Wednesday 29 July 2020

Φυσιολογικές καταστάσεις νεογνών: Λόξιγκας, Φτάρνισμα, Ρέψιμο, Αναγωγές

Λόξιγκας
Είμαι σίγουρος ότι στο πρώτο σας μωρό θα είχατε ανησυχήσει ακούγοντας το μωρό σας να παρουσιάζει λόξιγκα. Αν όμως η γιαγιά ήταν κοντά πολύ πιθανό να σας έχει πει το εξής: «Μην ανησυχείς κόρη μου και ο λόξιγκας θα μεγαλώσει το στομαχάκι του μωρού»!! Βέβαια ο λόξιγκας δε μεγαλώνει το στομαχάκι του μωρού, αλλά η πρόταση της γιαγιάς δείχνει ότι ο λόξιγκας είναι μια φυσιολογική κατάσταση τους πρώτους μήνες ζωής των μωρών. Ο λόξιγκας εμφανίζεται συνήθως λίγο μετά το φαγητό και η διάρκειά του ποικίλει από μερικά λεπτά μέχρι και μισή ώρα. Το μωρό δεν ενοχλείται από το λόξιγκα, αλλά θα ήταν ορθό να αποφεύγετε τη σίτισή του κατά τη διάρκεια του λόξιγκα.

Φτάρνισμα
Πολλά βρέφη τις πρώτες μέρες της ζωής τους φταρνίζονται τακτικά. Μην ανησυχείτε, αυτό δε σημαίνει ότι έχουν αρρωστήσει. Είναι μια πολύ φυσιολογική κατάσταση γι` αυτή την ηλικία. Ελέγξτε όμως τη μυτούλα του μωρού και αν έχει βλέννες, προσπαθήστε να τις απομακρύνετε, γιατί μπορεί αυτή να είναι η αιτία του φταρνίσματος.


Ρέψιμο
Τα μωρά την ώρα που πίνουν το γάλα τους καταπίνουν συνήθως και αέρα. Ο αέρας όταν μπει στο στομάχι του μωρού, το φουσκώνει και τα αναστατώνει με αποτέλεσμα πολλές φορές να μη θέλουν να συνεχίσουν το γεύμα τους. Τότε θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να ρευτούν, να βγάλουν δηλαδή τον αέρα από το στομάχι και μετά να συνεχίσουν το γεύμα. Στο τέλος κάθε γεύματος είναι πάντα χρήσιμο να δίνουμε την ευκαιρία στο βρέφος να ρεύεται, προτού το βάλουμε στο κρεβατάκι του για ύπνο. Υπάρχουν πολλές στάσεις που μπορεί να βοηθήσουν το βρέφος να ρευτεί. Η συνηθέστερη στάση είναι η ακόλουθη: Κρατήστε το βρέφος όρθιο στην αγκαλιά σας έτσι ώστε να ακουμπά το κεφάλι του στον ώμο σας. Με το ένα χέρι δώστε στο μωρό μερικά απαλά χτυπηματάκια στην πλάτη. Δεν είναι απαραίτητο να ρευτεί το μωρό μετά από κάθε γεύμα. Γι` αυτό αν περάσουν 5-10 λεπτά χωρίς να ρευτεί μπορείτε να το βάλετε στο κρεβατάκι. Ρέψιμο παρουσιάζουν όλα τα μωρά ανεξάρτητα αν θηλάζουν ή όχι. Όμως στα παιδιά που τρέφονται με μπιμπερό το ρέψιμο είναι πιο συχνό.

Αναγωγές
Όλοι οι γονείς πρέπει να ξεχωρίζουμε την αναγωγή από τον εμετό, διότι η αναγωγή είναι μια φυσιολογική κατάσταση, ενώ ο εμετός θα πρέπει να μας ανησυχήσει και να συμβουλευτούμε αμέσως το γιατρό του μωρού. Στην αναγωγή το μωρό βγάζει από το στόμα του μικρή ποσότητα γάλακτος, συνήθως την ώρα που ρεύεται αλλά μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου, ακόμα και την ώρα που κοιμάται. Δεν ενοχλείται, δε βήχει, δεν υπάρχει περίπτωση να πνιγεί και γενικά το μωρό δεν κινδυνεύει. Στον εμετό, το μωρό βγάζει μεγάλη ποσότητα γάλακτος συνήθως μετά το γεύμα και το μωρό είναι ανήσυχο. Μεγαλώνοντας το μωρό μειώνονται και οι αναγωγές. Έτσι συνήθως στην ηλικία των έξι μηνών, οπότε προστίθεται και η στερεά τροφή στο διαιτολόγιο του μωρού, οι αναγωγές εξαφανίζονται. Για να μειώσετε όσο είναι δυνατό τις αναγωγές ακολουθήστε τις εξής συμβουλές:

  1. Ταΐζετε το μωρό σας σε ένα ήσυχο μέρος μακριά από θορύβους.
  2. Να διακόπτετε τουλάχιστο μια φορά το γεύμα και να το αφήνετε να ρευτεί.
  3. Στο τέλος κάθε γεύματος να το κρατάτε για 5-10 λεπτά όρθιο στην αγκαλιά σας και να του δίνετε τη δυνατότητα να ρευτεί.
  4. Μην το ταΐζετε ποτέ ξαπλωμένο.
  5. Μην κάνετε απότομες κινήσεις στο μωρό σας μετά το γεύμα.
  6. Αν ταΐζετε το μωρό με μπιμπερό, βεβαιωθείτε ότι η τρύπα της πιπίλας έχει το σωστό μέγεθος. Ο καλύτερος τρόπος να το ελέγξετε είναι να αναποδογυρίσετε το μπιμπερό και να αφήσετε να τρέξει λίγο γάλα. Το γάλα πρέπει να τρέχει σε σταγόνες αργά-αργά. Αν η τρύπα είναι πολύ μικρή, τότε το μωρό θα καταπίνει πολύ αέρα, ενώ αν είναι πολύ μεγάλη θα φτάνει στο στομάχι του μωρού μεγάλη ποσότητα γάλακτος σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Διόγκωση των μαστών
Η διόγκωση των μαστών στα νεογέννητα ανεξάρτητα με το φύλο τους είναι μια φυσιολογική κατάσταση. Οφείλεται στις ορμόνες της μητέρας και να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα ξεφουσκώσουν. Οι γιαγιάδες πιστεύουν ότι πρέπει να βγαίνει το γάλα από το μαστό του μωρού και γι` αυτό πολλές φορές τα πιέζουν με το χέρι τους. Αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος γιατί μπορεί να μολυνθούν οι μαστοί και τότε θα απαιτηθεί εισαγωγή του μωρού στο νοσοκομείο για θεραπεία.

Ψευδοπερίοδος
Σε μερικά κοριτσάκια τις πρώτες μέρες της ζωής τους θα δείτε να βγαίνει από τον κόλπο τους αίμα με βλέννα. Αυτό λέγεται ψευδοπερίοδος και οφείλεται στις ορμόνες της μητέρας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Πολύ σύντομα θα σταματήσει αυτή η έκκριση.


Υπερτρίχωση
Πολλά νεογέννητα παρουσιάζουν πολλές τριχούλες σε όλο τους το σώμα που μοιάζουν με χνούδι. Μην ανησυχείτε δεν είναι τίποτα το παθολογικό. Πολύ σύντομα θα πέσουν από μόνες τους. Αν όμως το μωρό σας παρουσιάσει αρκετές τριχούλες μόνο στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, τότε αμέσως πρέπει να επισκεφθείτε το γιατρό σας γιατί μπορεί να είναι το πρώτο σημάδι κάποιας ορμονικής διαταραχής.

Μογγολοειδείς κηλίδες
Είναι μαυρομπλέ κηλίδες που βρίσκονται πάνω στο δέρμα του μωρού σας στην περιοχή των γλουτών και της πλάτης. Σας δίνουν την εντύπωση ότι κάπου κτύπησε το μωρό. Οφείλονται στα μελανοκύτταρα που εισχωρούν μέσα στο δέρμα του παιδιού σας. Δεν χρειάζονται καμιά θεραπεία. Πολύ σύντομα θα εξαφανιστούν από μόνες τους.


Δρ Αδάμος Χατζηπαναγής, Παιδίατρος
paidiatros.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φόβοι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας

Ανησυχίες, αγωνίες, φόβοι, συναισθήματα λύπης και απόγνωσης συναντιόνται συχνά μαζί με ψυχοσωματικά προβλήματα. Παλαιότερα μιλούσαμε για συναισθηματικές διαταραχές των παιδιών. Πρόσφατα μιλάμε για διαταραχή φοβικού άγχους, αγχώδεις διαταραχές, καταθλιπτικές διαταραχές. T α συμπτώματα των διαταραχών αυτών είναι συχνά όμοια: ανησυχία μέχρι έντονος τρόμος, ταχυκαρδία, εφίδρωση, φόβος θανάτου, αποφυγή της κατάστασης που δημιουργεί το φόβο, κατάθλιψη και κοινωνική απομόνωση.
O φόβος είναι ένα συναίσθημα το οποίο μπορεί να παρουσιαστεί σαν κύριο σύμπτωμα μιας διαταραχής, όπως αυτό συμβαίνει στον πανικό ή στην κοινωνική φοβία, ή να είναι συνοδό σύμπτωμα κάποιας άλλης διαταραχής, όπως για παράδειγμα ο φόβος που παρουσιάζεται στην κατάθλιψη. Τέτοια συμπτώματα παρουσιάζονται στις πιο κάτω διαταραχές:

1. Διαταραχές φοβικού άγχους
  • Αγοραφοβία
  • Κοινωνικές φοβίες
  • Ειδικές φοβίες
2. Αγχώδεις Διαταραχές
  • Διαταραχή πανικού
  • Διαταραχή γενικευμένου άγχους
  • Μεικτή αγχώδης καταθλιπτική διαταραχή
3. Αντίδραση σε έντονο stress και διαταραχές προσαρμογής
  • οξεία αντίδραση στο stress , όπως στην κατάσταση ψυχικού σοκ
  • διαταραχή stress μετά από ψυχοτραυματική εμπειρία, όπως τη συναντάμε στην αντίδραση πένθους
4. Iδεοψυχαναγκαστική διαταραχή:
Είναι μια ιδιαίτερη διαταραχή, όπου οι ιδεοληπτικές σκέψεις και οι ψυχαναγκαστικές πράξεις προκαλούν δυσφορία και φόβο. Εμφανίζεται στο τέλος της δημοτικής ηλικίας και στην εφηβεία και είναι στενά συνδεδεμένη με την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη των παιδιών. E κδηλώνεται με φόβους για το σκοτάδι, κλέφτες, φόβο θανάτου. A υτό οδηγά συχνά σε αναγκαστικές πράξεις, όπως συνεχή τακτοποίηση πραγμάτων, και τελετουργίες.
Στα παιδιά παρουσιάζονται πιο συχνά οι διαταραχές άγχους αποχωρισμού, οι γενικευμένες φοβίες και οι ειδικές φοβίες. Πιο παλιές έρευνες έδειχναν μια συχνότητα εμφάνισης φοβικών διαταραχών στα παιδιά του 2%. Σήμερα οι διαταραχές αυτές μεταξύ παιδιών και εφήβων φτάνουν το 5-10%.
Εκείνο που πρέπει να είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε είναι καταπόσον μιλάμε για διαταραχή ή απλά για ανησυχίες ή θλίψη, συμπτώματα και αντιδράσεις στα πλαίσια του φυσιολογικού, τα οποία και δεν επηρεάζουν την προσωπική και κοινωνική λειτουργία των παιδιών.


Αιτιολογία
  • Φοβίες, φόβοι και άγχος έχουν συχνά οικογενειακή προδιάθεση. Γονείς, οι οποίοι υποφέρουν από τέτοιες διαταραχές, πρέπει να υπολογίζουν ότι τα παιδιά τους είναι δυνατό να “κληρονομήσουν” αυτό το πρόβλημα.
  • Τραυματικές εμπειρίες, όπως αρρώστια, θάνατος, πόλεμος, αλλά και συνεχόμενη έκθεση σε μια αρνητική κατάσταση για την εξέλιξη ενός παιδιού, όπως συνεχής κακοποίηση ή συνεχής κοροϊδία από συμμαθητές στο σχολείο.
  • Κάποιες θεωρίες μιλούν ότι ο φόβος είναι συνδεδεμένος με την εμπειρία της απειλής, κι αυτό εξηγά το άγχος αποχωρισμού.
  • Η ψυχοδυναμική θεωρία εξηγεί τις φοβίες σαν έκφραση μιας εσωτερικής σύγκρουσης.

Αντιμετώπιση
  • Kατανόηση
  • Μια καλή καθοδήγηση των γονιών ή μια συνομιλία του παιδιού με ειδικό μπορεί να είναι αρκετή.
  • Συχνά πρέπει να προσφερθεί επαγγελματική βοήθεια. Θεραπευτικά στα παιδιά και στους εφήβους προσφέρεται συμπεριφορική θεραπεία και συμβουλευτική, παιγνιδοθεραπεία.
  • Σε δύσκολες και χρόνιες περιπτώσεις είναι αναγκαία φαρμακευτική αγωγή.

Παραδείγματα φοβιών
1. Διαταραχή άγχους αποχωρισμού
Στο τηλέφωνο η μητέρα ακούγεται πολύ ανήσυχη. Το τετράχρονο κοριτσάκι της αρνείται να μπει στο αυτοκίνητο για να πάει στο Νηπιαγωγείο. Kι όταν ακόμα μπει, αρχίζει να παραπονιέται ότι θα κάνει εμετό, χλομιάζει κι όλο παρακαλά για ακόμα ένα γύρο με το αυτοκίνητο. Η Χριστίνα κρατά σφικτά τη μητέρα της, κλαίει κι αρνείται να μπει στο Νηπιαγωγείο. Η μητέρα βουρκώνει και λέει «νιώθω απαίσια γιατί το μωρό μου υποφέρει έτσι». Και τότε γυρνάνε πίσω στο σπίτι. H Χριστίνα είναι ευχαριστημένη και στο σπίτι είναι ένα χαρούμενο, ήσυχο κοριτσάκι.


Γιατί η Χριστίνα κλαίει και γιατί ο Γιάννης, ο Γιώργος και η Μαρία μπαίνουν γελαστοί στην πόρτα του Νηπιαγωγείου;
H Χριστίνα είναι ένα κοριτσάκι ευαίσθητο, με μια προϊστορία γεμάτη ανησυχία και αναγκαία υπερπροστασία από τη μητέρα, λόγω μιας βρεφικής αρρώστιας. Αυτή η αρρώστια έδεσε στενά τις δύο δημιουργώντας μια εξάρτηση, που τώρα, στο στάδιο που θα έπρεπε, η Χριστίνα να κάνει τα πρώτα βήματα «ανεξαρτησίας» της και να κατανοήσει τον εαυτό της σαν ξεχωριστό άτομο, είναι δύσκολο να αλλάξει. H μητέρα δυσκολεύεται και αυτή να αφήσει τη Χριστίνα να απομακρυνθεί από κοντά της, ο αποχωρισμός είναι επίπονος και για την ίδια, και η Χριστίνα το ξέρει.


Μέσα στη Χριστίνα, μα και στη μητέρα, αρχίζουν να λειτουργούν μηχανισμοί περιέργειας μα και φαντασίας. Το Νηπιαγωγείο είναι γι' αυτήν «άγνωστο» και καθετί το νέο προκαλεί στην αρχή φόβο. Για τη μητέρα είναι ένας χώρος, που το παιδί της θα περνά κάποιες ώρες, που πριν περνούσε μαζί της. Τί θα συναντήσει η Χριστίνα εκεί, θα την αγαπούν οι δασκάλες της, θα τα καταφέρει με τα άλλα παιδάκια; Θα προσέχουν το κορίτσι της, θα είναι «καλές μητέρες»; Αυτά τα ερωτήματα την απασχολούν. Από τη μεριά της, η Χριστίνα αναρωτιέται μήπως η μητέρα νιώθει μόνη στο σπίτι, μήπως και δεν είναι χαρούμενη. Αυτά τα ερωτήματα και οι φαντασίες σχηματίζουν εικόνες και είναι τα βασικά στοιχεία της συμπεριφοράς που εκδηλώνεται στο σπίτι, στο δρόμο για το Νηπιαγωγείο, μα και στην πόρτα. H μητέρα λέει πως, όταν ο πατέρας παίρνει τη Χριστίνα, τότε αυτή μπαίνει πιο ήσυχα στο Νηπιαγωγείο. O πατέρας έχει σίγουρα κάποιες άλλες εμπειρίες με την κορούλα του, μα και κάποιες άλλες εικόνες, έτσι μπορεί και αφήνει τη Χριστίνα στο κατώφλι, κι αυτή το νιώθει και το ξέρει. O πατέρας δεν ανησυχεί για τον αποχωρισμό. H Χριστίνα έχει άγχος αποχωρισμού, ένα φόβο στενά συνδεδεμένο με τη σχέση της με τη μητέρα και την εξάρτηση της από αυτή.
Οι φόβοι αποχωρισμού έχουν μια συχνότητα 2-4% και είναι δυνατό να παρουσιαστούν σε διάφορες ηλικίες. Είναι η πιο συχνή διαταραχή φόβου στα παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Συχνά συνοδεύεται με κλάμα, θυμό και διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Μια ιδιαίτερη μορφή της είναι η σχολική φοβία. Κάποτε είναι δυνατόν, από άγχος αποχωρισμού να εξελιχθεί σε μια γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.


2. Διαταραχή φοβικού άγχους
Στην προσχολική ηλικία αλλά και στη σχολική εμφανίζονται φόβοι για διάφορα αντικείμενα ή καταστάσεις π.χ. σκύλους, γιατρούς, σκοτάδι. Εδώ είναι βασικό να ξεχωρίσουμε μεταξύ του φόβου, γιατί κάτι συνέβη πραγματικά, δηλαδή το παιδί είχε κάποια άσχημη εμπειρία με το αντικείμενο/κατάσταση και του "εικονικού" φόβου, αν το παιδί μεταφέρει κάποια εσωτερική σύγκρουση του πάνω σε ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση, στην προσπάθεια του να γίνει κύριος του προβλήματος.


Λέει η μητέρα, "κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Μόλις αρχίσει να νυχτώνει ο Φώτης γίνεται ανήσυχος, ρωτά πότε θα πρέπει να κοιμηθεί, πότε θα μπει στο κρεβάτι. Πρέπει να ξαπλώσω μαζί του μέχρι να κοιμηθεί, κι όταν φύγω τότε σκεπάζεται μέχρι ψηλά πάνω, ιδρώνει, συχνά κλαίει στο κρεβάτι. Tο ξέρω, φοβάται’’. Σε κάποια συνάντησή μας, ο Φώτης μου μιλά γι' "αυτά". Αυτά, είναι οι φόβοι του. Φαντάσματα, ντυμένα με μακριά πράσινα και μαύρα ρούχα, τις περισσότερες φορές χωρίς πρόσωπα να κατεβαίνουν τη σκάλα την ώρα που αυτός ανεβαίνει, να περπατούν στο διάδρομο βγαίνοντας από το ερμάρι, να μπαίνουν από το παράθυρο στο δωμάτιό του. Η φοβία του Φώτη έχει να κάνει με την έντονη φαντασία του και την έκθεση του σε ερεθίσματα όπως η τηλεόραση και οι ιστορίες τρόμου. Οι ειδικές φοβίες στα παιδιά, είναι πιο συχνές στα κορίτσια, με συχνότητα του 2-4 %.


3. Γενικευμένη φοβία
Οι γενικευμένες φοβίες είναι δυνατόν να παραμείνουν για χρόνια, μέχρι και την ενήλικη ζωή. Έχουν συχνότητα 3% και τα παιδιά ή οι έφηβοι παρουσιάζουν έντονες ανησυχίες και φοβίες για το μέλλον, για τη συμπεριφορά τους, και ζητούν συνεχή επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτή η διαταραχή συνοδεύεται με σωματικά συμπτώματα και χαμηλή αυτοεικόνα.


Ιουλιέτα Λαούρη, Παιδοψυχίατρος
paidiatros.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένα κορίτσι ζωγραφίζει κίτρινα αστέρια

Όπως όλα τα παιδιά, έτσι κι εκείνο το κορίτσι κάποτε επιχείρησε να μετρήσει τα αστέρια του ουρανού. Πολύ μικρή, αλλά αρκετά μεγάλη για να ονειρεύεται «να γίνω κάτι πολύ σπουδαίο». Πολιτικός μηχανικός, γιατρός, καθηγήτρια σε ένα πανεπιστήμιο.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη στο μέλλον, που σχεδόν ποτέ δεν είναι όπως το σχεδιάζουμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και πότε βγαίνει σε καλό και πότε σε κακό. Το μόνο που απέμεινε από τα όνειρα ήταν οι λέξεις και τα χρώματα, να τα μπερδεύει πότε πότε και να αναπαριστά κόσμους υπαρκτούς, είτε να φτιάχνει άλλους, κομμάτι της φαντασίας.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ, από αυτά που ο ουρανός μοιάζει με σκούρο μπλε μετάξι, κεντημένο με πολύτιμες πέτρες, αποφάσισε να τις μετρήσει: όσο περισσότερες μπορούσε. Ήταν 10 χρονών και, ξαπλωμένη σε ένα ντιβάνι σε μια βεράντα στην εξοχή, με σβηστά τα φώτα, άρχισε την επίπονη εργασία.

Διάλεξε μια γωνιά του ουρανού, βάζοντας σημάδι ένα μεγάλο άστρο και ξεκίνησε: ένα, δύο, τρία, τέσσερα… εκατόν είκοσι τρία, εκατόν είκοσι τέσσερα… εκατόν τριάντα πέντε, εκατόν τριάντα έξι…

Κάπου εκεί, στο εκατόν πενήντα τέσσερα, σταμάτησε. Αυτό το αστέρι τής φάνηκε πολύ μεγάλο και πολύ πιο φωτεινό από τα υπόλοιπα, το χρώμα του λίγο πιο κίτρινο από τα άλλα. Η καταμέτρηση των συντρόφων του πήγε περίπατο. Σιγά σιγά ο ουρανός σαν να έχανε ύψος και της φάνηκε ότι μπορούσε να τον αγγίξει, ότι αν απλώσει το χέρι της θα πιάσει αυτό το αστέρι και θα το κρατήσει στην παλάμη της.

Δεν μπόρεσε να το αγγίξει φυσικά, αλλά άρχισε να γράφει μια ιστορία για το λαμπερό αυτό αστέρι. Ότι νά, εκεί, σε κείνο το μακρινό ουράνιο σώμα, σε μια άλλη βεράντα, σε μία άλλη εξοχή, εκείνη την ίδια νύχτα, ένα άλλο παιδί έκανε ό,τι και εκείνη: μετρούσε τα αστέρια του ουρανού. Μπορεί το σπίτι του να μην έμοιαζε πολύ με το δικό της και τα νυχτολούλουδα εκεί να μύριζαν αλλιώς, να μην υποχρεωνόταν να πιει γάλα το πρωί, αλλά να του άρεσαν φρούτα που έμοιαζαν με φράουλες, αλλά ήθελε κι αυτό να μάθει τα μυστικά του κόσμου.

Άραγε μπορούσε να τους δώσει και ονόματα; Γιατί εκείνη δεν ήξερε τα ονόματά τους. Μπορούσε εκείνο το μακρινό παιδί να ξέρει ότι υπάρχει ο πλανήτης Γη και ότι τον κατοικούν άνθρωποι;
Κανείς δεν μπορούσε να της απαντήσει, το ήξερε. Παλεύοντας με τις σκέψεις, αποκοιμήθηκε στο ντιβάνι, αλλά ξύπνησε στο κρεβάτι της.

Ζήτησε να της αγοράσουν σκούρο μπλε χαρτί, κόλλα και χρυσόσκονη. Ήθελε να φτιάξει έναν ουρανό. «Πού θα βρούμε τέτοια πράγματα στην εξοχή;» της είπε ο πατέρας. «Φτιάξ’ τον με τις μπογιές σου».

Και έτσι έκανε. Ζωγράφισε αστέρια κίτρινα, μικρά, μεγαλύτερα, πολλά, πάρα πολλά, όσα χωρούσε το χαρτί. Τα χρωμάτισε με προσοχή για να μη φύγει χρώμα από τα περιθώρια. Στο κέντρο έβαλε ένα μεγάλο. Γέμισε το υπόλοιπο χαρτί με μπλε χρώμα. Το βράδυ θα το σύγκρινε με τον πραγματικό ουρανό.
«Πολύ ωραίο», της είπαν όλοι, όπως θα έλεγαν σε κάθε παιδί. Τους κοιτούσε με δυσπιστία. Περίμενε το βράδυ.

Η απογοήτευσή της ήταν απόλυτη. Τα αστέρια της δεν έμοιαζαν με τα αληθινά, αλλά με αυτά των χριστουγεννιάτικων δέντρων. Το αστέρι πρωταγωνιστής ήταν τόσο θαμπό! Έψαξε τον ήρωά της στον ουρανό και δεν τον βρήκε, ούτε ήξερε πού να κοιτάξει.
Έβαλε τα κλάματα. «Ποτέ δεν θα τα καταφέρω», είπε στον πατέρα. «Δεν μπορώ να φτιάξω ούτε ένα αστέρι σωστό».

Εκείνος την καθησύχασε κοιτώντας τη ζωγραφιά. «Εγώ εδώ βλέπω πολλά όμορφα αστέρια. Και είναι όμορφα γιατί είναι τα δικά σου. Ο,τι φτιάχνεις με φροντίδα είναι όμορφο. Νά κοίταξε, εδώ, στο αστέρι το μεγάλο σε χαιρετά ένα παιδί», της είπε.

Το κορίτσι πήρε τη ζωγραφιά και έτρεξε μέσα. Θα ζωγράφιζε ένα κορίτσι σε μια βεράντα να χαιρετά τον ουρανό. Και θα περίμενε μια απάντηση.

archkatsoura@yahoo.gr
efsyn.gr

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki