«... ως τα παιδία….»

Αναρωτιέμαι…
Σήμερα το πρωί, βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό.
Δύο παιδιά, πιτσιρικάκια, είχαν πιαστεί στα χέρια.

Βρισιές, φτυσίματα, κλωτσιές, μπουνιές.
Η κατάσταση είχε ανάψει για τα καλά.
Αιτία; Αφορμή;
Νομίζω αδιάφορο.
Και να τα ρωτούσες, δεν θα ήξεραν να σου πουν.

Τι σου είναι τα παιδιά.
Ό,τι βλέπουν, σε ότι κόσμο μεγαλώνουν, αυτό θα πράξουν και αυτά.
Αυτό θα μιμηθούν.
Όταν ο κόσμος αυτός, είναι βία γεμάτος, βία και αυτά θα επιλέξουν. Σωστά;
Λάθος.
Γιατί;

Γιατί πήρε μόνο τρία λεπτά.
Τρία λεπτά χρειάστηκαν, μόνο τρία λεπτά, να ζορίσω αυτά τα παιδιά, τα χέρια για να δώσουν.
Τρία λεπτά, για να ζητήσει συγγνώμη, το ένα από το άλλο.
Και θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι εντάξει, εξαναγκάστηκαν.
Εξαναγκάστηκαν, να σταματήσουν.
Εξαναγκάστηκαν, να δώσουν τα χέρια.
Εξαναγκάστηκαν, συγγνώμη να ζητήσουν.

Κανείς όμως, κανείς δεν εξανάγκασε αυτά τα δύο παιδιά, να συνεχίσουν το παιχνίδι τους μαζί, μιλώντας, και γελώντας, για όλο το υπόλοιπο της μέρας.

Και έτσι αναρωτιέμαι…
Ποιος έξυπνος, ποιος ώριμος ενήλικας θα μπορούσε, Άνθρωπε, να το κάνει αυτό;
Αναρωτιέμαι…
Ποιος από μας, με μόρφωση και πείρα στη ζωή, θα μπορούσε μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, να επικοινωνήσει με τον εχθρό του.
Αναρωτιέμαι…
Πόσο λιγότερο αίμα, θα είχε ποτίσει αυτή τη γη, αν παράδειγμα παίρναμε από τα παιδιά.
Αν όλοι, «ως τα παιδία», γινόμασταν…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι