«Ούτε καν οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να ζεις με τον διαβήτη τύπου 1»

16 χρονιά μετά και ορισμένες φορές νιώθω πως ούτε καν οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει να ζεις με τον διαβήτη τύπου 1. 

Έχει τύχει πολλές φορές εγώ, όπως και πολλοί διαβητικοί να πούμε:  «Ξέρεις κάτι; Δεν είμαι καλά, δε θέλω να σηκωθώ, δε θέλω να πάω στη… δουλειά, δε νιώθω καν πως σήμερα μπορώ έστω να περπατήσω. Γιατί; Γιατί ο διαβήτης μου σήμερα με έχει γονατίσει.» 

Η περισσότερο αναμενόμενη απάντηση που λαμβάνουμε πάντα είναι η ίδια 

«Σταμάτα να χρησιμοποιείς τον διαβήτη σου ως δικαιολογία».

Δεν έχω το κουράγιο να κρατήσω το ίδιο μου το σώμα και τρέμω σωματικά από φόβο. 

Σήμερα τα ζάχαρα μου είναι ανεξέλεγκτα και δεν ευθύνομαι εγώ επειδή «δεν πρόσεξα» ούτε μπορώ να τα ελέγξω.

Σήμερα όπως και κάθε σήμερα νευρίασα, θύμωσα.

Πραγματικά εύχομαι να μπορούσαν όλοι να δουν τις πληγές μας, όχι απλά τις μικρές τρύπες από τα τρυπήματα στα δάχτυλα μας, όχι απλά τις τρύπες από τις ενέσεις στο σώμα μας. 

Τις πιο βαθιές, τις πληγές που δεν ξεθωριάζουν, δεν επουλώνονται. 

Την κατάθλιψη που περνάμε, τα… δάκρυα που ρίχνουμε από τον ψυχολογικό και σωματικό πόνο, τις νύχτες που δεν νιώθουμε ζωντανοί, τις ημέρες που ότι και αν κάνουμε δεν μπορούμε να ελέγξουμε το ίδιο μας το σώμα, τα υψηλά ζάχαρα που μας κάνουν να φοβόμαστε, τα χαμηλά που μας κάνουν αδύναμους και να φοβόμαστε,… τα καθημερινά σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μας που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, τα αστεία και τις ηλίθιες θεραπείες που σκαρφίζεται ο καθένας εναντίων μας, τις κατηγορίες που μας προσάπτουν για τον διαβήτη, το ψεύτικο χαμόγελο που φοράμε τις ημέρες που δεν μπορούμε ούτε να… σταθούμε. 

Γονείς, γνωστοί, σχέσεις και φίλοι ΣΚΑΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Μπουχτίσαμε, σκάσαμε, εξοργιστήκαμε και ήρθε η ώρα να σας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το ίδιο μας το σώμα έκανε επίθεση στον εαυτό του και συνεχίζει να το σκοτώνει καθημερινά.

Μπορείτε να το διανοηθείτε αυτό; Δεν το επιλέξαμε, δεν το ζητήσαμε και δεν μας έδωσε κανένας οδηγίες πως να ζεις μια τέτοια ζωή.

Δίνουμε μια μάχη εναντίων του ίδιου μας του εαυτού κάθε μέρα, μια μάχη που δεν έχει τελειωμό, δεν έχει διαλείμματα ακόμα και όταν είμαστε κουρασμένοι, αδύναμοι ή νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο να το κάνουμε αυτό.

Πολεμάμε για την υγεία μας με τρόπους πολύ πιο δύσκολους και σοβαρούς από ότι ορισμένοι μπορούν να καταλάβουν. 

Ο διαβήτης τύπου ένα δεν εμφανίστηκε επειδή τρώγαμε πολλά γλυκά ή επειδή ήμασταν υπέρβαροι.

Το ίδιο μας το σώμα επιτέθηκε στον εαυτό του και δεν είναι δικό μας το φταίξιμο. 

Για να καταλάβεις έσω και επιδερμικά πως είναι να ζεις με διαβήτη τύπου 1 φαντάσου ότι ζεις μια ζωή απλή στην προεφηβική σου ηλικία και μια μέρα να μαθαίνεις πως έχεις διαβήτη.

Ο κόσμος σου γυρνάει ανάποδα και ξαφνικά πρέπει να μάθεις καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο να κουβαλάς ένα τεράστιο βάρος στους ώμους σου. Μερικές φορές σε ρίχνει και σε καταστρέφει τόσο πολύ που ίσα που νιώθεις ζωντανός.

