Αποφθέγματα για το παιδί από τον κορυφαίο παιδοψυχολόγο Haim G. Ginott

Haim G. Ginott (1922-1973) ήταν Ισραηλινός εκπαιδευτικός, παιδοψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής και σύμβουλος γονιών, ο οποίος μετανάστευσε στην Αμερική από το 1952 και μετά. Οι πρωτοπόρες τεχνικές του για διάλογο με τα παιδιά διδάσκονται μέχρι σήμερα. Το δε βιβλίο του Between Parent and Child έγινε αμέσως best seller και παραμένει δημοφιλές μέχρι σήμερα, καθώς μέσω αυτού δίνονται συγκεκριμένες συμβουλές για βασικές αρχές της επικοινωνίας που θα καθοδηγήσουν τους γονείς να ζουν με τα παιδιά τους σε πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού και αξιοπρέπειας.

Από τα πολλά γραφόμενά του συλλέξαμε τα 10 σπουδαιότερα που πιστεύουμε ότι θα φανούν πολύτιμα στον κάθε γονιό:

1. «Έχω φτάσει στο τρομακτικό συμπέρασμα, ότι εγώ είμαι ο καθοριστικός παράγοντας. Είναι η προσωπική μου προσέγγιση που δημιουργεί το κλίμα. Είναι η καθημερινή μου διάθεση που φτιάχνει τον καιρό. Κατέχω τρομερή ισχύ για να κάνω τη ζωή μου δυστυχισμένη ή ευχάριστη. Μπορώ να γίνω όργανο βασανιστηρίων ή εργαλείο έμπνευσης, μπορώ να ταπεινώσω ή να διασκεδάσω, να πληγώσω ή να ανακουφίσω. Σε κάθε περίπτωση, είναι η δική μου αντίδραση που θα καθορίσει αν μια κρίση θα κλιμακωθεί ή όχι, και αν ένας άτομο θα γίνει περισσότερο ή λιγότερο άνθρωπος. Αν φερόμαστε στους ανθρώπους όπως είναι, τους κάνουμε χειρότερους. Αν φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα έπρεπε να είναι, τους βοηθάμε να γίνουν όσα είναι ικανοί να γίνουν.»
2. «Αν θέλετε τα παιδιά σας να βελτιωθούν, αφήστε τα να ακούσουν τα ωραία πράγματα που λέτε για εκείνα στους άλλους»
3. «Τι λέμε σε έναν καλεσμένο μας που ξέχασε την ομπρέλα του; Τρέχουμε πίσω του και λέμε:” Τι σου συμβαίνει; Κάθε φορά που με επισκέπτεσαι ξεχνάς κάτι. Αν δεν είναι το ένα, θα είναι το άλλο. Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν την αδερφή σου; Όταν εκείνη επισκέπτεται, ξέρει πώς να συμπεριφερθεί. Είσαι 44 ετών! Δεν θα μάθεις ποτέ; Δεν είμαι σκλάβος σου να τρέχω εγώ για εσένα. Ακόμα και το κεφάλι σου θα ξέχναγες αν δεν ήταν κολλημένο στους ώμους σου!”; Δεν μιλάμε ποτέ έτσι σε έναν καλεσμένο. Του λέμε: “Ορίστε η ομπρέλα σου”, χωρίς να προσθέσουμε “ανόητε”. Οι γονείς πρέπει να αρχίσουν να μιλάνε στα παιδιά τους, όπως μιλάνε στους καλεσμένους τους.»
4. «Μπορεί οι γονείς να κατέχουν το γνήσιο κλειδί για τις εμπειρίες του παιδιού τους, όμως και οι δάσκαλοι έχουν ένα αντικλείδι. Και εκείνοι μπορούν να ανοίξουν και να κλείσουν τα μυαλά και τις καρδιές των παιδιών.»
5. «Η κακή συμπεριφορά και η τιμωρία δεν είναι αντίθετα που ακυρώνουν το ένα το άλλο –αντίθετα, θρέφουν και ενισχύουν το ένα το άλλο.»
6. «Όπως ένας καλά εκπαιδευμένος χειρουργός που προσέχει πού κόβει, έτσι και οι γονείς χρειάζεται να γίνουν πιο ικανοί στη χρήση των λέξεων. Γιατί τα λόγια είναι σαν μαχαίρια. Μπορούν να προκαλέσουν, αν όχι σωματικές, σίγουρα πολλές ψυχικές πληγές.»
7. «Η επικοινωνία με τα παιδιά θα πρέπει αν βασίζεται στον σεβασμό και την επιδεξιότητα: Απαιτεί (α) το μήνυμα να διαφυλάττει τον αυτοσεβασμό του παιδιού και του γονιού και (β) οι δηλώσεις κατανόησης να προηγούνται των δηλώσεων συμβουλών ή οδηγιών.»
8. «Η επιβράβευση είναι περισσότερο βοηθητική και απολαυστική όταν δεν ανακοινώνεται από πριν, αλλά έρχεται ως έκπληξη. Όταν αντιπροσωπεύει αναγνώριση και εκτίμηση.»
9. «Ένας τρόπος με τον οποίον οι γονείς μπορούν να αποτρέψουν τα παιδιά από το να λένε ψέματα είναι να αποφεύγουν να τα ρωτούν “γιατί”. Κάποτε το “γιατί” χρησιμοποιούνταν στις ανακρίσεις. Αυτό πλέον έχει σταματήσει. Για τα παιδιά το “γιατί” δείχνει την αποδοκιμασία των γονιών, την απογοήτευσή τους και την δυσαρέσκειά τους. Προκαλεί την ηχώ από παλαιότερες κατακρίσεις. Ακόμα και ένα απλό “Γιατί το έκανες αυτό;” μπορεί να υπονοεί “Γιατί έκανες κάτι τόσο ανόητο;”»
10. «Ποιος είναι ο στόχος των γονιών; Να βοηθούν ένα παιδί να μεγαλώνει και να γίνεται ένας αξιοπρεπής Άνθρωπος, ένα άτομο με συμπόνια, με δέσμευση και ενδιαφέρον για τους άλλους.»

_______________________

   Πηγή: infokids.cy

antikleidi.com

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Asa Kent Jennings: Ο σωτήρας των προσφύγων

Στην πόλη μας, όπως και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας ζούνε πολλοί συμπατριώτες μας, οι οποίοι έλκουν την καταγωγή τους, από κάποιον από τους γονείς ή τους παππούδες τους, από τις περιοχές της Σμύρνης και της Μικράς Ασίας. Πόσοι όμως γνωρίζουν, ότι οφείλουν την ύπαρξή τους σε ένα άνθρωπο, ένα ήρωα του εικοστού αιώνα, ο οποίος είναι άγνωστος τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην πατρίδα του; Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος οργάνωσε και πραγματοποίησε την διάσωση των Ελλήνων της Σμύρνης και άλλων περιοχών τον Σεπτέμβριο του 1922 ήταν ο Έιζα Τζένιγκς (Asa Jennings).

Ποιος ήταν ο Έιζα Τζένιγκς (Asa Jennings) και ποιος ο ρόλος του; Ο Τζένιγκς (1877-1933) ήταν ένας αμερικανός πρώην Μεθοδιστής Πάστορας από το Upstate της Νέας Υόρκης. Ήταν μέλος της YMCA – Υ (Χριστιανική Ένωση Νέων Ανθρώπων) . Το 1904 σε ηλικία 28 ετών προσβλήθηκε από φυματίωση σπονδυλικής στήλης με αποτέλεσμα να αποκτήσει μία τεράστια καμπούρα και να του περιορίσει το ύψος στο 1,60 μέτρα. Άρχισε την διεθνή καριέρα του το 1918 στη Γαλλία και μετά στην Τσεχοσλοβακία. Το Αύγουστο 1922 στην Σμύρνη ανέλαβε την τοπική YMCA, αφού ο διευθυντής της πήγε διακοπές.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 οι πρώτοι Τούρκοι στρατιώτες μπήκαν στην Σμύρνη. Η πόλη διαγουμήθηκε με αηδιαστική βαναυσότητα και μετά στις 13 Σεπτεμβρίου παραδόθηκε στις φλόγες. Παρ’ όλο, που όλοι οι Αμερικανοί και Άγγλοι πολίτες εγκατέλειψαν την Σμύρνη, ο Τζένιγκς αποφάσισε να παραμείνει για να δει τι μπορούσε να κάνει σε αυτές τις απελπιστικές καταστάσεις. Προηγουμένως, όταν ο ελληνικός στρατός εγκατέλειψε την Σμύρνη είχε οργανώσει την «Επιτροπή Σωτηρίας» παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια και οργανώνοντας ένα Σταθμό Πρώτων Βοηθειών για τις έγκυες γυναίκες σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι πλούσιου Έλληνα στην προκυμαία.

Ακόμη και ο Αμερικανός πρόξενος G. Horton παντρεμένος με Ελληνίδα είχε φύγει χωρίς να κάνει τίποτε. Χωρίς διπλωματική αποστολή ο Τζένιγκς δεν είχε να υπακούει πουθενά, βλέποντας δε, τι συνέβαινε στην πόλη, πήρε το αυτοκίνητο της YMCA και επισκέφθηκε τον Μουσταφά Κεμάλ. Αργότερα είπε, ότι αισθάνθηκε το χέρι του Θεού στον ώμο του ενώ έγραψε: «Μου φαινόταν, ότι τα τρομερά, αγωνιώδη, απελπισμένα ουρλιαχτά, που εκλιπαρούσαν για βοήθεια δεν θα έπαυαν να με κυνηγάνε σε όλη μου την ζωή».

Ο Κεμάλ του έθεσε όρους. Ο Τζένιγκς είχε επτά ημέρες προθεσμία να απομακρύνει 250.000 πρόσφυγες από την Σμύρνη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν δυνατόν να παραμείνουν στην πόλη χωρίς τις στοιχειώδεις ανάγκες σε τροφή, νερό, αποχέτευση και ασφάλεια, αντιμετωπίζοντας τις βιαιοπραγίες των Τούρκων ένστολων και μη. Διαφορετικά, θα μεταφερόταν στο εσωτερικό της Τουρκίας για να εξοντωθούν σταδιακά στις πορείες, όπως είχε γίνει πριν λίγα χρόνια με τους Αρμένιους.

Επίσης, ο Κεμάλ ζήτησε καμία ελληνική σημαία να υπάρχει στα πλοία, αν ερχόντουσαν, διότι αυτό θα εξόργιζε τους Τούρκους στρατιώτες. Επίσης, κανένα πλοίο θα έδενε στην αποβάθρα και κανένας άνδρας ηλικίας 17-45 ετών θα έφευγε μήπως καταταγούν σε νέο στρατό εισβολής. Οι άνδρες θα πήγαιναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για την αποκατάσταση ζημιών του πολέμου. Ο Τζένιγκς αποδέχτηκε θέλοντας και μη την συμφωνία, άφησε το αυτοκίνητό του στο λιμάνι και πήγε στο πολεμικό πλοίο Edsall από τον καπετάνιο του οποίου, Powell, ζήτησε και έλαβε μία άκατο με Αμερικανό πηδαλιούχο. Κατ’ αρχάς, πήγε στο γαλλικό εμπορικό πλοίο "Pierre Loti", που διέθετε άφθονο χώρο για την μεταφορά προσφύγων. Ο γάλλος καπετάνιος αρνήθηκε. Μετά πήγε σε ένα ιταλικό πλοίο το Constantinople.

Ο καπετάνιος δέχτηκε να μεταφέρει 2.000 άτομα έναντι αμοιβής 5.000 λιρών για τους πρόσφυγες και 1000 λιρών για τον ίδιο. Ο Τζένιγκς, ένας άνθρωπος ρεαλιστής, πλήρωσε και φόρτωσε 2000 γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, αφού έλαβε άδεια από τις τουρκικές αρχές και τον Ιταλό πρόξενο και απέπλευσε με την συνοδεία αμερικανικού αντιτορπιλικού.

Λίγο πριν φύγει ο Powell τον πληροφόρησε, ότι έλαβε τελικά την άδεια από τον Κεμάλ για ελληνικά πλοία να εισέλθουν στο λιμάνι της Σμύρνης. Επίσης, του έδωσε δύο έγγραφα, το ένα για να αποβιβάσει τους πρόσφυγες υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού και με το άλλο τον εξουσιοδοτούσε να ενεργήσει, όπως αυτός θα έκρινε σε κάθε περίσταση εκτάκτου ανάγκης.
Φθάνοντας στη Μυτιλήνη, ο Τζένιγκς είδε, ότι ο κύριος όγκος του στόλου, που μετέφερε τον ελληνικό στρατό ήταν εκεί. Κάνοντας χρήση του δευτέρου εγγράφου επισκέφθηκε τον στρατηγό Φράγκου, διοικητή Στρατιάς και πλοίων, και τον ρώτησε αν τα πλοία αυτά μπορούσαν να σταλούν στην Σμύρνη. Ο στρατηγός ήθελε να στείλει έξι πλοία με την προϋπόθεση να έχει γραπτή εγγύηση, ότι θα προστατευθούν και ότι θα επιστρέψουν.

Ο Τζένιγκς επέστρεψε αμέσως στην Σμύρνη μέσα σε τρεις ώρες και αφού έλαβε γραπτή δήλωση του Powell επέστρεψε με αυτή στον Φράγκου στην Μυτιλήνη. Ο Φράγκου διάβασε το έγγραφο του Τζένιγκς αλλά απάντησε, ότι υπήρχε κίνδυνος οι Τούρκοι να καταλάβουν τα πλοία και να αποβιβαστούν στη Χίο και Μυτιλήνη. Ο Τζένιγκς υποσχέθηκε, ότι θα συνόδευε ο ίδιος το πλοία στην είσοδο και έξοδο από το λιμάνι αλλά αυτό δεν φάνηκε αρκετό. Παράλληλα, ετοιμαζόταν πραξικόπημα των στρατιωτικών, στο οποίο ο Φράγκου συμμετείχε και το οποίο έγινε τέσσερεις ημέρες αργότερα.

Βγαίνοντας πολύ πρωί στο λιμάνι, ο Τζένιγκς απογοητευμένος και εξοργισμένος με τον Φράγκου είδε να εισέρχεται ένα ελληνικό πολεμικό πλοίο το «Κιλκίς». Ο Τζένιγκς βρήκε τον έλληνα κυβερνήτη Θεοφανίδη, ο οποίος ήταν πρόθυμος να βοηθήσει ακόμα και αν ένας ανώτερος του είχε απορρίψει τον Τζένιγκς. Έγραψαν μαζί ένα μήνυμα, που εστάλη κωδικοποιημένο στις Αρχές στην Αθήνα. Το μήνυμα έλεγε: «Εν ονόματι του ανθρωπισμού αποστείλατε άνευ καθυστερήσεως είκοσι σκάφη ευρισκόμενα εδώ και αδρανούντα δια να παραλάβουν λιμοκτονούντας Έλληνας πρόσφυγες εκ Σμύρνης. Έιζα Τζένιγκς. Αμερικανός πολίτης». Η απάντηση ήταν ποιος είναι αυτός.

Ο Τζένιγκς απάντησε, ότι ήταν ο πρόεδρος της Αμερικανικής Επιτροπής Περίθαλψης στην Μυτιλήνη. Η πρώτη απάντηση ήταν, ότι ο πρωθυπουργός κοιμάται. Ο Τζένιγκς απαίτησε να τον ξυπνήσουν. Στο επόμενο μήνυμα έλεγε ότι ο πρωθυπουργός είχε να συγκαλέσει Υπουργικό Συμβούλιο και ρωτούσαν ποια προστασία προσέφερε στα ελληνικά πλοία. Ο Τζένιγκς απάντησε, ότι αμερικανικά πολεμικά θα τα προστάτευαν στην είσοδο και έξοδο από την Σμύρνη.

Ο Τζένιγκς ρωτήθηκε εκ νέου αν «τα αμερικανικά αντιτορπιλικά θα προστατεύσουν τα πλοία εάν οι τούρκοι προσπαθήσουν να τα καταλάβουν». Ο Τζένιγκς μπορούσε να μην εγγυηθεί αλλά απάντησε υπεκφεύγοντας: «Καθόλου χρόνος για συζήτηση λεπτομερειών. Οι παρεχόμενες εγγυήσεις θα πρέπει να θεωρηθούν ικανοποιητικές». Τέλος ο πρωθυπουργός και το Υπουργικό Συμβούλιο απάντησαν, ότι κανένα πλοίο δεν μπορούσε να πάει στην Σμύρνη.

Στις 4μμ της 23ης Σεπτεμβρίου 1922 με τις διαπραγματεύσεις στο αδιέξοδο ο Τζένιγκς έστειλε μήνυμα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι αν δεν λάβει ευνοϊκή απάντηση μέχρι τις 6μμ θα τηλεγραφούσε χωρίς κώδικα, έτσι ώστε το μήνυμα να γίνει γνωστό παντού, ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν επέτρεπε ελληνικά πλοία να σώσουν έλληνες πρόσφυγες, που τους περίμενε βέβαιος θάνατος ή ακόμα χειρότερα. Ο εκβιασμός έπιασε!

Λίγο πριν τις 6μμ ήλθε η απάντηση: «Όλα τα πλοία τίθενται υπό τις διαταγές σας για να απομακρυνθούν οι πρόσφυγες από την Σμύρνη». Ο Τζένιγκς είχε γίνει ναύαρχος όλου του ελληνικού στόλου! Ο κυβερνήτης Θεοφανίδης συγκάλεσε συγκέντρωση των καπετάνιων των εμπορικών πλοίων στο «Κιλκίς», όπου τους ανακοίνωσε να ετοιμάσουν τα πλοία μέχρι τα μεσάνυκτα, διαφορετικά θα περνούσαν Στρατοδικείο με συνοπτικές διαδικασίες. Εννέα πλοία, «Τα πλοία της Συμπόνιας», απέπλευσαν τα μεσάνυκτα με τον Τζένιγκς στο προπορευόμενο «Προποντίς» με αμερικανική σημαία. Ο στόλος, συνάντησε το αμερικανικό Lawrence, ο καπετάνιος του οποίου κάλεσε τον Τζένιγκς να συνεχίσει το ταξίδι του με αυτόν. Ο Τζένιγκς αρνήθηκε και παρέμεινε στη γέφυρα του «Προποντίς».

Εν τω μεταξύ οι Τούρκοι χαλάρωσαν τα μέτρα, επέτρεψαν τα πλοία να δέσουν στην προβλήτα του σιδηροδρόμου και επιμήκυναν την προθεσμία από 7 σε 11 ημέρες.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1922 οι πρώτοι πρόσφυγες, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά είχαν διασωθεί. Στις 26 Σεπτεμβρίου ο Τζένιγκς επέστρεψε με 17 πλοία, ενώ την επομένη τρίτη ημέρα ήλθε και ένας μεταγωγικός στόλος ναυλωμένος από Βρετανούς . Μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1922, 180.000 πρόσφυγες είχαν μεταφερθεί από την Σμύρνη.

Το τελευταίο πλοίο απέπλευσε 6 ώρες πριν την εκπνοή της τουρκικής διορίας. Κατόπιν, ζητήθηκε διορία για άλλες 8 ημέρες, κατά τις οποίες τα ελληνικά πλοία μετέφεραν και άλλους πρόσφυγες από τα κοντινά λιμάνια του Αϊβαλί, Βουρλών και Τσεσμέ, όπου περίμεναν για δύο εβδομάδες , ανεβάζοντας τον αριθμό στις 250.000. Επειδή, υπήρχαν εκκλήσεις και από άλλα λιμάνια, από την Συρία μέχρι τον Εύξεινο Πόντο, η ελληνική κυβέρνηση, που στο μεταξύ είχε αλλάξει, αύξησε τον στόλο σε 55 πλοία, μεταφέροντας μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 500.000 πρόσφυγες.

Αργότερα η Ελληνική Κυβέρνηση όρισε τον Τζένιγκς σαν εκπρόσωπο για τον επαναπατρισμό των αιχμαλώτων στην Συνθήκη της Λωζάνης, όπως και η Τουρκία τον όρισε με απόφαση του Κεμάλ.
Για τις υπηρεσίες του στην Ελλάδα, ο Τζένιγκς τιμήθηκε ταυτόχρονα με το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας και με την υψηλότερη πολιτική διάκριση. Ήταν η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, που ένα πρόσωπο ελάμβανε ταυτόχρονα αυτά τα μετάλλια. Όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα, οι πρόσφυγες τον αναγνώρισαν από την καμπούρα του, τον αποκαλούσαν ναύαρχο και του φιλούσαν τα χέρια.

Ένας άνθρωπος, που δεν προοριζόταν να παίξει κάποιο ρόλο στην ιστορία έσωσε, με μία ηρωική πράξη εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες και Αρμένιους. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, ότι οι περιστάσεις κάνουν τους ήρωες και ότι σύμφωνα με ένα αμερικανικό ρητό, που χρησιμοποιήθηκε για αυτόν, «μέσα στη καρδιά κάθε ανθρώπου κοιμάται ένα λιοντάρι».

Ο Τζένιγκς ένας καμπούρης, κατώτερος υπάλληλος της ΧΑΝ – YMCA, που τυχαία βρέθηκε στην Σμύρνη, χρησιμοποιώντας δωροδοκίες, ψέματα και τελικά μία μπλόφα – εκβιασμό κατάφερε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.

Στην Ελλάδα λίγοι γνωρίζουν το όνομά του. Ακόμη και σε μέρη, όπου έχουν εγκατασταθεί μικρασιάτες πρόσφυγες. Δεν υπάρχουν μνημεία ή έστω ονόματα δρόμων ή πλατειών προς τιμή του. Το ίδιο και στο Βόλο. Θα πρέπει σαν ύστατος φόρος τιμής τουλάχιστον ο Δήμος Βόλου να τιμήσει τον άνδρα αυτόν, που έσωσε χιλιάδες από τους συμπολίτες μας το 1922.

Το θωρηκτό «ΚΙΛΚΙΣ»

Του Γιώργου Μουλά, προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου

taxydromos.gr

 

Πες τους αυτό, όχι αυτό!

Φράσεις που αν τις αλλάξουμε, βελτιώνουμε τα παιδιά μας.

Διαβάζουμε κατά καιρούς διάφορα άρθρα για το πώς πρέπει να μιλάμε στα παιδιά, ποιες λέξεις να χρησιμοποιούμε, ποιες όχι. Κάπου μάλιστα κυκλοφόρησε πρόσφατα πως το χειρότερο που μπορείς να πεις στο παιδί σου είναι «πρόσεχε». Καλά, έγινε, την επόμενη φορά που θα το δω να πλησιάζει σε ένα χαντάκι θα του πως «Εκεί που πλησιάζεις ξέρ…»; Αμάν, έπεσε στο χαντάκι!

Ας λείπουν τα αστεία όμως γιατί το ζήτημα είναι σοβαρό και τα… άρθρα πολλά. Όπως σας έχουμε πει, εκτός από τα αυθεντικά κείμενά μας, που αποτελούν το 90% του YaTips αυτή τη στιγμή, έχουμε και μια συλλογή από εξαιρετικές πηγές του διαδικτύου. Από αυτή τη συλλογή επιλέξαμε 4 που λένε τι πρέπει να λέμε στα παιδιά μας και τι όχι. Τα… συγχωνεύσαμε και ορίστε το αποτέλεσμα.

1. Πες «πιστεύω σε σένα», όχι «πιστεύω πως γίνεται».

Την αξία της επιτυχίας πρέπει να την παίρνει το παιδί και όχι το οποιοδήποτε αντικείμενο. Η φράση αυτή είναι τέτοια που «μένει» στο μυαλό των παιδιών ως έμμεση παρότρυνση για να ολοκληρώσουν κάποιο στόχο.

2. Πες «μην τα παρατάς ποτέ», όχι «έλα, τελείωνε».

Όχι πως είναι ακριβώς αντίθετες εκφράσεις, αλλά υπάρχουν γονείς με υπομονή και χωρίς υπομονή. Ακόμα κι αν ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που ελέγχεται, αρκεί να χρησιμοποιήσουμε τις κατάλληλες λέξεις.

3. Πες «με την εξάσκηση θα μάθεις», όχι «άσε, θα το κάνω εγώ».

Με την πρώτη φράση «καλύπτεται» ουσιαστικά ένα αρνητικό αποτέλεσμα και δίνουμε κουράγιο αν το παιδί μας δεν κατάφερε να πετύχει αυτό που ήθελε. Αντιθέτως, αν κάνουμε εμείς τη «δουλειά» του, είναι δεδομένο πως την επόμενη φορά θα τα παρατήσει πιο νωρίς.

4. Πες «κι αυτός σαν εσένα ξεκίνησε» για κάποιον που θαυμάζει, όχι «είναι τυχερός».

Σίγουρα η τύχη παίζει ρόλο στην εξέλιξη των ανθρώπων. Τον σημαντικότερο ρόλο όμως τον παίζουμε εμείς οι ίδιοι. Οι στόχοι μας, ο χαρακτήρας μας, οι γνώσεις που αποκτάμε, οι άνθρωποι που μας περιβάλουν. Άρα δεν πειράζει αν το παιδί μας κάνει λάθη. Πειράζει όμως αν αφήνει οτιδήποτε στην τύχη.

5. Πες «δεν πρέπει να αποτύχεις», όχι «δεν πειράζει αν αποτύχεις».

Τα παιδιά είναι δεδομένο πως δε θέλουν ιδιαίτερη πίεση και ασφαλώς το συγκεκριμένο δεν αφορά τα νήπια, αλλά παιδιά με αναπτυγμένη την κριτική ικανότητα. Η αποτυχία είναι κάτι που μπορεί να ληφθεί και ως «ικανότητα του μέλλοντος». Ακόμα και αν υπάρξει, μπορούμε να τη μεταφράσουμε αλλιώς, ως «μάθημα», ή ως «οδηγό για το μέλλον».

6. Πες «είσαι ασφαλής και σε αγαπάμε», όχι «μη φοβάσαι».

Λίγο τα όνειρα, λίγο τα κινούμενα σχέδια που βλέπουν, ακόμα και σκηνές που «ξεκλέβουν» όταν παρακολουθούν οι μεγάλοι τηλεόραση, είναι ικανά να προκαλέσουν φόβο στα παιδιά. Η χρήση των δύο φράσεων έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Αρκεί να καταλάβουμε τη βαρύτητα των λέξεων σε αυτές τις δύο φράσεις. «Ασφάλεια» και «αγάπη» από τη μία, κάτι όχι και τόσο πιστευτό από την άλλη αφού ουσιαστικά δεν επεξηγεί τίποτα.

yatips.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι