Μην κατηγορείτε τη Γενετική για την επιθετική συμπεριφορά της κόρης. Είναι περισσότερο Ανατροφή παρά Φύση.

Ε: Αναζητώ συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσω την υπερβολικά επιθετική στάση του σχεδόν 6χρονου παιδιού μου. Γνωρίζω ότι το να γουρλώνεις τα μάτια, να αντιμιλάς, κλπ., είναι συνηθισμένα για την ηλικία, αλλά, όπως το έθεσε η νηπιαγωγός μας, είναι το «πιο αυθόρμητο κοριτσάκι» με το οποίο δούλεψε ποτέ στις δεκαετίες της ως δασκάλα προσχολικής ηλικίας.  

Ήμουν παρόμοια ως παιδί και οι γονείς μου μού έλεγαν επανειλημμένα ότι η συμπεριφορά μου ενοχλούσε και ότι ήμουν δυσάρεστη στους γύρω μου. Μόλις μεγάλωσα και συνειδητοποίησα πόσες φιλίες είχαν λήξει λόγω της στάσης μου, μπόρεσα να κάνω μια αλλαγή. Τι μπορώ να κάνω για την κόρη μου; Δεν έχω ιδέα αν αυτή η διαδικασία «να έχεις συμπεριφορά, να χάνεις φίλους, να μαθαίνεις από τα λάθη» είναι αναπόφευκτη. Από τη μια, θέλω να είναι λίγο αυθάδης, να μην φοβάται να πει τη γνώμη της και να μην είναι ευγενική σε κάποιο λάθος. Αφετέρου, πώς μπορώ να την κάνω να δει ότι αυτό το επίπεδο συμπεριφοράς μπορεί να την αποξενώσει; Δεν θέλω να την αλλάξω. Θέλω απλώς να καταλάβει την αξία ενός φίλτρου για να μετριάσει τον τρόπο που φέρεται.

Α: Υπάρχει μια σειρά από κόκκινες σημαίες σε αυτήν την ερώτηση και θέλω να τις οριοθετήσω για να μπορέσουμε να διευκρινίσουμε το πραγματικό ζήτημα. Δεν είμαι επικριτικός απέναντί ​​σας. Αντίθετα, θέλω να επισημάνω ορισμένες ανησυχίες, ώστε να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε τι μπορείτε να αλλάξετε στη γονική σας ζωή.

Πρώτον, το να γουρλώνεις τα μάτια, να αντιμιλάς, κλπ., δεν είναι συμπεριφορές κατάλληλες για την ηλικία της κόρης σου. Αν και μερικές φορές το βλέπουμε αυτό σε παιδιά πολλών ηλικιών, η συνεχής επιθετικότητα δεν είναι ενδεδειγμένη. Αυτό είναι σημάδι βαθύτερης απογοήτευσης. Θέλω να σας αποτρέψω από τον τρόπο σκέψης «τα μικρά κορίτσια είναι απλώς αυθάδη». Είναι το ίδιο με το να λέμε «τα αγόρια θα γίνουν αγόρια» όταν τα μικρά αγόρια είναι βίαια, και ξέρω ότι μπορούμε να κοιτάξουμε πιο βαθιά εδώ. 

Δεύτερον, η αυθάδεια και η επιθετικότητα δεν είναι γενετικά. Ξέρω ότι είναι εύκολο να δεις τον εαυτό σου στο παιδί σου, αλλά η ευαισθησία δεν μεταβιβάζεται μέσω των γονιδίων. Λέω ότι δεν βλέπω γενιές με ισχυρές γυναίκες, να διαδέχονται η μία μετά την άλλη. Φυσικά και όχι. Αυτό είναι περισσότερο ανατροφή παρά φύση. Αν κοιτάξετε τις κλίμακες ιδιοσυγκρασίας, οι εξωστρεφείς γονείς μπορούν να έχουν εξωστρεφή παιδιά και οι ντροπαλοί γονείς μπορεί να έχουν ντροπαλά παιδιά. Αλλά αυθάδεια; Δεν υπάρχει ιδιοσυγκρασία αυθάδης. Η αυθάδεια είναι σημάδι κάτι άλλου.

Τρίτον, μπορεί να είναι αρκετά φυσιολογικό για τα παιδιά να είναι αγενή στο σπίτι, ενώ συμπεριφέρονται σαν άγγελοι στο σχολείο, αλλά η κόρη σας αποκαλείται το «πιο αυθόρμητο κοριτσάκι» στον παιδικό σταθμό από έναν δάσκαλο που έχει εμπειρία δεκαετιών. Τι κάνει ο υπεύθυνος ημερήσιας φροντίδας για αυτό; Όλοι σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας: «Λοιπόν, είναι απλώς εντελώς αντιπαθητική και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό». Ανησυχώ που βάζουν πολλές ταμπέλες στην κόρη σου αλλά έτσι δεν προσφέρεται βοήθεια.

Τέταρτον, ταυτίζεστε με την κόρη σας με τρόπο που σας εμποδίζει να τη βοηθήσετε. Φαίνεται ξεκάθαρο από το σημείωμά σας ότι περάσατε δύσκολα όταν ήσασταν νεότερη και πληρώσατε γι' αυτό. Αυτή η ταλαιπωρία δεν πρέπει να είναι η μοίρα της κόρης σας και δεν χρειάζεται ούτε να παραιτηθείτε ούτε απλώς να την αφήσετε να τα λύσει μόνη της. Είναι σχεδόν 6 ετών και χρειάζεται κάποια ισχυρή καθοδήγηση, οπότε ας το προσεγγίσουμε. 

Η τακτική και χρόνια αυθάδεια και ασέβεια είναι σημάδι βαθιάς αποθάρρυνσης και άμυνας σε ένα παιδί. Ας υποθέσουμε ότι είστε παντρεμένοι και δεν νιώθετε ότι ο σύζυγός σας ακούει εσάς και τις απόψεις σας. Νιώθεις αποκλεισμένη, παρατημένη και απόρριψη. Οι παρορμήσεις σας θα μπορούσαν να πάνε με δύο τρόπους, ανάλογα με τα ένστικτα του συναγερμού σας. Αν είσαι σαν εμένα, θα πολεμήσεις. Θα το αντιμετωπίσετε, θα γίνετε σκληρές και θα επιτεθείτε. Άλλοι υποχωρούν. Κλείνονται, απομακρύνονται και προσπαθούν να αποφύγουν αυτόν τον πόνο. Άλλοι είναι μαχητές; Θα πιέσουν πρώτα και μετά θα αποκλείσουν τους ανθρώπους έξω. Έτσι, αν ο σύζυγός σας, σας ζητήσει τη γνώμη σας και νιώθετε πεσμένη και απογοητευμένη για πολύ καιρό, η καρδιά σας θα πει: «Επιτέλους όχι. Δεν το εμπιστεύομαι καθόλου αυτό». Και πολύ καλά μπορείς να κάνεις, μια αντίδραση και ένα έξυπνο σχόλιο. Η καρδιά σου λέει: «Έχεις πληγωθεί πολύ από αυτή την κατάσταση».

Η κόρη σας υπερασπίζεται τον εαυτό της, από το να ακούει τους ανθρώπους και να παίρνει οδηγίες επειδή η καρδιά και το μυαλό της έχουν αποφασίσει ότι αυτό δεν είναι ασφαλές. Υπάρχει ένα μικρό τείχος γύρω από την καρδιά της κόρης σας και κάθε φορά που αντιλαμβάνεται ότι δέχεται επίθεση ή εκφοβισμό, ο τοίχος ξεπηδά, την προστατεύει και γίνεται πιο δυνατός.

Δεν κάνει απαραίτητα κάτι λάθος. Για τα πολύ ευαίσθητα παιδιά, είναι μια φυσική άμυνα ενάντια στην ευαλωτότητα. Λαμβάνουν τόσες πολλές αισθητηριακές πληροφορίες και βιώνουν τόσα πολλά συναισθήματα που το μυαλό και η καρδιά τους κατακλύζονται και λένε, «Φτάνει» και τα παιδιά κλείνονται στον εαυτό τους. 

Πρώτον: Σταματήστε να αποκαλείτε την κόρη σας αυθάδη. Μετονομάστε αυτό το συναίσθημα αποθάρρυνση, και αμέσως θα αρχίσετε να έχετε περισσότερη εν συναίσθηση για αυτήν. Ο χαρακτηρισμός της ως αυθάδης δεν τη βοηθά να ωριμάσει. Την κρατά εγκλωβισμένη με πόνο στα πατώματα, και δεν το χρειάζεστε καμιά από τις δύο σας. Επίσης, μην παίρνετε προσωπικά όλα αυτά τα θέματα. Απλά θυμηθείτε ότι αντιδρά σε συναισθήματα συναγερμού και προστασίας. Δεν προσπαθεί συνειδητά να σας πληγώσει.

Δεύτερον: Δεν μπορείτε να ζητήσετε σεβασμό ή καλοσύνη από αυτήν. Θα την κάνει ακόμα πιο απογοητευμένη. Ο δρόμος στην καρδιά της είναι μέσα από μικρές δόσεις σύνδεσης με μη απειλητικούς τρόπους. Για παράδειγμα, υπάρχει κάποιο έργο στο οποίο μπορείτε να δουλέψετε μαζί, όπου μπορεί να βρει τη φωνή της και να έχει αρμοδιότητα για κάτι; Αφιερώστε μόνο λίγο χρόνο σε αυτό κάθε μέρα, γιατί ο υπερβολικός χρόνος θα την αποθαρρύνει.

Όταν είναι αυθάδης, χαρακτηρίστε το ως απογοήτευση. Όταν γουρλώσει τα μάτια της, πείτε: «Βλέπω πόσο απογοητευμένη είσαι με αυτή την απόφαση». Όσο περισσότερο μπορούμε να βάλουμε ονόματα στα συναισθήματά της, τόσο περισσότερο μπορούμε να τη μεταφέρουμε από «αυθάδη», «κακή» και «δύστροπη» σε «απογοητευμένη», «αποθαρρυμένη» και «λυπημένη». Αυτά τα λόγια θα σας βοηθήσουν να επικοινωνήσετε μαζί της για τα αληθινά της συναισθήματα. 

Βάλτε κάποια όρια στη συμπεριφορά της. Για παράδειγμα, ενημερώστε την, ότι αν έχει συνάντηση για παιχνίδι και λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο, η φίλη της θα φύγει αμέσως. Την πρώτη φορά που θα συμβεί, θα ρίξει ένα ξέσπασμα επικών διαστάσεων, αλλά όσο δεν την τιμωρήσετε και δεν βάλετε τη σχέση σας στη γραμμή, θα προσαρμοστεί. Μην χαράζετε όρια παντού (δεν θα σταματήσετε ποτέ να αγωνίζεστε), αλλά επιλέξτε τις γραμμές σας προσεκτικά και επιμείνετε στον κανόνα σας.

Τέλος, πάρτε μια στάση ακρόασης όποτε είναι δυνατόν. Όταν λέει κάτι αγενές, πείτε: «Ακούγεται σαν να μην σου αρέσει αυτή η ιδέα. Αναρωτιέμαι τι πραγματικά σκέφτεσαι». Στη συνέχεια κάντε παύση. Δείτε τι συμβαίνει.

Θα σας προειδοποιήσω ότι εάν η κόρη σας συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα πράγματα δεν θα λειτουργήσουν από μόνα τους σε μια νύχτα. Τα παιδιά που ξεπερνούν τα όρια μπορεί να είναι απογοητευτικά, γι' αυτό κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε για να ελέγξετε τα συναισθήματά σας καθώς κάνετε αυτή τη τεράστια συναισθηματική αλλαγή. Αλλά μπορείτε να πετύχετε το καλύτερο! Καλή τύχη.

Don’t blame genetics for daughter’s sassy demeanor. It’s more nurture than nature.

Q: I’m looking for advice on how to deal with my ­almost-6-year-old’s exceedingly snarky attitude. I know that eye-rolling, talking back, etc., are fairly age-appropriate, but, as our day-care provider put it, she’s the “sassiest little girl” she’s ever worked with in her decades as a preschool teacher. I was similar as a child, and my parents told me repeatedly that my attitude stunk and that I was unpleasant to be around. It wasn’t until I was older and realized how many friendships had ended because of my attitude that I was able to make a change. What can I do for my daughter? I have no idea whether this “have attitude, lose friends, learn from mistake” process is inevitable. On the one hand, I want her to be a little sassy, unafraid to speak her mind and not polite to a fault. On the other hand, how do I get her to see that this level of attitude may alienate her? I don’t want to change her. I just want her to understand the value of a filter to temper how she comes across.

A: There are a number of red flags in this question, and I want to address them so that we can clarify the real issue. I am not being critical of you; rather, I want to highlight a few concerns so that we can identify what you can change in your parenting life.

First, eye-rolling, talking back, etc., are not age-appropriate behaviors for your daughter. Although we sometimes see this in children of many ages, constant snark and sass are not appropriate. This is a sign of deeper frustration. I want to steer you away from the “little girls are just sassy” way of thinking. It is the equivalent of saying “boys will be boys” when little boys are violent, and I know we can look deeper here.

Second, sassiness and snark are not genetic. I know it is easy to see yourself in your child, but sassiness is not passed down through genes. Am I saying that I don’t see generations of strong-willed women, one after another? Of course not. But this is more nurture than nature. If you look at temperament scales, outgoing parents can have outgoing children, and shy parents can have shy children. But sassiness? There is no sassiness temperament. Sassiness is a sign of something else.

Third, it can be fairly normal for children to be rude at home while acting like angels at school, but your daughter is being called the “sassiest little girl” in day care from a provider who has decades of experience. What is the day-care provider doing about this? Is everyone shrugging their shoulders like, “Well, she’s just completely obnoxious, and there’s nothing we can do about it.” I am concerned that there are lots of labels being put on your daughter but no help being offered.

Fourth, you are identifying with your daughter in a way that is preventing you from helping her. It seems clear from your note that you had a tough time when you were younger and paid for it. This suffering does not have to be your daughter’s fate, and you don’t have to either go nuclear or just let her sort it out on her own. She’s almost 6 and needs some strong guidance, so let’s get to it.

Regular and chronic sassiness and disrespect are a sign of deep discouragement and defensiveness in a child. Let’s say you’re married and don’t feel like your spouse is listening to you and your opinions. You feel shut out, dismissed and rejected. Your impulses could go a couple of ways, depending on your alarm instincts. If you’re like me, you are going to fight. You are going to confront, get mean and attack. Others retreat. They shut down, walk away and seek to avoid this pain. But the fighters? They will push, and then they will shut people out. So if your spouse asks you for your opinion and you have felt down and out for a long time, your heart will say: “Oh, heck no. I don’t trust this at all.” And you very well may give an eye-roll and a smart comment. Your heart is saying: “You have been too hurt by this dismissal. I am going to protect you, even if it hurts the situation.”

Your daughter is defending herself against listening to people and taking instruction because her heart and mind have decided that is not safe. There is a little wall around your daughter’s heart, and every time she even perceives that she is being attacked or bullied, the wall springs up, protects her and becomes stronger.

She is not necessarily doing anything wrong. For very sensitive children, it’s a natural defense against vulnerability. They are taking in so much sensory information and experiencing so many emotions that their minds and hearts become overwhelmed and say, “That’s enough,” and the children shut down.

First bit of homework: Stop calling your daughter sassy. Rename this emotion discouragement, and you will instantly begin to have more empathy for her. Labeling her as sassy doesn’t help her mature. It keeps her boxed in as a pain in the bottom, and you both don’t need that. Also, don’t take all this eye-rolling personally. Does this mean that you like it or don’t care? Of course not. Just remember that she is reacting to emotions of alarm and protection. She is not consciously trying to hurt you.

Second bit of homework: You cannot demand respect or kindness from her. It will make her even more frustrated. The way into her heart is through small doses of connection in non-threatening ways. For instance, is there a project you can work on together where she can find her voice and have agency over something? Dedicate only a bit of time to this every day, because too much one-on-one time will discourage her.

When she is sassy, relabel it as frustration right then and there. When she rolls her eyes, say, “I see how frustrated you are with this decision.” The more we can put names to her feelings, the more we can move her from “sassy,” “snarky” and “bad” to “frustrated,” “discouraged” and “sad.” These words will help you communicate with her about her true feelings.

Place some boundaries on her behavior. For instance, let her know that if she has a play date and acts this way, her friend will leave immediately. Make good on this the first time it happens. She will throw a tantrum of epic proportions, but as long as you don’t punish her and put your relationship on the line, she will adapt. Don’t draw boundaries everywhere (you will never stop fighting), but choose your lines thoughtfully and stick with your rule.

Finally, take a listening stance whenever possible. When she says something rude, say: “Sounds like you really don’t like that idea. I wonder what you are really thinking.” Then pause. See what happens.

I will warn you that if your daughter has been acting this way for a long time, things won’t work themselves out overnight. Children who push boundaries can be frustrating, so do what you need to do to keep your feelings in check as you do this heavy emotional lifting. But this can get better! Good luck.

washingtonpost.com

 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι