Hartheim Casttle - Το ολοκαύτωμα των ανθρώπων με αναπηρία τα χρόνια του ναζισμού

Ένα ελάχιστα προβεβλημένο στον ελληνικό (και όχι μόνο) τύπο θέμα.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα, οι μέθοδοι και τα κέντρα εξόντωσης, οι ήρωες που αντιστάθηκαν

Στην πραγματική ζωή, οι κυρίαρχες πολιτικές προθέσεις και συνακόλουθες επιλογές, εξωθούν την συντριπτική πλειοψηφία των ΑμεΑ στην περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό. 

 Στην εικονική ζωή, τα κυρίαρχα τηλε-ΜΜΕ σε κάθε ευκαιρία ανακηρύσσουν μεμονωμένες περιπτώσεις ΑμεΑ ως... ήρωες και παραδείγματα θέλησης.

 Τα συστατικά της συγκεκριμένης επικοινωνιακής/προπαγανδιστικής συνταγής είναι πολύ παλαιά. Η πλέον σύγχρονη περίοδος στυγνής, πρωτόγονης, απροκάλυπτης έκφρασή τους, είναι η ναζιστική. Ελάχιστα και αποσπασματικά είναι τα σχετικά στοιχεία - ντοκουμέντα που έχουν δημοσιοποιηθεί. 

Για λόγους αμιγώς πληροφοριακούς και αξιοποιώντας στοιχεία έρευνας επιστημόνων και γονέων παιδιών με αυτισμό που δημοσιεύτηκε περίπου προ τριετίας στα sites http://www.noesi.gr/ και http://www.panap.gr/, θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε τα αποκαλυπτικότερα.

 

Hartheim Castle, εκεί που εξοντώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι με αναπηρία 

Το περίγραμμα της ναζιστικής πολιτικής σε θέματα αναπηρίας είχε ως εξής: Περίπου 275.000 άνθρωποι με αναπηρία εκτιμάται ότι θανατώθηκαν με βασανιστικούς τρόπους, στο όνομα της κυρίαρχης άποψης που “ήθελε” την αναπηρία να συνεπάγεται υπέρμετρο κόστος κοινωνικών παροχών σε σύγκριση με τα όσα ο ανάπηρος θα μπορούσε να προσφέρει στην οικονομία.  
Την ίδια περίοδο το ναζιστικό καθεστώς, παρασημοφορούσε σε κάθε ευκαιρία μεμονωμένες περιπτώσεις αναπήρων πολέμου, προβάλλοντας μέσω αυτών την ζωτική για την ύπαρξη των ναζί παραδειγματική άποψη ότι “η δύναμη της θέλησης θριαμβεύει έναντι όλων των δυσκολιών”. 
Στους προνομιούχους παρασημοφορηθέντες προσφερόταν πάντοτε η δυνατότητα προστατευμένης εργασίας, που παρέπεμπε σε μια αρκετά ριζοσπαστική - για την εποχή εκείνη – εκδοχή προνοιακής πολιτικής.

Μεταξύ πολλών, το πλέον αποκαλυπτικό τεκμήριο της προπαγάνδας που μήνυε/καθόριζε το μέλλον των πολλών ανθρώπων με αναπηρία ήταν η διάσημη και ιδιαίτερα προβεβλημένη ταινία της εποχής “Κατηγορώ” που αφηγείτο την ιστορία ενός γιατρού που δολοφόνησε την ανάπηρη σύζυγό του. 

Με την ταινία εισήχθη επίσημα στη δημόσια συζήτηση το επιχείρημα του “θανάτου από οίκτο”.  
Είχε επί μακρόν προηγηθεί (σε αφίσες, διαφημίσεις κ.ο.κ.) η διαπόμπευση των ΑμεΑ , κατά κανόνα ως προτύπων ανικανότητας αλλά ενίοτε και ως τεράτων, σε αντιδιαστολή με τους εκπέμποντες υγεία εκπροσώπους – μοντέλα της αρίας φυλής. Όλα αυτά από το 1933, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί. 

περισσότερα...