Η πείνα στην κατακτημένη από τους Ναζί Ελλάδα (1941-1943) - Hunger in occupied Greece by Nazis 1941-1943

Πείνα

13.12.41
Πείνα και αθλιότης στους δρόμους και στα σπίτια.
Οι άνθρωποι πρίζονται.
Πεθαίνουν στους δρόμους.
Οι Γερμανοί αφαιρούν το παν.
Τα τρόφιμα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Το θέαμα ανθρώπων αναίσθητων από την πείνα στα πεζοδρόμια της Λεωφόρου Πανεπιστημίου είναι κάθε μέρα συχνότερο. [...]

Στο σταθμό μια γυναίκα πέφτει μπροστά μου σαν κεραυνόπληχτη.
Την σηκώνουν, μαζεύεται κόσμος και της δίνει λεφτά.
Τι να τα κάνει;

(Ασημ. Πανσέληνος, Φύλλα Ημερολογίου (1941-1943), Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 118-119)

At Greece occupied by Nazis 250.000 people according Red Cross died by hunger. Videos and interviews by programm Reporting without Frontiers at public tv channel ET1, with Stelios Kouloglou. 

Για να μην ξεχνάμε...
Η πείνα στην Ελλάδα της Κατοχής

https://www.youtube.com/watch?v=zIAWEaGtbn8

Ωραίοι Έλληνες: Ευριπίδης Χρυσάφης. Ο λόφος 731, ο 29χρονος Θεσσαλονικιός και η Εαρινή επίθεση του Μουσολίνι

09/03/1941: Η εαρινή επίθεση του Μουσολίνι

 Όνομα: Ευριπίδης Χρυσάφης, ο 29χρονος εφοριακός από τη Θεσσαλονίκη στάθηκε πενήντα μέτρα από τα χαρακώματα. Μόλις είχε φτάσει: Έφεδρος λοχαγός και η μοίρα τον έταξε διοικητή του 9^ου λόχου του 19^ου συντάγματος της 1^ης μεραρχίας του Β’ Σώματος στρατού.

Ύψωμα 731, το όνομα του λόφου μεταξύ Αώου και Άψου. 

Ευριπίδης Χρυσάφης, το όνομα του 29χρονου Θεσσαλονικιού. 

Το κακό ξεκίνησε στις εξήμισι το πρωί, 9 Μαρτίου, όταν πενήντα ιταλικές οβίδες έπεσαν μαζεμένες πάνω στις γυμνές καστανιές. Εκατό χιλιάδες βλήματα σε όλο το μέτωπο. Ήταν η αρχή. Δεκαεπτά ημέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου, ο έφεδρος Ευριπίδης Χρυσάφης ζητούσε να αντικατασταθεί. Το ύψωμα 731 είχε περάσει στον χώρο του θρύλου. Δεν υπήρχαν πια καστανιές να ανθίσουν την άνοιξη που ερχόταν. Το αίμα είχε ποτίσει βαθιά τη γη. Στην πλαγιά του, η ιταλική μεραρχία Πούλιε είχε εξοντωθεί μέσα σε τρεις μόλις μέρες. Τα πτώματα των Ιταλών χρησίμευαν για προπύργιο του ρημαγμένου λόφου.  
Το ύψωμα 731 έγινε το σύμβολο της ελληνικής αντοχής στα μανιασμένα κύματα της εαρινής επίθεσης του Μουσολίνι που ξεκίνησε στις 9 Μαρτίου κι έσβησε στις 25 του ίδιου μήνα.  
Η μεγάλη ιταλική εαρινή επίθεση προετοιμάστηκε συστηματικά από τα μέσα Ιανουαρίου. Ήταν η μεγάλη ελπίδα του Μουσολίνι. Σε έκθεσή του προς τον βασιλιά της Ιταλίας, έγραφε: «Οφείλουμε να έχουμε τουλάχιστο μία στρατιωτική επιτυχία, πριν να αρχίσουν οι Γερμανοί την επίθεσή τους, τον Απρίλιο».

Στις 23 Φεβρουαρίου, σε λόγο του στη Ρώμη, έλεγε: «Το τελευταίο έρεισμα της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρώπη ήταν και είναι η Ελλάδα. Ήταν απαραίτητο να αντιμετωπίσουμε την Ελλάδα. Σε λίγο, θα έρθει η άνοιξη και επειδή η άνοιξη είναι η δική μας (δηλαδή, των φασιστών) εποχή, όλα θα μας έρθουν ρόδινα».

Στις αρχές Μαρτίου, έφτασε ο ίδιος στην Αλβανία για να παρακολουθήσει από κοντά τις επιχειρήσεις. Κύριος στόχος ήταν η διάσπαση του μετώπου σε μια γραμμή έξι χιλιομέτρων, από την Γκλάβα στο Μπούμπεσι. Κυρίαρχος στόχος, το ύψωμα 731. 

Αν το έπαιρναν, θα προκαλούσαν ρήγμα. 
Όμως, δεν το πήραν. 

Ήταν εκεί ο Ευριπίδης Χρυσάφης με τη μεραρχία του.

Την επιχείρηση είχε αναλάβει το 8^ο ιταλικό σώμα στρατού που έριξε στη μάχη τέσσερις μεραρχίες και δυο τάγματα μελανοχιτώνων, κρατώντας άλλες δύο σε εφεδρεία. Απέναντί του, η πρώτη ελληνική μεραρχία που πολεμούσε συνεχώς, χωρίς σταματημό, από την αρχή της εκστρατείας.

Στις 26 Μαρτίου, ο απολογισμός ήταν τραγικός: Δώδεκα ιταλικές μεραρχίες με άφθονα εφόδια είχαν ριχτεί σε έξι πεινασμένες και ξεθεωμένες ελληνικές και δεν πήραν ούτε μια σπιθαμή.

Διάβασα το γεγονός στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, (τόμος ΙΕ, σελ. 441-442), μα πουθενά το όνομα του έφεδρου. 
Οι ακαδημαϊκοί μας βλέπετε, δεν έκριναν σκόπιμο να το αναφέρουν... δεν ήταν υψηλόβαθμος ο Ευριπίδης Χρυσάφης, ένας απλός λοχαγός ήταν και μάλιστα έφεδρος...

Και κάτι άλλο που πρέπει να μας πονάει:

Στο ύψωμα 731 ύψωσαν οι Ιταλοί το γενικό μνημείο των πεσόντων στην Αλβανία μαχητών τους και το ονόμασαν “Ιερή ζώνη”, και καλά έκαναν. 

Τα κόκαλα των δικών μας παιδιών ακόμα βρίσκονται διάσπαρτα στον 731 λόφο, το λόφο με τις καστανιές…

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.

Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής.

Και είναι το πιο κάτω.

SLOW DANCE

Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-παρκ;

ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα;

Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας;

Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα;

Καλύτερα να χαλαρώσεις.

Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.

Η ζωή είναι μικρή.

Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα;

Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»,

ακούς την απάντηση;

Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι

αγκαλιά με σκέψεις για εκατοντάδες δουλειές

που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου;

Καλύτερα χαλάρωσε.

Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.

Η ζωή είναι μικρή.

Είπες ποτέ στο παιδί σου

«θα το κάνουμε αυτό αύριο»

και μέσα στην βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του;

Έχασες επαφή;

Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει

επειδή ποτέ δεν είχες τον χρόνο

να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»;

Καλύτερα χαλάρωσε.

Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.

Η ζωή είναι μικρή.

Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου

χάνεις τη μισή χαρά της διαδρομής.

Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες ...

Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.

Γι' αυτό χαλάρωσε.

Άκου την μουσική,

πριν τελειώσει το τραγούδι.

Ευχαριστούμε πολύ φίλε-η Sigmataf