Tuesday 10 May 2022

Μια σταγόνα στον ωκεανό...

«Σημασία έχει να αγαπάς, να μην κρίνεις και να μη θες να γίνεις κάτι που δεν είσαι»

Αν σκεφτείς πως μια μικρή σταγόνα είναι εξίσου σημαντική με έναν ωκεανό, τότε θα αρχίσεις να εκτιμάς το οτιδήποτε μικρό έχεις στη ζωή σου.
A Drop in the Ocean, a painting by Sandra Gallegos
Μια φορά κι έναν καιρό μια γούρνα συνάντησε ένα ποτάμι.
«Είμαι απλά μια γούρνα που αδειάζει όταν περνάνε τα αμάξια και όταν σταματήσει να βρέχει πάλι αδειάζω. Θα ήθελα να είμαι σαν κι εσένα ποτάμι και να κυλάω». 
Το ποτάμι δεν μίλησε.

Μια φορά το ποτάμι συνάντησε μια λίμνη.

«Είμαι απλά ένα ποτάμι που τα νερά μου πηγαίνουν προς μια κατεύθυνση, οι άνθρωποι σπάνια κάνουν μπάνιο σε εμένα. Θα ήθελα είμαι σαν κι εσένα λίμνη και να σηκώνω βάρκες». 
Η λίμνη δεν μίλησε.

Μια φορά η λίμνη συνάντησε τη θάλασσα.

«Είμαι απλά μια λίμνη που το νερό μου δεν πίνετε, στοιβάζομαι σε συγκεκριμένες περιοχές και δεν έχω καθόλου βάθος. Θα ήθελα να είμαι σαν κι εσένα θάλασσα και να εμπνέω τους ποιητές». 
Η θάλασσα δεν μίλησε.

Μια φορά η θάλασσα συνάντησε τον ωκεανό.

«Είμαι απλά μια θάλασσα που έρχονται οι άνθρωποι μόνο τα καλοκαίρια για να με δουν, επίσης μου πετάνε πέτρες τα παιδιά και όταν θυμώνω πολύ δημιουργώ ναυάγια. Θα ήθελα να είμαι ωκεανός, τόσο μεγάλος που να μην έχω ανάγκη κανέναν». 
Ο ωκεανός δεν μίλησε.
Έναν καιρό που ο ωκεανός είχε ακούσει όλα όσα λέγανε τα απόνερα, το γλυφό, αλλά και το αλμυρό νερό, αλλά και τα καταγάλανα νερά είπε.
«Σημασία έχει να αγαπάς, να μην κρίνεις και να μη θες να γίνεις κάτι που δεν είσαι. Αν σκεφτείς πως μια μικρή σταγόνα είναι εξίσου σημαντική με έναν ωκεανό, τότε θα αρχίσεις να εκτιμάς το οτιδήποτε μικρό έχεις στη ζωή σου. Ακόμα, να εκφράζεσαι, να μην το πνίγεις μέσα σου. Αν το ποτάμι μίλαγε στη γούρνα, αν η λίμνη μίλαγε στο ποτάμι, αν η θάλασσα μίλαγε στη λίμνη τότε τα νερά μας θα ήταν πιο όμορφα και ίσως να μην πνιγόμασταν, σε μια κουταλιά νερό».

Ένα παιδί πιάνει φιλία με τα βιβλία

    Mια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το ‘βαλε κάτω και το παίδεψε, το ‘πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει, αυτά που του κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ'  τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.
    Μα στο χωριό, που δούλευε παραπαίδι, δεν είχε χαρτοπουλειά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, «σε παρακαλώ», του λέει, «αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρ το μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως…».
    Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω… έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του… και του τα δωσε πίσω. «Πάρ τα», του λέει. «Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια… μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;…». Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια… «Άιντε, άιντε… Σύχασε…», είπε. «Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;».
    Σε τρεις μέρες του ‘φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό απ το βαγγέλιο, και του το δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού», λέει στο παιδί. «Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρ το εσύ, μην πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε».
    Το παιδί τ’ άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι, «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το ‘μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το ‘χε φέρει, τ’ άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ’ όποιον ήθελε. Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία.”

Μενέλαος Λουντέμης “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα”

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki