Τραγούδα με τα χέρια, μπορείς. Η γλώσσα του αρχιμουσικού είναι βουβή, μια γλώσσα κωφάλαλη...

Ο αεικίνητος Κάρλο Μαρία Τζουλίνι διευθύνει με εκφραστικότητα και πάθος την Αγορά της Λιμόζ από τις Εικόνες από μια Έκθεση του Μουσόρσκυ. Ελάχιστοι (ανα)γνωρίζουν πως οι υποδείξεις του μαέστρου ακολουθούν ένα τυπικό από κωδικοποιημένες κινήσεις που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες εντολές και παραινέσεις προς τους μουσικούς. 
Η γλώσσα του αρχιμουσικού είναι βουβή, την ώρα της συναυλίας κραυγάζει με τα χέρια να κρατήσει μια συνοχή στο έργο και να προσδώσει σε αυτό την προσωπική του άποψη. 
Ο γενικός κανόνας για τη διεύθυνση της ορχήστρας είναι ότι το δεξί χέρι συντονίζει το ρυθμό και τις εισόδους των οργάνων, το αριστερό μεταφέρει την προσωπική άποψη για την ερμηνεία. 
Έτσι, ο μαέστρος χρησιμοποιεί μια ιδιότυπη νοηματική γλώσσα, μια γλώσσα κωφάλαλη, για να αποδώσει το σύμπαν των ήχων.

Στον αντίποδα, αυτό το βίντεο με τα κωφάλαλα παιδιά που “τραγουδούν” σε μια μουσική παράσταση, ελάχιστα έως καθόλου απέχει από τον Τζουλίνι. 

Η ρυθμολογία και η φωνολογία του κομματιού που ερμηνεύουν εξιδανικεύονται από την νοηματική γλώσσα που χρησιμοποιούν σε συγχρωτισμό με την επαγγελματική ευσυνειδησία του μαέστρου. 

Τα παιδιά αυτά, αποδίδουν το τραγούδι σε διπλό ταμπλό: το εργαλείο της γλώσσας τους σε συνδυασμό με το “κρυμμένο” μουσικό αισθητήριο τους. Έτσι, τα κωφάλαλα παδιά επικοινωνούν με ένα απωλεσθέν γι αυτά ηχητικό σύμπαν εξελίσσοντας κι αναπτύσσοντας ένα “δάνειο” από τη βουβή γλώσσα του μαέστρου.

Και δεν ξέρω ποιος από τους δύο, ο μαέστρος ή ο κωφάλαλος, έχει την πιο δύσκολη δουλειά.

.

πηγή