Οι Δρόμοι της Ορθοδοξίας

Στα Μεδιόλανα, το σημερινό Μιλάνο, ο Μέγας Κωνσταντίνος το 313 μ.Χ. σταμάτησε τους διωγμούς κατά των χριστιανών.

Θεσπίστηκε η ανεξιθρησκία στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μετά από περίοδο τρομακτικών διωγμών.

Με το διάταγμα των Μεδιολάνων νομιμοποιήθηκε η χριστιανική Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους Θεό για την ευτυχία του κράτους.

Με αυτή την κίνηση ο Κωνσταντίνος δεν έκανε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας, απλώς εγγυήθηκε την ανοχή του κράτους απέναντι στους χριστιανούς.

Από τότε που μαρτύρησε ο πρώτος, ο Στέφανος και για 280 χρόνια διώκονταν οι χριστιανοί για τις ιδέες και το πιστεύω τους, από τότε που το «Αγαπάτε αλλήλους» με λύσσα το πολέμησαν οι αυτοκράτορες (από το Νέρωνα μέχρι και τον Διοκλητιανό), τώρα η νέα θρησκεία είναι γεγονός.

Η παλαιά θρησκεία εδώ και αιώνες ψυχορραγεί. 

Αδιέξοδα παντού. Πουθενά η λύτρωση. 

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες κατάργησαν τους θεούς και στη θέση τους τοποθέτησαν τον εαυτό τους.

Το νέο μήνυμα, το μήνυμα του Λόγου, απλώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη.

Τα εμπόδια, οι αντιδράσεις και οι δυσκολίες πολλές και οι αντίπαλοι άπειροι.

Οι δοξασίες και οι αιρέσεις δίνουν και παίρνουν.

Ο αυτοκράτορας αντιλαμβάνεται ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, πολύπλοκο, ουσιώδες και γι αυτό οικουμενικό. 

Το δόγμα πρέπει να παγιωθεί να κατοχυρωθεί

Συγκαλεί λοιπόν Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Παγκόσμιο Συνέδριο θα λέγαμε σήμερα, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι σοφοί της εποχής. 

Δεν ήταν «κάτι παπάδες που κάνανε τα δικά τους». Ήταν οι Σοφοί της εποχής, πολυδιαβασμένοι και φορείς της Ελληνικής Φιλοσοφίας. Στην Αθήνα σπούδασαν, στην Ακαδημία του Πλάτωνος.

Οι Σοφοί αυτοί κατά τον 3ο και 4ο αιώνα μ. Χ., εξοικειωμένοι στη φιλοσοφία των Ελλήνων ερευνούν, αναλύουν και με τον ορθό λόγο αποφαίνονται περί του Λόγου.

Οδηγούν τους πολλούς που χάνονται και πελαγοδρομούν καθώς τα δόγματα είχαν γίνει αντικείμενο ατέρμονων συζητήσεων ανάμεσα στον λαό. 

Η αρχαία Εκκλησία του Δήμου είναι τώρα η Εκκλησία, και συμμετέχουν οι πάντες, από τον αυτοκράτορα μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Αυτοί οι άντρες τότε, τον 3ο και 4ο αιώνα, θεμελίωσαν τη Θρησκεία που κάλυψε και έδωσε απάντηση στην προαιώνια αγωνία του ανθρώπου για λύτρωση.

Έστησαν γέφυρες ανάμεσα στο κλασικό και το σύγχρονο, ανάμεσα στη γνώση και την αρετή, ανάμεσα στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και την πραγματική αλήθεια της αγάπης, ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, τον Ελληνισμό και το Χριστιανισμό.

Αυτοί τότε στέριωσαν τη Θρησκεία, που, από όσες υπήρξαν ή όσες θα υπάρξουν, καμιά δεν μπορεί και δε θα μπορέσει να ξεπεράσει, επειδή έκανε σχήμα, τον Λόγο του Θεού.

• Κατάργησε τον φαύλο κύκλο της Ανάγκης, τα δίχτυα της Άτης, την οργή της Νέμεσης.
• Σφράγισε και ολοκλήρωσε τη σκέψη του Πλάτωνα.
• Έδωσε νόημα και ουσία στο στόχο της Αριστοτελικής μεσότητας.

Και όλα αυτά με δυο μοναχά λέξεις, με το απόλυτο μήνυμα, το «Αγαπάτε Αλλήλους».

Με λίγα λόγια τότε συντελέστηκε το μέγα γεγονός, η θεσμοθέτηση της θρησκείας μας σε γερά και ακλόνητα θεμέλια, με τη λογική.

Επειδή τελειώθηκε, ολοκληρώθηκε, όλο το αρχαίο ελληνικό πνεύμα με αδιάσειστα επιχειρήματα και η θρησκεία μας κατέστη, ελληνική.

Με τον Πλάτωνα στο ένα χέρι και την Αγία Γραφή στο άλλο, οι σοφοί κληρικοί, απλοί ή Ιεράρχες, οδηγούν το Ορθόδοξο Βυζάντιο σε θαυμάσια, πολύπλευρη ανάπτυξη, τη στιγμή που η Δύση μπαίνει στους Σκοτεινούς Αιώνες, για χίλια χρόνια.

Μεσαίωνας για τη Δύση, με όσα η λέξη εκφράζει, δεισιδαιμονία, προκατάληψη μα πάνω απ' όλα φόβο, ακμή στην Ανατολή στην αντίστοιχη χιλιετία, ακμή μέσα στο κλίμα της ελευθερίας επιλογής, της πορείας στο δρόμο της αλήθειας.

Και αυτό, επειδή στην Ανατολή η Ελληνική Φιλοσοφία συναντήθηκε με το κήρυγμα του Θεανθρώπου.

Και σαν οι αιώνες κύλησαν και ήρθε η ώρα, η Δύση (που τόσο ταλαιπώρησε την Ανατολή) να φωτιστεί, και πάλι φορείς αυτού του Λόγου —και του άλλου, των Ελλήνων— (κληρικοί στην πλειοψηφία τους) της μεταλαμπάδευσαν σοφία, αλήθεια, ανθρωπισμό και τέχνες και την  αναγέννησαν και από το σκοτάδι του Μεσαίωνα την έβγαλαν.

Η Πόλις εάλω, αλλά το Φως που τόσα χρόνια διατήρησε και τη λάμψη του δυνάμωσε, το σκοτάδια των Μέσων χρόνων διέλυσε.

 

το χαμομηλάκι