Γονείς και παιδιά: Η πιο ευχάριστη δύσκολη σχέση

Η μητέρα ενός υποψηφίου Πανελλαδικών εξετάσεων αποφάσισε να τακτοποιήσει το δωμάτιο του γιου της, προκειμένου να τον απαλλάξει από τη διαδικασία, έτσι ώστε όταν επιστρέψει να έχει χρόνο να ξεκουραστεί και να ασχοληθεί με το διάβασμά του. 
Αφού σκούπισε και ξεσκόνισε το δωμάτιο, έβαλε σε μια τάξη το γραφείο του, τοποθετώντας όλα τα βιβλία του το ένα δίπλα στο άλλο με τυχαία διάταξη. 

Όταν ο γιος της επέστρεψε, ακολούθησε ένας μεγάλος καυγάς μεταξύ τους και ο τελευταίος την κατηγορούσε διότι κατά το συμμάζεμα, δεν φρόντισε να τοποθετήσει τα βιβλία του με τη σειρά που ο ίδιος ήθελε και συνέπεια αυτού θα ήταν η εκ νέου τακτοποίησή τους από τον ίδιο.

Εάν ήσασταν παρατηρητής του παραπάνω συμβάντος, ποιανού το μέρος θα παίρνατε; 
Και οι δύο διαφωνούντες έχουν ισχυρά τεκμήρια προκειμένου να υποστηρίξουν τη θέση τους. 
Από τη μια πλευρά, η μητέρα θέλησε να βοηθήσει το παιδί της στη δύσκολη αυτή περίοδο που διένυε, βάζοντας σε μια τάξη το δωμάτιό του, ώστε ο ίδιος να εξοικονομήσει χρόνο από το διάβασμα και την ξεκούρασή του. Δεν σκέφτηκε όμως, ότι βάζοντας τα βιβλία του όπου να’ ναι, ενδεχομένως να προκαλέσει μεγάλη σύγχυση στην οργάνωση του γιου της. 
Από την άλλη, ο γιος εκνευρίστηκε με την κίνηση της μητέρας του, καθώς δεν φρόντισε να τον ενημερώσει σχετικά με την καθαριότητα του δωματίου του, αλλά δεν σκέφτηκε ότι η ίδια, έκανε αυτή την κίνηση, εξ’ αγνών προθέσεων ορμώμενη.

Το παραπάνω συμβάν, αποκρυπτογραφεί εμμέσως πλην σαφώς τη σχέση που ντύνει πολλούς γονείς με τα παιδιά τους και γενικότερα, τις σχέσεις που έχουν πολλοί άνθρωποι μεταξύ τους. 

Πολύ συχνά, διαφωνούμε και ενίοτε χαλάμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας, διότι εστιάζουμε στο αποτέλεσμα των πράξεών τους, -το οποίο ενδεχομένως να μην μάς αφήνει ικανοποιημένους- αμελώντας να ερευνήσουμε τις πραγματικές τους προθέσεις.
Δεν είναι λίγα εκείνα τα παιδιά, των οποίων οι σχέσεις με τους γονείς τους έχουν τσαλακωθεί και οι λόγοι στους οποίους οφείλεται αυτό, ποικίλουν ανά περίπτωση. 
Το πολυσύχναστο αυτό μονοπάτι των διαφωνιών, πολλές φορές οδηγεί στην πλήρη αποξένωση των παιδιών από τους γονείς τους, ενώ στην πραγματικότητα ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι συμφιλιωτικός. 
Έλλειψη στήριξης από τους γονείς, εγκάθετες συμβουλές που αποσκοπούν στην εκπλήρωση ονείρων που δεν κατάφεραν να πετύχουν οι ίδιοι, λανθασμένοι τρόποι διαπαιδαγώγησης, αδυναμία και άρνηση κατανόησης των πεποιθήσεων των παιδιών και άλλα πολλά, είναι ορισμένα από τα περιεχόμενα της φαρέτρας των παραπόνων των παιδιών.

Στο πλαίσιο μιας διαφωνίας, πάντοτε υπάρχουν τουλάχιστον δυο αντιμαχόμενες πλευρές. Κάθε μια από αυτές, λαμβάνει ως δεδομένα κάποια πράγματα και με βάση αυτά διαμορφώνει μια άποψη την οποία υποστηρίζει. 
Η σύγκρουση έρχεται όταν τα δεδομένα αυτά δεν είναι ίδια για τις δυο πλευρές κι έτσι ο κάθε ένας προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει ότι έχει δίκιο. Αν όμως εγκύψει κανείς στο φαινόμενο με μια πιο διεισδυτική ματιά, θα διαπιστώσει πως και οι δύο πλευρές έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται αδικημένες, ενώ ταυτόχρονα αδικούν.

Όταν ένας γιατρός χορηγεί ένα φάρμακο σε έναν ασθενή, οφείλει να λάβει υπ’ όψιν του τη δομή του οργανισμού του, καθώς ενδέχεται να προκληθούν βλάβες, αν του χορηγηθούν ουσίες στις οποίες είναι αλλεργικός. 
Ουσιαστικά, ο γιατρός έχει την υποχρέωση να λειτουργήσει με βάση μια συγκεκριμένη θεραπεία, η οποία όμως πρέπει να εφάπτεται πλήρως στις ανάγκες και τον τρόπο λειτουργίας του οργανισμού του ασθενή, διαφορετικά θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στον ίδιο. 
Σε ένα ακριβώς παράλληλο πλαίσιο, ο στόχος ενός γονέα είναι να μεταλαμπαδεύσει στο παιδί του αξίες και ιδανικά, τα οποία  θα το αγκαλιάζουν σε όλη του τη ζωή. 

Το μεγάλο λάθος που γίνεται όμως από τους γονείς, είναι εκείνο που αν κάνει κάποιος γιατρός, ίσως να του κοστίσει τη δουλειά του. 

Δεν φροντίζουν ώστε να μάθουν τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά τους δέχονται τα νέα δεδομένα και προσπαθούν να τα γαλουχήσουν, δίχως να έχουν ερευνήσει τις «αλλεργίες» τους. 
Ο κάθε άνθρωπος, έχει έναν δικό του μηχανισμό υποδοχής νέων πληροφοριών, οι οποίες μπορούν να εισέλθουν σε αυτόν, μονάχα όταν αυτές ταυτίζονται με τη λειτουργία του. Αν ο γονέας δεν ανακαλύψει αυτό το μηχανισμό, τότε όσο καλοπροαίρετα κι αν προσπαθεί να «περάσει» στο παιδί του αυτό που θέλει, δεν πρόκειται να τα καταφέρει ποτέ.

Ποιοι είναι άραγε οι λόγοι που ένα παιδί αισθάνεται πιεσμένο από το οικογενειακό του περιβάλλον; 
Τι είναι αυτό που οδηγεί στην καταστροφή της γέφυρας επικοινωνίας με τους γονείς του; Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν γίνεται η μια πλευρά να έχει πάντα δίκιο. 
Εξαιρώντας τις ιδιάζουσες, ειδεχθείς περιπτώσεις γονέων που εκ προθέσεως αμελούν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, μπορούμε με μεγάλη σιγουριά να συμφωνήσουμε στο ότι κάθε γονέας ενδιαφέρεται για το καλό του παιδιού του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να του το προσφέρει. 
Και αυτό είναι το σημείο που οφείλει κάθε παιδί να σταθεί, προτού βιαστεί να κατηγορήσει το γονέα του. Είναι καλό πολλές φορές να σκέφτεται τις προθέσεις του, να αξιολογεί λίγο καλύτερα το «γιατί» και να μην εστιάζει μονάχα στο αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν η διαφωνία είναι κάθετη σε κάποιο θέμα, ίσως είναι μεγάλο σφάλμα η λύση του διαπληκτισμού.

Πολλές φορές, απογοητευόμαστε από τους συνανθρώπους μας, όχι τόσο επειδή δεν έκαναν κάτι καλό για εμάς, αλλά επειδή δεν έκαναν αυτό που θα θέλαμε να κάνουν για μας. 

Έχουμε αυτή την κακή συνήθεια, να εστιάζουμε μονάχα στο αποτέλεσμα των πράξεών τους, να μην αξιολογούμε σωστά τις ενέργειές τους και προτιμούμε να έρθουμε σε ρήξη μαζί τους, αντί να φιλτράρουμε καλύτερα τις προθέσεις τους. 
Η μητέρα του παιδιού, θα μπορούσε να ρωτήσει τον γιο της προτού καθαρίσει το δωμάτιό του, ώστε να γνωρίζει ακριβώς πώς να τον ικανοποιήσει στο μέγιστο βαθμό. 
Ο γιος, θα μπορούσε να δει την όμορφη πλευρά της κίνησης της μητέρας του και να την ευχαριστήσει για τις γλυκιές προθέσεις της, αντί να μαλώσει μαζί της επειδή δεν έγιναν όλα ακριβώς όπως εκείνος ήθελε.

Ασφαλώς, όλα αυτά δεν αποτελούν τον κανόνα και δε σημαίνει πως όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν τόσο εύκολα, είναι όμως κρίμα να μην προσπαθούμε για πράγματα που μπορούν να φτιάξουν τη ζωή μας προς το καλύτερο. Άλλωστε, το γυμναστήριο δεν θα μάς βοηθήσει να ανέβουμε τις σκάλες του μετρό, όμως αν βάλουμε τη γυμναστική στο πρόγραμμά μας, τότε το ανέβασμα θα γίνει πιο εύκολο.

Ο Κωνσταντίνος Φεργαδάκης, εκπαιδευτικός (μαθηματικός) στον εκπαιδευτικό οργανισμό «Ορίζοντες» \ MSc Business Mathematics

patris.gr