Βυζάντιος Περικλής - Κατοχή

18 Δεκεμβρίου 1941
Βυζάντιος Περικλής

     Βρέχει... βρέχει... όλη την ημέρα και τη νύχτα είχαμε κατακλυσμό από νερά. Τα σπίτια είναι όλα γεμάτα από καπνό της κουζίνας, γιατί τα ξύλα που μεταχειριζόμαστε είναι βρεμένα. Σήμερα, όπως όλος ο κόσμος, είμαι απαισιόδοξος. Άμα λείψει ο ωραίος αθηναϊκός ήλιος, το μόνο αγαθό που μας έχει απομείνει, όλα μας φαίνονται με την απαίσια πραγματική τους όψη. 

Η φοβερή επισιτιστική κατάσταση χειροτερεύει, τίποτε δεν περιμένουμε εξόν από την αρρώστια και το θάνατο. 

Καθένας μας έχει μια σωματική ενόχληση που είχε ανέκαθεν και που η έλλειψη τροφής την επιτείνει. Τώρα τελευταία οι περισσότεροι παραπονιούνται για αιμορροΐδες ή για πρηξίματα και χιονίστρες. 

Οι μόνοι που καλυτέρεψαν τη θέση τους είναι όσοι έπασχαν από ρευματισμούς και αρθριτισμό. 

Αυτοί, από τη συνεχή έλλειψη κρέατος και κάθε ζωικής ουσίας, βρίσκονται καλύτερα από πριν.

     Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και το Νέον Έτος, η εποχή που ο κόσμος όλος, κι ο πιο φτωχός ακόμη, έτρωγε όσο καλύτερα μπορούσε.
     Η Κυβέρνηση είπε πως θα μοιράσει είκοσι πέντε δράμια... λάδι κατ’ άτομον. Δηλαδή ούτε ό,τι χρειάζεται για ένα φαγητό. Στα καταστήματα δεν πουλάνε πια απολύτως τίποτε. Με όσα χρήματα στην τσέπη του κι αν βρίσκεται κανείς και πεινάει το πρωί ή το απόγευμα, δε βρίσκει τίποτε να φάει, εκτός από πορτοκάλια και μανταρίνια, από τα οποία οι δρόμοι έχουν γεμίσει και που δίνουν με το χτυπητό χρώμα τους μια περίεργη νότα χαράς στο θλιβερό περιβάλλον μας. Τα νέα είναι ευχάριστα, μα για μας πρέπει να είναι ραγδαία, ειδεμή δεν πρόκειται να χαρούμε την ελευθερία μας, αν αργήσει έστω και μερικούς μήνες ακόμη.

     Ως τελευταία, νόμιζα πως μέρος μόνο του πληθυσμού θα καταστρεφόταν από την ασιτία, σήμερα όμως, και κάθε μέρα που θα περνάει ακόμη, ζωγραφίζονται τα αποτελέσματα της αποβιταμινώσεως σε όλων τις φυσιογνωμίες. Ένας λαός πολιορκημένος και καταδικασμένος να πεθάνει αδίκως από ασιτία, αυτό είμαστε, και χωρίς να φταίμε σε τίποτε. Θλιβερά παιδικά προσωπάκια μας κοιτάνε στο δρόμο, περιμένοντας βοήθεια από μας τους μεγαλύτερους, τους πιο καλοντυμένους, βοήθεια που δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε. Υποκριτικά η Κυβέρνηση κάνει εκκλήσεις για βοήθεια, ενώ ξέρει καλά πως εμείς είμαστε ανίκανοι να βοηθήσουμε, και πως εκείνοι που μπορούν να φανούν άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το μαρτύριο της Ελλάδος.

(από το βιβλίο: Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1994) snhell.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η σημασία των φίλων στην ζωή του παιδιού

Η φιλία είναι πολύ σημαντική σε όλες τις ηλικίες, από την παιδική ηλικία μέχρι και την ενήλικη ζωή.

Είναι οι πρώτες ίσες σχέσεις που δημιουργούν τα παιδιά, μετά από την σχέση με τα αδέρφια τους, μέσα από τις οποίες μαθαίνουν να διαπραγματεύονται και να υποχωρούν, να μοιράζονται και να διεκδικούν, να χαίρονται αλλά και να απογοητεύονται. 

Τα παιδιά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους παίζουν μόνα τους ή με την μητέρα τους και δεν χρειάζονται άλλα παιδιά σαν συντρόφους στο παιχνίδι.

Σταδιακά όμως, καθώς ένα παιδί μεγαλώνει, χρειάζεται να γνωρίσει και να κάνει φίλους.

Για τα μικρά παιδιά η συμβολή του παιχνιδιού στην εξέλιξη της κοινωνικότητάς τους είναι καθοριστικής σημασίας.

Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά γνωρίζονται και με βάση τα κοινά ενδιαφέροντά τους δημιουργούν σχέσεις φιλίας.

Στις μικρές αυτές ηλικίες, οι γονείς χρειάζεται να βοηθήσουν τα παιδιά τους, δημιουργώντας τις κατάλληλες ευκαιρίες για να βρεθούν και να παίξουν με τους συνομήλικούς τους.

Στην εφηβεία

Για τα μεγαλύτερα παιδιά, ειδικά στην περίοδο της εφηβείας, όταν οι σχέσεις με την οικογένεια αλλάζουν, οι φίλοι είναι απολύτως απαραίτητοι, καθώς οι έφηβοι αναζητούν ένα σωσία να ταυτιστούν μαζί του, να μοιραστούν τις δυσκολίες τους, να βρουν υποστήριξη και να προχωρήσουν στη ζωή τους.

Σε αυτές τις ηλικίες οι γονείς έχουν έναν πιο διακριτικό ρόλο, παρατηρούν τα παιδιά τους, προσπαθούν να συζητούν μαζί τους για τις παρέες τους και να λένε την γνώμη τους, ακόμα και αν αυτή δεν λαμβάνεται υπόψη.  

Σε όποια ηλικία όμως και αν είναι τα παιδιά, υπάρχουν κάποιες αξίες, τις οποίες θα πρέπει να έχουν «διδαχθεί» από τους γονείς τους, ώστε να μπορέσουν τελικά να επενδύσουν σε μία φιλία.

Η εμπιστοσύνη είναι μία ουσιώδης αξία στην ιστορία της φιλίας και αυτό μπορεί να ακούγεται απλό αλλά δεν είναι.

 Στην καθημερινότητα βλέπουμε ότι συχνά οι ενήλικες που βρίσκονται γύρω από τα παιδιά, ακόμα και οι γονείς τους, δεν κρατούν τον λόγο τους, οι υποσχέσεις που δίνονται παραβιάζονται και έτσι δημιουργείται στα παιδιά μια ανασφάλεια για τις σχέσεις τους με τους άλλους.

Αν κάποιος δεν έχει μάθει να εμπιστεύεται, δεν μπορεί να κάνει αληθινούς φίλους. 

Επιπλέον, έχει σημασία αν οι ίδιοι οι γονείς θεωρούν σημαντική την αξία της φιλίας στην διάρκεια της ζωής.

Έχουν παρέες; Καλούν φίλους στο σπίτι;

Έχουν βιώσει τα παιδιά αυτό το άνοιγμα στην ζωή χωρίς καχυποψία, που θα τα βοηθήσει και θα τους δείξει τον δρόμο να κάνουν και εκείνα το ίδιο; 

Η οικογένεια λοιπόν, δίνει τις αρχές, τις αξίες, τα ιδανικά και τα πρότυπα στα παιδιά.

 Βαρβάρα Ξυδού, Οικογενειακή Σύμβουλο, Επιστημονική Συνεργάτη Τμήματος Ψυχολογικής Υποστήριξης για το Παιδί και την Οικογένεια

ygeianews.gr