Πρόσεχε, μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου…

Το κεφάλι χαμηλά…

Πρόσεχε.

Πρόσεχε μη ψηλώσει ο νους σου.
Πρόσεχε μη πιστέψεις πως είσαι κάτι ξεχωριστό, κάτι ανώτερο από τους άλλους τους ανθρώπους…

Γνώρισα ανθρώπους… Ανθρώπους καλούς. Ανθρώπους ηθικούς. Ανθρώπους οικογενειάρχες. Ανθρώπους οι οποίοι στη ζωή τους δεν ήθελαν ούτε μυρμήγκι να πειράξουν…

Κάποια στιγμή που λες, σε χρόνο ανύποπτο, οι άνθρωποι αυτοί περηφανεύτηκαν. 

Ψήλωσε ο νους τους. Όχι πολύ. Λίγο. Τόσο δα. 

Νόμισαν πως γινήκαν κάποιοι. Και οι άνθρωποι αυτοί, οι καλοί, οι ηθικοί, οι οικογενειάρχες, γινήκαν τέρατα. 

Και προκάλεσαν στα σπίτια τους τόσο πόνο, που δεν το χωράει ο νους σου. Πονέσαν τις γυναίκες τους, πονέσαν τα παιδιά τους, τους φίλους, τους γονείς τους, πόνεσαν τους πάντες…

Δε τους χωρούσε πια το σπίτι τους. Δεν τους αρκούσε η σύζυγός τους. Τα παιδιά τους σκοτούρες τους γεμίζανε. Νομίσανε πως για άλλα, για μεγάλα πράγματα ήτανε φτιαγμένοι…

Για αυτό σου λέω πρόσεχε.

Πρόσεχε, μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου…

Ξέρεις… Από όλα τα πράγματα που μπορεί να πάθει κανείς, αυτό είναι που φοβάμαι πιο πολύ από όλα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Να είσαι ο εαυτός σου…»

Έτσι μου είπε κάποιος «ειδήμων» κάποια φορά που δύσκολα περνούσα.
- «Να είσαι ο εαυτός σου»
- Και πώς ακριβώς το εννοείς αυτό;
- Όπως το λέω...
- Δηλαδή, να φέρομαι και να εκφράζομαι όπως μου 'ρχεται; Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις;
- Ακριβώς. Έτσι απλά, «να είσαι ο εαυτός σου».

- Λες βλακείες...
- Μα, πώς μιλάς έτσι; Είσαι πολύ επιθετική. Μια φιλική κουβέντα κάνουμε
- Αυτό μου ήρθε, αυτό είπα. Είμαι ο εαυτός μου...
- Δεν είναι ακριβώς έτσι, το παρεξήγησες....

Να μην σας τα πολυλογώ και σας κουράζω, η φιλική κουβέντα δεν κατέληξε πουθενά, αφού η συμβουλή «να είσαι ο εαυτός σου» μας οδήγησε σε αδιέξοδο, ελλείψει προτάσεων εκ μέρους του «ειδήμονος» και αδυναμίας δικής μου να λύσω αυτόν τον γρίφο.

Κουβάλησα στο σπίτι μου την πρόταση που μου έγινε και προσπάθησα να την επεξεργαστώ, μήπως και καταλήξω κάπου.

Και κατέληξα, μετά από πολύ καιρό και πολλή σκέψη, στα παρακάτω συμπεράσματα:

Έχω δυο ταξίδια να κάνω, μεγάλα ταξίδια και κοπιαστικά, με έναν σταυρό στην πλάτη...

Πρώτο ταξίδι:
Για να είμαι ο εαυτός μου, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να με καταλάβω (το δυσκολότερο που μπορεί να πετύχει άνθρωπος), να καταλάβω, ψυχή, πνεύμα, καρδιά και σώμα
Θα πρέπει, κατάματα, την αλήθεια μου να δω, 

τα όριά μου να κατανοήσω, 

τις δυνατότητές μου να ξεκαθαρίσω, 

τα ελαττώματά μου να επισημάνω, 

τις αδυναμίες μου να παραδεχτώ, 

τα σφάλματά μου να ομολογήσω, 

τα δυνατά μου σημεία να βρω... 

και όλα αυτά προϋποθέτουν ταπείνωση, ειλικρίνεια και καθαρή σκέψη.

Και πείτε ότι μίλησα ξεκάθαρα με τον εαυτό μου, με κατάλαβα...

Μετά, όλα αυτά πρέπει να τα αποδεχτώ και να με αγαπήσω...

Τώρα αρχίζει το δεύτερο μακρύ ταξίδι, παράλληλα με το πρώτο, που θα τελειώσει στο τέλος του βίου μου.
Το ταξίδι της αυτοβελτίωσης, που πρέπει, επιβάλλεται μόνη μου να το κάνω, χωρίς συνταξιδιώτες.

Τότε, και μόνο τότε, αν στην αφετηρία του αποφασιστικά βρεθώ, τότε θα μπορώ, με προσοχή και κατά περίπτωση, «να είμαι ο εαυτός μου»...

Ένας «εαυτός μου» που έχει αποφασίσει να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. 

Θέλουν κότσια, θέλουν δύναμη, αντοχές τα ταξίδια αυτά.

Θέλουν εφόδια και όπλα, μάλλον, ένα όπλο.

Τον Σταυρό Του.

Την δύναμη, που θα χρειάζομαι, θα την αντλώ από Αυτόν που με αγαπά προσωπικά, που με έπλασε μοναδική, που για μένα θυσιάστηκε και αναστήθηκε...

Καλή Ανάσταση, καινούργιε μου εαυτέ...

Το Χαμομηλάκι