Το ξύλο ΔΕΝ βγήκε από τον παράδεισο!

Λένε πως το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο....

Παλαιότερα θεωρούνταν και παιδαγωγικός τρόπος μάθησης ή τιμωρίας.. Αυτοί που έχουν φάει ξύλο άραγε νιώθουν πως βρίσκονται στο παράδεισο;

Μεγαλώνοντας είναι πιο εύκολο να δώσουμε παρά να φάμε ξύλο, ίσως γιατί το ανάστημα μας μας υπενθυμίζει τη δήθεν υπεροχή μας, καμουφλάροντας έτσι τα βίαια ένστικτα μας....
Μια υπεροχή που διαιωνίζεται εις βάρος πάντα του αδύναμου.Έτσι,τα μεγάλα παιδιά δέρνουν τα μικρά, οι μεγάλοι δέρνουν τα παιδιά και όταν πια το σώμα γεράσει και οι αντοχές δύναμης εξασθενίσουν, τότε βλέπουμε τα παιδιά-μεγάλους να ασκούν βία στους ηλικιωμένους.... 

Νόμος της ζούγκλας. Όταν όμως το παιδί μεγάλωσε με το ξύλο, όταν έμαθε να επικοινωνεί με τη βία, θα δίνει βία, θα επιτίθεται, θα καταστρέφει, θα καυγαδίζει. Και θα αναρωτιούνται όλοι γύρω του το γιατί, θα τσαλακώνει την εικόνα του, θα στερείται φίλους και παιχνίδι, πληρώνοντας τις συνέπειες πράξεων που οι γύρω του του υπέδειξαν!

Η μοντέρνα λύση είναι ο ψυχολόγος! Τρέχουμε τα παιδιά μας πανικόβλητοι, προκειμένου να ξορκίσουμε το κακό που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε! Διαβάζοντας το βιβλίο του κ. Νίκου Σιδέρη «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν», διαπίστωσα ότι το να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα είναι ένας ακούραστος αγώνας που τα αποτελέσματά του αντικατοπτρίζονται στο χαρακτήρα των παιδιών.

Όταν ήμουν μαθήτρια στην Α' Δημοτικού, δέχτηκα το χαστούκι της τότε δασκάλας μου, μιας και το «άξιζα» γιατί είχα φωνάξει χαρούμενη μόλις χτύπησε το κουδούνι για να σχολάσουμε.... 

Δεν θυμάμαι αν πόνεσα. Πιο πολύ με πόνεσε το «ηηηηηηηηηηη» των συμμαθητών μου και η ντροπή που ένιωσα. Γύρισα σπίτι με τα αποτυπώματα της κιμωλίας στο μάγουλό μου. Πέρασαν τα χρόνια, πέρυσι τη συνάντησα τυχαία στο δρόμο. Της είπα πως πλέον είμαστε συνάδελφοι, ενθουσιάστηκε, με επιβράβευσε, δεν τόλμησα να της αναφέρω εκείνο το χαστούκι, που ήταν ο λόγος να αρνούμαι το σχολείο, το στίγμα της ένταξης μου στο δημοτικό. 
Δεν είπα τίποτα, κι ας περίμενα χρόνια τη στιγμή. Το θεώρησα άδικο κόπο. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα για το πόσο μία απερίσκεπτη κίνηση ενός μεγάλου, μπορεί να στοιχίσει τη ψυχολογία ενός μικρού.

Το παιδί αντιγράφει τις κινήσεις μας. Μαθαίνει από τις πράξεις μας. Κι όταν τρώει ξύλο για παραδειγματισμό, να είμαστε σίγουροι πως αυτός ο παραδειγματισμός τον οδηγεί αύριο στη βία!

Ας μη φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να απορούμε αύριο.

Το παιδί πρέπει να ζει σαν παιδί. Οι κανόνες της παιδικής ηλικίας δεν μπορούν να χωρέσουν στις απαιτήσεις των μεγάλων! Και δόξα το Θεό που δεν μπορούν

Αναρτήθηκε από you may say I'm a dreamer Δευτέρα, 07 Δεκεμβρίου 2009