Thursday 14 January 2010

ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το σχολείο ξεκίνησε! Πάλι διάβασμα, τεστ, διαγωνίσματα. Το κουδούνι χτυπάει! Ήρθε η ώρα για διάλειμμα... Επιτέλους, παιχνίδι με την παρέα και κολατσιό. Τι τρώνε, όμως, τα παιδιά μας στο διάλειμμα; Είναι σωστές οι επιλογές τους; Τα κυλικεία στα σχολεία πληρούν τις προδιαγραφές για τη σωστή διατροφή των παιδιών;
Οι περισσότερες μελέτες, έως σήμερα, δείχνουν ότι τα τρόφιμα που επιλέγουν τα παιδιά από το κυλικείο, τις περισσότερες φορές, είναι κακής ποιότητας και χαμηλής θρεπτικής αξίας. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο εγκέφαλος για να λειτουργήσει και να αποδώσει τα μέγιστα θα πρέπει να εφοδιάζεται με ενέργεια
και θρεπτικές ουσίες από φρούτα, χυμούς, λαχανικά και δημητριακά ολικής αλέσεως. Τέτοια τρόφιμα, όμως, σπάνια περιλαμβάνονται στο μενού των κυλικείων.


Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διατροφική αγωγή ξεκινάει από το σπίτι. Γι’ αυτό, οι γονείς θα πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους καθημερινά πέντε υγιεινά θρεπτικά γεύματα, για να μπορέσουν έτσι να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες απαιτήσεις της ημέρας. Λέγοντας πέντε γεύματα εννοούμε τα εξής: πρωινό, πρόγευμα, μεσημεριανό, απογευματινό και βραδινό.


Οι παλιοί έλεγαν ότι «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Με άλλα λόγια, η καλή μέρα ξεκινάει μ’ ένα καλό πρωινό! Το πρωινό θα πρέπει να αποτελείται από ένα ποτήρι γάλα (μέτριο σε λιπαρά), ψωμί με βούτυρο και μέλι ή μαρμελάδα, ή από ένα ποτήρι γάλα με δημητριακά και φρούτο ή φρέσκο χυμό. Επίσης, ένα τοστ ή ένα βραστό αβγό και μία φέτα ψωμί, συνοδευόμενα από ένα ποτήρι φρέσκο χυμό, αποτελούν εξαιρετική επιλογή. Οι παραπάνω επιλογές εξασφαλίζουν στον οργανισμό μεγάλη ποσότητα θρεπτικών συστατικών, όπως είναι οι υδατάνθρακες, για ενέργεια και καλύτερη απόδοση στα μαθήματα. Το πρόγευμα, ή αλλιώς δεκατιανό, είναι απαραίτητο κάθε μέρα, ειδικά όταν αυτή ξεκινάει αρκετά νωρίς το πρωί. Επιτρέπει στα παιδιά να ενεργοποιήσουν τον μεταβολισμό τους έγκαιρα, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να καταφύγουν σε γλυκά ή λιπαρά τρόφιμα για να κορέσουν την πείνα τους. Επίσης, το πρόγευμα παρέχει στα παιδιά την απαιτούμενη ενέργεια για συγκέντρωση, καλύτερη απόδοση και λιγότερα λάθη, μεγαλύτερη συμμετοχή στην τάξη, αλλά και στο παιχνίδι. Στο σχολείο, αν τα παιδιά δεν έχουν κολατσιό από το σπίτι, ως πρόγευμα μπορούν να επιλέξουν ένα σάντουιτς με τυρί, γαλοπούλα και ντομάτα ή μαρούλι από το κυλικείο, ή ένα παιδικό γιαούρτι ή μια σπανακόπιτα ή ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης ή ένα σταφιδόψωμο και έναν χυμό.


Τα κυλικεία αποδεικνύεται ότι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διατροφική υγεία των παιδιών. Η σωστή και υγιεινή διατροφή στα σχολεία προλαμβάνει διάφορες σοβαρές παθήσεις, όπως η παχυσαρκία, ο διαβήτης, οι καρδιοπάθειες κ.ά. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η εκπαίδευση των μαθητών και των γονιών τους,
αλλά και των δασκάλων, από τους διαιτολόγους, σε συνεργασία με παιδίατρους και ειδικούς σε θέματα αγωγής υγείας, ώστε να είναι επαρκώς ενημερωμένοι για θέματα διατροφής, τόσο στο σχολείο όσο και στην καθημερινότητά τους.

Ακολουθεί ένα κουίζ για να διαπιστώσεις αν είναι ορθές οι διατροφικές επιλογές σου. Δοκίμασέ το άφοβα…

1. Για πρωινό τρως…
α) Γάλα με δημητριακά
β) Σοκολατούχο γάλα και τυρόπιτα
γ) Συνήθως τίποτα

2. Στο σχολείο τρως…
α) Φρούτο ή χυμό και τοστ
β) Μπισκότα με σοκολάτα ή κρουασάν σοκολάτα
γ) Πατατάκια, γαριδάκια κ.λπ.

3. Τρως χάμπουργκερ, τηγανητές πατάτες, πίτσα…
α) Περίπου μία φορά την εβδομάδα
β) Μία φορά τον μήνα
γ) Περισσότερο από μία φορά την εβδομάδα

4. Κάθε μέρα τρως…
α) 3-4 φέτες ψωμί
β) Καθόλου ψωμί
γ) Περισσότερες από 4 φέτες ψωμί

5. Πόσα φρούτα τρως την ημέρα;
α) 3-4
β) 2 και έναν χυμό
γ) Κανένα

6. Κάθε μέρα πίνεις…
α) 2 λίτρα νερό (2 μεγάλα μπουκάλια)
β) ½ λίτρο νερό (1 μπουκαλάκι)
γ) Πολλά και διάφορα υγρά

7. Πριν από τον ύπνο πίνεις/τρως…
α) 1 ποτήρι γάλα
β) Γλυκό και χυμό
γ) Τίποτα


Έχει γραφτεί από Γεώργιος Πρατζίκος

Μεσσαπία

Αϊτή: Πριν το σεισμό έτρωγαν πίτες από λάσπη. Μετά; Το «τσιμπούσι» των παγκόσμιων ανθρωπιστικών οργανώσεων που πρόκειται να επακολουθήσει

Σημείωση από το χαμομηλάκι:
Οι χωματόπιτες ήταν η κύρια τροφή των δούλων των Φαραώ, που κατασκεύασαν τις πυραμίδες τους....
Μετά οπό 2 χιλιάδες, 3 χιλιάδες, 4 χιλιάδες, 5 χιλιάδες χρόνια... υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη μας που τρώνε τα ίδια!!
γεωφαγία - geophagy in humans  

Οι φτωχοί Αϊτινοί καταφεύγουν όλο και περισσότερο στην κατανάλωση μπισκότων φτιαγμένων από λάσπη, καθώς οι τιμές των τροφίμων πετούν στα ύψη σ’ αυτή τη χώρα της Καραϊβικής.  
Τα μπισκότα-δίσκοι γίνονται από ξηρή κίτρινη άργιλο που αναμιγνύεται με νερό, αλάτι και φυτικά αρτύματα ή και μαργαρίνη. 
Η λάσπη, που προέρχεται από τα κεντρικά υψίπεδα της Αϊτής, στραγγίζεται αρχικά και πλάθεται έπειτα σε μπισκότα, τα οποία στεγνώνουν στον ήλιο.

Κατ' αρχήν δείτε τα όσα αναγράφονται εδώ για την απίστευτη κατάσταση πενίας πριν το σεισμό:
inconue.wordpress.com/2009/01/17/

