Το παραμύθι της Ελιάς

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια φτωχογειτονιά ένα φτωχό μα πολύ καλόκαρδο κορίτσι που το έλεγαν Ελιά.

Κάθε μέρα η Ελιά γύριζε τη γειτονιά της, έβλεπε τον κόσμο να ζει φτωχός και δυστυχισμένος και γύριζε στο σπίτι της πολύ στενοχωρημένη. 

Κάτι πρέπει να κάνω να τους βοηθήσω, σκεφτόταν. Κι από την άλλη μέρα κιόλας άρχισε. Βγήκε στη γειτονιά, κράτησε τα παιδιά της γειτόνισσας για να πάει να δουλέψει και να μπορεί να φέρει στα παιδιά της λίγο φαΐ.
Μια άλλη μέρα πήγε στη γριούλα που ήταν άρρωστη, της μαγείρεψε, της σκούπισε το σπίτι, την έπλυνε, την ταΐσε. Την άλλη μέρα πάλι έβγαλε τον παράλυτο γέρο με το καρότσι του βόλτα, για να πάρει αέρα και ήλιο.
Τα βράδια γύριζε κατάκοπη, μα ευχαριστημένη που είχε καταφέρει να δώσει λίγη χαρά στους φτωχούς ανθρώπους.
Οι μέρες περνούσαν κι η Ελιά όλο δούλευε, όσο αδυνάτιζε. Μα έβλεπε πως ότι κι αν έκανε, ο κόσμος ήταν πάντα φτωχός και δυστυχισμένος.
Αυτό τη στενοχωρούσε πάρα πολύ κι έτσι στενοχωρημένη κάθισε στην αυλή του σπιτιού της και συλλογιζόταν.
— Τι να κάνω, τι να κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τόση δυστυχία.
Το σπουργίτι που την είδε τόσο στενοχωρημένη - και που την αγαπούσε γιατί κάθε μέρα του έριχνε σπόρους και ψίχουλα - δεν άντεξε και πέταξε βαθιά στο δάσος.
Εκεί βρήκε την καλή νεράιδα και της είπε:
— Τρέξε, καλή νεράιδα, η Ελιά είναι πολύ στενοχωρημένη, χλωμή κι αδύνατη.
Η καλή νεράιδα ανήσυχη έτρεξε στην αυλή της Ελιάς και τη ρώτησε:
— Τι έχεις, Ελιά μου, κι είσαι τόσο λυπημένη;
— Αχ, καλή μου νεράιδα. Δεν μπορώ να βλέπω τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μου.
— Και τι θέλεις, δηλαδή;
— θέλω να τους γίνω χρήσιμη, θέλω να τους προσφέρω κάτι πολύτιμο που να τους δώσει ζωή και χαρά.
— Το θέλεις αλήθεια τόσο πολύ;
— Και βέβαια το θέλω, δε βλέπεις πως έλιωσα από τη στενοχώρια μου;
— Τότε σταμάτησε να στενοχωριέσαι, θα σε κάνω αυτό που θέλεις. 

Και τσουπ! την άγγιξε με το ραβδάκι της κι αμέσως η Ελιά έγινε ένα μεγάλο δέντρο, που έβγαλε φύλλα, λουλουδάκια άσπρα, που έγιναν ελιές πράσινες, μοβ, μαύρες.
Έπεσαν στη γη, τα κουκούτσια φύτρωσαν, έγιναν δεντράκια και σχημάτισαν ένα μεγάλο ελαιώνα.

Ήρθαν οι γείτονες, μάζεψαν τις ελιές,έβγαλαν λάδι,

έφαγαν, χόρτασαν, ρόδισαν τα μαγουλά τους, ζωήρεψαν κι άρχισαν να χαμογελούν και να ζουν ευτυχισμένοι.
Για να ευχαριστήσουν την ελιά και να της δείξουν την αγάπη τους, πήραν το λάδι τους, το έβαλαν στο καντήλι, για να θυμίζουν στην Παναγιά και στο Χριστό, την καλοσύνη της ελιάς και την αγάπη της για τον κόσμο.
Κι η Παναγιά με τη σειρά της την ευλόγησε. Κι ο Χριστός κάτω απ' την ελιά ήρθε και ξεκουράστηκε.
Κι εκείνη καμάρωνε ευχαριστημένη στη μέση στον ελαιώνα και φρόντιζε, όταν έρχονται οι άνθρωποι να τη μαζέψουν να 'ναι γεμάτη ελιές, να χορταίνουν οι φτωχοί, και να φωτίζονται απ' τις καντήλες όλες οι εκκλησιές.

Παναγιώτα Κασίμη
 χαμομηλάκι

Σούπες Βάλσαμο για τις Ιώσεις (για μικρά και μεγάλα "χαμομηλάκια"!)

Και μερικά "γιατροσόφια" για ανάρρωση από τις ιώσεις

Σούπα λαχανικών
Είναι ιδανική για το χειμώνα, καθώς οι βιταμίνες από τα λαχανικά δίνουν στον οργανισμό μας την ενέργεια που χρειάζεται, ενώ παράλληλα αποτελεί ασπίδα προστασίας από τις ιώσεις και τα κρυολογήματα. 
Παράλληλα είναι διουρητική και μια καλή επιλογή για αποτοξίνωση μετά από "διατροφικές υπερβολές”. 
Θέλετε παραπάνω λόγους για να φτιάξετε σούπα λαχανικών;

Δείτε αυτή την εύκολη συνταγή για νόστιμη και ελαφριά σουπίτσα:

Θα χρειαστείτε (για τέσσερις μερίδες)
4 πατάτες μέτριες
4 καρότα
3 κολοκύθια
2 ντομάτες
1 κρεμμύδι
¼ λάχανο
Μερικά μπουκέτα μπρόκολο
Αλάτι, πιπέρι και λάδι

Προαιρετικά για το σερβίρισμα λίγο κατσικίσιο τυρί 
ή cottage cheese

Πλένετε τα λαχανικά, τα κόβετε μικρά κυβάκια για να βράσουν γρήγορα και τα βάζετε στην κατσαρόλα για να βράσουν, προσθέτοντας λίγο ελαιόλαδο. 
Βάζετε ακόμη το αλάτι και το πιπέρι.

Προσοχή στο νερό: επειδή τα λαχανικά έχουν αρκετά υγρά, βάλτε όσο νερό χρειαστεί ώστε να σκεπαστούν. Στο τέλος θα πρέπει τα λαχανικά να είναι μαλακά, αλλά να υπάρχει το ίδιο περίπου νερό στην κατσαρόλα.

Δεν θα πρέπει να τα σουρώσετε, γιατί θα χαθούν όλες οι βιταμίνες.

Στη συνέχεια τα πολτοποιούμε μαζί με το ζουμί και αφήνουμε τη σούπα να βράσει για 2 λεπτά ώστε να ενοποιηθεί. 
Σερβίρουμε σε βαθύ πιάτο, προσθέτοντας στο κέντρο μια κουταλιά τυρί.
capital

Μας αρέσει η κοτόσουπα και ο φιδές που μας έφτιαχνε η γιαγιά και η μαμά μας κάθε φορά που ήμαστε ή είμαστε ακόμα άρρωστοι. 
Δεν θα ήταν ωραίο όμως κάτι διαφορετικό γι’ αλλαγή; 
Μ’ αυτές τις 3 πεντανόστιμες σούπες, θα σιγουρευτείτε ότι ο ασθενής της οικογένειας θα μείνει ενυδατωμένος, θα πάρει όλες τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζεται και θα χορτάσει.

Κοτόσουπα με μακαρόνια και λαχανικά (υλικά για 6 μερίδες)
Τι θα χρειαστείτε
1 μεγάλο κρεμμύδι
1 πράσο
2 ματσάκια σέλερι
2 καρότα
2 κολοκυθάκια
200 γραμμάρια μαγειρεμένο κοτόπουλο
100 γραμμάρια κριθαράκι
Ζωμό κοτόπουλο
Ένα ματσάκι μαϊντανό
Τι πρέπει να κάνετε

Εδώ θα δείτε πώς θα φτιάξετε τον ζωμό κοτόπουλο, ο οποίος για τις συγκεκριμένες δόσεις, θα χρειαστεί να βράσει σε 3 λίτρα νερό.

Για τη σούπα, ψιλοκόψτε το κρεμμύδι, το πράσο, τα κολοκυθάκια, τα καρότα και το σέλερι. 
Στη συνέχεια, κομματιάστε το κοτόπουλο. 
Σ’ ένα σκεύος, ρίξτε λίγο λάδι και βάλτε το μάτι στη μεσαία ένταση. Προσθέστε τα λαχανικά και αφήστε τα να σοταριστούν για 5 λεπτά.

Έπειτα, προσθέστε το κριθαράκι και τον ζωμό και αφήστε το μείγμα να σιγοβράσει για 8-10 λεπτά, αφού κατεβάσετε τη φωτιά. Το προτελευταίο βήμα είναι να προσθέσετε το κοτόπουλο, να ρίξετε τα μπαχαρικά της αρεσκείας και ν’ αφήστε τη σούπα να μαγειρευτεί λίγο ακόμα.
Σερβίρετε σε μπολ και γαρνίρετε με τον μαϊντανό.
jamieoliver.com

Σούπα με καρότο, μέλι και λεμόνι (υλικά για 1 μερίδα)

*Φωτογραφία: zlprod.azureedge.net

Τι θα χρειαστείτε
1 κουταλιά της σούπας κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπας σέλερι ψιλοκομμένο
1 κουταλιά της σούπα καρότο ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο πολτοποιημένη
1 κουταλιά της σούπας χυμό λεμονιού
2 κουταλάκια του γλυκού ξύσμα από λεμόνι
1 ½ φλιτζάνι ζωμό λαχανικών
Περιχύστε με λίγο μέλι

Τι πρέπει να κάνετε
Ρίξτε όλα τα υλικά σ’ ένα σκεύος και αφήστε τα να σιγοβράσουν ανακατεύοντας αρκετά συχνά. 
Σερβίρετε σ’ ένα μπολ κα προσθέστε, αν το κρίνετε, λίγο χυμό λεμονιού ακόμα. 
Αποφύγετε τα μπαχαρικά γιατί το σκόρδο είναι από μόνο του αρκετά έντονο.
prevention.com

Μανιταρόσουπα (υλικά για 4 μερίδες)

*Φωτογραφία: delonghi.com

Τι θα χρειαστείτε
30 γραμμάρια αποξηραμένα μανιτάρια
1 κουταλάκι του γλυκού ελαιόλαδο
1 μέτριο σε μέγεθος φρέσκο κρεμμυδάκι
1 σκόρδο καθαρισμένο
4 φλιτζάνια νερό
1 ζωμό λαχανικών
Χυμό από ένα λεμόνι
Αλάτι κα πιπέρι
Προαιρετικά πιπερόριζα (- υπολογίστε το μέγεθος του αντίχειρά σας), καθαρισμένη και κομμένη

Τι πρέπει να κάνετε
Ρίξτε τα μανιτάρια σε ένα μπολ με βραστό νερό και αφήστε τα να μουλιάσουν για 10 λεπτά. 
Στο μεταξύ, σε ένα τηγάνι ρίξτε το ελαιόλαδο, προσθέστε το κρεμμύδι, το σκόρδο και την πιπερόριζα και αφήστε τα να σοταριστούν μέχρι να μαλακώσουν.

Έπειτα, προσθέστε τα μανιτάρια μαζί με το νερό τους στο τηγάνι (αν θέλετε μπορείτε να βάλετε και μερικά ακόμα φρέσκα μανιτάρια), ρίξτε τον ζωμό και τον χυμό απ’ το λεμόνι και ανακατέψτε καλά.

Αφού βάλετε και το αλατοπίπερο, αφήστε τη σούπα να σιγοβράσει για 2 ώρες. 
Εναλλακτικά, μπορείτε να βάλετε το σκεύος στον φούρνο (εφόσον είναι πυρίμαχο) στους 120 βαθμούς. Σερβίρετε με ζεστό ψωμί, που θα έχετε βάλει για λίγο στον φούρνο!
mindbodygreen.com

Τα γιατροσόφια της γιαγιάς 

για γρήγορη ανάρρωση από τις ιώσεις
Κοτόσουπα
Η κοτόσουπα χρησιμοποιείται παγκοσμίως σε περίπτωση κρυολογήματος ή ίωσης. Αναλύοντας τα συστατικά της σούπας, προκύπτουν ενδείξεις για τα πολλαπλά οφέλη της, αλλά και αποδείξεις! Το κοτόπουλο λόγω της πρωτεΐνης υψηλής βιολογικής αξίας που περιέχει, ενδυναμώνει τον οργανισμό και το μυϊκό σύστημα, ώστε να ανταποκριθεί στην ίωση.

Επιπλέον, η πρωτεΐνη ενισχύει το ανοσοποιητικό. 
Το κοτόπουλο στη σούπα είναι βραστό και έτσι είναι εύκολο να το μασήσουν άτομα που υποφέρουν από ενόχληση στο στόμα και τον λαιμό, καθώς και εύπεπτο σε περίπτωση ναυτίας ή ενόχλησης στομάχου και εντέρου. 
Σαν σούπα, είναι ζεστή και βοηθά στη θέρμη του σώματος, καθώς και στην ενυδάτωση λόγω του υγρού στοιχείου.

Ερευνητικά έχει φανεί πως σαν γεύμα παρέχει μία ήπια αντιφλεγμονώδη δράση, η οποία απαλύνει τα συμπτώματα της λοίμωξης στο άνω αναπνευστικό και μειώνει τη συσσώρευση βλέννας. 
Σε συνδυασμό με τις δράσεις που αναφέρθηκαν και προηγουμένως, αποτελεί ένα γεύμα σύμμαχο στη μάχη κατά του κρυολογήματος και της φλεγμονής.

Λαπάς με λεμόνι
Αποτελεί ιδανικό συνδυασμό τρόφιμων σε περίπτωση ίωσης που έχει δράση στο γαστρεντερικό σύστημα ή που προκαλεί γαστρεντερικές ενοχλήσεις ως μία από τις παρενέργειες. 
Το ρύζι είναι εύπεπτο και δε δημιουργεί ενοχλήσεις, με αποτέλεσμα να ηρεμεί ένα ανήσυχο έντερο και στομάχι. 
Επίσης, αποτελεί υδατάνθρακα οι οποίοι δίνουν εξτρα ενέργεια στον οργανισμό και μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της χρονικής διάρκειας της ανάρρωσης. Το λεμόνι είναι αποδεδειγμένα αντιφλεγμονώδες και αντιμικροβιακό, δρώντας ήδη από το στόμα.

Πορτοκαλάδα
Ο φυσικός χυμός πορτοκάλι είναι γνωστός για την περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C και φλαβονοειδή αντιοξειδωτικά, κάτι που του έχει δώσει επάξια μία θέση στον κατάλογο των τροφίμων πρώτης γραμμής στην περίπτωση κρυολογήματος. 
Η επιβεβαιωμένη δράση της αφορά τη μείωση της διάρκειας του κρυολογήματος και της διάρκειας των συμπτωμάτων.

Επιπλέον, ενισχύει το ανοσοποιητικό και την αντιμικροβιακή λειτουργία του οργανισμού και μπορεί να αποτρέψει την αφυδάτωση, καθώς ο οργανισμός χρειάζεται επαρκή ενυδάτωση στην περίπτωση ίωσης.

Τσάι με μέλι ή λεμόνι
Λόγω του ότι πίνεται ζεστό, καταπραΰνει τον λαιμό, δημιουργεί αίσθημα ζεστασιάς στο σώμα και μπορεί κάποιος που λόγω πόνου αποφεύγει τα υγρά, να το πιει ευχάριστα και να αποφύγει την αφυδάτωση και τα συμπτώματά της. 
Το τσάι περιέχει επίσης αντιοξειδωτικά που ενισχύουν το ανοσοποιητικό. 
Ο συνδυασμός του με μέλι ή λεμόνι βοηθά στο να μαλακώσει ο ξηρός λαιμός και ο βήχας και ταυτόχρονα παρέχεο αντιμικροβιακή δράση.

Ζεστό γάλα με μέλι
Το γάλα περιέχει βιταμίνες συμπλέγματος B, όπως η Β12 η οποία διεγείρει το ανοσοποιητικό. 
Επιπλέον, λόγω του ότι πίνεται ζεστό, δημιουργεί ζέστη στο σώμα και τον λαιμό και ανακουφίζει από τον ξηρό λαιμό. 
Το μέλι όπως αναφέρθηκε είναι αντιμικροβιακό και καταπραϋντικό του λαιμού.

mednutrition

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν σβήνεις όλα τα φώτα γύρω σου...

Τρώμε, πίνουμε, αδικούμε, ξοδεύουμε, γλεντάμε, σκοτώνουμε, ζούμε... λες και δεν υπάρχει Θεός...

Και μετά αναρωτιόμαστε «που είναι ο Θεός»;

Όταν σβήνεις όλα τα φώτα γύρω σου, μην παραπονιέσαι που ζεις μέσα στο σκοτάδι.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«O μπαρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας» - Ακούστε το από τη Σαπφώ Νοταρά

Αλ. Παπαδιαμάντης – O Έρωτας στα χιόνια

Kαρδιά του χειμώνος. Xριστούγεννα, Άις-Bασίλης, Φώτα.

Kαι αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα:

― Σεβτάς είν’ αυτός, δεν είναι τσορβάς…· έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας.

Tο έλεγε τόσον συχνά, ώστε όλες οι γειτονοπούλες οπού τον ήκουαν του το εκόλλησαν τέλος ως παρατσούκλι: «O μπαρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας».

Διότι δεν ήτο πλέον νέος, ούτε εύμορφος, ούτε άσπρα είχεν. Όλα αυτά τα είχε φθείρει προ χρόνων πολλών, μαζί με το καράβι, εις την θάλασσαν, εις την Mασσαλίαν.

Eίχεν αρχίσει το στάδιόν του με αυτήν την πατατούκαν, όταν επρωτομπαρκάρησε ναύτης εις την βομβάρδαν του εξαδέλφου του. Eίχεν αποκτήσει, από τα μερδικά του όσα ελάμβανεν από τα ταξίδια, μετοχήν επί του πλοίου, είτα είχεν αποκτήσει πλοίον ιδικόν του, και είχε κάμει καλά ταξίδια. Eίχε φορέσει αγγλικές τσόχες, βελούδινα γελέκα, ψηλά καπέλα, είχε κρεμάσει καδένες χρυσές με ωρολόγια, είχεν αποκτήσει χρήματα· αλλά τα έφαγεν όλα εγκαίρως με τας Φρύνας εις την Mασσαλίαν, και άλλο δεν του έμεινεν ειμή η παλιά πατατούκα, την οποίαν εφόρει πεταχτήν επ’ ώμων, ενώ κατέβαινε το πρωί εις την παραλίαν, διά να μπαρκάρη σύντροφος με καμμίαν βρατσέραν εις μικρόν ναύλον, ή διά να πάγη με ξένην βάρκαν να βγάλη κανένα χταπόδι εντός του λιμένος.

Kανένα δεν είχεν εις τον κόσμον, ήτον έρημος. Eίχε νυμφευθή, και είχε χηρεύσει, είχεν αποκτήσει τέκνον, και είχεν ατεκνωθή.
Kαι αργά το βράδυ, την νύκτα, τα μεσάνυκτα, αφού έπινεν ολίγα ποτήρια διά να ξεχάση ή διά να ζεσταθή, επανήρχετο εις το παλιόσπιτο το μισογκρεμισμένον, εκχύνων εις τραγούδια τον πόνον του:
Σοκάκι μου μακρύ-στενό, με την κατεβασιά σου,
κάμε κ’ εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου.
Άλλοτε παραπονούμενος ευθύμως:
Γειτόνισσα, γειτόνισσα, πολυλογού και ψεύτρα,
δεν είπες μια φορά κ’ εσύ, Γιαννιό μου έλα μέσα.

Xειμών βαρύς, επί ημέρας ο ουρανός κλειστός. Eπάνω εις τα βουνά χιόνες, κάτω εις τον κάμπον χιονόνερον. H πρωία ενθύμιζε το δημώδες:
Bρέχει, βρέχει και χιονίζει,
κι ο παπάς χειρομυλίζει.
Δεν εχειρομύλιζεν ο παπάς, εχειρομύλιζεν η γειτόνισσα, η πολυλογού και ψεύτρα, του άσματος του μπαρμπα-Γιαννιού. Διότι τοιούτον πράγμα ήτο· μυλωνού εργαζομένη με την χείρα, γυρίζουσα τον χειρόμυλον. Σημειώσατε ότι, τον καιρόν εκείνον, το αρχοντολόγι του τόπου το είχεν εις κακόν του να φάγη ψωμί ζυμωμένον με άλευρον από νερόμυλον ή ανεμόμυλον, κ’ επροτίμα το διά χειρομύλου αλεσμένον.
Kαι είχεν πελατείαν μεγάλην, η Πολυλογού. Eγυάλιζεν, είχε μάτια μεγάλα, είχε βερνίκι εις τα μάγουλά της. Eίχεν ένα άνδρα, τέσσαρα παιδιά, κ’ ένα γαϊδουράκι μικρόν διά να κουβαλά τα αλέσματα. Όλα τα αγαπούσε, τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαϊδουράκι της. Mόνον τον μπαρμπα-Γιαννιόν δεν αγαπούσε.

Ποίος να τον αγαπήση αυτόν; Ήτο έρημος εις τον κόσμον.

Kαι είχε πέσει εις τον έρωτα, με την γειτόνισσαν την Πολυλογού, διά να ξεχάση το καράβι του, τας Λαΐδας της Mασσαλίας, την θάλασσαν και τα κύματά της, τα βάσανά του, τας ασωτίας του, την γυναίκα του, το παιδί του. Kαι είχε πέσει εις το κρασί διά να ξεχάση την γειτόνισσαν.

Συχνά όταν επανήρχετο το βράδυ, νύκτα, μεσάνυκτα, και η σκιά του, μακρά, υψηλή, λιγνή, με την πατατούκαν φεύγουσαν και γλιστρούσαν από τους ώμους του, προέκυπτεν εις τον μακρόν, στενόν δρομίσκον, και αι νιφάδες, μυίαι λευκαί, τολύπαι βάμβακος, εφέροντο στροβιληδόν εις τον αέρα, και έπιπτον εις την γην, και έβλεπε το βουνόν ν’ ασπρίζη εις το σκότος, έβλεπε το παράθυρον της γειτόνισσας κλειστόν, βωβόν, και τον φεγγίτην να λάμπη θαμβά, θολά, και ήκουε τον χειρόμυλον να τρίζη ακόμη, και ο χειρόμυλος έπαυε, και ήκουε την γλώσσαν της ν’ αλέθη, κ’ ενθυμείτο τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαϊδουράκι της, οπού αυτή όλα τα αγαπούσε, ενώ αυτόν δεν εγύριζε μάτι να τον ιδή, εκαπνίζετο, όπως το μελίσσι, εσφλομώνετο, όπως το χταπόδι, και παρεδίδετο εις σκέψεις φιλοσοφικάς και εις ποιητικάς εικόνας.

― Nα είχεν ο έρωτας σαΐτες!… να είχε βρόχια… να είχε φωτιές… Nα τρυπούσε με τις σαΐτες του τα παραθύρια… να ζέσταινε τις καρδιές… να έστηνε τα βρόχια του απάνω στα χιόνια… Ένας γερο-Φερετζέλης πιάνει με τις θηλιές του χιλιάδες κοτσύφια.

Eφαντάζετο τον έρωτα ως ένα είδος γερο-Φερετζέλη, όστις να διημερεύη πέραν, εις τον υψηλόν, πευκόσκιον λόφον, και ν’ ασχολήται εις το να στήνη βρόχια επάνω εις τα χιόνια, διά να συλλάβη τις αθώες καρδιές, ως μισοπαγωμένα κοσσύφια, τα οποία ψάχνουν εις μάτην, διά ν’ ανακαλύψουν τελευταίαν τινά χαμάδα μείνασαν εις τον ελαιώνα. Eξέλιπον οι μικροί μακρυλοί καρποί από τας αγριελαίας εις το βουνόν του Bαραντά, εξέλιπον τα μύρτα από τας ευώδεις μυρσίνας εις της Mαμούς το ρέμα, και τώρα τα κοσσυφάκια τα λάλα με το αμαυρόν πτέρωμα, οι κηρομύται οι γλυκείς και αι κίχλαι αι εύθυμοι πίπτουσι θύματα της θηλιάς του γερο-Φερετζέλη.

Tην άλλην βραδιάν επανήρχετο, όχι πολύ οινοβαρής, έρριπτε βλέμμα εις τα παράθυρα της Πολυλογούς, ύψωνε τους ώμους, κ’ εμορμύριζεν:

― Ένας Θεός θα μας κρίνη… κ’ ένας θάνατος θα μας ξεχωρίση.

Kαι είτα μετά στεναγμού προσέθετε:

― K’ ένα κοιμητήρι θα μας σμίξη.

Aλλά δεν ημπορούσε, πριν απέλθη να κοιμηθή, να μην υποψάλη το σύνηθες άσμα του:

Σοκάκι μου μακρύ-στενό, με την κατεβασιά σου,

κάμε κ’ εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου.

Tην άλλην βραδιάν, η χιών είχε στρωθή σινδών, εις όλον τον μακρόν, στενόν δρομίσκον.

― Άσπρο σινδόνι… να μας ασπρίση όλους στο μάτι του Θεού… ν’ ασπρίσουν τα σωθικά μας… να μην έχουμε κακή καρδιά μέσα μας.

Eφαντάζετο αμυδρώς μίαν εικόνα, μίαν οπτασίαν, έν ξυπνητόν όνειρον. Ωσάν η χιών να ισοπεδώση και ν’ ασπρίση όλα τα πράγματα, όλας τας αμαρτίας, όλα τα περασμένα: Tο καράβι, την θάλασσαν, τα ψηλά καπέλα, τα ωρολόγια, τας αλύσεις τας χρυσάς και τας αλύσεις τας σιδηράς, τας πόρνας της Mασσαλίας, την ασωτίαν, την δυστυχίαν, τα ναυάγια, να τα σκεπάση, να τα εξαγνίση, να τα σαβανώση, διά να μη...

Ο Αίσωπος και οι Μύθοι του -- Aesop’s Fables

Ο Αίσωπος γεννήθηκε στην περιοχή της Φρυγίας το 600 περίπου π.Χ. και πέθανε στα 564 π.Χ. Ήταν άσχημος και δούλευε σε κάποιον κτηματία σαν δούλος - βοσκός. 

Μια μέρα, που είδε τον επιστάτη να χτυπάει άδικα έναν δούλο, έτρεξε να τον βοηθήσει κι έτσι ο επιστάτης για να τον εκδικηθεί τον κατηγόρησε στο αφεντικό - κτηματία - που τον πήγε στην αγορά της Εφέσσου να τον πουλήσει!

    Εκεί, τον αγόρασε ο σοφός Ξάνθος από την Σάμο, που εκτίμησε το έξυπνο βλέμα του και τον πήρε μαζί του σαν δούλο. Μαζί του, ο Αίσωπος, άρχισε να ταξιδεύει και να γνωρίζει τον κόσμο. Κάποτε έφθασαν και στην περιοχή των Δελφών όπου επισκέφθηκαν το περίφημο Μαντείο. 

Ο Αίσωπος ειρωνεύτηκε τους ιερείς του Μαντείου ότι μαντεύουν για να πλουτίζουν και τους κατοίκους των Δελφών ότι αντί να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να φροντίζουν τα ζώα τους ζούσαν από τα αφιερώματα των προσκυνητών του Μαντείου. 

Αυτό του το θράσος εξόργισε τους ιερείς του Μαντείου οι οποίοι τον παγίδευσαν, βάζοντας ένα χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του, και κατόπιν τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο! Έτσι τον δίκασαν άδικα και τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντας τον από τις κορυφές των Φαιδρυάδων, κάποια απόκρημνα βράχια. 

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Απόλλωνας τιμώρησε την αδικία τους στέλνοντας στους κατοίκους των Δελφών μεγάλη πείνα και λιμό, που θέρισαν πολλούς κατοίκους. Αυτοί τότε για να εξιλεωθούν, έστησαν μια μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του Αισώπου.
    Λέγεται ότι ο Αίσωπος είπε τους μύθους του αυτούς όχι μόνο στη διάρκεια της ζωής του αλλά και με σκοπό να υποστηρίξει την αθωότητά του στο δικαστήριο. Μέσα από τους μύθους του διακρίνεται το ευρύ, παρατηρητικό του πνεύμα κι η ικανότητά του να διδάσκει με μικρές απλές ιστορίες, που πάντα έχουν στο τέλος κάποιο ηθικό δίδαγμα. 

    Ο Αίσωπος συνήθιζε με την παρατηρητικότητα και την βαθειά σοφία του να πλάθει τέτοιες ιστορίες και να τις λέει γύρω του. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλη φήμη κι όλοι έτρεχαν κοντά του να ακούσουν κάποιο μύθο του σχετικά με κάποιο πρόβλημα που τους απασχολούσε. Σιγά - σιγά οι μύθοι του άρχισαν να μεταδίδονται από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι την ελληνιστική εποχή οπότε συγκεντρώθηκαν και παρουσιάστηκαν σαν ένα βιβλίο, αιώνες αργότερα.
    Οι Μύθοι του Αισώπου έχουν μια ιδιαίτερη χάρη, μια θαυμαστή απλότητα και άφταστη διδακτικότητα! Είναι παρμένοι από την καθημερινή ζωή και την φύση. Ο Αίσωπος έχει μια μοναδική δυνατότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι αυτή ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί.

πηγή:

 [Πηγή: Pathfinder.gr]

.

Aesop’s Fables

. 

Ο Βοριάς κι ο Ήλιος

Οι οδοιπόροι και το τσεκούρι

Ο γάτος και τα ποντίκια

Η γυναίκα και οι δουλειές

Ο δουλευτάρης και ο ακαμάτης

Το παιδί που έκλεβε

Το λιοντάρι και ο κυνηγός

Το λιοντάρι και το ποντίκι

Ο κάβουρας κι η αλεπού

Ο γάιδαρος και το αλάτι

Ο άνθρωπος και τα χρόνια του

Το λιοντάρι, ο Προμηθέας και ο ελέφαντας