Μια Μανούλα γράφει: Φοβίες κι Έμμονες Ιδέες Εφήβων

Σαν μάνα εφήβων ένα έχω να πω: Είναι δύσκολα τα πράγματα, από όπου κι αν τα κοιτάξεις! Βέβαια την εμπειρία την έχουμε, υπήρξαμε κάποτε έφηβες κι εμείς, θα έπρεπε να ξέρουμε ακριβώς τι να κάνουμε στην κάθε περίπτωση που μας τυχαίνει· Κι όμως! Τα παιδιά μας πάντα θα μας εκπλήσσουν όσο οι γενιές προχωρούν στο μέλλον κι εξελίσσονται.

 

Σαν μάνα και μόνο λοιπόν σήμερα θα σας πω όλα όσα έμαθα στην επαφή μου με τις φοβίες και τις εμμονές των έφηβων παιδιών μου και μόνο σαν ελαφριά συζήτηση ή μάλλον έναν ανάλαφρο μονόλογο ομολογίας θα πρέπει να εκλάβετε αυτό το άρθρο, για ευνόητους λόγους. Οτιδήποτε συμβαίνει στο παιδί σας άλλωστε που δεν σας φαίνεται ιδιαίτερα φυσιολογικό ή εμμένει για καιρό, καλό θα ήταν να απευθυνθείτε στους ειδικούς και μόνο σε αυτούς.

 

Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα από την αρχή.

Όλα ξεκινούν από έναν Φόβο. Έναν μικρό φόβο για οτιδήποτε, ας πούμε για το σκοτάδι, για το τι μπορεί να συμβεί μέσα στη νύχτα ή για το τι μας ξημερώνει αύριο. Κι αυτός ο Φόβος μένει, έρχεται κάθε μέρα κι επισκέπτεται το έφηβο παιδί μας, στα καλά καθούμενα στην κυριολεξία (ή έτσι εμείς νομίζουμε στην κάθε περίπτωση), κι όλο μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει ώσπου βλέπουμε πια τη διαφορά στα μάτια και στη συμπεριφορά του ακόμη κι όταν αρνείται να μας μιλήσει.

Έτσι και στη δική μας περίπτωση. Ο χαμός του Βαγγέλη (του γνωστού Βαγγέλη...) άνοιξε πληγές και πόρτες και σκοτεινά περάσματα στην ψυχή του παιδιού μου κι έφερε έναν φόβο που δεν τον άφηνε μέρες να ησυχάσει. Το καλό είναι ότι υπάρχει άριστη επικοινωνία του παιδιού και με μένα και με τον πατέρα του, παρόλο που είμαστε χωρισμένοι, κι έτσι πρέπει να είναι τα χωρισμένα ζευγάρια απέναντι στα παιδιά τους.

 

Έτσι, μας μίλησε. Μου μίλησε γι' αυτό που ένιωθε: Ήταν ο φόβος του θανάτου που του είχε γίνει εμμονή, τον έβλεπε κάθε στιγμή που έκλεινε τα μάτια του, κι όσο κι αν ήθελε να τον αποφύγει δεν μπορούσε, έτσι κατέληγε να κλαίει. Συγκεκριμένα, είχε τρυπώσει στο μυαλό του αυτή η ενοχλητική σκέψη και εικόνα: Πως όλα όσα ζούμε δεν είναι αληθινά, γι' αυτό τελειώνουν, είναι Όνειρο, ένα όνειρο που κάποιος ονειρεύεται και αυτός ο κάποιος δεν είναι ο ίδιος! (κι όχι, δεν είδε ούτε το "inception" ούτε το "matrix" το παιδί μου)

Φτάσαμε έτσι στο σημείο να τσιμπιέται για να συνειδητοποιεί πως είναι ξύπνιος!...

Οι έμμονες ιδέες είναι ενοχλητικές ιδέες, σκέψεις και εικόνες που μας επιβάλλονται και δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε ούτε να απαλλαγούμε από αυτές με τη δύναμη της θέλησής μας.

Οι ιδέες αυτές παρεμβάλλονται στη σκέψη μας, δεν έχουν πραγματικό νόημα και συνοδεύονται από δυσάρεστα συναισθήματα όπως άγχος, φόβο, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αηδία.- γράφει ο Νικήτας Καυκιός

Το 3 ως 5% των εφήβων αναπτύσσουν κάποια ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά, φοβία ή εμμονή κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους.

 

Τι κάνουμε όμως εμείς οι γονείς σε αυτή την περίπτωση;

 

Πρώτα από όλα δεν αδιαφορούμε. Δεν λέμε "θα περάσει" και το αφήνουμε, γιατί η μη αντιμετώπιση του προβλήματος μπορεί να οδηγήσει σε:

1. Αρνητική αυτο-εικόνα
2. Διαταραχές της διάθεσης αλλά και της διατροφής
3. Προβλήματα συμπεριφοράς
4. Μοναχικότητα

• Είμαστε κοντά στο παιδί μας, του μιλάμε, το παροτρύνουμε να μας πει τι νιώθει. Αν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι βαθιά φιλοσοφικό όπως προέκυψε στη δική μας περίπτωση, δεν εμβαθύνουμε σε απαραίτητες εξηγήσεις περί θανάτου, του εξηγούμε τον κύκλο της ζωής όσο πιο απλά γίνεται ώστε ναι μεν να γίνει κατανοητό αλλά να μην "φορτώσει" κι άλλο το κουρασμένο μυαλό του, ειδικά όταν είναι στην αρχή της εφηβείας και κρίνουμε πως δεν είναι ακόμη έτοιμο να ενσκήψει σε βαθιά νοήματα. Του λέμε απλώς πως θα έρθει ο καιρός μεγαλώνοντας που όλα θα βρουν τις απαντήσεις τους μέσα του, και πως αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους.

• Προτείνουμε ιδέες για να δώσει εκείνο πιθανές εκβάσεις του προβλήματος που το απασχολεί. Τι εννοώ με αυτό; Για παράδειγμα, με ρωτάει ο γιος μου τι μπορεί να κάνει με τη σκέψη αυτή που έρχεται και τον τρομάζει. Τον ρώτησα αν με τις συζητήσεις μας βρήκε μέσα του κάποια απάντηση για το τι είναι αυτό που συμβαίνει στ' αλήθεια, αν ζούμε δηλαδή ένα όνειρο που θα σβήσει όταν ξυπνήσουμε ή είναι αλήθεια η ζωή μας. Είπε πως κατάλαβε πως ζούμε στ' αλήθεια επειδή όταν τσιμπάει τον καρπό του πονάει ενώ στο όνειρο αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Όμως επέμεινε πως υπάρχουν τόσες ερωτήσεις μέσα του που τον τρομάζουν και δεν ήξερε τι να τις κάνει. Τότε η λύση ήρθε με την ιδέα μίας εικονικής αποθήκης που έχει δύο κουτιά: Ένα με αυτά που έχει τακτοποιήσει μέσα του και δεν θα τα ξανά αφήσει να τον τρομάξουν και ένα με αυτά που είναι ακόμη ανακατωμένα αλλά που επίσης δεν θα τον τρομάζουν αφού μόλις θα βρίσκει μία μία τις λύσεις και τις απαντήσεις τους θα τα "πετάει" στα τακτοποιημένα! Του ξεκαθάρισα πως αυτό συμβαίνει σε όλους μας, πως κανείς δεν γεννιέται με τις απαντήσεις δοσμένες, κι εκεί είναι η μαγεία της ζωής, στην ανακάλυψη.

• Φτάνουμε έτσι στο τελευταίο και σημαντικότερο σημείο που είναι η Αποδοχή και η Εμπιστοσύνη. Δεν κοροϊδεύουμε το παιδί μας ό,τι κι αν ακούσουμε από τα χείλη του, δεν το προσβάλλουμε, αποδεχόμαστε τις φοβίες του και μαζί προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να εξοικειωθούμε με το θαύμα της ζωής. Όταν το παιδί μας ξέρει πως το αγαπάμε και πως είμαστε εκεί γι' αυτό ανα πάσα στιγμή, μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα και να δημιουργεί σιγά σιγά έναν υγιή, συμπαγές, ακλόνητο εαυτό.

 

evasbits