Αναφέρω μια μικρή περίληψη:
Αρκετοί Αϊτινοί καταφεύγουν όλο και περισσότερο στην κατανάλωση μπισκότων φτιαγμένων από λάσπη, καθώς οι τιμές των τροφίμων πετούν στα ύψη σ’ αυτή τη χώρα της Καραϊβικής. Τα μπισκότα-δίσκοι γίνονται από άμμο (συγκεκριμένα ξηρή κίτρινη άργιλο) που αναμιγνύεται με νερό, αλάτι και βούτυρο.
Η λάσπη, που προέρχεται από τα κεντρικά υψίπεδα της Αϊτής, στραγγίζεται αρχικά και πλάθεται έπειτα σε μπισκότα, τα οποία στεγνώνουν στον ήλιο.
Τα ανοιχτόχρωμα καφετιά μπισκότα, που είναι γνωστά στους ντόπιους απλά ως «terre» (χώμα), και για πολλούς Αϊτινούς η terre έχει γίνει η βασική διατροφή τους.
Ωστόσο, αν και η τιμή της αργιλώδους άμμου που χρησιμοποιείται για τα μπισκότα έχει αυξηθεί αρκετά, εντούτοις, τα λασπο-μπισκότα, με πέντε σεντς το ένα, παραμένουν ακόμα σχετικά φτηνά.
Πολλοί είναι αυτοί όμως που τα αγοράζουν με πίστωση.
Τα μπισκότα σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες έχουν ήπια γεύση, αλλά απορροφούν την υγρασία από το στόμα μόλις αγγίζουν τη γλώσσα, αφήνοντας δυσάρεστο χωματένια επίγευση που διαρκεί για ώρες.
Ας σημειωθεί ότι ο Gerald Callahan, ένας καθηγητής ανοσολογίας στο κρατικό πανεπιστήμιο του Κολοράντο που έχει μελετήσει τη γεωφαγία (geophagy), το επιστημονικό όνομα για την κατανάλωση λάσπης, αναφέρει ότι η εν λόγω λάσπη μπορεί να περιέχει επικίνδυνα παράσιτα ή τοξίνες.
Σημείωση 1:
Το νησί της Αϊτής είναι ένας τροπικός "παράδεισος" στην θάλασσα της Καραϊβικής.
Οι κάτοικοι της θα μπορούσαν να ζουν κυριολεκτικά σαν κροίσοι μόνον από τον τουρισμό.
Ωστόσο:
- το μένος κατά των ΗΠΑ, της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Δύσης γενικότερα
- η εμμονή στη προστασία της πολιτιστικής κληρονομίας (π.χ. βουντού από την Δαχομέη) από την νόθευση των τουριστών
τους οδήγησε σε απόλυτο  απομονωτισμό, που με την σειρά του έφερε τα συνεχή πραξικοπήματα, την διαφθορά, την εγκληματικότητα.
Η άρνησή τους σε κάθε  τεχνολογία τους οδήγησε στα απίστευτα:
- να έχουν ηλεκτρικό ρεύμα δυό ώρες το 24ώρο και
- να υδροδοντούνται μόνον από βρώμικα βυτία.
Ποιοί? Αυτοί που θα μπορούσαν ("με άλλα μυαλά") να είναι οι "Πρίγκηπες της Καραϊβικής"!!!!
Σημείωση 2.
Η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα της Αμερικής που απαλλάχθηκε από την κυριαρχία των λευκών κηρύσσοντας την ανεξαρτησία της το 1801. Αυτό για μερικούς που νομίζουν ότι η "ανεξαρτησία" από τον ιμπεριαλισμό αποτελεί πανάκεια. Αν σήμερα η Αϊτή ήταν Γαλλικό υπερπόντιο έδαφος ή πολιτεία των ΗΠΑ θα έτρωγαν οι Αϊτινοί λάσπη και χώμα?
Σημείωση 3.

Σκέφτομαι τώρα, μετά τον τρομερό σεισμό, το "τσιμπούσι" των παγκόσμιων ανθρωπιστικών οργανώσεων που πρόκειται να επακολουθήσει.
  • Από την μια πλευρά, ο Αμερικανός ή Ευρωπαίος πολίτης που δίνοντας ένα παλιό παντελόνι ή μερικά δολάρια "ξεπλένει" την ενοχή του για το κατάντημα των φτωχών του Πλανήτη.
  • Από την άλλη πλευρά, οι αγύρτες  δηλαδή μία «μειοψηφία μελών των ανθρωπιστικών οργανώσεων» (που μετά την τροφοδότηση από τα διεθνή μέσα των εικόνων της συμφοράς και την συγκέντρωση μεγάλων ποσών) που θα αποσπάσουν, μαζί με το διεφθαρμένο πολιτειακό σύστημα που υπάρχει στην χώρα αυτή, τεράστια ποσά.
  • Ένα είναι σίγουρο, ότι στους εξαθλιωμένους κατοίκους της, τελικά, δεν θα φτάσει ούτε "δέκατο του ευρώ"
Τα μεν χρήματα θα περάσουν απ' ευθείας στις τσέπες των επιτήδειων ενώ ο ρουχισμός και τα τρόφιμα θα διοχετευθούν στις αγορές γειτονικών χωρών προς πώληση. Ότι δηλαδή έγινε και στην Ινδονησία μετά το πρόσφατο μεγάλο σεισμό.
 

"Ενός λεπτού μαζί", με την Κική Δημουλά...
Ηιποταξία της Χιονάτης

Δεν πιστεύει στη διδασκαλία της ποίησης και ιδιαίτερα στην εξέτασή της. Στο σχόλιο μιας καθηγήτριας πως «ό,τι δεν εξετάζεται δεν μαθαίνεται» απαντά «ας μη μαθαίνεται». 
Ίσως το μόνο που θα’ πρεπε να κάνει ο δάσκαλος είναι να μαζεύει τα παιδιά και να διαβάζουν ποιήματα.

Την Παρασκευή 27 Μαρτίου η Βιβλιοθήκη Λασκαρίδη στον Πειραιά μας έδωσε την ευκαιρία να συναντήσουμε με τη Θεωρητική κατεύθυνση της Γ΄Λυκείου την ποιήτρια Κική Δημουλά. Ήταν μια ώρα μεστή από τη σοφία και τη ζωντάνια του λόγου της Δημουλά που όλοι μας απολαύσαμε.
Οι αίθουσες της Βιβλιοθήκης γέμισαν από παιδιά διαφόρων σχολείων που «βομβάρδισαν» την ποιήτρια με τις ερωτήσεις τους, άλλες «στημένες» και κάπως μικρομέγαλες κι άλλες πραγματικά βγαλμένες μέσα από τον ουσιώδη προβληματισμό που γεννούσε η σκέψη της.
Η προσπάθειά μας να αποτυπώσουμε και φωτογραφικά το γεγονός ήταν ατυχής καθώς έλειπε ο παπαράτσι του σχολείου μας, η Ελένη Κυριμκύρογλου. Παρόλ’ αυτά ελπίζουμε η καταγραφή του λόγου της ποιήτριας ( σύνθεση των σημειώσεων που «ως καλές μαθήτριες» κρατήσαμε μαζί με την Ειρήνη Λιβανού) να αποδειχτεί πιο ευτυχής. Ήταν πολλά και σημαντικά όσα είπε για την ποίηση, τη μνήμη, τον έρωτα και το χαμό, τη γυναίκα, τη ζωή, τον κόσμο:
Η Ποίηση, -σε αντίθεση με την πεζογραφία που έχει το δικαίωμα να πλατιάσει και μετά να επανορθώσει -, είναι στριμωγμένη σε μικρό χώρο και προσπαθεί μέσα από τη συμπύκνωση και τον κατάλληλο συνδυασμό λέξεων και ήχων να δώσει ένα βάδισμα διαφορετικό, μια καινούρια διατύπωση σε γνωστά πράγματα, που γίνονται έτσι πιο ευαίσθητα και ευπαθή. Η μοίρα της ποίησης είναι να παρερμηνεύεται. Στοιχείο της η ευγένεια.


Δεν ξέρουμε τι μας σπρώχνει στην ποίηση: μπορεί να’ναι το DNA του παππού μας, το ευφάνταστο και ονειροπαρμένο της νιότης μας, αλλά μετά η ποίηση απαιτεί προσγείωση, να πατάς γερά στο έδαφος.
Δεν χρειάζεται να εξιδανικεύεται ο ποιητής: Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να γράψει καλά και κακά ποιήματα. Οι ποιητές αρπάζουν ευκαιρίες όπου τους έρθουν. Μόνο η καλή , η κατάλληλη στιγμή παράγει το ποίημα. Το αίτιο μπορεί να είναι μικρό και τυχαία η δυνατότης να γράψεις ένα ποίημα, το ρεφενέ σου στην ουσία είναι η άσκηση, η επιμονή κι η δυσπιστία σ’ αυτό που κάνεις. Άδικη η εξιδανίκευση της ποίησης· δίκαιη η υψηλή απόλαυση. Κατά τύχη κάποιος άνθρωπος γράφει ποιήματα· επομένως δεν χρειάζεται θεοποίηση.
Η ποίηση μπορεί να μας ολοκληρώσει; Μόνο αν μας ελκύει μπορεί να συμβάλει στην ολοκλήρωσή μας.
Για τη δική της ποίηση: δεν φέρνει κανένα όραμα, δεν «βγαίνει έξω» απ’ αυτό που είναι, μόνο « η καθημερινότητα πιάνεται στο αγκίστρι της». Γράφει τα βιώματά της, γιατί έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει, όχι αναγκαστικά κάτι συγκλονιστικό, βίωμα είναι και μια παροδική στιγμή που αν τη φωτογραφίσεις μέσα από την ευαισθησία σου γίνεται ποίημα· ακόμα κι ένα περαστικό συναίσθημα, η εικόνα ενός πουλιού στον ουρανό μπορεί να γίνει ποίημα. Αυτά, όμως, περνούν μέσα από «το χωνευτήρι των συγκινήσεών» της, που πρέπει πρώτα να θαφτούν κι ύστερα από καιρό να τις ανασύρει.
«Την ώρα της συγκινήσεως δεν γράφεται ποίημα. Το χαρτί μου είναι όλο μνήμη. Δεν μπορώ να στερηθώ την ένταση του πράγματος που ζω γι’ αυτό ποτέ δεν γράφω την ώρα που τα ζω.» Η μνήμη που είναι το 80% της ποίησής της, τα ξαναφέρνει έπειτα τροποποιημένα αλλά δυνατά.
Για τη λεξιπλασία ως βασική αρετή της ποίησής της: η Κική Δημουλά το αρνείται γιατί θεωρεί ότι αυτή είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του ποιητή να χρησιμοποιήσει την υπάρχουσα και να πει τα πράγματα με τη σωστή τους λέξη. Ένας καλός ποιητής δεν κάνει καινούριες λέξεις. «Στις λέξεις βολεύω συναισθήματα, ανησυχίες.. Ψάχνω να βρω καλές λέξεις όχι κακόηχες.» Χαρακτηρίζει αυτή την τάση της εφετζίδικη και δηλώνει ότι συχνά μετανιώνει κι ότι συνεχώς κρίνει τα ποιήματά της, τα βάζει σ΄ ένα εδώλιο και τα δικάζει.
Η αισθητική καθοδηγεί την ποίησή της και την ωθεί να δίνει προτεραιότητα σε πράγματα που δεν έχουν και που μέσα από τη διαδικασία της σύνθεσης γίνονται πρωτεύοντα.
Τα παιδιά τη ρωτούν πώς βίωσε τον έρωτα κι εκείνη απαντά: αγαπώντας και μη αγαπώμενη: μη σας κάνει εντύπωση, είπε, είναι δύσκολη η αμοιβαιότητα· δεν είναι ισότιμη η σχέση στον έρωτα. Αυτά που αγάπησε δεν της επιστράφηκαν ποτέ. Παραδέχτηκε, όμως, ότι ούτε κι αυτή ήταν δίκαιη σ’ αυτή την επιστροφή. Ο έρωτας είναι μαρτύριο, είπε, αλλά ωραίο μαρτύριο. Όμως, ξεχνάμε κι όλα γίνονται η «πείρα του χαμού», «ο χαμός είναι ο παραλήπτης όλων μας των εμπειριών, της δράσης, των “ανακαλύψεών” μας».
