Λίγα λόγια, από τον σοφό λαό, για τις στενοχώριες και τις θλίψεις

O πόνος είναι δεμένος, με την ανθρώπινη ζωή,
είναι δεμένος με την αρμονία της φύσης.

Γι’ αυτό μη βιάζετε την αρμονία της φύσης. Το αίσθημα του πόνου και της λύπης δοκιμάζουν όλοι οι άνθρωποι, άρχοντες και αρχόμενοι, πλούσιοι και φτωχοί, αμαρτωλοί και άγιοι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Όταν περνάμε μια σκοτεινή σήραγγα, δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι στην άλλη άκρη, υπάρχει το φώς. Πέφτουμε στην απελπισία και τα βλέπουμε όλα μαύρα και σκοτεινά.

Το ίδιο και στην ζωή. Όποιος όμως αγαπά την τιμή του κόσμου, δεν μπορεί να αποφύγει τα αίτια της λύπης. Δεν θα βρούμε, ούτε έναν άνθρωπο στον πλανήτη μας που να μην έχει νιώσει τον πόνο.

Όπως δεν υπάρχει, ούτε μια σταγόνα θαλασσινού νερού, που να μην περιέχει αλάτι, έτσι δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μη έχει γνωρίσει τον πόνο και την θλίψη. Δεν μας ρωτάει αν τον θέλουμε ή όχι ή αν μας αρέσει η αν τον μισούμε, δεν τον νοιάζει αν τον περιμένουμε ή αν είμαστε απροετοίμαστοι να τον δεχτούμε. Δεν έρχεται ποτέ να μας ψυχαγωγήσει, να μας ξεκουράσει ή να μας ευχαριστήσει. Άλλες φορές υποφέρεται, άλλες όχι, άλλες φορές εκείνοι που τον δέχονται χάνουν τον ύπνο και την όρεξή τους, την ηρεμία και την χαρά τους, ακόμη και τον έλεγχο του εαυτού τους. Ο πόνος που δεν ανακουφίζεται, κουράζει, παραλύει, διαλύει και σακατεύει τον άνθρωπο και τον κάνει να δυσανασχετεί, να διαμαρτύρεται, να βαρυγκομά, να καλεί τρίτους σε βοήθεια, να ζητάει τρόπους και μέσα, να τον αντιμετωπίσει. Φτάνει σε πίπεδα απόγνωσης και συνήθως λέει: «Δεν μπορώ άλλο, δεν έχει νόημα η ζωή μου και σκέπτεται διαρκώς και ζητάει τον θάνατο».

Ο πόνος, είναι το σχολείο της ζωής.

Όταν έρχεται η συμφορά, ο σοφός άνθρωπος δεν θρηνεί, αλλά ρίχνεται στην μάχη να επανορθώσει.

Χρειάζονται κάποτε τα δάκρυα, για να ξεπλύνουν τα μάτια μας να βλέπουν καθαρά.

Όταν την λύπη την μοιράζεσαι, είναι μισή λύπη.

Όταν αντίστοιχα την χαρά μοιράζεσαι, έχεις διπλή χαρά.

Ο πόνος, κάνει τους ανθρώπους καλύτερους.

Οι ίδιες θλίψεις ενώνουν τους ανθρώπους, χίλιες φορές περισσότερο από τις ίδιες χαρές.

Οι δοκιμασίες της ζωής κάνουν σε μας, ότι κάνουν οι καταιγίδες στις βελανιδιές: μας ριζώνουν.

Και ό,τι κάνει η φωτιά στις ζωγραφιές της πορσελάνης: τις κάνει διαρκείς.

Ο πόνος, είναι μια παγκόσμια γλώσσα, που μιλάει στις ψυχές.

Όταν έχεις πονέσει, μπορείς να μιλήσεις και να σε καταλάβουν, όλοι οι άνθρωποι της γής.

Όταν το φεγγάρι γεμίσει από φώς, να περιμένεις πως θα σβηστεί.

Όμως όταν χαθεί στον ουρανό και σβηστεί, ξέρεις ότι γρήγορα θα γεμίσει.

Έτσι είναι και η θλίψη, δεν διαρκεί αιώνια.

Μην ταράζεσαι, αν σε χτυπούν οι συμφορές και οι πόνοι.

Ό,τι κι αν μας συμβαίνει, δεν πρέπει να φοβόμαστε, διότι οι άνθρωποι από τις θλίψεις, γρήγορα γερνάνε

Ποτέ να μη λες:

«Γιατί να περνάω τόσες θλίψεις στην ζωή μου».

Την ώρα του προβλήματος και της κρίσεως, μην ανοίξεις το στόμα σου.

Όλα θα πάνε καλά να λές μέσα σου, διότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό.

Πάντα προς τα μπρός να πηγαίνεις, έστω και με … βήμα χελώνας.

Σας ευχόμαστε, ολόψυχα, η ευτυχία να σας χτυπάει καθημερινά και μόνιμα την πόρτα

smyrnia