Φράσεις - βόμβες που δεν πρέπει ποτέ να πείτε στο παιδί Keep your wits in the midst of a meltdown with your kid

9 σκληρές φράσεις - βόμβες που δεν πρέπει ποτέ να πείτε στο παιδί, όταν μαλώνετε

Οι διαφωνίες, αλλά και οι καβγάδες, ανάμεσα σε εσάς και το παιδί, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του να είσαι γονιός...

Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, θέλουν να επιβάλλουν την ανεξαρτησία τους, με αποτέλεσμα να γίνονται ανυπάκουα και να μην σας σέβονται όσο παλιά. Τις στιγμές εκείνες, είναι αναπόφευκτο να θυμώσετε και να πείτε πράγματα χωρίς να τα έχετε σκεφτεί ιδιαίτερα. 

Τις παρακάτω φράσεις, όμως, θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγετε, αν δεν θέλετε να πληγώσετε βαθιά το παιδί σας.

9 things you should never say in a fight with your child

Βρισιές
Είναι από τα χειρότερα που μπορείτε να πείτε στο παιδί σας όταν καβγαδίζετε, ακόμα κι αν το ίδιο σας μιλήσει άσχημα. Εσείς είστε ο ενήλικας που θα πρέπει να κάνετε ό,τι μπορείτε για να μάθετε στο παιδί να φέρεται σωστά, τώρα και στην ενήλικη ζωή του. 

Αν βρίζετε το παιδί σας όταν τσακώνεστε, θα του μάθετε να κάνει το ίδιο αργότερα και στα δικά του παιδιά.

«Είσαι αχάριστος/απαράδεκτος/κακός/ψεύτης κ.ο.κ.»
Η στιγμή του τσακωμού είναι μία ευκαιρία να εκφράσετε αμφότεροι τα πραγματικά σας συναισθήματα και τις ανησυχίες σας και να βρείτε έτσι λύσεις σε όσα σας απασχολούν. Οι ταμπέλες και οι προσβολές δεν οδηγούν σε τέτοιες λύσεις, όμως, παρά πληγώνουν και εντείνουν τον θυμό. Οι λέξεις αυτές «κολλάνε» στο μυαλό του παιδιού σας και μπορεί να επηρεάσουν σοβαρά τις μελλοντικές του σχέσεις αλλά και την αυτοπεποίθησή του.

«Μακάρι να μην είχες γεννηθεί»
Ακόμα κι αν ακούσετε κάποια στιγμή το παιδί να λέει «μακάρι να μην είχα γεννηθεί», εσείς μην εκτοξεύσετε ποτέ τέτοια βόμβα. Δεν θέλετε για να κανένα λόγο να βάλετε στο μυαλό του παιδιού σας την υποψία ότι μπορεί να μην το θέλετε, η οποία υπάρχει κίνδυνος να σας στοιχειώσει αν το παιδί επιχειρήσει να κάνει την «ευχή» σας πραγματικότητα.

«Ήσουν λάθος» ή «μου κατέστρεψες την ζωή!»
Το να κατηγορείτε το παιδί σας επειδή υπάρχει δεν βγάζει κανένα νόημα και δείχνει ότι δεν ήσασταν αρκετά ώριμοι για να γίνετε γονείς. 

Το ότι γεννήθηκε δεν ήταν δική του απόφαση, ήταν δική σας. 

Και, ακόμα και όταν είστε εξοργισμένοι μαζί του, το να του πείτε κάτι τόσο σκληρό δείχνει περισσότερα πράγματα για τον δικό σας χαρακτήρα, παρά για τον δικό του.

«Γιατί δεν είσαι σαν την αδερφή σου/την ξαδέρφη σου/τον τάδε φίλο σου;»
Το να συγκρίνετε το δύστροπο παιδί σας με κάποιο άλλο πιο... καλόβολο παιδί, είναι εύκολο, ειδικά όταν μπαίνει στην ταραχώδη περίοδο της εφηβείας. 

Πρέπει, όμως, να καταλάβετε ότι το παιδί σας προσπαθεί να βρει τον εαυτό του. 