Όταν ρωτούν για το ΕΠΤΟΗΘΗ του «Γας Ομφαλός» και τι την φοβίζει απαντά πως είναι ηττοπαθής άνθρωπος – «πριν νικηθώ έχω νικηθεί», είπε χαρακτηριστικά - κι ότι ηττάται συχνά στη ζωή της από τα ανεπίδοτα, την
απομάκρυνση, την απόρριψη, αλλά ότι βρίσκει σ’ αυτή την ήττα έναν ηρωϊσμό: «Μετράω τα βήματα της ζωής μου σε επιτυχημένες ήττες».
Ως γυναίκα αισθάνεται αιχμάλωτη των ανδρών και των αντιξοοτήτων που αντιμετωπίζει ως γυναίκα. Θεωρεί πως η γυναίκα δεν είναι ποτέ ελεύθερη. Ομολογεί πως δεν έκανε τίποτε για να βελτιώσει τη θέση της.
Στο ερώτημα τι την πληγώνει απαντά πως την πληγώνει το γεγονός πως οι άνθρωποι πεινάνε· ευτυχία δεν μπορείς να παρέχεις, , όμως, είναι αδιανόητονα πεθαίνουν παιδιά από πείνα, είπε με έμφαση. Η πείνα δεν είναι φυσική καταστροφή, είναι ζήτημα διανομής, κατανομής των αγαθών, πρόσθεσε.
Η ιδανική παιδεία; Δηλώνει πως δεν ξέρει ν’ απαντήσει. Ίσως, αυτή που θα έκανε τους ανθρώπους ευγενείς, τα άγρια ένστικτά μας αδρανή· ας κρατούσουν οι άνθρωποι τα ένστικτα αυτά φυλακισμένα μέσα τους, αφού είναι κι αυτά αναγκαία.
Η γνώση; Θεωρεί πως τα παιδιά τη φέρουν ως ένστικτο μέσα τους. Δεν πιστεύει στη διδασκαλία της ποίησης και ιδιαίτερα στην εξέτασή της. Στο σχόλιο μιας καθηγήτριας πως «ό,τι δεν εξετάζεται δεν μαθαίνεται» απαντά «ας μη μαθαίνεται». Ίσως το μόνο που θα’ πρεπε να κάνει ο δάσκαλος είναι να μαζεύει τα παιδιά και να διαβάζουν ποιήματα.
Πώς νιώθει την επιβεβαίωση: Ο καλός ποιητής δεν την νιώθει ποτέ. Η ανησυχία και η αβεβαιότητα είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο, είναι το λίπασμα.
Για τη σχέση της με τη φύση: Δηλώνει νοσταλγός της φύσης και πως όταν βρεθεί κοντά της μεγαλοποιεί και την τσουκνίδα, ωστόσο παραδέχεται ότι είναι άνθρωπος της πόλης και δεν θα μπορούσε να ζήσει μόνο στη φύση.
Και η ζωή; Αυτή αποφασίζει για μας κι αυτό που μας δένει μαζί της είναι πολύ ισχυρό παρά τις απώλειές μας.
Πώς εμπνέεται από τη ρουτίνα και τη συνήθεια που είναι αυτό ακριβώς που δεν αντέχει ένας δεκαεπτάχρονος νέος; Χρησιμοποιώντας τη μνήμη, γιατί η μνήμη τής στέλνει πράγματα από έναν καλύτερο χρόνο. Αυτή επιλέγει τι θα κρατήσει κι είναι προστατευτική για μας ώστε να προχωρούμε μπροστά. Στο τετριμμένο και τη συνήθεια αντιτάσσουμε αυτό που αγαπάμε.
Μας παροτρύνει: «ανακαλύψτε αυτό που αγαπάτε».

"Ενός λεπτού μαζί" μας φάνηκε η ώρα και, δυστυχώς, τελειώνει. Ένα σχολείο της χαρίζει το πορτρέτο της κι όλοι μαζί ένα ζεστό χειροκρότημα.
Σ’ ευχαριστούμε, Κική Δημουλά. 

10 lykeio peiraia

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki