«Γιαννούλα η Κουλουρού» - «Aχυρένιος Γληγοράκης»: Όταν η χλεύη στους αδύναμους γίνεται έθιμο…

«Γιαννούλα η Κουλουρού» - Τέλος στο βάρβαρο έθιμο έβαλε ο Πελετίδης

Μετά από πολλά χρόνια το έθιμο της Γιαννούλας της Κουλουρούς κόπηκε από το καρναβάλι της Πάτρας και, όπως λένε όσοι γνωρίζουν, μάλλον άργησε.

Ο λόγος που κόπηκε είναι πως αφορά στον διασυρμό (συχνό φαινόμενο στα καρναβάλια) ενός υπαρκτού προσώπου.

---------
Μια γυναίκα που έπεφτε επανειλημμένα θύμα bullying της εποχής, που βέβαια τότε δεν θα μπορούσε να αναγνωριστεί ποτέ ως θύμα. Για κάποιους ήταν αστείο η δική της δυστυχία, που από σκληρή πραγματικότητα μετατράπηκε σε ένα έθιμο που διαιωνίζει την ψυχολογική βία κατά ενός αδύναμου ανθρώπου.

Η Γιαννούλα δεν δικαιώθηκε ποτέ και η δραματική πλευρά της ιστορίας της ξεχάστηκε, κρατώντας μόνο το περιπαικτικό κομμάτι του εθίμου, μετατρέποντάς την στην πιο διάσημη γυναίκα της πατρινής αποκριάς."

περισσότερα εδώ

----------------

Υπήρχε ένα αίτημα από το 2015 που είχε κάνει ο Σύλλογος Ψυχικής Υγείας της Πάτρας και την απόφαση πήρε ο Δήμος, κάλιο αργά παρά ποτέ, που λένε.

Για την ιστορία η Γιαννούλα ήταν μια γυναίκα με νοητική υστέρηση, που ζούσε πουλώντας κουλούρια στους δρόμους. 

Όλη η «κληρονομιά» του κακόγουστου εθίμου προέρχεται από μια παρέα Πατρινών που, στην ουσία, εκμεταλλεύτηκε πολλές φορές την επιθυμία της άτυχης γυναίκας να παντρευτεί.

Η συγκεκριμένη παρέα έστησε θεατρικό σε βάρος της Κουλουρούς, την έπεισε μετά από χρόνια ότι έχει βρεθεί γαμπρός για να παντρευτεί και σκηνοθέτησε γάμο για να… διασκεδάσει το πλήθος. Γενικά μια παρέα ανελέητων… διασκεδαστών έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να γίνει η Γιαννούλα δρώμενο.

Τελικά η άτυχη γυναίκα πέθανε μόνη και φτωχή στη διάρκεια της Κατοχής και σαν να μην έφτανε αυτό από την μνήμη της έμεινε ένας περίγελος, ένα σόου που εντάχθηκε στις καρναβαλικές εκδηλώσεις! 

Οι εποχές, ευτυχώς, άλλαξαν και ήρθε ο καιρός να σταματήσει αυτό το δρώμενο έστω και με χρόνια καθυστέρηση.

Αυτό το θέμα δεν έχει, πάντως, μόνο πατρινό ενδιαφέρον. Πολλά «δρώμενα» ανά τη χώρα είναι... τουλάχιστον ανελέητα και άδικα όπως το κάψιμο του «Αχυρένιου Γληγοράκη» στην Βόνιτσα.

Το τελευταίο δεν ξέρουμε με σιγουριά από ποια παράδοση κρατάει(η περιοχή έχει πολλές βενετσιάνικες παραδόσεις λόγω των πολλών χρόνων Ενετοκρατίας) όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι αφορά τη διαπόμπευση ενός ανθρώπου.

Ενός ψαρά που απαρνήθηκε την θάλασσα και θέλησε να ζήσει στην στεριά, κάτι που οι υπόλοιποι θαλασσινοί έκριναν σκόπιμο να το κάνουν δρώμενο. Ο σκοπός ήταν να δείξουν κάποιον που δεν βρίσκει δουλειά να ζήσει αφού φεύγει από την θάλασσα, γίνεται περίγελος και στο τέλος… καίγεται τελετουργικά μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα!
Είπαμε, έστω και ανεπαίσθητα και πολύ αργά, οι εποχές αλλάζουν και οι αδύναμοι και οι ανάπηροι δεν είναι πια για διαπόμπευση.

agriniopress
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι