Σε όλη του τη ζωή ήταν «καταραμένο παιδί»

ΝΤΑΝΙΕΛ ΡΟΥΣΕΛ

Μεγάλωσε μέσα στη χλεύη των γειτόνων του ενώ το πιστοποιητικό γεννήσεώς του έγραφε «αγνώστου πατρός»

Η γιαγιά του τον χτυπούσε και τον έκλεινε στο κοτέτσι. 
Ο ιερέας της ενορίας αρνιόταν να τον κοινωνήσει. 

Ο δάσκαλός του τον κορόιδευε.

Έπρεπε να φτάσει 66 ετών για να δικαιωθεί.

Γαλλία: ο «γιος του Γερμαναρά» δικαιώθηκε στα 66 του

ΤΗΕ ΤΙΜΕS , Του Αdam Sage

O Ντανιέλ Ρουσέλ είναι ένα από τα 200.000 παιδιά που γεννήθηκαν στη Γαλλία από Γερμανό πατέρα την περίοδο 1941-45. Η μητέρα του ζούσε σε ένα μικρό χωριό της Βρετάνης και μια μέρα ένας ωραίος Γερμανός αξιωματικός προσφέρθηκε να τη βοηθήσει με το ποδήλατό της. Προϊόν της ερωτικής σχέσης που ακολούθησε, ο Ντανιέλ μεγάλωσε μέσα στη χλεύη των συμμαθητών του και το μίσος των γειτόνων του. Όσο για τις αρχές, θεώρησαν σκόπιμο να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο χορηγώντας του ένα πιστοποιητικό γεννήσεως που έγραφε «αγνώστου πατρός».

Ο Ρουσέλ αγωνίστηκε για πολλά χρόνια ώστε να αποκατασταθεί η αλήθεια. Κι αυτόν τον μήνα το πέτυχε, χάρις σε μια συμφωνία ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στη διάρκεια μιας τελετής στο γερμανικό προξενείο του Παρισιού, αναγνωρίστηκε επισήμως ότι ο πατέρας του ήταν ο ανθυπολοχαγός Ότο Άμον και του χορηγήθηκε γερμανικό διαβατήριο.

Το δικαίωμα
«Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω επισήμως πατέρα», δήλωσε στους «Τάιμς». «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντικό είναι για μένα. Ανέκτησα επιτέλους το δεύτερο μισό της ταυτότητάς μου». Άλλα 300 από τα «καταραμένα παιδιά» έχουν ζητήσει διπλή γαλλική και γερμανική υπηκοότητα. «Σημαντικό δεν είναι τόσο το διαβατήριο όσο το δικαίωμα να χρησιμοποιείς το όνομα του πατέρα σου, όπως οποιοσδήποτε άλλος», λέει ο Ρουσέλ.

Γεννημένος τον Απρίλιο του 1943, ο Ρουσέλ πέρασε τα τέσσερα πρώτα χρόνια του με θετούς γονείς, με τη μητέρα του και τον πατέρα του να τον επισκέπτονται τα Σαββατοκύριακα. Το 1945 ο πατέρας του σκοτώθηκε στη διάρκεια των βρετανικών βομβαρδισμών. Αλλά το πραγματικό του μαρτύριο άρχισε όταν εγκαταστάθηκε με τη γιαγιά του στο Μεγκρί, ένα χωριό της Βρετάνης όπου «όλοι γνώριζαν για όλους».

Εξευτελισμός
«Δεν έγινα ποτέ αποδεκτός», τονίζει. «Η γιαγιά μου δεν με άφηνε να τη φιλήσω και με έβαζε να κοιμηθώ με τις κότες. Με χτυπούσε συνεχώς, θέλοντας να δείξει στους υπόλοιπους κατοίκους ότι δεν ενέκρινε αυτό που είχε κάνει η μητέρα μου. Όμως ο πατέρας μου δεν ήταν ναζί. Ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος που υπηρετούσε στον γερμανικό στρατό και ερωτεύτηκε μια Γαλλίδα».

Ο χειρότερος εξευτελισμός τον οποίο υπέστη ο Ρουσέλ ήταν από τον αντιδήμαρχο του Μεγκρί, μια Κυριακή, σε ηλικία 6 ετών. «Είχε ανεβεί στο βήμα και εκφωνούσε έναν λόγο. Ξαφνικά με φώναξε δίπλα του και είπε: “Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ΄ ένα χελιδόνι κι έναν Γερμαναρά; Το χελιδόνι παίρνει μαζί του τα μωρά του όταν φεύγει από τη Γαλλία, ενώ ο Γερμαναράς τα αφήνει πίσω του”. Όλοι χειροκρότησαν. Κι εγώ έμεινα με τα δάκρυα και την ντροπή μου. Την επομένη προσπάθησα να πνιγώ στο ποτάμι, αλλά δεν τα κατάφερα».

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009