Wednesday 14 September 2016

Η Ώρα της Αλήθειας - The Time of Truth

Είναι η ώρα των Ποιητών. 
Είναι η ώρα της Έμπνευσης. 
Είναι η ώρα Της Φώτισης. 
Είναι η Ώρα της Αλήθειας.

Εκείνη την ώρα που αρχίζει να βασιλεύει ο ήλιος,
Εκείνη την ώρα που το Φως είναι «Ιλαρό Φως»
Εκείνη την ώρα του Εσπερινού
Εκείνη την ώρα που γαληνεύει η πλάση
Εκείνη είναι η Ώρα της Αλήθειας.

Είναι τόσο γλυκιά εκείνη η ώρα,
Είναι αγιασμένη και κατανυκτική ώρα, όπως λέει ο Κόντογλου: «Πρός το βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως μπαίνει μέσα στον αγιασμένο πύργο της εκκλησιάς, σαν να τον γεμίζει με θυμίαμα. …».
Είναι ιερή ώρα, ή ώρα που ο ήλιος «βασιλεύει». 
«Αληθινά, ποιός βασιλιάς ντύθηκε ποτέ με τέτοια πορφύρα; Θα `λεγε κανένας πως δεν είναι ο ήλιος αυτός ο βασιλέας, αλλά ο Χριστός, ο βασιλεύς των βασιλευόντων», συμπληρώνει ο Κόντογλου.
Είναι η ώρα που το χαρούμενο Φως, το Φως Ιλαρόν, συνοδεύει την «αρχαίαν φωνήν», την επιλύχνιο ευχαριστία, στην ακολουθία του Εσπερινού, που σηματοδοτεί το τελείωμα της μέρας και το ξεκίνημα της καινούριας, η ώρα που ανανεώνεται η Διαθήκη.

Είναι η ώρα που, όποιος στέκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, 

λέει μόνο αλήθειες.
Είναι η ώρα που και ο πιο συστηματικός και ενσυνείδητος ψεύτης, 

δεν μπορεί να πει ψέματα.
Είναι η ώρα που αυτός που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αλήθεια, αναζητάει συντροφιές.
Είναι ή ώρα της γαλήνης.
Είναι η ώρα που αναζητούν οι ποιητές για να γράψουν.

Είναι η ώρα των Ποιητών.
Είναι η ώρα της Έμπνευσης.
Είναι η ώρα Της Φώτισης.
Είναι η Ώρα της Αλήθειας.


το χαμομηλάκι

Γλυκό Του Κουταλιού
«Ευχαριστώ πολύ, όμως δεν μπορώ να το φάω όλο!»

Στο παρελθόν, οι επισκέψεις και η διαδικασία του κεράσματος είχαν το τυπικό τους. 
Στο δίσκο τοποθετούνταν τόσα κουταλάκια και ποτήρια νερό όσοι και οι επισκέπτες παρατεταγμένα συμμετρικά και το γλυκό «στην κούπα». 
Ένα γυάλινο ή κρυστάλλινο μπωλ

Η οικοδέσποινα στεκόταν μπροστά στον κάθε επισκέπτη και αυτός έπαιρνε ένα κουταλάκι, έπαιρνε μια κουταλιά γλυκό από τη κούπα, το έτρωγε προσεκτικά, έπαιρνε ένα ποτήρι νερό και αφού ξεδιψούσε έβαζε το χρησιμοποιημένο κουταλάκι μέσα στο ποτήρι και το άφηνε πίσω στο δίσκο. 
Η διαδικασία επαναλαμβανόταν με όλους τους επισκέπτες. Πρώτα κερνούσαν τους ξένους και κατόπιν τους γνωστούς και φίλους.
Κάποια φορά, είχαν καλεσμένη από άλλο μέρος της Ελλάδας, όπου, μάλλον, δεν ακολουθούσαν αυτή τη διαδικασία. 
Ξεκίνησαν λοιπόν το κέρασμα από αυτήν. 
Παίρνει λοιπόν το κουταλάκι και την κούπα και αρχίζει να τρώει, να τρώει …. αλλά πού ν’ αδειάσει η κούπα! 
Σε λίγο σταματά και λέει: 
Ευχαριστώ πολύ, όμως μου βάλατε πάρα πολύ και δεν μπορώ να το φάω όλο!
Φανταστείτε την αμηχανία και τη ντροπή της, όταν είδε τους υπόλοιπους να μη βουτάν δεύτερη φορά το κουταλάκι στην κούπα! Πολύ καιρό αργότερα οι ντόπιοι το θυμόταν και γελούσαν κι’ έτσι έφτασε μέχρι τ’ αφτιά μας!

(Μαρτυρία Αντωνίου Χατζηχανίδη)

asimanti ellada

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki