Η κάθοδος στην κόλαση της Γάζας

Την περασμένη Παρασκευή το μεσημέρι ύστερα από αρκετή αναμονή και ταλαιπωρία δεκαεννιά Έλληνες και Ελληνίδες και μέλη ακτιβιστικών οργανώσεων από την Τουρκία, τη Γαλλία και το Πακιστάν, κατάφεραν να μπουν στη Λωρίδα της Γάζας. Είμαστε η πρώτη ομάδα που μαζικά μπήκε στη Γάζα. Μπήκαμε 19 Έλληνες από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, τον σύλλογο «Ιντιφάντα», εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, γιατροί και δημοσιογράφοι.

 Στη μεθόριο με την Παλαιστίνη, οι Αιγύπτιοι έχουν σηκώσει μεγάλα μπαλόνια -κάτι σαν τα δικά μας Ζέπελιν στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας- για να παρακολουθούν τα σύνορα, καθώς δεν θέλουν πολλά πολλά με τους Παλαιστίνιους, εμποδίζοντάς τους να διακινούν εφόδια και οπλισμό. Έτσι δεν μπορούν να βλέπουν με συμπάθεια αυτούς που πάνε στη Λωρίδα της Γάζας. Προφανώς, το άνοιγμα που έγινε την Παρασκευή, έγινε κάτω από διεθνείς πιέσεις. Στις πολύωρες αναμονές ακούγαμε συνεχείς βομβαρδισμούς, ενώ δεκάδες ασθενοφόρα έμπαιναν από την Παλαιστίνη μεταφέροντας τους βαριά τραυματίες. Τις μέρες αυτές καταμετρήθηκαν 350 μεταφορές. Τα νοσοκομεία στη Λωρίδα της Γάζας είναι γεμάτα. Είδαμε ένα μεγάλο κομβόι με τρόφιμα και φάρμακα από τη Βενεζουέλα. Το συνόδευαν πιλότοι, οι οποίοι για να δείξουν τη συμπαράστασή τους φόραγαν τα καφίγια, τα παλαιστινιακά φουλάρια.

Πριν μπούμε μέσα συναντήσαμε εκπρόσωπο της Παλαιστινιακής Αρχής, δηλαδή του Αμπάς, που μας είπε «Που πάτε; Εκεί που πάτε δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει Αρχή». Αλλά, τελικά, η μόνη Αρχή που υπάρχει είναι εδώ, στη Γάζα. Μόλις περάσαμε τα σύνορα μας υποδέχτηκε υψηλόβαθμο στέλεχος της Χαμάς, εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης. Μας είπε ότι δεν νικούν οι Ισραηλινοί, ότι δεν απορρίπτουν -παρά τις διαφορές- το σχέδιο της Αιγύπτου, ότι δέχονται τους παρατηρητές και ότι συνομιλούν με τη Φατάχ. Δείχνουν μια διαλλακτικότητα λοιπόν και σε σχέση με το σχέδιο της Αιγύπτου, αλλά και σε σχέση με τη Φατάχ, παρά το γεγονός ότι ο Αμπάς είναι πολιτικά αποδυναμωμένος και αυτό είναι φανερό.

Η πλέον -σχετικά- ασφαλής μετακίνηση γίνεται με ασθενοφόρα. Όμως τέτοια (βραδινή) ώρα, τέτοιες «πολυτέλειες»... Μπήκαμε σε ένα παλιό λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς τη δεύτερη μεγάλη πόλη της Λωρίδας, 40.000 κατοίκων, τη Χαν Γιουνίς, που σημαίνει «το χάνι του Έλληνα». Στη διαδρομή αλλάξαμε δρομολόγιο γιατί είδαμε ένα μηχανάκι με έναν νεκρό δίπλα του, αλλά και φρέσκες ραβδώσεις από ερπύστριες ισραηλινού τανκ, το οποίο την είχε στήσει και πυροβολούσε όποιον πέρναγε. Χωρίς φώτα ο οδηγός έκανε όπισθεν σαν τρελός προσπαθώντας να βρει διέξοδο μέσα από χωράφια. 
Προσπεράσαμε ένα αυτοκίνητο σε χαντάκι με τρεις νεκρούς, όπως και ένα μηχανάκι, επίσης με νεκρό. Σε όλη τη διαδρομή έπεφταν βόμβες, τις ακούγαμε, όπως βλέπαμε και αεροπλάνα. Συνοικισμοί χωρίς φως, εικόνες πολέμου, καταστροφής, τρόμου. Ευτυχώς, ένα πιτσιρίκι μάς έδωσε πληροφορίες και έτσι καταφέραμε να βγούμε από τα χωράφια. Αλλά το λεωφορείο χάλασε και μέσα στην ερημιά περιμέναμε να έρθει άλλο λεωφορείο για να μας παραλάβει. Στην αναμονή ακούγαμε συνεχώς κανονιές. Συνεχίσαμε την πορεία μας. Ο οδηγός κάνοντας χιούμορ είπε ότι «αν μας σκοτώσουν, θα γίνετε διάσημοι» ...

 .

Στη Χαν Γιουνίς

Όταν περνούσαμε την κεντρική πλατεία ακούσαμε από τα μεγάφωνα του τζαμιού ότι οι Παλαιστίνιοι ευχαριστούν τους Έλληνες, τους Πακιστανούς, τους Γάλλους, τους Τούρκους, που έφτασαν στην πόλη τους. Είχε γίνει γνωστή η παρουσία μας. Πήγαμε να κοιμηθούμε σε ένα κατάλυμα της Ερυθράς Ημισελήνου, αλλά στις 1.30 τα μεσάνυχτα μας είπαν να μετακινηθούμε γιατί υπήρχε κίνδυνος να μας χτυπήσουν. Σηκωθήκαμε άρον άρον και πήγαμε στο νοσοκομείο της πόλης. Γιατροί και νοσοκόμοι με μεγάλη ευγνωμοσύνη που ήμασταν μαζί τους, μας περιποιήθηκαν 

προσφέροντάς μας τσάι και κουβέντα. Τα ξημερώματα αποκοιμηθήκαμε στο πάτωμα του νοσοκομείου.

Το πρωί, με μεγάλες προφυλάξεις και με συνοδεία, στη γύρα που κάναμε στην πόλη ακούγαμε συνεχείς βομβαρδισμούς, είδαμε κτίρια κατεστραμμένα. Χαλάσματα που κρύβουν νεκρούς. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται κανονικά, λες και δεν υπάρχει πόλεμος. Αυτοκίνητα και κάρα κυκλοφορούν, τα «μαγαζιά» είναι ανοιχτά, όπως και η «λαϊκή αγορά», ενώ μικρά παιδιά μάς χαιρετούν με το σήμα της νίκης, παρότι οι βόμβες σκάνε δεξιά και αριστερά.

Το ηθικό τους είναι ανεπανάληπτο. Στο νοσοκομείο που επισκεφτήκαμε η φρίκη δεν πρόλαβε να μας καταβάλει, οι τραυματίες που έλεγαν «θα νικήσουμε», μας στύλωναν. Ο νέος με τα δυο του πόδια κομμένα ζητά να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες κάνοντας το σήμα της νίκης. Παιδιά, γυναίκες και άντρες δείχνουν να είναι αισιόδοξοι. Όλοι τους κινούνται λες και δεν γίνεται σφαγή και ας πέφτουν βόμβες και ας υπάρχουν νεκροί και τραυματίες.

Η Ράφα, που μας πήγαν με ασθενοφόρο, ήταν περικυκλωμένη και βομβαρδιζόταν από το πρωί. Τα νοσοκομειακά άρχισαν να τρέχουν δαιμονισμένα μέσα στα χαλάσματα και στους κρατήρες. Οι ντόπιοι δείχνουν απαθείς. Παρά την αίσθηση ενός διαρκούς σεισμού περνούν και μας χαιρετάνε, γελάνε, μας κάνουν το σήμα της νίκης. Τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν μπάλα με τόπια, δεν δέχονται ούτε ψιλοδωράκια, το μόνο που ζητάνε είναι να τα φωτογραφίσουμε.

Ο κόσμος μάς έδειχνε αγάπη, ευγνωμοσύνη με αγκαλιές και με τις εκφράσεις τους. Όταν τους λέγαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα, έδειχναν ακόμη πιο έντονα τα αισθήματά τους. Γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός στέκεται δίπλα τους. Μας έκανε εντύπωση ότι γνώριζαν και μας ρωτούσαν λεπτομέρειες για το κίνημα των νέων του Δεκέμβρη!

Στην επιστροφή, 5 λεπτά αφού εγκαταλείψαμε το παλαιστινιακό φυλάκιο έπεσε -ίσως πάνω στους φρουρούς- μια τεράστια βόμβα που διέλυσε τα τζάμια του αιγυπτιακού φυλακίου.

Φύγαμε με πρωτόγνωρα αισθήματα. Νιώθαμε ότι είδαμε ένα κινηματογραφικό έργο που μας επέστρεφε στην εποχή της βαρβαρότητας. Δεν γινόταν πόλεμος. Ο πόλεμος προϋποθέτει οπλισμένους αντίπαλους. Εδώ πρόκειται για σφαγή.

«Δεν χρειάζεται να μείνετε άλλο» μας είπε ο Γιούσεφ Μούσα του Λαϊκού Μετώπου. «Να πάτε στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και να μιλήσετε γι' αυτά που είδατε...».

Του ΜΑΚΗ ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ* 

*Πήγε στη Γάζα εκπροσωπώντας τη ΓΣΕΕ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/01/2009