Πρέπει να ωριμάσεις και να μάθεις να κρατάς τον ίδιο σου τον εαυτό 24/7/365 όσο χρονών και αν είσαι. Έχεις συνέχεια το αίσθημα του φόβου, πολύ απλά γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί.

Δεν έχεις τον «τέλειο διαβήτη» με το να τρως σωστά και να κάνεις τις σωστές δόσεις ινσουλίνης, αυτά είναι καλά για τους ιατρούς και για τις εταιρείες για να πουλήσουν.

Μπορεί απλά να στεναχωρηθείς, να κλάψεις ή να χαρείς και το ζάχαρο σου να χτυπήσει μέσα σε δευτερόλεπτα από 30 μέχρι και 500 και εκεί που περπατάς το σώμα σου να σβήσει και να πέσεις κάτω χωρίς να γνωρίζει ο κόσμος πως να σε σώσει. 

Πέφτεις για ύπνο και δε ξέρεις εάν θα… ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί, φοβάσαι να μείνεις ή να κοιμηθείς μόνος γιατί τι θα γίνει εάν πέσεις σε κρίση με σπασμούς; Ποιος θα είναι εκεί να σε σώσει μέσα στα πολύ λίγα κρίσιμα λεπτά που μπορείς να σωθείς ενώ εσύ είσαι ανήμπορος και ο εγκέφαλος σου κυριολεκτικά έχει πέσει… σε κώμα; 

Νιώθεις συνεχώς πως κανένας άλλος πέραν των ίδιων των διαβητικών τύπου 1 δε σε καταλαβαίνει.

Νιώθεις πως είσαι βάρος μερικές φορές ακόμα και στους γονείς/φίλους/σχέση/παιδιά σου που ξενυχτάν δίπλα σου μέρες ολόκληρες και να «προσεύχονται» να ξυπνήσεις το πρωί μετά από μια σοβαρή υπογλυκαιμία.

Φαντάσου να αυτοκαταστρέφεσαι καθημερινά χωρίς να το ξέρεις διότι είσαι παιδί διότι όταν όλα τα παιδιά της ηλικίας σου ζούσαν μια φυσιολογική ζωή εσύ να πρέπει να γίνει ενήλικος και να προσέχεις τον εαυτό σου να μην πεθάνει.

Και μέσα σε όλο αυτό, να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί ως ΠΑΙΔΙ δεν ξέρεις ότι δεν φταις για όλα τα δάκρυα τον πόνο και τον φόβο που διακατέχει την οικογένεια σου. Νιώθεις τρελός γιατί η ψυχολογία σου αλλάζει ανάλογα με το ζάχαρο σου χωρίς να ευθύνεσαι εσύ.

Τι μια στιγμή μπορεί να γελάς και την άλλη να κατηγορείς να φωνάζεις και να κλαις υστερικά γιατί φοβάσαι αλλά δεν ξέρεις τι φοβάσαι. 

Να έχεις νεύρα άνευ λόγου και αιτίας και κανένας να μη σε νιώθει. Να πρέπει να σηκωθείς το πρωί για το σχολείο/δουλειά ενώ είσαι τόσο… κουρασμένος και απελπισμένος, τόσο αδύναμος γιατί το ίδιο βράδυ πάλευες να κρατηθείς στα πόδια σου από μια υπογλυκαιμία/υπεργλυκαιμία που έκανε το σώμα σου να μη μπορεί να κουνηθεί και το 50% του εγκεφάλου σου να έχει απενεργοποιηθεί.

Όλη σου η ζωή εξαρτάται από μπουκάλια με 30ml ινσουλίνης και βελόνες των 6/8 χιλιοστών, είναι κάτι που χρειάζεσαι κυριολεκτικά για να ζήσεις.

Υπάρχει τόση μεγάλη πίεση συνεχώς επάνω σου από όλους, να φας στην υπογλυκαιμία για να μείνεις ζωντανός αλλά όχι πολύ για να μη φτάσεις στην υπεργλυκαιμία και δημιουργήσεις κετόνες στον οργανισμό σου.

Να έχεις πάντα τα τέλεια ζάχαρα ακόμα και αν έχεις να αντιμετωπίσεις τα χίλια μύρια και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ένα κακό όνομα, η «κετοξέωση» που κυριολεκτικά μπορεί να σε σκοτώσει από το ένα λεπτό στο άλλο.