Είναι αυτό που είναι και με το να του ζητάτε να γίνει κάποιος άλλος είναι σαν να του λέτε «δεν είσαι αρκετά καλός έτσι όπως είσαι».

«Σε μισώ» ή «δεν σ'αγαπώ»
Καταρχάς ελπίζουμε ότι κανένας γονιός δεν εννοεί τέτοιες κουβέντες. Είναι άσκοπες και απρεπείς και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα σε εσάς και το λατρεμένο σας παιδί. Ακόμα κι αν είναι αληθινές αυτές οι κουβέντες δεν θα πρέπει ποτέ να τις εκφράσετε –θα πρέπει, όμως, να επισκεφθείτε κάποιον ειδικό.

«Σκάσε, δεν με νοιάζει!»
Το να ακούς είναι πολύ πιο δύσκολο και πολύ πιο σημαντικό από το να μιλάς. Αυτό που προκάλεσε τον καυγά σας εν πρώτοις, πιθανότατα ήταν η ρήξη της μεταξύ σας επικοινωνίας. Με το να ενισχύετε, λοιπόν, την θέση ότι δεν είστε πρόθυμοι να ακούσετε το παιδί σας, το μόνο που κάνετε είναι να το προσβάλλετε και να το πληγώνετε.

«Φεύγω» ή «Δεν θα επιστρέψω ποτέ!»
Το παιδί σας σάς χρειάζεται, ακόμα κι αν το ίδιο ισχυρίζεται το αντίθετο. Μην του δώσετε, λοιπόν, ποτέ αφορμή να νιώσει εγκαταλελειμμένο. Αν νιώθετε την ανάγκη να βγείτε για λίγο εκτός σπιτιού, για να πάρετε αέρα και να ηρεμήσετε κάντε το. Αλλά μην πάρετε μαζί τα κλειδιά και βάλτε στον εαυτό σας ένα όριο ως προς το πότε θα επιστρέψετε. Και επιστρέψτε.

«Φύγε!»
Το παιδί σας χρειάζεται ένα ασφαλές καταφύγιο για σπίτι και ένα ήρεμο μέρος για να γαληνεύει η ψυχή του. Το να του αφαιρείτε αυτό το δικαίωμα, όχι μόνο έρχεται ενάντια στον νόμο, αλλά έχει και καταστροφικές επιπτώσεις στην σχέση σας. Εξάλλου, το παιδί σας μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά πρόθυμο να επιστρέψει κοντά σας, ακόμα κι όταν θα ηρεμήσετε και θα το ζητάτε.

Το να μπορείτε να διατηρείτε την ψυχραιμία σας όταν τσακώνεστε με το παιδί, απαιτεί μεγάλη υπομονή και τεράστιες ικανότητες αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας. 

Αλλά ως γονείς, αυτή ήταν η ευθύνη που πήρατε όταν αποφασίσατε να κάνετε οικογένεια. Φερθείτε, λοιπόν, όπως σας αρμόζει και βεβαιωθείτε ότι η κάθε διαφωνία σας μπορεί να οδηγηθεί σε κάποια λύση –κρατώντας πάντα τις παραπάνω σκληρές κουβέντες για τον εαυτό σας.*Οι παραπάνω συμβουλές προέρχονται από τη σύμβουλο ψυχικής υγείας Georgia Lee.

loutrakiblog

Η Εποχή της Αγένειας / The Age of Rudeness

Νοσταλγία ευγένειας

Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; 

Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: την τήρηση κάποιων προσχημάτων, το παλιό καλό τακτ, την ακρίβεια στα ραντεβού, τον πληθυντικό αριθμό, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τις ώρες κοινής ησυ­χίας, έννοιες όπως κοσμιότητα και κομψότη­τα, τις μικρές επισημότητες και τα ανώδυνα εθιμικά πρωτόκολλα, την αναμονή και την πρόποση στο τραπέζι, τις φιλόφρονες συ­στάσεις, το κράτημα της θύρας τη σεμνολογία και τη χαμηλοφωνία, την υπομονή στον διάλογο και παντού, την τάξη στη σχολική αίθουσα, την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, τη μειλίχια οδήγηση, την ιπποσύνη προς τις γυναίκες -και όχι μόνο-, την χείρα βοηθείας, τον εξυπηρετικό μπάρμαν, το «από καλή οικογένεια», το «με συγχωρείτε», το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ» και το «με τις υγείες σας», το καλωσόρισμα και την κατευόδωση, το «χαίρετε» στο ασανσέρ, το α­γουροξυπνημένο χαμόγελο, την ερυθρίαση, την αμηχανία, τον ξερόβηχα.

    Κανείς δεν διανοείται να ισχυριστεί ότι «παλιά» οι άνθρωποι ή οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». Το ότι, όμως, ο μακαρισμός του παρελθόντος αποτελεί αναμφίλεκτη ιστορικο-εθνολογική σταθερά ή το ότι η ποιότητα ζωής, η ομορφιά, η χαρά, η τιμή, το νόημα είναι έννοιες μη μετρήσιμες δεν σχετικοποιεί ούτε υποβαθμίζει κατ’ α­νάγκην μια διαπίστωση που κάνει λόγο για εμφανή ποιοτική φθίση ενός είδους ή γέ­νους.

The Age of Rudeness
(...)
    Φαίνεται οι κακουχίες γαλουχούσαν τα άτομα και τις κοινωνίες σ’ ένα είδος ολιγάρ­κειας, επισφάλειας κι ευαλωτότητας που τρό­πον τινά εξομοίωνε ως έναν βαθμό τις τύχες κι εκδημοκράτιζε ως άλλον βαθμό τις προσ­δοκίες, έτσι που να μην αποσυνδέεται, και μάλιστα σχεδόν εντελώς, όπως στη σημερι­νή εποχή, η υπαρξιακή μας διάσταση από την κοινωνική, ο αυτοσεβασμός από τον αλ­ληλοσεβασμό, η μέριμνα για το εγώ από το ενδιαφέρον για τους άλλους.
    Κι επειδή ο όρος «ευγένεια» παραπέ­μπει πρωτίστως στην κληρονομική αβρότη­τα μιας εξίσου κληρονομικής αριστοκρατίας, η οποία δεν στερείται τόσα ώστε να μην προλαβαίνει ν’ ανατραφεί επισταμένως: Μο­λονότι η μόρφωση αποτελούσε στην ιστο­ρία πολυτελές κεκτημένο ή ακόμα και ιδεώδες των ολίγων, η αφελής έγνοια και η συλ­λογική απαίτηση για μια «καθωσπρέπει» πα­ρουσία αρκούσαν συχνά για ν’ αντισταθμί­σουν την ανυπαρξία ή στέρησή της. 

Πλέον, στις μέρες μας της υποχρεωτικής πια εκπαί­δευσης και του αμελητέου αναλφαβητισμού, τα ταπεινά κοινωνικά στρώματα έχουν απο­λέσει σχεδόν εξ ολοκλήρου το φιλότιμο που ενέπνεαν άλλοτε η λιτότητα και ο κίν­δυνος, μιμούμενα την υλοφροσύνη των τα­ξικών τους εχθρών (και κρυπτο-προτύπων), υπερακοντίζοντάς τους σε ζήλο και απερισκεψία. Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, το ταπεινό κοινωνικό στρώμα της Ευρώπης: ένας πάλαι ποτέ υπερήφανος λαός, μαζί με τα άλλα, έχασε με τον καιρό και οικειοθελώς την υπερηφάνεια, την ευγένεια, την αξιοπρέ­πειά του. Ίσως αμετακλήτως. Το βλέπουμε σε όλα τα επίπεδα: στους ανήθικους και ανερυθρίαστους πολιτικούς στους εγωκεντρι­κούς και άξεστους πολίτες.
    Η αγένεια προδίδει, εκτός από κρετινισμό κι έλλειψη αυτοεκτίμησης, νοσούσα ανθρωπολογική και πολιτική στάση. Από τη μία, ο ανάγωγος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνε­ται πόσο η έμπρακτη προσκόλληση στον εαυτόν του τον απομονώνει, υπονομεύοντας σε βάθος χρόνου όλα όσα ο ίδιος επιδιώκει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ηδονή εκεί που απουσιάζει η στοιχειώδης κοινωνι­κή αποδοχή και μετοχή.
    Από την άλλη, λη­σμονεί, πάνω απ’ όλα, ότι η αναγνώριση της ισότητας συνιστά προϋπόθεση και της εύρυθμης και της εύμορφης διαβίωσης ότι, σε τελική ανάλυση, θερίζουμε ό,τι σπέρνου­με και ότι, με την ανοχή και τη συμβολή μας στην αναίδεια, καθιστούμε τον βίο και τον χώρο μας όλο και πιο αφιλόξενο για εμάς και τους δικούς μας. Δημιουργούμε και εγκα­θιδρύουμε, κοντολογίς, ένα περιβάλλον χω­ρίς ανθρωπιά, σέβας, ηθική και, εν τέλει, αξιο­πρέπεια («στην ηθική δεν υπάρχει τίποτε άλλο έκτος από το αίσθημα της αξιοπρέπειας» – Alain), ένα περιβάλλον μέσο- και μακροπρό­θεσμα α-βιώσιμο. Η αδιαφορία μας για τον άλλο ως πρόσωπο, αν ιδωθεί σε μαζική κλί­μακα, δεν είναι παρά η εχθρική αδιαφορία των άλλων προς το πρόσωπό μας, αφού για τους άλλους εμείς είμαστε οι άλλοι.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο σημερινός μέσος Έλληνας είναι αγενής. Την ίδια στιγμή, πολλά δεινά που ολοένα και δρι­μύτερα καταλογίζουμε στους άλλους έχουν τη ρίζα τους όχι μόνον στην ευγένεια που τόσο απότομα εξέλιπε αλλά και στην έλλει­ψη νοσταλγίας της. Η αλγεινή ανάμνηση μιας αξίας, όταν αυτή δεν έχει τελεσίδικα παρέλ­θει, ενδέχεται με μαγικό αλλά και ευφυή τρόπο να την αναβιώσει.
    Έτσι, η πάση θυσία διατήρηση, εμφύσηση, επίκληση, διάδοση ή επαναφορά των καλών τρόπων στα μικρά παιδιά, στις νέες γενιές, δεν είναι ύποπτος αναχρονισμός, αλλά ευφυής ηθική επένδυση κοσμοϊστορικής σημασίας για τον χαρακτή­ρα της προσεχούς ζωής.     Οφείλουμε να έχουμε μονίμως κατά νου ότι στις οικογένει­ες και τις κοινωνίες μας δεν γεννιούνται απλώς νέοι άνθρωποι, αλλά σ’ αυτές πλάθονται νέοι τύποι ανθρώπου. 

Κι επειδή, από μία άποψη, πάντοτε στο βάθος παραμένουμε μικρά παιδιά, ικανά να μην κατανοούμε το καλό μας, επείγει για τους μεγαλύτερους, όπου και αν βρίσκονται, η με κάθε μέσο και τρόπο διεκδίκηση της ευγένειας, εδώ που καταντήσαμε, έστω και αρχικά τυπικής ή υποκριτικής, σαν εκείνη των νεοαστών που κεραύνωνε ο L. Bloy. Είναι πολύ προτιμότε­ρη. 

    Η μέσω συστάσεων, ήτοι προσβλητικών υπενθυμίσεων του αυτονόητου, όπως αυτή να στεκόμαστε δεξιά στις κυλιόμενες κλίμα­κες του Μετρό για να μπορούν να διέρχο­νται οι συνάνθρωποί μας. Και όλα αυτά, μπας και (ξανα)γίνουμε στοιχειωδώς «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι θλίψεις μας είναι ίδιες» (J. Swift).

Κώστας Βραχνός

περισσότερα στο Αντικλείδι 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι