Αν ψήφιζαν τα παιδιά...

Έπρεπε να ψηφίζουν τα παιδιά

ή εμείς να ψηφίζουμε σαν παιδιά.

Ο κόσμος θα άλλαζε μονομιάς.

Γιατί φοβάται ο κόσμος, μπαμπά;
Είναι ένα ερώτημα που την απάντηση δεν μπορούν να την καταλάβουν τα παιδιά.
Οι μεγάλοι προσπαθούν να εξηγήσουν, να δώσουν λύσεις διαδικαστικές και στερούν τη χαρά απ τα παιδιά, τα κάνουν να φοβούνται κι αυτά.

Ω, τι κόσμος είναι αυτός, μπαμπά;

Δεν προκύπτει το ερώτημα, μέσα από τα μάτια της αθωότητας τους είναι η φρίκη που νιώθουν από τον τόσο πόνο που βλέπουν, την τόση αδικία που σκοτώνει, την τόση δυστυχία που κυκλοφορεί και τα παίρνει μπάλα και τα ίδια.

Επρεπε να ψηφίζουν τα παιδιά ή εμείς να ψηφίζουμε σαν παιδιά. Ο κόσμος θα άλλαζε μονομιάς.

Παραφράζοντας τους στίχους του Βάρναλη «αν ξυπνήσεις μονομιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Πώς όμως να ξυπνήσει ο λαός με τόσα υπνωτικά που του σερβίρουν...

Αν μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα με τις εκλογές, τότε θα ήταν παράνομες.

Η δημοκρατία της πλειοψηφίας, η πρωθυπουργική, αρχηγική, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι αυτή με τη δική μας απουσία που λειτουργεί εκτονωτικά στις αντιθέσεις και συγκρούσεις του συστήματος, το οποίο παραμένει διεφθαρμένο κι έχει αποδειχτεί πως δεν εξυγιαίνεται με όσες καλές προθέσεις έχουν εκστομίσει οι διαχειριστές της εξουσίας.

Το να σκεπτόμαστε παγκόσμια και να πράττουμε τοπικά στον σύγχρονο κόσμο είναι αναγκαίο, όπως και το να βρούμε το λεπτό σημείο της διαχωριστικής γραμμής, αλλά και της ισορροπίας ανάμεσα στην ανατομική επιδίωξη και τη συλλογική λειτουργία και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Το όλο κλίμα του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος επηρεάζει τους πάντες, ακόμα κι αυτούς που το αμφισβητούν και το αντιμάχονται, γιατί ζούνε την προσωπική τους αντίφαση, ο τρόπος ζωής τους το συντηρεί με τον καταναλωτικό τρόπο ή με τις ανάγκες που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και επιβάλλει.

Το τι θα ψηφίσει ο καθένας έχει μικρή σημασία, καθότι η διακυβέρνηση, τηρουμένων των αναλογιών και των ελαχίστων διαφορών, θα είναι ίδια.

Μας έχουν φεσώσει και μας έχουν καταστήσει υπόχρεους και εμάς και τα παιδιά μας, που η λιτότητα, η ανεργία και η αγωνία για το σήμερα και το αύριο θα συνεχιστεί και κανένα κονκλάβιο διεθνούς φήμης οικονομολόγων δεν μπορεί να μας σώσει, όσο δεν συντελείται η πλήρης ριζική ανατροπή του συστήματος που παράγει τη φτώχεια και την εξαθλίωση και αυξάνει τα κέρδη και τον πλούτο των κεφαλαιοκρατών, που κανείς δεν τους ταρακουνάει και απολαμβάνουν από τις βιλάρες τους τα κέρδη από την κρίση που εμείς την πληρώνουμε.

Τι να πει κανείς στα παιδιά στο Λαύριο για το αύριο, τα παιδιά δεν τα ξέρουν όλα, αλλά τα αντιλαμβάνονται γιατί σκέπτονται με την καρδιά τους και τα πληγώνει ο πόνος, η αρρώστια, ο πόλεμος και ο παραλογισμός που γίνεται χαμός, απελπισία κι απόγνωση για όλους.

Δεν φτάνουν οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες.

Οσο η κοινωνική και πολιτική Αριστερά δεν εμπνέει και δεν καθίσταται επικίνδυνη, λειτουργεί ως συμπλήρωμα του συστήματος. Το σύστημα θα βρίσκει τον τρόπο να αντεπεξέρχεται και να παρουσιάζεται ανανεωμένο, εκσυγχρονισμένο και εντελώς μεταρρυθμισμένο, πάντα σε βάρος του συνόλου, στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος που επικαλούνται προεκλογικώς.

Τα παιδιά μπορεί να μην περιμένουν να τελειώσουν οι γιορτές. Να κλείσουν τα φωτεινά γραφεία. Να σκουπιστούν οι δρόμοι και να σβήσουν τα νάιλον χαμόγελα. Τα παιδιά θέλουν έναν άλλο καλύτερο κόσμο και θα τον θελήσουν τώρα.



Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας