Friday, 17 January 2025

Το Κύπελλο του Πυθαγόρα («Το κύπελλο του Δικαίου»)

«Όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα»
 
Κατά την τοπική παράδοση της Σάμου, ο φιλόσοφος έφτιαξε το κύπελλο για να πίνει με μέτρο τον οίνο. 
Εσωτερικά, είχε μία γραμμή που όριζε ως που έπρεπε να γεμίσει κανείς. 
Μια στάλα παραπάνω και η κούπα άδειαζε όλο το κρασί της από μία κρυφή οπή στη βάση.


Καλείται επίσης "κύπελλο του Δικαίου" διότι αντανακλά και μία από τις βασικές αρχές του Δικαίου, αυτήν της Ύβρεως και Νεμέσεως. Όταν το όριο ξεπερνιέται (Ύβρις), δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο, αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί (Νέμεσις - Τίσις).
Διά της απλής εφαρμογής μιας υδραυλικής αρχής, ο φιλόσοφος Πυθαγόρας μας διδάσκει απ' τα βάθη του χρόνου, να δεχόμαστε το άριστο μέτρο και να απολαμβάνουμε τον οίνο που ήδη έχουμε στην κούπα μας αντλώντας την μέγιστη ωφέλεια.
Εάν κάποιος, αντί να δεχθεί την άριστη ποσότητα (αυτή που του αναλογεί και που αρκεί για να τον ικανοποιήσει), υπερβεί έστω και λίγο τα όρια, η κούπα ξεχειλίζει, χύνοντας στο έδαφος όλη την προϋπάρχουσα ποσότητα.
Μη απολαμβάνοντας αυτό που ήδη υπάρχει και ζητώντας κάτι παραπάνω από τα επιτρεπτά όρια, φεύγει μέσα από τα χέρια του και αυτό που θα έπρεπε να τον είχε ευχαριστήσει αλλά που δεν το κατεδέχτηκε, ζητώντας το πέραν των ορίων επιπλέον...

whitewomenfront

Η «Αχλάδα» και η «ουρά» της

Η έκφραση «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» χρησιμοποιείται ως προειδοποίηση για την αποτροπή συναγωγής εύκολων ή πρόωρων συμπερασμάτων, όταν στην πραγματικότητα αναμένονται άσχημα αποτελέσματα. 
Η φράση φαίνεται να ανάγεται στον 17ο και τις αρχές του 18ου αιώνα, όταν οι Βενετοί πολεμούσαν με τους Τούρκους στα νησιά του Αιγαίου και τις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας. 
Η πιο σημαντική από τις εκστρατείες αυτές ήταν το 1687-1694 όταν με επικεφαλής τον Φραγκίσκο Μοροζίνι ένα πολυάριθμο στράτευμα μεταφέρθηκε με εκατοντάδες πολεμικά πλοία στο Αιγαίο την Πελοπόννησο και την Αττική.

Μάλιστα, οι Βενετοί έκοβαν νομίσματα πάνω στα πλοία, προκειμένου να πληρώνουν τους στρατιώτες και τα ναυτικά πληρώματα.

Οι «Αχλάδες»
Στη διάρκεια της εκστρατείας του Μοροζίνι στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, οι Βενετοί μετέφεραν στρατό με μεγάλα πολεμικά πλοία που ήταν τρικάταρτα. Το σχήμα τους έμοιαζε με εκείνο του αχλαδιού.
Για το λόγο αυτό, οι Έλληνες τα αποκαλούσαν «αχλάδες».

Όταν τα πλοία μετέφεραν στρατό για κάποια πολεμική επιχείρηση, συνήθως έσερναν πίσω τους ένα πλοιάριο. Σε αυτό υπήρχαν πυρομαχικά, όπλα, και εφόδια. Ήταν μία λύση ανάγκης που είχαν βρει οι Βενετοί προκειμένου να μπορούν να μεταφέρουν το επιπλέον πολεμικό υλικό των στρατιωτών σε μία εκστρατεία, αφού δεν υπήρχε αρκετός χώρος στο πολεμικό τους πλοίο.
Έτσι, το πλοιάριο ήταν σημάδι ότι το μεταγωγικό μετέφερε στρατεύματα για πολεμική αποστολή.

Ο τρόμος των νησιωτών
Στα νησιά του Αιγαίου όταν οι κάτοικοι έβλεπαν κάποιο μεγάλο ιστιοφόρο στον ορίζοντα προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τον τύπο του. Αν ήταν «αχλάδα», δηλαδή βενετικό πολεμικό κοίταζαν με τρόμο αν πίσω του έσερνε πλοιάριο.

Μέχρι να γίνει αυτό, υπήρχε η ελπίδα ότι το βενετικό πλοίο δεν μετέφερε στρατό. Έτσι, ήταν πιθανό ότι θα τους προσπερνούσε.

Αν όμως διέκριναν ότι πίσω του έσερνε πλοιάριο σήμαινε ότι μετέφερε εκστρατευτικό σώμα με πιθανό στόχο το νησί τους. Έτσι, το πλοιάριο ήταν η «ουρά» της «αχλάδας», γιατί ακολουθούσε το πολεμικό. Εκείνη την εποχή, «ουρά» αποκαλούσαν τους υποτακτικούς κάποιου σημαντικού προσώπου που τον συνόδευαν και τον ακολουθούσαν σε κάθε βήμα του.

Σε όλο το νησί τότε διαδιδόταν η άσχημη είδηση ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά». Αυτό σήμαινε ότι επίκεται επίθεση στο νησί. Αμέσως οι ντόπιοι εγκατέλειπαν τα χωριά τους με τις οικογένειες και λίγα υπάρχοντα και κατέφευγαν στα ορεινά σημεία για να σωθούν.

Στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο του Τάκη Νατσούλη, Λεξικό της Λαϊκής Σοφίας

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Βαθμοθηρία: «Καλό το 18, υπάρχει, όμως, και το 20...»

Μαθητές υπό την πίεση της βαθμοθηρίας και των γονέων

Ακραία, χωρίς αμφιβολία, η ενέργεια ενός δασκάλου δημοτικού να στείλει στους γονείς των μαθητών του επιστολή, εξηγώντας πως βαθμολόγησε τα παιδιά με άριστα, κατόπιν ισχυρών πιέσεων που του άσκησαν ορισμένοι εξ αυτών. 
Διευκρινίζοντας ότι η αξιολόγησή του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διατυπώνει την ευχή τα παιδιά να καταφέρουν στο μέλλον να κατακτήσουν τους ίδιους βαθμούς με την αληθινή τους αξία.
Η επιστολή κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, φέρνοντας τον εκπαιδευτικό σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση στο εργασιακό του περιβάλλον –απειλήθηκε ακόμη και με ΕΔΕ–, καθώς μία κίνηση καλοπροαίρετη, σύμφωνα με τον ίδιο, διέρρευσε χωρίς να το επιθυμεί, όταν μάλιστα ανάλογη πίεση δέχονται από τους γονείς εκπαιδευτικοί σε πολλά ελληνικά σχολεία.

Τι αποτυπώνει αλήθεια μία τέτοια κίνηση; 
Αν και υπερβολική αυτή καθεαυτή ως αντίδραση, μήπως τελικά η βαθμοθηρία είναι βαθύτερα ριζωμένη στο DNA των γονέων – αλλά και των ίδιων των παιδιών;

«Ωχ! Πήρα 19 Γεωγραφία. Ποιος την ακούει τώρα τη μάνα μου που δεν έφερα 20!» μονολογεί ο 12χρονος Γιάννης επιστρέφοντας το μεσημέρι από το σχολείο. 
«Καλά εσύ πήρες 18, ο Γιώργος, όμως, σε πέρασε;», επιμένει να ανακρίνει κάθε φορά τον γιο της, μαθητή Α΄ Γυμνασίου, η κ. Κατερίνα. Η πραγματικότητα, κοινή σε μεγάλη μερίδα οικογενειών.

Από το Δημοτικό
«Το άγχος επίδοσης είναι πλέον ιδιαίτερα αισθητό. 
Η βαθμοθηρία ξεκινά νωρίς. Στις μικρότερες τάξεις εκδηλώνεται με την τελειομανία – να είναι το παιδί γραμμένο, τα τετράδια άψογα... Από την Ε΄ τάξη, κατά την οποία, από το "Άριστα" ή το "Καλά" η βαθμολογία γίνεται αριθμητική, ο στόχος των υψηλών επιδόσεων μπαίνει στο κάδρο. 
Στο Γυμνάσιο, το κυνήγι του βαθμού εντείνεται, ενώ πλέον στο Λύκειο εγκαθιδρύεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του εφήβου, που πελαγώνει, έχει εκρήξεις θυμού ή πανικού. Υποφέρει αλλά δεν ξέρει πώς αλλιώς να διαχειριστεί την κατάσταση, όντας εγκλωβισμένος σε μία «επένδυση στην τελειότητα». 
Και οι γονείς; Είναι διατεθειμένοι να τα παραβλέψουν όλα, αρκεί να έρθει η επιτυχία στις εξετάσεις. 
«Εντάξει, μία χρονιά είναι, θα πιεστεί λίγο...», αποτυπώνει την κατάσταση η κ. Αντζελα Ματσακά, σχολική ψυχολόγος. 

Τι εισπράττουν οι εκπαιδευτικοί από τους γονείς; 
«Το παιδί μου είναι πραγματικά ξεχωριστό. Απορώ πώς δεν το βλέπετε!», 
«Είναι το εξυπνότερο παιδί σε όλο το σχολείο!», 
«Καλό το 18, υπάρχει όμως και το 20...», 
«Είσαι ο καλύτερος κι απαιτείς από τον εαυτό σου μόνο το άριστα». 
«Ωραία, πήρε το παιδί μου 19. Ποιος είναι όμως ο μέσος όρος της τάξης;», μερικές από τις συνηθέστερες αντιδράσεις, σύμφωνα με την κ. Ιωάννα, φιλόλογο με πολυετή εμπειρία.

Ποιο είναι το «κρυμμένο μήνυμα» πίσω απ’ όλα αυτά κατά την ειδικό; 
«Συνήθως, αν και υπαρκτή η απαίτηση για υψηλούς βαθμούς, δεν εκφράζεται ρητά. Εκδηλώνεται με έντονο άγχος για τη μελέτη του παιδιού και πίεση, η οποία συχνά συνοδεύεται από λεκτική ή σωματική βία. Κι όταν έρχεται ο βαθμός, αν είναι καλός, διακρίνεις μία ικανοποίηση, σαν να ανήκει η επιβράβευση στον γονέα. Στην αντίθετη περίπτωση, οι γονείς αντιδρούν με “μούτρα”, δείχνουν την απογοήτευσή τους. Ο λόγος; Ευθύνεται κυρίως η απουσία ρεαλιστικών προσδοκιών σε σχέση με τις επιδόσεις των παιδιών. Οι γονείς δεν συνειδητοποιούν ότι το κάθε παιδί έχει τη δική του νοημοσύνη, ιδιοσυγκρασία και κλίσεις. Δεν μπορούν όλα να ανταποκριθούν ή χρειάζονται έναν εναλλακτικό τρόπο μάθησης».

Ένας φαύλος κύκλος
Και πώς λειτουργούν τα παιδιά κάτω από την πίεση της βαθμοθηρίας; 
Όπως εξηγεί η κ. Ματσακά, «παρουσιάζουν αγχώδεις εκδηλώσεις, τικ, τριχοτιλλομανία, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δίνουν μεγάλη έμφαση στην καταναγκαστικότητα – όπως, “πρέπει να τα κάνω όλα τέλεια”. Απόρροια όλων αυτών, η πεσμένη διάθεση, το κλάμα, η δυσκολία συγκέντρωσης και προσαρμογής, ίσως και η άρνηση για το σχολείο. Βλέπεις μαθητές της Γ΄ Δημοτικού να λένε “δεν είμαι καλός”, “έκανα δύο λάθη, δεν αξίζω” – κυρίως τα πιο έξυπνα παιδιά με αυτογνωσία, έχουν μεγάλη πρόσβαση σε τέτοιες σκέψεις.
Η κατάσταση επιδεινώνεται στην εφηβεία, καθώς υπεισέρχεται έντονα ο ψυχολογικός παράγοντας, οι ορμονικές και ψυχοσεξουαλικές αλλαγές. 
Εκεί, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει κατάθλιψη αλλά και απώλεια σχέσεων, να δυσκολεύεται δηλαδή να διατηρήσει φιλίες, να απομονωθεί ενώ παράλληλα, οι σχέσεις με τους γονείς γίνονται πολύ συγκρουσιακές. Αποτέλεσμα; Ενας φαύλος κύκλος - το άγχος επίδοσης επηρεάζει την απόδοση των παιδιών και το αντίστροφο». Ποιος ευθύνεται τελικά; Η ειδικός αποφαίνεται πως «το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας ενισχύει τη βαθμοθηρία. Οι γονείς έχουν προσαρμοστεί σ’ αυτό, οπότε οι δύο πλευρές αλληλοτροφοδοτούνται».

Έμφαση στη μελέτη αντί για το αποτέλεσμα
«Επειδή η βαθμοθηρία καλλιεργείται συνήθως από νωρίς, καλό είναι οι γονείς να αλλάξουν εγκαίρως τον τρόπο νοηματοδότησης της επίδοσης» συμβουλεύει η σχολική ψυχολόγος, κ. Αντζελα Ματσακά.

Τι σημαίνει ο βαθμός; Σύμφωνα με την ίδια, «δεν είναι παρά ένα μέσο για να ενισχυθεί η προσπάθεια του παιδιού. Δεν είναι αντανάκλαση της αξίας του, ούτε δείκτης της νοημοσύνης του, ενώ δεν εξασφαλίζει τη μελλοντική επιτυχία του στη ζωή. Αν το καταλάβει ο γονιός, θα το καταλάβει και το παιδί. Καλό είναι να δοθεί έμφαση στη διαδικασία της μελέτης αντί για το αποτέλεσμα, να αναδειχθεί η σημασία της γνώσης, προκειμένου να αποσυνδεθεί ο βαθμός από την “αξία” του μαθητή. 
Ειδικά στο δημοτικό, αυτό γίνεται πολύ εύκολα, συσχετίζοντας τις σχολικές γνώσεις με την καθημερινή ζωή, με μία λειτουργικότητα – π.χ. χρήση μαθηματικών στα ψώνια ή στο μαγείρεμα. 

Σημαντικό, επίσης, είναι να αμφισβητήσουμε όλη αυτή την “επένδυση στην τελειότητα”, παύοντας να επισημαίνουμε διαρκώς τα λάθη. 
Ο χαμηλός βαθμός δείχνει ότι “μάλλον κάτι δεν πήγε καλά” και από κάτι τρομακτικό ή απειλητικό, μετατρέπεται σε χρήσιμο μήνυμα που θα οδηγήσει στη βελτίωση. Και το πιο σημαντικό: να προσαρμόσουν οι γονείς τις προσδοκίες τους στις πραγματικές δυνατότητες του παιδιού τους, να το βοηθήσουν να δει τις ικανότητες για να τις αξιοποιήσει αλλά και τις αδυναμίες του, ώστε να τις δουλέψει».

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki