθεια είναι. Κάνω πολλά πράγματα που άλλοι μπαμπάδες δεν τα κάνουν. Είμαι καλός σύζυγος!»

Η Μαίρη σηκώθηκε, με το μωρό στην αγκαλιά της. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας κοιμόντουσαν ακόμα, οπότε μιλούσαμε ψιθυριστά. «Γιατί δεν με κάνει να νιώθω σα να ήμαστε συνεργάτες. Με κάνει να νιώθω σαν να θέλεις να σε προσκυνώ κάθε φορά που ξυπνάς το βράδυ για το μωρό. Είναι και δικό σου μωρό, ξέρεις.»
Ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες για λίγη ώρα. 
Μου είπε πόσο εκτιμούσε όσα κάνω για να την βοηθάω στο σπίτι, αλλά δεν της άρεσε ο τρόπος που φερόμουν σαν να κάνω κάτι τρομερά σπουδαίο, ενώ στην πραγματικότητα έκανα αυτό που κάθε άντρας θα έπρεπε να κάνει.
Η πρώτη -ανόητη- αντίδρασή μου ήταν να τσαντιστώ. Ήθελα να της κάνω μία λίστα με άλλους μπαμπάδες που ξέραμε, φίλους και συγγενείς, οι οποίοι παραμένουν προσκολλημένοι στους παραδοσιακούς ρόλους του κάθε φύλου. Άνοιξα το στόμα μου, αλλά σταμάτησα. Σκέφτηκα τι ένιωθα εκείνη τη στιγμή και προτίμησα να φύγω για την δουλειά πριν πω κάτι που δεν θα έπρεπε.

Έτσι, οδήγησα μέχρι την δουλειά μέσα στα νεύρα.

Ήμουν σχεδόν 20 λεπτά κολλημένος στην κίνηση όταν θυμήθηκα την τελευταία φορά που έπλυνα τα πιάτα. Θεωρούσα ότι θα έπρεπε να με επαινούν γι'αυτό, να μου δίνουν βραβεία, όμως για πρώτη φορά αναρωτήθηκα, Γιατί; Έφαγα κι εγώ σε αυτά τα πιάτα. Μετά σκέφτηκα τότε που έβαλα σκούπα, ή που έβαλα πλυντήριο και άπλωσα, και συνειδητοποίησα ότι είχα τις ίδιες προσδοκίες και για αυτές τις δουλειές και ξαφνικά ένιωσα εντελώς μα**ας. Το ότι η Μαίρη θα ήταν υπεύθυνη για την φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού ήταν τόσο βαθιά ριζωμένο στην αντίληψή μου για την οικογένεια και την συμβολή του καθενός που ανέβαζα τον εαυτό μου σε βάθρο επειδή έκανα κάτι τόσο απλό, όσο το να βοηθάω την γυναίκα μου με το μωρό μας τα βράδια.

Μέχρι να παρκάρω και να περπατήσω ως το γραφείο, είχα αρχίσει να νιώθω πολύ μικρός.

Τηλεφώνησα στη Μαίρη από την δουλειά και της είπα ότι λυπάμαι. «Έχεις δίκιο», της είπα. «Είμαστε σύντροφοι και συνεργάτες και δεν θα πρέπει να φέρομαι σαν να κάνω κάτι εξαιρετικό, επειδή ξυπνάω τα βράδια. Θα σταματήσω.»

Η Μαίρη σώπασε για μια στιγμή. Μετά μου είπε «ευχαριστώ». "

mama365
Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki