«Η Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά» - “Uncle Tom's Cabin” The book to be reread by Donald John Trump

Συγκλόνισε τη ρατσιστική Αμερική και στήριξε τον εμφύλιο
πόλεμο για την απελευθέρωση των μαύρων σκλάβων.

Τον 19ο αιώνα το βιβλίο που ήταν δεύτερο σε πωλήσεις μετά τη Βίβλο ήταν «Η Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά» της Αμερικανίδας συγγραφέα, Χάριετ Μπίτσερ Στόου.

Εκδόθηκε το 1852 και πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου ήταν η Ελίζα και ο μπάρμπα- Θωμάς, δύο σκλάβοι που ζούσαν σε μια φάρμα στο Κεντάκι που ανήκε σε έναν καλό ιδιοκτήτη, τον Σέλμπυ, ο οποίος σεβόταν και αγαπούσε τους σκλάβους του!

Την πρώτη χρονιά κυκλοφορίας του «Η καλύβα του μπάρμπα-Θωμά» πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην Αγγλία και περισσότερες από 300.000 στην Αμερική.

Η υπόθεση του βιβλίου ξεκινούσε όταν ο Σέλμπυ αποφάσισε να πουλήσει τον μεσήλικο μπάρμπα-Θωμά και τον πεντάχρονο γιο της Ελίζας σε έναν δουλέμπορο για να ξεπληρώσει τα χρέη του. Όταν η Ελίζα έμαθε τα σχέδια του αφεντικού της δραπέτευσε μαζί με τον μοναχογιό της.
Ο μπάρμπα-Θωμάς δεν την ακολούθησε γιατί δεν ήθελε να προδώσει το αφεντικό του. Ο δουλέμπορος αναζήτησε την Ελίζα, αλλά δεν κατάφερε να την εντοπίσει.

Πήρε μαζί του τον μπάρμπα-Θωμά και ταξίδεψαν προς την Ορλεάνη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μια καλή γυναίκα τον αγόρασε από τον δουλέμπορο, επειδή έσωσε την κόρη της. Στο τέλος του βιβλίου η Ελίζα κατάφερε να κερδίσει την ελευθερία της, ενώ ο μπάρμπα- Θωμάς πέθανε από την κακοποίηση ενός σκληρού αφέντη.

Με την είδηση του θανάτου του ο Σέλμπυ έσπασε.
Οι τύψεις του τον οδήγησαν να ελευθερώσει όλους τους δούλους και τους έδωσε ευχή και κατάρα να μην ξεχάσουν ποτέ τη θυσία του μπάρμπα-Θωμά. 

Η πραγματική ιστορία του μπάρμπα-Θωμά 

Το βιβλίο ήταν βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από τη ζωή των σκλάβων που ζούσαν στην Αμερική.
Η Στόου είχε εμπνευστεί την ιστορία του μπάρμπα-Θωμά από τη ζωή του Τζόσια Χάνσον, ενός μαύρου που είχε ζήσει ως σκλάβος για 40 χρόνια στο Μέριλαντ.

Ο Χάνσον είχε γεννηθεί σκλάβος το 1789 σε μια φάρμα όπου ήταν σκλάβος και ο πατέρας του. Όπως είχε αναφέρει αργότερα στην αυτοβιογραφία του, το μόνο που θυμόταν από τον πατέρα του ήταν ότι τον είχαν μαστιγώσει 100 φορές στην πλάτη και του είχαν κόψει το αυτί επειδή είχε σηκώσει κεφάλι στον αφέντη. Ο ιδιοκτήτης πούλησε τον πατέρα του στην Αλαμπάμα όταν ο Χάνσον ήταν παιδί. Από τότε δεν τον είδε ποτέ ξανά στη ζωή του. Τα αδέρφια του ανήκαν σε άλλα αφεντικά και εκείνος μεγάλωσε με τη μητέρα του.

Ο Χάνσον ήταν έντιμος και εργατικός γι’αυτό όταν μεγάλωσε έγινε υπεύθυνος για τους υπόλοιπους σκλάβους. Τζόσια Χάνσον, ο σκλάβος που ενέπνευσε την ιστορία του μπάρμπα-Θωμά Τζόσια Χάνσον, ο σκλάβος που ενέπνευσε την ιστορία του μπάρμπα-Θωμά Ο δρόμος προς την ελευθερία άνοιξε όταν το 1825 το αφεντικό του ζήτησε να οδηγήσει 18 σκλάβους στο Κεντάκι.
Ο Χάνσον, μακριά από τον αφέντη του για τρία χρόνια, κατάφερε να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνταν για να αγοράσει την ελευθερία του.
Όταν επέστρεψε έδωσε στο αφεντικό του 350 δολάρια για να του υπογράψει το χαρτί της ελευθερίας του.

Το αφεντικό του πήρε τα χρήματα, αλλά του είπε πως αν ήθελε να ζήσει ελεύθερος έπρεπε του πληρώσει φόρο 1.000 δολάρια.
Τότε ο Χάνσον πήρε τη γυναίκα και τα παιδιά του και δραπέτευσε.
Μετά από αρκετές εβδομάδες έφτασαν στο Οντάριο και μπόρεσαν να ζήσουν ελεύθεροι. «Όταν τα πόδια μου ακούμπησαν για πρώτη φορά την ακτή του Οντάριο, έπεσα κάτω, πήρα την άμμο στις χούφτες μου, τη φίλησα και άρχισα να χορεύω.Όσοι με έβλεπαν με περνούσαν σίγουρα για τρελό». 

Έτσι περιέγραψε ο Χάνσον την πρώτη ημέρα της ελευθερίας του. Το βιβλίο της Στόου ήταν βασισμένο στη ζωή του. Με γλαφυρό τρόπο, αλλά χωρίς υπερβολές παρουσίαζε την κακομεταχείριση των μαύρων από τους λευκούς. Το ξύλο, τους βιασμούς, την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Τον μαύρο ως εμπόρευμα. Ήθελε να ευαισθητοποιήσει το κοινό και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε. Η καλύβα του Χάνσον στο Μεριλαντ

Για πολλούς το βιβλίο επηρέασε χιλιάδες Αμερικανούς που πολέμησαν στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο κατά της δουλείας. 

Οι νότιοι που ήταν φανατικά υπέρ της δουλείας κυκλοφόρησαν μια σειρά από βιβλία που περνούσαν το δικό τους μήνυμα υπερασπιζόμενοι το δουλεμπόριο.
Αυτό το είδος λογοτεχνίας έμεινε γνωστό ως «Αντι-Τομ νουβέλες».
Μάλιστα λέγεται πως όταν ο Αβραάμ Λίνκολν συνάντησε τη συγγραφέα τον Νοέμβριο του 1862 της είπε: «Ώστε αυτή είναι η μικρή κυρία που έκανε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο»....

mixanitouxronou

ideopigi

Η Ιστορία των διακοπών, όπως εξελίχθηκε ανά τους αιώνες.

Οι πρώτοι καλοκαιρινοί παραθεριστές της Ιστορίας, τα μπαιν-μιξτ της Αττικής, τα rooms to let και ο παραθεριστικός τουρισμός, όπως εξελίχθηκε ανά τους αιώνες.

Ποιοι ήταν οι πρώτοι άνθρωποι στην Ιστορία που καθιέρωσαν τις καλοκαιρινές διακοπές; 

Πότε προσφέρθηκε το πρώτο τουριστικό πακέτο και γιατί στην Ελλάδα θεωρούνται τόσο «ιερά» τα μπάνια του λαού; 

Επιχειρούμε μια βουτιά στην ιστορία των καλοκαιρινών διακοπών και των ταξιδιών αναψυχής, μιας ανάγκης τόσο παλιάς όσο και η ανθρωπότητα.

Οι εκδρομές των αρχαίων
Πολλούς αιώνες πριν ακουστεί για πρώτη φορά η λέξη «τουρίστας» στην ανθρωπότητα, οι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν αγκαλιάσει την αξία του ταξιδιού, από την στιγμή που ανακαλύφθηκε ο τροχός και το χρήμα. Από τα εμπορικά ταξίδια της Μεσοποταμίας ξεκινά μια παράδοση χιλιετηρίδων, που φυσικά δεν άφησε ασυγκίνητα τα ιδιαζόντως ανήσυχα πνεύματα των αρχαίων Ελλήνων.

Μπορεί να μην είχαν «θεσμοθετηθεί» οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά οι αρχαίοι ημών έβρισκαν πάντα αφορμές να εκδράμουν προς υπαίθρια θέατρα, θρησκευτικές τελετές, μαντεία και ιερατεία, φημισμένα ιατρικά κέντρα όπως το ασκληπιείο της Κω, θερινούς αγώνες και τελετές, με αποκορύφωμα φυσικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τότε ωστόσο τίθεται και ο ταξικός χαρακτήρας των ταξιδιών, αφού μόνο τα μέλη των υψηλότερων κοινωνικών τάξεων είχαν την δυνατότητα να ταξιδέψουν.

Οι ρωμαϊκές εξοχικές κατοικίες
Αυτοί στους οποίους χρωστάμε την καθιέρωση της έννοιας των καλοκαιρινών διακοπών είναι οι αρχαίοι Ρωμαίοι. 

Από τον 2ο π.Χ. αιώνα, οι εξοχικές κατοικίες των ρωμαίων αριστοκρατών αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της «υψηλής κοινωνίας». 

Μάλιστα, υπήρχαν οι παραθαλάσσιες εξοχικές κατοικίες, που προτιμούνταν την άνοιξη, και οι ορεινές εξοχικές κατοικίες, που προτιμούνταν τα καλοκαίρια, κυρίως για να αποφεύγονται οι ορδές λαϊκών στρωμάτων στις ακτές. Η περιοχή της Νάπολης υπήρξε αγαπημένο θέρετρο των Ρωμαίων.

Όπως αναφέρει σε σχετική του ανάλυση στο "Βήμα" ο καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος, «η εξοχική κατοικία αντιπροσώπευε την έννοια του otium (= σχόλη, ζωή στο ύπαιθρο) σε αντιδιαστολή προς την έννοια του negotium (= καθήκον, πολιτική δραστηριότητα)». Διηγείται μάλιστα μια ιστορία από την Ρώμη της αρχαιότητας: 

«Όταν κάποτε ο Πομπήιος επισκέφθηκε την έπαυλη του Λούκουλλου, είπε στον Λούκουλλο ότι έχει μια έπαυλη καταπληκτική για το καλοκαίρι αλλά εντελώς ακατάλληλη για το χειμώνα. Τότε εκείνος του απάντησε ότι δεν διαθέτει λιγότερο μυαλό από τους γερανούς και τους πελαργούς για να μην αλλάζει τόπο διαμονής ανάλογα με την εποχή». 

Σύμφωνα με τον ίδιο καθηγητή, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έχτιζαν τις παραθαλάσσιες βίλες τους κυριολεκτικά στην άκρη της θάλασσας, έτσι ώστε να μπορούν να ψαρεύουν από την κρεβατοκάμαρά τους. Οι δε παραλίες της Ιταλίας μετατρέπονταν σε σκηνικά ρωμαϊκών… «οργίων», όπου οι άνδρες περνούσαν τις «διακοπές» τους με γυναίκες ελαφρών ηθών.

Ετοιμάζοντας ταξίδι… στον Μεσαίωνα
Από το τέλος των ρωμαϊκών χρόνων, μέχρι την Αναγέννηση και τις απαρχές του 19ου αιώνα, το ταξίδι συνέχιζε να παραμένει προνόμιο των υψηλών τάξεων. Τα θρησκευτικά ταξίδια και οι επισκέψεις σε ιαματικές πηγές ήταν οι δημοφιλέστερες καλοκαιρινές «διακοπές», αλλά καθιερώθηκε και ο θεσμός του «Grand Tour», των ταξιδιών που επιχειρούσαν οι γόνοι αριστοκρατών γυρίζοντας ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο (της Ελλάδας φυσικά περιλαμβανομένης, εξαιτίας της κλασικής της παράδοσης). 

Το «Μεγάλο Ταξίδι» δεν ήταν υπόθεση αμιγώς καλοκαιρινή, καθώς συχνά διαρκούσε περί τα τρία χρόνια και είχε ως στόχο όχι την αναψυχή αλλά την διεύρυνση των οριζόντων.

Οι πρώτοι τουρίστες
Τα πάντα αλλάζουν όταν στην ζωή της ανθρωπότητας μπαίνει η ατμομηχανή. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, τα τρένα και τα ατμόπλοια κάνουν τα ταξίδια ασφαλέστερα και τα αστικά στρώματα μπαίνουν στο παιχνίδι των διακοπών. 

Σημαντικός «σταθμός» της Ιστορίας του τουρισμού είναι η ίδρυση από τον Thomas Cook του πρώτου ταξιδιωτικού πρακτορείου, που αναλάμβανε να πουλήσει πακέτα διακοπών, περιλαμβανομένων μετακινήσεων αλλά και κουπονιών διαμονής. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Ιουλίου του 1841, ημερομηνία γέννησης της λέξης «τουρίστας» (από την αγγλική λέξη «tour»).

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι σιδηρόδρομοι φέρνουν και την αμερικανική αστική τάξη στις παραλίες, για λόγους υγείας και ξεκούρασης. Ωστόσο, το θρησκευτικό στοιχείο επικρατεί, καθώς οι σημαντικότερες παραθεριστικές δομές είναι εκκλησιαστικές και αναλαμβάνουν να προστατεύσουν τον αθώο και ιερό χαρακτήρα των καλοκαιρινών διακοπών, μακριά από καταχρήσεις και σεξουαλικά θέλγητρα, ώστε ο παραθερισμός να μην συνοδεύεται με… ένοχες συνειδήσεις, όπως αναφέρει η αμερικανίδα ιστορικός Cindy Aron, που συνέγραψε μεταξύ άλλων την «Ιστορία των Διακοπών».

Όπως αναφέρει σε συνέντευξή της πάντως, υπάρχει ο εξής στερεοτυπικός διαχωρισμός μεταξύ ευρωπαϊκής και αμερικανικής θεώρησης της θερινής ανάπαυλας: «Οι Ευρωπαίοι δουλεύουν ώστε να μπορέσουν να πάνε διακοπές. Οι Αμερικάνοι πάνε διακοπές ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στη δουλειά».

Όταν κλείνουν τα σχολεία

...........

η συνέχεια εδώ

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων και άλλες ειρωνείες

Παγκόσμιες ημέρες για τους Πρόσφυγες, παγκόσμιες ημέρες για τους Μετανάστες, Ημέρες Αλληλεγγύης, Ημέρες ανάδειξης των προβλημάτων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο ΟΗΕ ανακηρύσσει παγκόσμιες ημέρες, τιμά τους κατατρεγμένους και καθαρίζει. Κάνει το χρέος του και ησυχάζει.

Οι ισχυροί της γης συνεδριάζουν και ορίζουν μέρες για το AIDS, την πείνα, την φτώχια, τον πόλεμο, την διάκριση, τις αρρώστιες και μετά νίπτουν τα χέρια τους και πέφτουν να κοιμηθούν ήσυχοι ότι έκαναν αυτό που μπορούσαν.

Το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας έστειλε μια επιστολή στον Χρυσοχοϊδη και ζητά να την υπογράψουμε όλοι για να υιοθετήσει το κράτος μας την διακήρυξη (;) του Δουβλίνου.

Ναι, να την υπογράψουμε, να πάει η επιστολή στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, μέρα που είναι και μετά να πέσουμε ήσυχοι να κοιμηθούμε ότι κάναμε το χρέος μας.

Τετρακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες (400.000) μέχρι στιγμής, από το Κιργιστάν στο Ουζμπεκιστάν. Τετρακόσιες Χιλιάδες. Τι θα γίνουν αυτοί;,

Έ, καλά, εντάξει είναι μακρυά η Κιργισία, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, ας κοιμηθούμε, εξ άλλου δεν μας αφορά, τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς;

Στο Κιργιστάν, η διαφθορά έφθασε σε ανείπωτα μεγέθη, η οικονομία κατέρρευσε. Μήπως σας θυμίζουν τίποτε αυτά; Η Κιργισία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχουν βάσεις και οι δυο υπερδυνάμεις. Η Ρωσία έδωσε πολλά λεφτά στον Πρόεδρο να διώξει τις αμερικανικές βάσεις. Η Αμερική έδωσε περισσότερα και οι βάσεις έμειναν.

Ο Πρόεδρος έπεσε, έφυγε κρυφά, την κοπάνησε στην Λευκορωσία.

Η Κιργισία είναι ο σταθμός ανεφοδιασμού των Αμερικάνων για το Αφγανιστάν.

Ο Εμφύλιος άρχισε.

Μήπως δεν είναι τόσο πρωτάκουστα σε μας όλα αυτά;

Μήπως δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας τον χρόνο;

Μήπως δεν αρκεί μια επιστολή στον Χρυσοχοϊδη;

Η καλή κυρία πήγε ένα ποτήρι νερό στον Αμπντούλ. Ο Αμπντούλ έβαφε το σπίτι. Άσπρο. Λευκό για να έχει φως.

-- Αμπντούλ έχεις παιδιά;

-- Ντύο, κυρία, ίδια.

Κατάλαβε η κυρία, είχε δίδυμα ο Αμπντούλ, εκεί μακρυά στην πατρίδα του.

Το κοριτσάκι άκουσε την στιχομυθία, δεν είπε τίποτε. Μόνο έτρεξε και έφερε δυο μικρά κουκλάκια, ίδια και τα έτεινε στον Αμπντούλ.

-- Για να παίζουν τα παιδάκια, είπε.

Ο Αμπντούλ τα πήρε με ευλάβεια και έστρεψε το κεφάλι του για να μη δουν τα δάκρυα του. Το κοριτσάκι, γύρισε το βλέμμα του ... πέρα, για να μη δείξει ότι είδε το δάκρυ του Αμπντούλ.

ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,
ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με,
ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με,

Ματθ. Κεφ. 25, 35

Διότι ἐπείνασα καί μοῦ ἐδώσατε νὰ φάγω,
ἐδίψασα καὶ μὲ ἐποτίσατε,
ἤμουν ξένος ποὺ δὲν εἴχα τόπον νὰ μείνω, καὶ μὲ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι σας.

Ένα ποτήρι νερό και δυο κουκλάκια και η ευτυχία σου ανήκει.

Αυτό να κάνουμε και όχι μόνο στην Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων.