«Το λάχανο που περγελάς στην πόρτα σου φυτρώνει» Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Ό,τι κοροΐδεύεις το λούζεσαι…

Γράφει η Μορφούλα Παναγιωτοπούλου

Μη λες «μεγάλα» λόγια. Κλασική μεταφορική ρήση του λαού μας. Χιλιοειπωμένη, σε διάφορες εποχές κι ανάλογες συζητήσεις. Είτε ως συμβουλή, είτε ως αστείο, είτε ως κώδικας. 

Σας έτυχε λοιπόν, να «ξυπνήσετε» ένα πρωί και να συνειδητοποιήσετε πώς όσα κατακρίνατε ή όσα «φοβόσασταν» και απορρίψατε έχουν συμβεί ή τα κάνατε; 

Είναι εκείνη η στιγμή, που έρχεται μετά από ένα εντελώς συνηθισμένο περιστατικό και αντιλαμβάνεσαι, ότι τελικά ναι, είπες «μεγάλα» λόγια.
Από μικροί έχουμε το συνήθειο, διότι αυτό βλέπαμε κι έτσι μας έμαθαν, να κρίνουμε πολλά, να βάζουμε ταμπέλες, να βρίσκουμε εύκολα λάθη και ψεγάδια στις πράξεις των άλλων. 
Αν το σκεφτείτε τους βλέπαμε όλους μεγάλους και μακρινούς και λέγαμε ότι «εγώ ποτέ δε θα το έκανα έτσι» ή «εγώ ποτέ δε θα γίνω σαν αυτόν». 
Άλλες δύο παγίδες μας. Το ποτέ και το πάντα. 
Και πάλι κάποιοι πριν από εμάς, που έμαθαν λόγω χρόνου και πείρας, μας το έλεγαν. Είναι δυο λέξεις χίμαιρες, καλύτερα να μην τις κυνηγάς.Βλέπαμε τους μεγαλύτερους εμμονικούς και δοσμένους στη δουλειά τους τόσο πολύ που ξεχνούσαν τα πάντα κι αναρωτιόμασταν, μα είναι δυνατόν να ξεχνά, πως έχει και ζωή; 
Γινόμασταν αυστηροί και δηλώναμε πως εμείς θα τα ισορροπούσαμε όλα. Θα καταφέρναμε να μην αφήσουμε τίποτα στο περιθώριο και δε θα γινόταν η δουλειά αυτοσκοπός μας. Και κάπου στην πορεία, έγινε. 
Είμασταν παρόντες σε συζητήσεις μεγαλυτέρων και ακούγαμε απόψεις τόσο συντηρητικές που μας «σόκαρε» ο αναχρονισμός τους και συλλογιζόμασταν, πως εμείς δε θα γίνουμε έτσι, θα συμβαδίζουμε με τις εποχές. 
Μόνο που στην πορεία είδαμε πως οι εποχές είναι ικανές να ξεπεράσουν τον άνθρωπο κι όσα σκέφτεται. Τελικά γίναμε κι εμείς κάποιοι που μπορεί να «σοκάρουν», και ίσως κάποιοι μας βλέπουν ήδη με τον τρόπο που κάποτε ακυρώναμε.

Παρατηρούσαμε τους άλλους να κάνουν λάθη, επειδή τα κρίναμε εμείς έτσι. 
Είτε στις σχέσεις με τα παιδιά τους, τους θεωρήσαμε υπερπροστατευτικούς, σκληρούς, ελαστικούς, αποστασιοποιημένους, αδιάφορους. 
Είτε στην καθημερινότητά τους, σε σχέση με τους άλλους, τους χαρακτηρίσαμε ανώριμους, εγωιστές, ανεκτικούς, δειλούς. Τους κρίναμε πίσω από τις μεγάλες δηλώσεις που κάναμε εμείς, από μακριά κι εκ του ασφαλούς για τις αποφάσεις τους. Γιατί επί της ουσίας αυτές τις καταστάσεις απλώς τις παρατηρούσαμε, δεν είχαμε τις ίδιες ευθύνες ή δεν βιώναμε τα ίδια προβλήματα με τους πρωταγωνιστές τους, ώστε να ξέρουμε.

Τελικά όσο μεγάλες δηλώσεις κι αν συνεχίσαμε να κάνουμε, τόσο εύκολα ήρθε και μας συνάντησε και μια άλλη λαϊκή φράση που μας παρότρυνε να κρατάμε μικρότερο καλάθι, σε σχέση με τα βαρύγδουπα που δηλώσαμε. 

Αντιληφθήκαμε κάποιοι λοιπόν, ότι όσο εύκολα τίθενται οι ταμπέλες στους άλλους, τόσο γρήγορα κάναμε κι εμείς όσα κρίναμε. 

«Ξυπνάμε» λοιπόν εκείνη τη στιγμή και ως déjà vu, βλέπουμε κάποιον άλλο στη θέση που είμαστε εμείς τώρα, να λέει ή να κάνει ακριβώς, όσα κάνουμε εμείς σήμερα.

Όπως δεν γίναμε όσα φοβόμασταν, έτσι ούτε οι πράξεις των άλλων ήταν πάντα λανθασμένες. Απλώς όσο μεγαλώνουμε καλό θα είναι να καταλάβουμε, πως δεν είναι λάθος να παραδεχτούμε ότι κρίνουμε βιαστικά και πολλές φορές χωρίς να «ακούσουμε» τις συνθήκες ή το γιατί των άλλων ανθρώπων. 
Δεν μπορούμε να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια και ούτε εκ του ασφαλούς, μακριά από ξένες καταστάσεις να «βροντοφωνάζουμε» ότι εμείς είμαστε τέλειοι σε όλα.Γι’ αυτό τα «μεγάλα» λόγια, καλό θα ήταν να στέκονται μικρά και μακριά μας, ώστε να μη μας οδηγήσουν σε μεγάλα λάθη και στο τέλος, αυτά τα ίδια μας χαρακτηρίσουν μεγάλους χαμένους.

Πηγή