Ακούω κόσμο να μου λέει πως επειδή ως παιδί ήμουν «κακή διαβητική» θα αποκτήσω προβλήματα χειρότερα έως τα 50. Μαμάδες, μπαμπάδες θα σας πω κάτι απλό και προσπαθήστε να το καταλάβετε.

Μην έχετε την απαίτηση από ένα ανήλικο παιδί να έχει την ψυχολογική και εγκεφαλική ωριμότητα να μην είναι παιδί και να γίνει ο ήρωας του εαυτού του. Μην το μαλώνετε, μη το τιμωρείτε επειδή ήθελε να είναι σαν όλα τα άλλα στην ηλικία του. Μη στερείτε το δικαίωμα του να είναι παιδί.

Τα πράγματα πλέον είναι απλά, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πει πως είμαστε «κακοί διαβητικοί». 

Κανείς μη διαβητικός δεν έχει το δικαίωμα να μας κρίνει και να μας προσάψει κατηγορίες. 

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΗΤΗ ΜΑΣ ΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ.

Είναι τόσο ηλίθιο σαν να λες ότι ο καρκινοπαθής χρησιμοποιεί τον καρκίνο του ως δικαιολογία.

Σταματήστε να μας επιτίθεστε με τις ελλιπείς γνώσεις σας επειδή ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ. Σήμερα όποιος και αν είσαι, όπου και αν είσαι, εάν επέλεξες να το διαβάσεις πρέπει να καταλάβεις και να πάρεις μια απόφαση. 

Να πορευθείς στην μάχη μας για την ζωή δίπλα μας, ή να…

Γράφει ο Ραδιουργός 2

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟ TWITTER 

radiourgos_dog

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν (δεν) μας βλέπουν: Εσύ σε ποια πλευρά θα ήσουν; “When They See Us” - The Central Park Five

Μια υπόθεση ρατσισμού και κακοδικίας ήρθε με ορμή στην επικαιρότητα, μέσω της σειράς του Netflix “When They See Us”. Όσοι παρακολούθησαν την ιστορία των «5 του Σέντραλ Παρκ», οφείλουν από την ασφάλεια του καναπέ τους να αναρωτηθούν ποια στάση θα κρατούσαν 

Ήταν πρώτη Μαΐου το μακρινό 1989, όταν ένας επιχειρηματίας του Real Estate στις ΗΠΑ, πάμπλουτος, εκκεντρικός και υπερσυντηρητικός, πλήρωσε 85.000 δολάρια για να δημοσιευθεί στις 4 μεγάλες εφημερίδες της Νέας Υόρκης, η παρακάτω ολοσέλιδη διαφήμιση.

Το μήνυμα της διαφήμισης ήταν το εξής: "ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ, ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΜΑΣ".
Το συνοδευτικό κείμενο ανέφερε μεταξύ άλλων ότι "ο δήμαρχος Κοχ (τότε δήμαρχος της Νέας Υόρκης), είπε ότι το μίσος πρέπει να εξαφανιστεί από τις καρδιές μας. Δεν νομίζω. Θέλω να μισώ αυτούς τους κακοποιούς και τους δολοφόνους. Πρέπει να υποφέρουν...Ναι δήμαρχε Κοχ, θέλω να μισώ αυτούς τους δολοφόνους και πάντα θα τους μισώ. Πώς μπορεί η κοινωνία μας να ανέχεται τη συνεχιζόμενη κακοποίηση των πολιτών της από παρανοϊκούς αλήτες; Οι εγκληματίες πρέπει να καταλάβουν ότι οι η ελευθερία τους τελειώνει, εκεί που αρχίζει η ασφάλειά μας".

Ο επιχειρηματίας, που είχε οργισμένος ξοδέψει τα χρήματά του για αυτή τη διαφήμιση, λεγόταν... Ντόναλντ Τραμπ.

Οι «πέντε του Σέντραλ Παρκ»

Το σημείο όπου στις 19 Απριλίου 1989 βρέθηκε μια 28χρονη γυναίκα έπεσε θύμα βιασμού. Για την επίθεση συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν 5 ανήλικοι, οι οποίοι όπως αποδείχθηκε πολλά χρόνια μετά τον εγκλεισμό τους στη φυλακή, ήταν αθώοι (AP Photo/Mario Suriani, FILE) AP

Οι «εγκληματίες», στους οποίους αναφερόταν ήταν  έξι παιδιά. Έξι παιδιά, που συνελήφθησαν τυχαία μαζί με άλλους ανηλίκους από την αφροαμερικανική και λατινοαμερικανική κοινότητα και τα οποία είχαν βρεθεί στο Σέντραλ Παρκ, το ίδιο βράδυ (19 Απριλίου 1989), που η 28 χρονη Τρίσα Μέιλι, μια γυναίκα που έκανε τζόγκινγκ στο πάρκο, χτυπήθηκε και βιάστηκε άγρια. Ο δράστης της επιτέθηκε και την εγκατέλειψε, νομίζοντάς την νεκρή.

Ο 15χρονος Γιουσέφ Σαλάμ (δεύτερος από αριστερά) και ο 14χρονος Ρέιμοντ Σαντάνα, μετά τη σύλληψή τους για τον βιασμό μιας 28χρονης γυναίκας στο Σέντραλ Παρκ. Μαζί με άλλα τρία παιδιά καταδικάστηκαν ενώ ήταν αθώοι (AP Photo/David Burns, File) AP

Ήταν μια βραδιά  επεισοδίων στο Σέντραλ Παρκ, τα οποία όμως δεν είχαν καμία σχέση με το συγκεκριμένο έγκλημα.
Τα έξι παιδιά για τα οποία ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ, ζητούσε τη θανατική ποινή, ήταν  ο 14χρονος Στιβ Λόπεζ, ο 15χρονος Άντρον Μακρέι, ο 14χρονος Κέβιν Ρίτσαρσον, ο 15χρονος Γιουσέφ Σαλάμ, ο 14χρονος Ρέιμοντ Σαντάνα και ο 16χρονος Κόρι Γουάιζ.
Από αυτούς, ο Στιβ Λόπεζ, ήταν ο μόνος από τους έξι που κατάφερε να έρθει  το 1991 σε συμφωνία με την εισαγγελία, καθώς δεν είχε σε κανένα σημείο της κατάθεσής του στην αστυνομία παραδεχθεί ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με το βιασμό και οι όποιες μαρτυρίες θεωρήθηκαν αναξιόπιστες.
Δεν έγινε όμως το ίδιο και για τα άλλα πέντε παιδιά.
Ο βιασμός μιας λευκής γυναίκας στο πάρκο, την ώρα που δεκάδες ανήλικοι έκαναν το λεγόμενο "Wilding", ξεφάντωναν δηλαδή στο ίδιο μέρος, προκάλεσε υστερία και ο ρατσισμός της κουλτούρας του λευκού αξιοπρεπούς μεσήλικα ξέσπασε με σφοδρότητα.
Την υπόθεση πήρε πάνω της  - εκτός από τον Τραμπ-  η εισαγγελέας Λίντα Φερστέιν, η οποία ως επικεφαλής του Τμήματος Σεξουαλικών Εγκλημάτων, χρειαζόταν άμεσα ένα αφήγημα, αλλά και τη σύλληψη των ενόχων.
Χρειαζόταν μια επιτυχία και μια απάντηση στο ποιος το έκανε. Τα 5 παιδιά, ήταν τα ιδανικά θύματα ενός συστήματος, που έψαχνε εκδίκηση για την επίθεση στην 28χρονη γυναίκα.

Βία, ψέματα και ομολογίες

Τα παιδιά, ανακρίθηκαν χωρίς την παρουσία δικηγόρου, για περισσότερες από 24 ώρες, υπέστησαν σωματική και ψυχολογική βία και με ψευδείς υποσχέσεις ότι θα γυρίσουν στα σπίτια τους, άρχισαν να ομολογούν τη συμμετοχή τους στο βιασμό και να δίνουν ο ένας τον άλλον, αλλά και να αναφέρουν λεπτομέρειες, που δεν ταίριαζαν, ούτε στο χρόνο και στο χώρο που έλαβε χώρα η επίθεση.
Τα στοιχεία δεν επαρκούσαν, το DNA δεν έδινε επιβεβαίωση στις εικασίες της Φέρστέιν, το αντικείμενο με το οποίο χτυπήθηκε η 28χρονη δεν είχε βρεθεί, ωστόσο η ίδια είχε αποφασίσει ότι οι 5 ήταν ένοχοι της επίθεσης και ήταν αποφασισμένη να αγνοήσει τα στοιχεία.
Μια ματιά στα βίντεο με τις ομολογίες των παιδιών και κυρίως του 16χρονου Κόρι Γουάιζ, φτάνει για να καταλάβει κανείς ότι μετά από ώρες ανάκρισης, οι ανήλικοι ήταν έτοιμοι να παραδεχθούν οτιδήποτε.

Η υπόθεση σπάει σε τρεις δίκες, με την τρίτη να είναι αυτή του Λόπεζ. Τον Αύγουστο του 1990 αρχίζει η δίκη των “Πέντε του Σέντραλ Παρκ”. Με αυτό το όνομα τα ΜΜΕ της εποχής, δείχνουν ότι τους αντιμετωπίζουν ήδη σαν απρόσωπους εγκληματίες. Δεν πρόκειται για παιδιά, αλλά για ενόχους. Οι εισαγγελείς Φερστέιν και Λέντερερ, με τη βοήθεια των ντετέκτιβ που έκαναν τις ανακρίσεις, έχουν χτίσει μια ιστορία, το τέλος της οποίας μένει απλώς να επιβεβαιωθεί από το δικαστήριο.

Από αριστερά ο Γιούσεφ Σαλάμ, ο Άντρον Μακρέι και Ρέιμοντ Σαντάνα σε σκίτσο του Robert Smith, παρακολουθούν στην αίθουσα του δικαστηρίου το βίντεο της κατάθεσης του Μακρέι. (AP Photo/Robert Smith) AP

Και έτσι γίνεται. Παρά τη μάχη των δικηγόρων τους και παρά την παντελή έλλειψη στοιχείων, τα 5 παιδιά καταδικάζονται από 5 έως 13 χρόνια φυλάκισης. Όλοι εκτός από τον Κόρι Γουάιζ οδηγούνται σε αναμορφωτήρια και περνούν την εφηβεία τους στη φυλακή.
Ο Κόρι Γουάζι οδηγείται ως ενήλικος κατευθείαν στη φυλακή και θα υποστεί βασανιστήρια από συγκρατούμενούς του επί χρόνια.
Οι 5 ανήλικοι θα δουν τις ζωές τους να καταστρέφονται, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τις οικογένειές τους. Αποδεικνύεται ότι όταν ένα μέλος μιας οικογένειας πάει στη φυλακή, είναι σαν να πηγαίνει όλη η οικογένεια.
Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι και οι πέντε ήταν αθώοι και σημαδεύτηκαν για πάντα, επειδή βρέθηκαν στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή, αλλά και επειδή η Λίντα Φερστέιν θυσίασε χωρίς δισταγμό, 5 παιδιά για να ανέβει τα σκαλιά της επιτυχίας.
Δώδεκα χρόνια μετά την καταδίκη τους και ενώ οι 4 από τους 5 είχαν εκτίσει τις ποινές τους, ο Ματίας Ρέγες, ένας κατά συρροήν βιαστής, ομολόγησε ότι ήταν αυτός που είχε βιάσει την Τρίσα Μέιλι, περιέγραψε το πώς τη χτύπησε και τι έκανε μετά την επίθεση, με αποτέλεσμα να γίνει αναψηλάφηση της υπόθεσης.
Όταν το DNA επιβεβαίωσε ότι ο Ρέγες ήταν πράγματι αυτός που έκανε το έγκλημα, οι “πέντε του Σέντραλ Παρκ”, αθωώθηκαν και απαλλάχτηκαν από όλες τις κατηγορίες. Αυτοί που είχαν εγκληματίσει πέρα από τον βιαστή Ρέγες ήταν η Φερστέιν και οι αστυνομικοί της, ωστόσο δεν το παραδέχθηκαν ποτέ. Αντίθετα η Φέρστειν, υποστήριξε την εκδοχή ότι ο Ρέγες ήταν απλώς ο... έκτος βιαστής.
Οι πέντε έφηβοι, μήνυσαν αργότερα την Πολιτεία της Νέας Υόρκης, ωστόσο έπρεπε να περάσουν άλλα 12 χρόνια και το 2014 να τους επιδικαστεί αποζημίωση 41 εκατομμυρίων δολαρίων, που όμως δεν μπορούσε να τους δώσει πίσω τα χαμένα χρόνια, ούτε να σβήσει από την ψυχή και το σώμα τους τα σημάδια, που ακόμα και σήμερα είναι εμφανή.

Εκδίκηση σε δεύτερο χρόνο μέσω Netflix

Οι πρωταγωνιστές της σειράς "When They See Us". Από αριστερά, οι Ασάντε Μπλακ, Τζαρελ Τζερόμ, Καλίλ Χάρις, Ίθαν Χέρις και Μαρκις Ροντρίγκεζ (Photo by Christopher Smith/Invision/AP) CHRISTOPHER SMITH/INVISION/AP

Η ιστορία των 5, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα χάρη στη σειρά του Netflix, “Όταν μας βλέπουν” (When they See us). Και μάλιστα αυτό έγινε σε 190 χώρες.
Η δημιουργός της σειράς, Έιβα Ντουβερνέ, ήθελε ακριβώς αυτό. Να πει την ιστορία πέντε παιδιών που είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται, χωρίς να φταίνε σε τίποτα.
Η μίνι σειρά 4 επεισοδίων καλύπτει 25 χρόνια ιστορίας από την σύλληψη και την καταδίκη, μέχρι την τελική δικαίωση και απεικονίζει όχι μόνο το πώς βίωσαν τη φυλακή, αλλά και τι συνάντησαν οι 4 από τους 5 όταν βγήκαν.
Οι ερμηνείες και η ποιότητα της σειράς, έφεραν στη δημοσιότητα ξανά τα πρόσωπα του δράματος. Τους “πέντε του Σέντραλ Παρκ”, τη Λίντα Φέρστέιν, η οποία εν τω μεταξύ είχε γίνει πετυχημένη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, ενώ όλοι θυμήθηκαν και τον ρόλο του Τραμπ, ο οποίος ζητούσε τότε την εκτέλεση των 5 και σήμερα είναι πλανητάρχης και ασκεί πολιτική με φράσεις του στυλ “αν ήθελα να εξαφανίσω το Αφγανιστάν, θα το έκανα σε 10 μέρες και θα πέθαιναν εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά δεν θέλω”.

Ραγισμένοι νικητές

Η δημιουργός της σειράς "When They See Us", Έιβα Ντουβερνέ, με τους "5 του Σέντραλ Παρκ" στο θέατρο "Apollo" στη Νέα Υόρκη (Photo by Donald Traill/Invision/AP) DONALD TRAILL/INVISION/AP

Η απήχηση της σειράς, έφερε ξανά αντιμέτωπους με λόγια πράξεις και παραλείψεις και τον Ντόναλντ Τραμπ και τη Λίντα Φέρστέιν, οι οποίοι τα χρόνια που οι 5 σάπιζαν στη φυλακή, οι ίδιοι ανέβαιναν τα σκαλιά της επιτυχίας με γοργά βήματα.
Όταν ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ ρωτήθηκε για την υπόθεση και για το εάν θα ζητούσε συγγνώμη από τους πέντε άδικα καταδικασθέντες, δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες.
Ηγέτης γέννημα-θρέμμα της εποχής της μετααλήθειας, πιστεύει βαθιά και το δείχνει ότι τα γεγονότα είναι μια απλή λεπτομέρεια μπροστά στην ισχύ.
“Γιατί το θίγεις αυτό τώρα; Είναι ενδιαφέρουσα η συγκυρία που ανοίγει ξανά το θέμα. Υπάρχει κόσμος και από τη μια και από την άλλη πλευρά σε αυτή την ιστορία. Ομολόγησαν την ενοχή τους και αρκετοί εισαγγελείς πιστεύουν ότι δεν έπρεπε ποτέ να γίνει συμβιβασμός για αυτή την υπόθεση. Ας μείνουμε σε αυτό”, απάντησε όταν ρωτήθηκε πρόσφατα για την υπόθεση.
Η ίδια η Φέρστέιν, που σήμερα έχει αναδειχθεί σε μια από τις πιο μισητές περσόνες στις ΗΠΑ και την οποία εγκατέλειψε και ο εκδότης της, εξακολουθεί να πιστεύει, όπως και πολλοί από τους ντετέκτιβ που συμμετείχαν στις έρευνες, ότι οι 5 ανήλικοι δεν κατηγορήθηκαν άδικα. Επιτέθηκε μάλιστα στη σειρά, δηλώνοντας ότι διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.

Αριστερά η Λίντα Φέρστειν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου τον Μάρτιο του 1988 στη Νέα Υόρκη (AP Photo/Charles Wenzelberg, File) AP

Τα θύματα της κακοδικίας, την χαρακτήρισαν ένα “γρανάζι του συστήματος” που απλώς δούλεψε πολύ καλά, πατώντας σε στερεότυπα.
Στην εξέλιξη της υπόθεσης και μετά την αθώωσή τους, οι 5 άνδρες πια, χαρακτηρίστηκαν ως "νικητές". Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική. Οι πέντε άντεξαν, αλλά είναι φανερό ότι αυτό που πέρασαν, τους άλλαξε για πάντα. Η περίπτωση του Κόρι Γουάιζ είναι χαρακτηριστική. Βλέπεις σε κάθε κίνησή του, έναν άνθρωπο συντετριμμένο από τα 13 χρόνια φυλακής.
Το ποιος έχασε και το ποιος νίκησε, είναι αρκετά δύσκολο να το πει κανείς, καθώς η επιτυχία μιας σειράς δεν αλλάζει ούτε κατεστημένες νοοτροπίες, ούτε δημιουργεί κάποιου είδους αφύπνιση και αυτό ισχύει για κάθε κοινωνία της Δύσης.
Η αναζήτηση εύκολων θυμάτων, η στοχοποίηση των φτωχών, των αδύναμων και των διαφορετικών, δεν είναι ζήτημα του παρελθόντος, ούτε αφορά τους μαύρους και τους λατίνοαμερικάνους στις ΗΠΑ. Είναι θέμα που έρχεται και επανέρχεται σε κάθε δυτική κοινωνία.
Μπορεί η σειρά να έβαλε στο στόχαστρο, (για έναν ακόμα λόγο τον Τραμπ) και να μετέτρεψε τη Φερστέιν από βραβευμένη πλούσια σε δαχτυλοδεικτούμενη πλούσια, ωστόσο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις, ακόμα και αν γίνονται με τέτοια ορμή, κρατούν για λίγο, ειδικά σε μια εποχή ταχύτητας και συμπύκνωσης της επικαιρότητας.
Η παρακολούθηση μιας ποιοτικής ταινίας ή μια σειράς, δεν μπορεί να προκαλέσει παρά μια μικρή ιδιωτική λύτρωση όταν δεν μας βλέπουν, η οποία προσφέρει τα άλλοθι για όσα δεν κάνουμε και δεν λέμε... όταν μας βλέπουν.
Ο όχλος, που καταδίκασε τους 5 ανήλικους, πριν καν πάνε στο δικαστήριο, υπάρχει σε κάθε χώρα. Μπορούμε να θυμηθούμε και παραδείγματα από την Ελλάδα, πολύ πρόσφατα μάλιστα. Η υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου και ο τρόπος που παρουσιάστηκε το θύμα, μέχρι να έρθουν στη δημοσιότητα τα βίντεο από τη δολοφονία του σε κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, είναι χαρακτηριστική.
Η ιστορία της αδικίας απέναντι στους αδύναμους και η ανεύρεση εξιλαστήριων θυμάτων, είναι πανάρχαια, όπως και η αδιαφορία της πλειοψηφίας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

news247.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η «σέξι Σούζαν» ένα κείμενο για το βιασμό και τη σιωπή

Για την Σούζαν Ίτον, την αμερικανίδα βιολόγο που βιάστηκε και δολοφονήθηκε, αρθρογραφεί η Έλενα Ακρίτα, στην εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο». Η «σέξι Σούζαν» είναι ο τίτλος του άρθρου της, μέσα από το οποίο μιλά για το βιασμό, το πώς βλέπουν οι θύτες το θύμα τους είτε πρόκειται για γυναίκα είτε όχι αλλά και για τη σιωπή των ανθρώπων, εκείνων που γνωρίζουν αλλά δε μιλούν. Για τα στόματα που δεν ανοίγουν...

Η σέξι Σούζαν

«Η Σούζαν Ίτον τα ‘θελε και τα ‘παθε. Προκαλούσε. Φιρί φιρί πήγαινε να την βιάσουν και να την δολοφονήσουν. Ήταν πολύ νέα. Ήταν προκλητική. Φορούσε κοντή φούστα και βαθύ ντεκολτέ. Και να θες να αγιάσεις, κολάζεσαι. Την βιάζεις και την σκοτώνεις.
 
Η Σούζαν Ίτον ήταν 64 χρονών. Φορούσε φόρμα, αθλητικά παπούτσια και πήγε, όπως κάθε πρωί, να τρέξει στην περιοχή που τόσο αγαπούσε. Μέχρι που βρέθηκε μπροστά της ο δολοφόνος της. Που όπως δήλωσε στην αστυνομία, εκείνη την μέρα βγήκε έξω με πρόθεση να βιάσει την πρώτη γυναίκα που θα έβρισκε μπροστά του. Την πρώτη γυναίκα. Την όποια γυναίκα. Είτε φορούσε ντεκολτέ είτε φορούσε μπούργκα. Είτε ήταν 20 είτε 60. Είτε ήταν επιστημόνισσα είτε εργάτρια του σεξ.
 
Άθελά του λοιπόν, ο τύπος αυτός όρισε με ακρίβεια μοιρογνωμονίου την έννοια "βιασμός": αυτό που εμείς λέμε και ξαναλέμε, το γράφουμε και ξαναγράφουμε. Ο βιασμός δεν έχει σχέση με τον ερωτισμό. Ο βιασμός έχει σχέση με τη βία. Την ωμή, την κτηνώδη, την απροκάλυπτη. Δεν συνδέεται με την ηλικία ή το dress code του θύματος. Ο βιασμός δεν είναι η "τιμωρία" του θύματος που γυρίζει από μπαρ προκλητικά ντυμένο: με τον ίδιο τρόπο θα "τιμωρηθεί" κι εκείνη που γυρίζει απ’ το κατηχητικό ντυμένη ως το λαιμό. Ή το 7χρονο αγοράκι στο Παπάφειο, ή το οποιοδήποτε παιδί στις τουαλέτες του σχολείου, ή η ανήμπορη γυναίκα, η κατάκοιτη, η ηλικιωμένη.
 
Η Σούζαν Ίτον τα ‘θελε και τα ‘παθε. Δεν φταις εσύ, αυτή φταίει. Άλλωστε, εσύ είσαι ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης. Ήσυχος, ευγενικός, κύριος. Τα καλύτερα είπαν για σένα οι συγχωριανοί σου.
«Καλό παιδί». «Δεν είχε δώσει δικαιώματα στη γειτονιά». «Ιδέα δεν είχαμε». Είπαν. Κι έπεσαν από τα σύννεφα.
 
Προφανώς κανένας γείτονας δεν γνώριζε τον βίο και την πολιτεία του τύπου αυτού. Κανένας δεν ήξερε πως, πριν φτάσει στον φόνο ο 27χρονος είχε επιτεθεί σε μια Πολωνή, που μάλιστα την χτύπησε με το αυτοκίνητο. Κανένας γείτονας δεν ήξερε πως, πριν από αυτό, επιτέθηκε σε μια Λιθουανή που σώθηκε η γυναίκα γιατί ξέφυγε από την ερημιά κι έτρεξε σε κατοικημένη περιοχή. Κανένας γείτονας δεν ήξερε πως είχε επιτεθεί και σε Ελληνίδα, προφανώς για να μην τον πουν και ρατσιστή τον άνθρωπο  που κι αυτή την γλίτωσε την τελευταία στιγμή. Και βεβαίως κανένας γείτονας δεν ήξερε πως πέρσι ο ίδιος άνθρωπος είχε συλληφθεί στην Κρήτη για εμπρησμό. Κι όταν ερωτήθηκε το γιατί και το πώς από την αστυνομία, απάντησε πως έβαλε φωτιά γιατί του άρεσε να ακούει λέει τις σειρήνες της Πυροσβεστικής.
 
Έλα όμως που κανένας δεν ήξερε τίποτα. Όλοι οι κυρ Παντελήδες της γειτονιάς έπεσαν από τα σύννεφα. Ήταν βλέπεις καλό παιδί. Άψογος οικογενειάρχης. Και δεν είχε δώσει δικαίωμα στη γειτονιά, μια γειτονιά που προφανώς διακτινίστηκε από τον πλανήτη Κρίπτον.
 
Δυο μεγάλες αλήθειες επικυρώνει εκ νέου ο βιασμός και ο θάνατος της Σούζαν Ίτον. Την πρώτη αλήθεια την ομολόγησε ο ίδιος δράστης. Δεν αναζητούσε τύπο γυναίκας, δεν τον ένοιαζε η ηλικία, η διάθεση, το ντύσιμο. Έψαχνε την πρώτη που θα έπεφτε στο δρόμο του. Απλά, ωμά και ξεκάθαρα.
 
Την δεύτερη αλήθεια την είπαν στις κάμερες οι κυρ Παντελήδες του χωριού. Της γειτονιάς, της μικρής κοινότητας, της πόλης, της κωμόπολης, του οικισμού και του συνοικισμού. Εκείνοι που δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν μιλάνε. Δεν παρεμβαίνουν, δεν βοηθούν, δεν καταγγέλλουν. Εκείνοι οι "δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα", οι "μην θα βρεις το μπελά σου", οι "μη μπλέκεις και κοίτα τη δουλίτσα σου και μη μπλέκεις".
 
Στο κάτω κάτω, η Σούζαν "προκαλούσε". Κι ο δολοφόνος της δεν είχε δώσει δικαιώματα στη γειτονιά».

newsbeast.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι