Ανώνυμοι μαθητές ενός Ανώνυμου δασκάλου

Της Ευαγγελίας Βουτσάκη 

Ετών 32 με ανεμοβλογιά. Σε όποιον και να το πω με κοιτάνε σα να είμαι ούφο. Μα καλά, δεν την έχεις περάσει; Αυτή είναι παιδική ασθένεια.

Και εδώ αρχίζω να λέω την ίδια ιστορία. Στο χωριό που γεννήθηκα ήμασταν λίγα παιδιά. Στο δημοτικό τα τελευταία χρόνια ήμασταν εφτά: Η Κατερίνα Τ., η Κατερίνα Χ., ο Σταύρος, ο Στέλιος, η Στεφανία, Ο Γιώργος και εγώ. Δε θυμάμαι να την έχουμε περάσει την ανεμοβλογιά λοιπόν.

Και με αφορμή την ανεμοβλογιά πάω πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Εφτά παιδιά και ο δάσκαλος σε ένα αυτοκίνητο να πηγαίνουν εκδρομή. Εφτά παιδιά και ο δάσκαλος να τους τραγουδάει και να παίζει κιθάρα. Εφτά παιδιά και κάθε Παρασκευή να καθαρίζουν το σχολείο σαν να ήταν δικό τους σπίτι. Να το στολίζουν, να φυτεύουν λουλούδια, να ζωγραφίζουν, να γράφουν άρθρα για το περιοδικό Χανιωτάκια, να μαθαίνουν τα μεγαλύτερα στα μικρότερα πώς να διαβάζουν, να παίζουν ποδόσφαιρο με το δάσκαλο.

Αυτή η κατόπιν εορτής ανεμοβλογιά με βάρεσε κατακέφαλα.

Και θυμήθηκα και ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Nicholas Filibert  για τον τελευταίο χρόνο ενός μονοθέσιου σχολείου στη Γαλλία: Etre et Avoir . Ήμουν φοιτήτρια όταν το είδα και έκλαιγα. Πώς μπορεί να συγκινούμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια; Πόσο πολύ μου θύμισε αυτός ο Γάλλος δάσκαλος τους υπέροχους δασκάλους που γνώρισα από τα πέντε μέχρι τα εννιά μου χρόνια: τον κύριο Κολοκοτρώνη, τον κύριο Πιτσιγαυδάκη, τον κύριο Χαμηλάκη. Πόσο πιο μαγικά ήταν στο μικρό μας σχολείο από το σχολείο που μας μετέφεραν μετά. Από το σχολείο του χωριού σε ένα σχολείο με 6 αίθουσες και 30 παιδιά σε κάθε τάξη. Εφτά παιδιά αντιμέτωπα με 180 αγνώστους. Ένα σχολείο χάος, απρόσωπο, αγέλαστο, άγευστο. Οι δάσκαλοι βαρεμένοι, αδιάφοροι, κουρασμένοι. Σε κάθε διάλειμμα τα εφτά παιδιά συναντιούνται και αναπολούν. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να βρίσκονται εκεί. Να ξυπνούν ξημερώματα, να περιμένουν το λεωφορείο/ταξί στο κρύο και τη βροχή, να γίνονται ανώνυμοι μαθητές ενός ανώνυμου δασκάλου.

Στο δικό μου χωριό το σχολείο έκλεισε το 1987. Και ακόμα δεν κατάλαβα γιατί. Ο Καλλικράτης του 2011 κλείνει τα ελάχιστα μονοθέσια σχολεία που έχουν απομείνει στην επαρχία. Και αναγκάζει τα παιδιά που φοιτούν σε αυτά να ξυπνούν ξημερώματα, να περιμένουν στο κρύο και τη βροχή το λεωφορείο/ταξί, να γίνονται ανώνυμοι μαθητές ενός ανώνυμου δασκάλου. Η ίδια ιστορία.

Η παιδεία θέλει χώρο και χρόνο, θέλει προσωπική επαφή, θέλει παιχνίδι, θέλει επικοινωνία. Με το να στοιβάζονται 30 παιδιά σε μια αίθουσα διδασκαλίας το αποτέλεσμα είναι μια τάξη χωρίς ‘οξυγόνο’. Κάποιοι ασθμαίνουν και ασφυκτιούν. Και πρώτος απ’ όλους ο ίδιος ο δάσκαλος.

Κατά βάθος χαίρομαι που είμαι 32 και κόλλησα μια παιδική ασθένεια. Ταξίδεψα πίσω στο χρόνο. Και νιώθω τυχερή που πέρασα από ένα μικρό και γραφικό σχολείο της επαρχίας.

protagon

Το είδαμε εδώ: mcsoto's